ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 137

ทุกคนตะลึง เห็นจิ้งอ๋องสวมเสื้อคลุมสีม่วงเข้ม ก้าวเข้ามาจากประตูสวน ใบหน้าที่หล่อเหลา คิ้วที่คมชัด ดั้งจมูกที่สูงเด่น และริมฝีปากที่บางแต่เต็มอิ่ม ดวงตาที่คมและลึกล้ำ ให้ความรู้สึกที่กดดันอย่างไม่รู้ตัว ชายชุดแดงที่อยู่ข้างหลังเขานั้นงามล่มบ้านล่มเมือง ไม่เหมือนหญิงแต่งามกว่าหญิงสาวทั่วไป แต่มีรอยยิ้มที่เจ้าชู้บนใบหน้าของเขา ดวงตาของเขามองไปมาระหว่างหยุนชางและจิ้งอ๋อง

หยุนชางขมวดคิ้ว จิ้งอ๋องคนนี้ ช่างรู้วิธีสร้างศัตรูให้กับนางจริง หยุนชางมองดูหญิงสาวด้านหลังที่มีท่าทางค่อนข้างคลั่งไคล้ ในใจก็หงุดหงิดมากขึ้น นับว่านางเข้าใจแล้วว่า หญิงสาวเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในลานที่เหล่าหญิงสาวรวมตัวกัน แต่มานั่งฟังพระชายาซุ่นชิ่งสนทนาพูดคุยกับฮูหยินทั้งหลายแทน ก็เพื่อ คงจะรอจิ้งอ๋องมากล่าวคำอวยพรให้พระชายาซุ่นชิ่ง

พระชายาซุ่นชิ่งขอให้นางพาหญิงสาวเหล่านี้ออกมา เกรงว่าพวกนางจะไม่ค่อยมีความสุขนัก แต่เพราะนางเป็นองค์หญิง จำต้องฝืนใจตามมา และบางทีพวกนางอาจอยากจะดูว่า หญิงที่จะมาเป็นชายาของจิ้งอ๋องมีความพิเศษเยี่ยงไร?

"ชิชะ ลั่วชิงเหยียนเจ้าใจร้ายจริงๆ ข้าไม่รู้เลยว่า เจ้ากับองค์หญิงหยุนชางมาถึงจุดที่ไม่ใช่เจ้าไม่ขอแต่งเลยรึ โถสวรรค์ คำพูดเช่นนี้ก็ออกจากปากของเจ้าได้ ข้าควรที่จะต้องไปดูสักหน่อย ว่าหิมะที่ตกลงมาในเมื่อคืนนี้เป็นสีแดงหรือเปล่า" แววตาที่เกินจริงของหวังจิ้นฮวนดึงดูดสายตาเหล่าหญิงสาวเล็กน้อย ชายหนุ่มผู้นี้งามเหลือเกิน

หยุนชางเบ้ปากอย่างครุ่นคิด "ข้าก็ไม่รู้มาก่อนว่า ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เสด็จอา รักข้ามากมายเช่นนี้... เสด็จอา หากท่านพูดเช่นนี้ ท่านก็ไม่กลัวว่าคุณชายหวังจะงอนท่านหรือเพคะ บทละครนี้คือ สมจริงมากเพคะ" พูดจบ ก็ไม่เปิดโอกาสให้จิ้งอ๋องได้โต้เถียง ยิ้มแล้วหันหลังเรียกเหล่าหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังนาง "คุณหนูทั้งหลาย เราไปเดินเล่นที่สวนด้านหน้ากันเถอะ" หลังจากพูด นางก็เดินนำเหล่าหญิงสาว เดินเลี่ยงผ่านจิ้งอ๋องและหวังจิ้นฮวน และออกไปที่ประตู

แต่ว่าตอนที่เดินผ่านหวังจิ้นฮวน นางก็แอบยื่นมือออกมา และดีดเข็มใส่ด้านหน้าของหวังจิ้นฮวนหวังจิ้นฮวนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ร้องด้วยความเจ็บปวด และกระโจนใส่จิ้งอ๋อง "ลั่วชิงเหยียน เจ้าลอบทำร้ายข้า?"

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงและหันไปมอง ก็เห็นหวังจิ้นฮวนกอดจิ้งอ๋องอยู่ เม้มปากและมองไปที่จิ้งอ๋องด้วยน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของเขา มันเป็นฉากที่ลำบากใจที่จะพูดจริงๆ! หญิงสาวที่อยู่ตรงนั้นล้วนเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานจากตระกูลชั้นสูง ได้เห็นฉากดังกล่าว ต่างก็หน้าแดง และรีบตามหยุนชางออกจากสวนอย่างรวดเร็ว

ในสวนเหลือเพียงจิ้งอ๋องและหวังจิ้นฮวน หวังจิ้นฮวนดูสับสน เขากำลังคิดว่าจะทำผลงานได้ดีต่อหน้าสาวๆเหล่านั้น แต่ใครจะรู้จู่ๆเขารู้สึกปวดเท้าอย่างกะทันหัน เขารู้สึกว่า เขาจะเสียหน้าคนเดียวไม่ได้ จึงจงใจลากจิ้งอ๋องมาเกี่ยว แต่ตอนนี้ มันมีบางอย่างผิดปกติ

จิ้งอ๋องมองไปที่แสงสีเงินบนพื้น เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยื่นมือออกไปอย่างเงียบๆ และทำลายเข็มเงินไม่ให้เหลือร่องรอย

"เจ้าไม่ใช่บอกว่าจะไปอวยพรวันเกิดให้พระชายาซุ่นชิ่นหรอกรึ ยังชักช้าอยู่ทำไม ทำไมยังไม่รีบเข้าไปล่ะ" จิ้งอ๋องพูดอย่างเย็นชา

หวังจิ้นฮวนขดปาก ยืนขึ้น และเดินเข้าไปในห้อง ยังไม่ทันจะเดินเข้าไป ก็ได้ยินเขาตะโกนเสียงดังว่า "พระชายา กระหม่อมมาเยี่ยมท่านแล้ว! คิดถึงกระหม่อมไหมขอรับ

…"

หยุนชางก้มศีรษะลง ในหัวกำลังคิดอยู่ว่า ควรตรวจสอบหวังจิ้นฮวนอย่างละเอียดดู แม้ว่าคนๆนี้ดูเหมือนจะไม่น่าเชื่อถือ แต่เขาในฐานะลูกชายของเจ้ากรมกลาโหม แต่มักจะอยู่กับจิ้งอ๋องตลอดเวลา มันยากมากที่จะไม่ทำให้คนไม่รู้สึกสงสัยในตัวเขา

"อ่า มันเป็นเช่นนี้เองหรอกหรือ องค์หญิงก็อย่าได้ทรงเศร้าพระทัยไปเลยนะเพคะ…" จู่ๆ จิ่งเหวินซีก็พูดขึ้น แต่คำพูดที่ดูเหมือนกำลังปลอบโยนนั้น กลับทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกว่ามีความยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นอยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อย

แม้ว่าในลานที่หญิงสาวกำลังพักผ่อนอยู่ คนส่วนใหญ่จะเป็นคนที่หยุนชางรู้จักมาก่อนในชีวิตภพที่แล้ว แต่ภพนี้หยุนชางยังไม่เคยได้ทำความรู้จักกัน จึงไม่สามารถรีบเร่งเข้าหาได้ ดังนั้นนางหาที่นั่งพักผ่อน และนั่งซักพัก มีเพียงจิ่งเหวินซีเท่านั้นที่มีความสนใจ พูดคุยกับหยุนชาง สนทนากันในเรื่องตั้งแต่เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่เป็นที่นิยมในเมืองหลวง จนถึงเรื่องพี่น้องในจวน หยุนชางเพียงแต่รับฟัง ไม่ได้ตอบอะไร

หลังจากนั่งได้สักพัก ก็ถึงเวลาจัดงานเลี้ยง ทางจวนจึงมอบหมายให้พระชายาซื่อจื่อมาเชิญทุกคนไปที่ห้องโถงใหญ่ เพื่อทานอาหารเย็น

จิ้งอ๋องเห็นหยุนชางแต่ไกล ลุกขึ้นยืน เดินลงบันไดไปทางหยุนชาง ยิ้มแล้วกล่าวว่า "ทำไมถึงเพิ่งมาป่านนี้ ไป มานั่งทางนี้ เสด็จอาบอกอยากจะพบเจ้า"

เสด็จอาจากปากของจิ้งอ๋องก็คือซุ่นชิ่งอ๋อง

หยุนชางก้มศีรษะ ตามจิ้งอ๋องไปที่ที่นั่งแขกอย่างเชื่อฟัง พูดกับซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายาซุ่นชิ่งว่า "ชางเอ๋อร์ขอคารวะซุ่นชิ่งอ๋อง พระชายาซุ่นชิ่ง"

ซุ่นชิ่งอ๋องได้ยินเข้าก็หัวเราะเสียงดัง และกล่าวว่า "ดี ดี ดี วันส่งท้ายปีเก่าไม่มีโอกาสได้ทักทายเจ้า ตอนนี้ชางเอ๋อร์ก็โตขนาดนี้แล้ว ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นเจ้า เจ้ายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย ชิงเหยียนอยู่คนเดียวมาตั้งหลายปี ข้าคิดว่าเขาไม่มีเจตนาที่จะแต่งงานแล้ว แต่ไม่อยากคิดว่าเขาจะหมายปองเด็กน้อยอย่างเจ้า คนที่ชิงเหยียนหมายตานั้นแน่นอนว่าต้องเป็นหญิงที่ดีมาก"

จิ้งอ๋องเกี่ยวปากแล้วยิ้ม "หลานมิใช่ไม่อยากจะแต่งงาน มันเป็นความจริงที่ว่าก่อนที่หลานจะได้พบกับหยุนชาง ก็ไม่มีใครเคยทำให้ใจของหลานหวั่นไหวได้เลย หลานรู้สึกว่า การที่ได้พบกับหญิงที่ทำให้มีความสุขในชาตินี้ อีกทั้งสามารถอยู่ด้วยกันได้ มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย หลานโชคดีเหลือเกิน"