ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 140

"ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าน้อยพบสิ่งนี้บนตัวใต้เท้าหวูและสาวใช้คนนั้น" พ่อบ้านรีบเข้ามารายงาน บนถาดที่เขาถืออยู่นั้นมีถุงหอมที่ปักด้วยเป็ดที่กำลังเล่นอยู่ในน้ำสองถุง มีรูปแบบที่เหมือนกัน แต่มีอันหนึ่ง เป็นสีน้ำเงิน อีกอันเป็นสีชมพู

ซุ่นชิ่งอ๋องยื่นมือจะไปหยิบ พ่อบ้านรีบพูด "ท่านอ๋อง ระวัง มียาพิษอยู่ในถุงหอมนี้"

ซุ่นชิ่งอ๋องได้ยินก็ชักมือ สำรวจด้วยสายตา พ่อบ้านก็รีบพูดออกมาว่า เมื่อครู่ ข้าน้อยได้ให้หมอดูแล้ว ยาพิษในถุงหอมเหมือนกับยาพิษในตัวของใต้เท้าหวูและสาวใช้คนนั้น

"โอ๋?" จู่ๆจิ้งอ๋องก็พูดขึ้น จิ้งอ๋องยืนขึ้น ก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือหยิบถุงหอมทั้งสองขึ้นมา ซุ่นชิ่งอ๋องรีบร้องออกมา "ชิงเหยียน"

จิ้งอ๋องยิ้มเล็กน้อย "เสด็จอามิต้องเป็นห่วง หลานมีลูกแก้วต้านพิษอยู่บนตัว พิษธรรมดาจะไม่สามารถทำอะไรหลานได้" จิ้งอ๋องเปิดถุงหอมทั้งสอง แล้วพบว่ามีผมหนึ่งช่อและกระดาษอยู่ในถุงหอม

ทุกคนเดินเข้ามาดู เห็นว่ากระดาษในถุงหอมสีน้ำเงินมีลายมือที่สวยงาม ซึ่งเขียนว่า "ถั่วแดงเติบโตในภาคใต้ มันจะงอกและเติบโตเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง ข้าหวังว่าเจ้าสามารถใช้มากขึ้นเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของความคะนึง หยูโม่" อีกแผ่นหนึ่งของกระดาษ มีลายมือที่ดูมีพลัง เขียนว่า "ถ้าความรักทั้งสองนั้นยั่งยืน เหตุไฉนต้องภวังค์ว่าจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่ เฉียนอัน"

จิ้งอ๋องมองไปที่หวูฮูหยินด้วยใบหน้าที่ตะลึงอยู่ด้านหนึ่ง "บัณฑิตหวู นามเฉียนอัน นี่คือลายมือของเขาใช่หรือไม่"

ซุ่นชิ่งอ๋องก็เห็นเบาะแสบางอย่างเช่นกัน "สาวใช้ที่ตายซึ่งชื่อ หยูโม่?"

พ่อบ้านพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า "เรียนท่านอ๋อง สาวใช้ที่ตายไม่ได้มีนามว่าหยูโม่ แต่ชื่อซือฉี"

"ท่านอ๋อง นายท่านต้องถูกคนใส่ร้าย นี่ต้องเป็นแผนของฆาตกรแน่ๆเจ้าค่ะ...' หวูฮูหยิน ตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง พูดซ้ำๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

"ไปตรวจสอบที่มาที่ไปของซือฉีคนนี้... " ซุ่นชิ่งอ๋องกล่าวอย่างเฉียบขาด

พ่อบ้านรีบถอยกลับ แต่หวูฮูหยินที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนจะทนไม่ได้กับความตกใจที่นางเพิ่งเจอ และบ่นพึมพำกับตัวเองว่า "เป็นไปได้ไง เป็นไปไม่ได้ นายท่านจะไม่ทำเยี่ยงนั้น เป็นไปไม่ได้

... "

ผ่านไปสักพัก พ่อบ้านก็ส่งข้อมูลทั้งหมดของหยูโม่มา "หยูโม่ อายุสิบหก เป็นคนเมืองหลวง แม่ผู้ให้กำเนิดของชื่อหยูโม่ เคยเป็นสาวใช้ข้างกายของท่านฮูหยินในจวนหวู เมื่อสิบเจ็ดปีที่แล้ว ถูกท่าฮูหยินส่งออกจากจวน และได้ไปอาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆ ทางตะวันตกของเมือง"

หวูฮูหยินตกใจมาก นั่งลงบนเก้าอี้ หน้าซีดเผือด และตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ทุกคนที่อยู่ที่นี้มีความชัดเจนมากเกี่ยวกับการแย่งชิงในวังหลัง ไม่จำเป็นต้องพูด ก็รู้ว่า ซือฉี น่าจะเป็นลูกสาวนอกสมรสของหวูฉีและหยูโม่

พระชายาซุ่นชิ่งเหลือบมองหวูฮูหยินด้วยความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย และกล่าวว่า "หวูฮูหยินดูไม่ค่อยสบาย เชิญพักผ่อนที่ห้องพักก่อนดีหรือไม่ ประเดี๋ยวมีข่าวข้าจะส่งคนไปแจ้งเจ้าเอง"

ตาของหวูฮูหยินแดงก่ำ พยักหน้า ลุกขึ้นยืนและเดินตามสาวใช้กลับไป

พระชายาซุ่นชิ่งถอนหายใจ "เฮ้อ ไม่ได้สงบเลยจริงๆ ชางเอ๋อร์และชิงเหยียนไปเดินเล่นกับข้าเถิด" หลังจากพูด ก็ลุกขึ้นยืน

หยุนชางได้ยินเยี่ยงนั้น หรี่ตาแล้วยืนขึ้น เดินไปหาพระชายาซุ่นชิ่งและช่วยพยุงนางเดินออกไป

ทะเลสาบข้างสวนที่พระชายาซุ่นชิ่งอาศัยอยู่ ในทะเลสาบ ยังได้สร้างสะพานสู่ศาลากลางทะเลสาบโดยเฉพาะ พระชายาพาหยุนชางและจิ้งอ๋องไปที่ศาลากลางทะเลสาบ แล้วนั่งลงในศาลา หยุนชางมองไปรอบๆ แอบถอนหายใจ ที่นี่เป็นที่ที่ดีจริงๆ ไม่ว่าจะพูดอะไร ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนได้ยิน

"นั่งเถิด" พระชายาซุ่นชิ่งนั่งลง ใช้มือตบหยุนชางเบาๆ หยุนชางจึงนั่งลงกับนาง

หยุนฉางเงยศีรษะขึ้นและมองไปที่สายตาที่จิ้งอ๋องกำลังจ้องมอง ก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งข้างทะเลสาบ เดินตรงไปอย่างเร่งรีบ มีรอยยิ้มเปล่งประกายในดวงตาของหยุนชาง แต่ใบหน้าของนางทำเหมือนสงสัย "เอ๊ะ นั่นซิ่วซินกูกูที่อยู่ข้างกายเสด็จแม่ไม่ใช่หรือ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ เสด็จแม่ก็มิได้มาด้วย หรือว่านางมาหาข้า?"

พระชายาซุ่นชิ่งปรบมือ และทันใดนั้นองครักษ์ลับก็โรยตัวจากด้านบนของศาลา คุกเข่าต่อหน้าพระชายา หยุนชางตกตะลึงครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย ใช้เวลานานพอควรจึงได้สติกลับมาอีกครั้ง และมองดูองครักษ์ลับในชุดดำอย่างสงสัย

พระชายาซุ่นชิ่งชี้ไปที่หญิงสาวในชุดเขียวบนทางเดินและกล่าวว่า "ตามไป ดูสิว่านางไปไหน"

องครักษ์ลับตอบและหายตัวไปในพริบตา

จิ้งอ๋องก้มศีรษะ ยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบชา เมื่อเห็นหูของหยุนชางแดงเยือกแข็ง เขาแปลกใจเล็กน้อย หยุนชางมีศิลปะการต่อสู้ไม่ต่ำ ทำไมมักทำให้คนคิดว่านางดูเหมือนจะไม่มีวิทยายุทธเลย และแทบจะไม่รู้สึกถึงพลังภายในที่พุ่งพล่านในตัวนางเลย จิ้งอ๋องถอดเสื้อคลุมออกแล้วสวมให้หยุนชาง "ดูเหมือนเสื้อคลุมของเจ้าได้ถูกวางไว้ในห้องในก่อนหน้านี้ ที่นี่ลมแรง เจ้าสวมมันไว้ก่อน"

หยุนชางก้มศีรษะลงและไม่ปฏิเสธ พระชายาซุ่นชิ่งหัวเราะ และกล่าวว่า "วัยหนุ่มสาวนี่ดีจริงๆ"

หลังจากนั่งได้ครู่หนึ่ง องครักษ์ก็กลับมา "พระชายา สาวใช้คนนั้นไปที่สวนของพระชายาจวิ้นอ๋อง(สะใภ้รอง)"

"ฮ่าฮ่า" พระชายาซุ่นชิ่งยิ้ม ดวงตาของนางเป็นประกาย หลังจากนั้นสัมผัสความโหดร้าย นางยืนขึ้นและพูดว่า "งั้นเราไปที่สวนของพระชายาจวิ้นอ๋องดูกันเถอะ"

หยุนชางตามหลังพระชายาซุ่นชิ่ง ไปถึงที่สวนแห่งหนึ่ง ทันทีที่เดินไปที่ทางเข้าสวน ก็พบซุ่นชิ่งอ๋องที่เดินมา ซุ่นชิ่งอ๋องพยักหน้าและกล่าวว่า "เข้าไปจากข้างหลัง อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น"

หยุนชางแสร้งทำเป็นไม่รู้ ถูกจิ้งอ๋องโอบเอวเหินข้ามกำแพง ทันทีที่เข้าใกล้ตำหนัก ก็ได้ยินเสียงพูดอยู่ข้างใน "ไหนบอกจะไม่พลาดมิใช่หรือ ทำไมไอ้เฒ่าสองคนนั้นถึงยังมีชีวิตอยู่?"

หยุนชางรู้สึกเพียงว่าคนข้างตัวนางโกรธเล็กน้อย และมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น หยุนชางเบิกตากว้าง แต่พระชายาซุ่นชิ่งปิดปากนางไว้ "หม่อมฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดิมมีกลไกอยู่ภายใน กล่องไม้จันทน์หอม ขอเพียงแค่สัมผัสลูกท้อมงคลมรกต ผงพิษก็จะกระจายออกมา แต่ทั้งๆที่พระชายาก็เอาลูกท้อมงคลออกมา ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลยนะ?"