ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 16

"เอ๊ะ ทำไมจู่ๆท้องฟ้าถึงได้เปลี่ยนไป?” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาจากด้านล่าง

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย ก้มศีรษะลงเอื้อมมือไปหยิบลูกสาลี่บนโต๊ะแล้วกัดคำหนึ่ง ทุกอย่างล้วนเหมือนกับในชาติที่แล้ว ยกเว้นเรื่องที่หัวจิ้งทำผิดและเรื่องคำสั่งของเจ้าอาวาสอู๋น่า ดังนั้นสถานที่จัดพิธีบรรลุนิติภาวะจึงเปลี่ยนจากตำหนักจินหลวนเป็นเกาะเผิงไหลแทน นอกจากมีคนเข้าร่วมน้อยลงแล้วที่เหลือก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในชาติก่อนก็เป็นเวลานี้ที่เกิดฝนฟ้าคะนอง ฝนเริ่มตกเมื่อหัวจิ้งคำนับถึงขั้นที่สอง...

เมื่อนั่งบนนั้น จักรพรรดิหนิงก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องและยิ้มอย่างดีใจ "เจ้าอาวาสอู๋น่าช่างมีพลังเหนือธรรมชาติจริงๆ ลำบากชางเอ๋อร์อธิษฐานอย่างหนักเพื่อประชาชนแล้ว หลังจากที่ฝนแล้งมานานในที่สุดฝนก็จะตกเสียที"

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็ตอบเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า บนใบหน้าของพวกเขาต่างเต็มไปด้วยความยินดี "ความจริงใจขององค์หญิงหยุนชางได้ทัให้พระพุทธเจ้าเห็นใจ ฝนตกลงมาแล้ว ในที่สุดปีนี้ผู้คนก็สามารถวางใจได้แล้ว"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและไม่พลาดใบหน้าบูดบึ้งของหัวจิ้ง "ทั้งหมดนี้เป็นผลงานของเจ้าอาวาสอู๋น่า ชางเอ๋อร์เพียงแต่นำความหมายของเจ้าอาวาสอู๋น่ากลับมาเท่านั้น เสด็จพี่ยังต้องจัดพิธีต่อไป... "

ในขณะที่หยุนชางกำลังพูด หัวจิ้งก็แค่นเสียงหึอย่างเย็นชาและก้าวถอยหลังไป ทุกคนต่างรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกประหลาดเล็กน้อยพวกเขาจึงหยุดพูด หยุนชางเงยศีรษะขึ้นมองไปที่ฮองเฮาและจักรพรรดิหนิงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้เจ้าภาพ ก็เห็นว่าดวงตาของฮองเฮากำลังมองมาที่นางด้วยความมาดร้าย

หยุนชางก้มศีรษะลงและมองไปที่ถ้วยชาบนโต๊ะของนาง ผ่านไปสักพัก หัวจิ้งก็เดินออกมาอีกครั้งโดยสวมชุดกระโปรงหรู่ฉวิน นางแสดงให้ทุกคนเห็นแล้วจึงหันมาคำนับฮองเฮาและจักรพรรดิหนิง

สาวใช้คนหนึ่งถือปิ่นปักผมขึ้นมา ภรรยาของมหาเสนาบดีก็รับปิ่นนั้นและกำลังจะอวยพรแสดงความยินดี แต่กลับได้ยินเสียงฟ้าร้องครืนและมีเม็ดฝนตกลงมา

"อา... ฝนตก... "

จักรพรรดิหนิงยืนขึ้นด้วยความยินดี ผลักร่มที่ขันทีด้านข้างรีบกางออกอย่างเร่งรีบและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ฝนดี ฝนดี!"

ทุกคนรีบโค้งคำนับ "ขอให้ฝ่าบาททรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

องค์ฮ่องเต้หัวเราะเสียงดังและพูดเสียงดัง "องค์หญิงหยุนชางอธิษฐานขอฝนมีผลงาน แต่งตั้งเป็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว ให้รางวัลเป็นชุดกระโปรงผ้าคลุมไหล่สีแดงหนึ่งชุด ชุดกระโปรงสีชมพูขลิบทองหนึ่งชุด ปิ่นหยกขุ่นใสหนึ่งชิ้น"

หยุนชางก้มลงคุกเข่าขอบคุณอย่างรวดเร็ว

พิธีบรรลุนิติภาวะของหัวจิ้งถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์ หลังจากที่หยุนชางได้รับรางวัลแล้วฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ฮ่องเต้จึงได้ออกคำสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไป

กลับมาที่ตำหนักชิงซิน ฉิงยีและฉินเมิ่งสองคนหัวเราะอย่างมีความสุข "องค์หญิง องค์หญิงฮุ่ยกั๋วต้องเป็นองค์หญิงที่เกิดจากฮองเฮาจึงจะได้ยศเช่นนี้ องค์หญิงขั้นหนึ่ง ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ องค์หญิงได้รับแต่งตั้งสมญานามแล้วก็จะมีจวนองค์หญิงและจะมีที่นาด้วย”

ฉิงยีก็หัวเราะตามเช่นกัน แต่ก็ไม่ลืมว่าหยุนชางเพิ่งตากฝนมา ตอนนี้นางตัวเปียกไปทั้งตัว นางจึงพูดอย่างเร่งรีบ "ฉินเมิ่ง ชุดขององค์หญิงเปียกชุ่มหมดแล้ว ให้คนต้มน้ำให้มาให้องค์หญิงอาบเถอะ” จากนั้นนางก็เดินไปแล้วหยิบชุดที่แห้งสะอาดออกมาแล้วเดินไปหาหยุนชาง "องค์หญิง ให้ข้าช่วยเปลี่ยนชุดที่เปียกออกมาเถอะ”

นี่คงจะเป็นการเสแสร้งที่ยอดเยี่ยมมาก"

"องค์หญิง น้ำมาแล้วเพคะ"เสียงที่มีชีวิตชีวาของฉินเมิ่งลอยมาจากด้านนอก หยุนชางเก็บสีหน้าและหันศีรษะไป ก็เห็นฉินเมิ่งกระโดดกระเด้งเปิดผ้าม่านและเดินเข้ามาพร้อมกับนางกำนัลสี่คนที่ถือถังน้ำอยู่

หยุนชางยิ้มและพูดว่า "ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าฉินเมิ่งดูเหมือนเด็กยิ่งกว่าข้าเสียอีก?"

ฉินเมิ่งรีบเข้ามาประคองหยุนชางและกล่าวว่า "องค์หญิง ข้าก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าท่านอายุเพียงแปดขวบ แต่กลับรู้สึกว่าท่านเผ็นผู้ใหญ่แล้ว อืม รู้สึกว่าสมกับเป็นองค์หญิงมากๆเลย"

ฉิงยีมองไปที่ฉินเมิ่งด้วยความพินิจพิเคราะห์เล็กน้อยจากนั้นก็ปิดปากของเธอและหัวเราะ "เดิมทีองค์หญิงก็เป็นองค์หญิง ก็ต้องเหมือนองค์หญิงสิ"

ฉินเมิ่งร้อนรน "ไม่ใช่ ข้าหมายความว่าใจเย็นมากเหมือนผู้ใหญ่"

"เอาเถอะ ข้าเข้าใจความหมายของเจ้าแล้ว เทน้ำเสร็จแล้ว ข้าจะอาบน้ำ ไม่เช่นนั้นรออีกเดี๋ยวน้ำเย็นลงก็คงไม่ดี” ฉิงยีและฉินเมิ่งช่วยพยุงหยุนชางเดินไปที่อ่างเพื่อช่วยนางอาบน้ำ

ฟ้ามืดลงเรื่อยๆ หยุนชางอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด รับประทานอาหารเย็นเล็กน้อยและเข้านอนแต่หัวค่ำ