ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 130

"พูดในสิ่งที่เจ้าเพิ่งกล่าวมาอีกครั้งซิ" ดวงตาเย็นชาของฮ่องเต้จ้องมองตรงไปที่ขันทีผู้นั้นจนเขาตัวสั่นเทิ้ม เขาหมอบอยู่บนพื้นอย่างสั่นๆ

"หม่อมฉันพูดแล้วๆ หม่อมฉันเป็นขันทีที่มีหน้าที่ทำความสะอาดหอเหมยอิ่ง บ่ายนี้เมื่อหิมะหยุดตกแล้ว หม่อมฉันเหนื่อยจากการกวาดหิมะจึงแอบงีบพักอยู่ใต้ต้นไม้นอกหอเหมยอิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับถูกปลุกขึ้นมาโดยเสียงๆ หนึ่ง หม่อมฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งสั่งให้คนป้ายยาพิษไว้บนฉิน แล้วยังบอกอีกว่าจะหาวิธีให้นางกำนัลข้างกายองค์หญิงหยุนชางมาที่หอพระราชสมบัติ พอถึงเวลาก็จะบอกว่านางกำนัลขององค์หญิงหยุนชางเป็นคนวางยา แล้วเสียงก็เงียบหายไป หม่อมฉันกำลังคิดหาทางจากไปเงียบๆ แต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอีกครั้ง หม่อมฉันกลัวจึงไม่กล้าไปไหน จากนั้นก็ได้ยินคำสั่งของหญิงสาวคนนั้นสั่งอีกครั้งว่าตอนที่เตรียมฉลากให้คุณหนูหลี่ให้เปลี่ยนฉลากทั้งหมดเป็นผี หากมีใครซักถามขึ้นก็ให้บอกว่าองค์หญิงหยุนชางส่งนางกำนัลมาสั่ง หม่อมฉันได้ยินมาเพียงเท่านี้..." ขันทีรีบโขกหัวคำนับหลายครั้ง "หม่อมฉันได้ยินเรื่องเช่นนี้ ในใจก็กลัวว่าจะมีคนมาปองร้ายหม่อมฉัน ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่กล้าพูด"

ฮ่องเต้ตบโต๊ะเสียงอย่างโกรธจัด "เลวทราม เจ้าเห็นหน้าตาคนๆ นั้นหรือไม่?"

ขันทีส่ายหัวซ้ำๆ "หม่อมฉันไม่เห็น แต่คลับคล้ายคลับคลาเห็นหญิงสาวคนนั้นสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินปักดอกสาลี่สีขาว... หม่อมฉันได้ยินว่ามีนางกำนัลเรียกบุคคลนั้นว่าองค์หญิง..."

องค์หญิง... ในแคว้นหนิงแห่งนี้ มีองค์หญิงเพียงสองคนคือหัวจิ้งและหยุนชาง หยุนชางย่อมไม่ให้ร้ายตนเองอย่างแน่นอน เช่นนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว...

สายตาของทุกคนตกลงบนร่างหัวจิ้งที่หน้าซีดเผือด ชุดสีน้ำเงิน... เมื่อมองไปที่กระโปรงก็เห็นว่ามีดอกสาลี่สีขาว "เฮอะๆ…" ผู้ที่กล้าหัวเราะออกมาในเวลาเช่นนี้ นอกจากจิ้งอ๋องแล้วก็ไม่มีใครอีก "ท่านมหาเสนาบดีหลี่ คนที่ทำร้ายหลานสาวของท่านตอนนี้ชัดเจนแล้ว องค์หญิงหัวจิ้งช่างใจกล้าบ้าบิ่นนัก ใช้ลูกพี่ลูกน้องเป็นเหยื่อล่อใส่ร้ายน้องสาวตนเอง สมแล้วที่เป็นธิดาของฮองเฮา"

คำพูดนี้ความหมายค่อนข้างเจาะจงเป็นอย่างยิ่ง แต่ ณ เวลานี้กลับไม่มีใครสนใจ ในใจของคนหลายคนอดไม่ได้ที่จะตกใจ องค์หญิงหัวจิ้งเป็นผู้มีความสามารถเลิศล้ำ ปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างมีเมตตาและได้รับความเคารพนับถือจากปวงชนมาโดยตลอดมิใช่หรือ? ไม่มีใครคิดว่าภายใต้ใบหน้าที่สวยงามและอ่อนโยนนั้นจะมีจิตใจอำมหิตซ่อนเร้นอยู่

"นี่เป็นการปรักปรำชัดๆ ข้าไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้มาก่อนเลย ข้าไม่รู้ว่าทำไมขวดยานี้ถึงมาอยู่ในแขนเสื้อของข้า จริงสิ ต้องเป็นเพราะขันทีคนเมื่อครู่แน่ ต้องเป็นขันทีนั่นที่ใส่ขวดนี้เข้ามาในแขนเสื้อของข้า" หัวจิ้งโวยวายเสียงดัง ใบหน้าของนางโมโหจนบิดเบี้ยวน่าเกลียด

ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว "ฉาวโฉ่อะไรเช่นนี้! ทหาร คุมตัวองค์หญิงไปให้ศาลต้าหลี่*" (*หน่วยงานราชการ หนึ่งในเก้าสำนักใหญ่แห่งราชสำนัก ทำหน้าที่ดูแลรับผิดชอบเกี่ยวกับคดีอาญา)

หัวจิ้งได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก "เสด็จพ่อ ลูกถูกปรักปรำนะเพคะ เสด็จแม่พูดอะไรบ้างสิเพคะ..."

หยุนชางเห็นว่ามือของฮองเฮาที่อยู่บนโต๊ะกำแน่นเล็กน้อย เล็บยาวของนางแทงลึกเข้าไปในเนื้อ หยุนชางก็กระตุกมุมปากยิ้มเล็กน้อย เช่นนี้ปวดใจหรือไม่? นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น…

"กราบทูลฝ่าบาท พบตราประทับของฮองเฮาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ผู้ที่มาเป็นขันทีจากวังของหมิงไท่เฟย ฮ่องเต้ยิ้มเย็น "หาเจอแล้วก็ดี"

เมื่อพูดเสร็จพระองค์ก็กลอกตาอีกครั้งหลัง เขาเหลือบมองกลับไปกลับมาระหว่างอัครมหาเสนาบดีกับฝูงชน แล้วจึงถามหมอหลวงที่ยืนอยู่ด้านข้างเสียงเบา "คุณหนูหลี่ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?"

หมอหลวงรีบตอบ "หม่อมฉันให้ยาแก้พิษแก่คุณหนูหลี่ไปแล้ว ดูจากสถานการณ์ของคุณหนูแล้วก็น่าจะไม่เป็นอะไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้พยักหน้า "วันนี้ทุกคนต่างก็พอเจอเรื่องน่าตกใจ เช่นนั้นเราก็แยกย้ายกันเถอะ" หลังจากพูดแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินลงจากเก้าอี้มังกรแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าจิ่นเฟย "เจ้าร่างกายไม่ดีนัก ข้าจะพาเจ้ากลับไปส่งที่วัง"

จิ่นเฟยพยักหน้าอย่างนุ่มนวล ลุกขึ้นและเดินไปข้างกายของฮ่องเต้ เขายื่นมือออกมาประคองนางและออกจากตำหนักจินหลวนไปพร้อมกับนาง

ฮองเฮาที่นั่งบนที่สูงใบหน้าก็ยิ่งซีดลงไปอีก นางรีบลุกขึ้นยืนและรีบออกจากตำหนักจินหลวนไปเช่นกัน

"น้อมส่งฝ่าบาท น้อมส่งฮองเฮา... " ผู้คนรีบคุกเข่าคำนับ

หลังจากที่คนที่สำคัญที่สุดจากไป จิ้งอ๋องก็เดินไปที่ข้างกายของหยุนชางและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า "วันนี้ชางเอ๋อร์ตกใจมาก ให้ข้าส่งเจ้ากลับเถอะ"

"หือ? ทำไมล่ะ?" จิ้งอ๋องชะงักและหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ใกล้เขามากขึ้น

"แม้ว่าชางเอ๋อร์จะมั่นใจมากแค่ไหน แต่ข้าก็รู้ว่าน้ำหนักของข้านั้นไม่มีทางเกินตราอาญาสิทธิ์อย่างแน่นอน เสด็จอาได้วางแผนสำหรับตำแหน่งนั้นมานานกว่าสิบปีแล้ว แต่เสด็จอากับชางเอ๋อร์เพิ่งพบกันแค่เพียงเวลาสั้นๆ ไม่กี่เดือนเท่านั้น ในเวลาเพียงไม่กี่เดือนนี้ เสด็จอากลับรักและอยากดูแลชางเอ๋อร์เป็นที่สุดและถึงกับยอมสละตำแหน่งที่สูงส่งนั้นเพื่อชางเอ๋อร์ คำพูดเช่นนี้เสด็จอาใช้มันไปเกลี้ยกล่อมผู้อื่นเสียจะดีกว่า" หยุนชางพูดจบก็ยิ้มขำเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินไปทางตำหนักชิงซิน จิ้งอ๋องหรี่ตาลงเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตามนางไป ฉินยีและเฉี่ยนอินก็รีบตามนางไปไกลขึ้นเรื่อยๆ จิ้งอ๋องจึงหัวเราะออกมาเสียงดัง

"ตามคาด ถูกสงสัยเสียแล้ว"

หวังซุ่นยืดคอมองอยู่นาน เมื่อไม่เห็นร่างนั้นแล้ว เขาก็กระซิบเสียงเบา "ท่านอ๋อง องค์หญิงหยุนชางผู้นี้ดูเหมือนไม้อ่อนไม้แข็งต่างก็ไม่ได้ผล เอาใจยากจริงๆ ทำไมท่านอ๋องจึงอยากแต่งงานกันนางหรือ? ตราอาญาสิทธิ์นั้น หากองค์ชายไม่มีมันแล้วก็จะไม่เหลืออะไรอีก ท่านอ๋อง ท่านเลอะเทอะไปแล้วจริงๆ..."

"ตราอาญาสิทธิ์หรือ?" จิ้งอ๋องกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ข้ามอบออกไปได้ก็ย่อมต้องเอากลับคืนมาได้"

"แต่ว่า…" หวังซุ่นถอนหายใจ "ทำไมท่านอ๋องถึงต้องเป็นองค์หญิงหยุนชางเท่านั้นเล่า? ในราชสำนักมีคนจำนวนมากที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามของมหาเสนาบดี เช่นฉินไท่เว่ย* คุณหนูของเขาก็เพิ่งจะอายุครบเกณฑ์แต่งงาน หากสามารถนำไท่เว่ยเข้ามาเป็นพวกได้ ระยะทางของท่านอ๋องก็คงจะสั้นลงอีกมาก... " (*ไท่เว่ย คือ ตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด)

จิ้งอ๋องยิ้มอย่างเย็นชา "สั้นลงมากๆ? หากข้าแต่งงานเชื่อมดองกับฉินไท่เว่ย เช่นนั้นฝ่าบาทก็จะมุ่งเป้าความสนใจมาที่ข้า อิจฉาและหวาดระแวงข้าอย่างแน่นอน เดิมทีข้าก็ถูกระแวงอยู่แล้ว หากทำเช่นนั้นก็ยิ่งจะเคลื่อนไหวยากขึ้นไปอีก หลังเสด็จพี่ขึ้นครองราชย์แล้ว ในยี่สิบปีมานี้ ข้าต้องนำทหารออกรบเสียสิบแปดปี แม้ว่าเมืองหลวงจะจัดวางกำลังอย่างระมัดระวัง แต่ข้าก็ไม่สามารถแม้แต่จะเข้ามาในเมืองหลวงได้ แล้วยังจะทำการใหญ่อะไรได้อีก? ตราอาญาสิทธิ์อยู่ในมือข้าจะไปมือประโยชน์อันใด ตราอาญาสิทธิ์เพียงครึ่งเดียวจะไปทำอะไรได้ ไม่สู้ถวายให้ฝ่าบาทดีกว่า ให้เขาสบายใจเสียแล้วแต่งงานกับธิดาของเขา เมื่อไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์จากการแต่งงานได้แล้ว เขาก็จะวางใจมากขึ้นและข้าก็จะสามารถฉวยโอกาสอยู่ในเมืองหลวงได้... "

"แต่เช่นนั้นทำไมไม่เลือกองค์หญิงหัวจิ้งเล่า นางก็ควบคุมง่ายกว่าองค์หญิงหยุนชางมาก..." เมื่อหวังซุ่นได้ยินแผนการของจิ้งอ๋อง เขาก็เต็มไปด้วยความชื่นชม เพียงแต่ยังมีข้อสงสัยบางอย่าง

จิ้งอ๋องกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา "หัวจิ้งโง่กว่าหยุนชางจริงๆ แต่ว่านางเป็นธิดาของฮองเฮาและหลานสาวของมหาเสนาบดีหลี่..."