ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 165

หัวจิ้งมองดูจักรพรรดิหนิงด้วยความสยดสยองเมื่อนางได้ยินคำพูดเช่นนี้ นางจึงส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า "เจ้าอย่าเข้ามา อย่าเข้ามา" จากนั้นนางก็ขดตัวไปที่มุมด้านในสุดของพระแท่นบรรทม

หยุนชางขมวดคิ้ว หากว่าตอนนี้ตนมองไม่ออกว่าหัวจิ้งผิดปกติไป เช่นนั้นหนึ่งชาติที่ตนเคยผ่านมานั้นก็ไม่มีประโยชน์อันใด หยุนชางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปาก แววตานางจ้องมองไปที่หัวจิ้ง

"พูดมา!" จักรพรรดิหนิงตะคอกด้วยความโกรธเคืองอย่างกะทันหัน ทำให้หัวจิ้งที่ขดตัวอยู่มุมนั้นตกตะลึงอย่างมาก นางจ้องมองจักรพรรดิหนิงด้วยดวงตาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ราวกับว่านางตกใจอย่างมาก

จักรพรรดิหนิงตรัสด้วยความไม่สบอารมณ์ "ในเมื่อเจ้าไม่ยอมกล่าวมาว่าทารกที่อยู่ในครรภ์นั้นเป็นของใคร เช่นนั้นเจิ้นก็จะไม่เก็บจ้าไว้เช่นกัน เจิ้นจะลดตำแหน่งเจ้าให้เป็นเพียงสามัญชน แล้วส่งตัวเจ้าไปที่ชายแดนเพื่อทำงานแรงงาน"

หยุนชางไม่พลาดสายตาของความเกลียดชังที่แวบเข้ามาในดวงตาของหัวจิ้งทันทีที่นางได้ยินจักรพรรดิหนิงกล่าวเช่นนี้ หยุนชางยิ้มมุมปาก แสร้งทำเป็นบ้างั้นหรือ ช่างเป็นกลอุบายที่ดีเชียวนะ หยุนชางเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า " เสด็จพ่อเพคะ ดูเหมือนว่าเสด็จพี่จะผิดปกติไป เสด็จพ่อจะทรงตามหมอหลวงมาตรวจดูหรือไม่เพคะ?"

เมื่อพูดถึงหมอหลวง สตรีที่อยู่บนพระแท่นบรรทมก็แสดงท่าทีหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง "อย่าเข้ามา พวกเจ้าอย่าแตะต้องตัวข้า อย่ามาแตะต้องตัวข้า"

จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้วและกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ "ตามหมอหลวงมา"

บ่าวใช้ที่อยู่ข้างๆ ก็รีบตอบรับและออกไป ขณะที่รอหมอหลวงนั้น มีองครักษ์นายหนึ่งเดินเข้ามา

"ข้าน้อยขอถวายบังคมต่อฝ่าบาท จิ้งอ๋องและองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ หมอหลวงได้ตรวจอาหารของม้ารักของท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยก็ได้สั่งให้คนตรวจสอบสิ่งที่ท่าหยุนกินเข้าไปพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยพบว่า..........."

"เจ้าว่าอย่างไรนะ?" จักรพรรดิหนิงหันหน้ามาเมื่อได้ยินเช่นนี้ "เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?"

"ทูลฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ท่านหมอได้ตรวจดูอาการของท่าหยุน พบว่าเกิดจากการกินยาระบายพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยได้ตรวจสอบสิ่งที่ท่าหยุนกินไปในวันนี้ และไม่พบสิ่งแปลกอันใดพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ว่า ข้าน้อยพบถั่วดำที่ผสมยาไว้อยู่ในป่าทึบพ่ะย่ะค่ะ........" องครักษ์รีบตอบกลับ

สีหน้าของจักรพรรดิหนิงมืดลงเล็กน้อย มิน่าเชื่อว่าช่างกล้าที่จะลงกลอุบายต่อชางเอ๋อร์ในงานเช่นนี้ พระองค์ทรงพิโรธขึ้นกว่าเดิมอย่างหนัก "ตรวจสอบ!"

องครักษ์รีบตอบรับแล้วถอยกลับ จากนั้นจิ้งอ๋องจึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "สิ่งที่ม้าเหงื่อโลหิตชอบที่สุดนั้นคือถั่วดำ คนที่มิทราบเรื่องม้าคงไม่ทราบเรื่องนี้ ดังนั้นกระหม่อมสันนิษฐานว่าคนที่ลงมือคือคนที่คุ้นเคยเกี่ยวกับม้าเหงื่อโลหิตเป็นอย่างมาก อีกทั้งนางยังคาดการณ์ได้ว่าชางเอ๋อร์จะทรงท่าหยุนของกระหม่อม......."

แน่นอนว่าหยุนชางทราบรู้ดีว่าใครเป็นคนลงมือเรื่องนี่ แต่นางต้องปิดบังห้ามให้จักรพรรดิหนิงดูออก แต่ก็ต้องเปิดเผยเรื่องนี้ต่อจักรพรรดิหนิงอย่างไร้ความน่าสงสัย นางจึงครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวว่า "เสด็จอานับจำนวนม้าตามจำนวนรายชื่อของคุณหญิงที่ทรงม้าได้ในพระราชวังนี้ ชาง

เอ๋อร์ทรงม้าไม่เป็น เสด็จอาเกรงว่าม้าจะไม่พอ และแน่นอนว่าท่านต้องให้ชางเอ๋อร์ทรงท่าหยุนของท่าน เพียงแต่ว่า ใครกันที่ทราบว่าชางเอ๋อร์ทรงม้าไม่เป็น และทราบว่าชางเอ๋อร์จะเข้าร่วมการแข่งม้าเพคะ?"

หยุนชางเห็นว่าเมื่อตนกล่าวจบ แววตาของจักรพรรดิหนิงนั้นกำลังครุ่นคิด และพิจารณาอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นไม่นาน พระองค์จึงลุกขึ้นและกล่าวว่า " เรื่องนี้ต้องได้รับการตรวจสอบอย่างชัดเจน เจิ้นจะไปจัดการประเดี๋ยวนี้"

หลังจากตรัสจบ พระองค์ก็ทรงชี้ไปที่หัวจิ้งและกล่าวว่า "ตามหมอหลวงมาดูอาการให้นางสารเลวนี้ประเดี๋ยวนี้ หากว่านางไม่ให้ความร่วมมือ ก็มัดตัวนางไว้ เมื่อหมอหลวงตรวจดูเรียบร้อยก็ทูลเจิ้น" หัวหน้าเจิ้งที่อยู่ข้างๆ ตอบรับอย่างรวดเร็ว จักรพรรดิหนิงเสด็จออกไปอย่างเร่งรีบ หลังจากที่จักรพรรดิหนิงเสด็จ หยุนชางก็หันไปมองหัวจิ้งที่ดูสับสนและขดตัวอยู่มุม จากนั้นนางก็ยิ้มออกมาและเดินออกจากห้องไป

เมื่อเดินออกจากห้องที่หัวจิ้งอาศัยอยู่นั้น หยุนชางก็ก้มหน้าลง ไม่รู้ว่านางกำลังคิดเรื่องกระไร หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หันหน้าไปมองเฉี่ยนอิน "ไปสืบมา ว่ามีใครไปพบองค์หญิงหัวจิ้งบ้าง"

หลังจากที่ชายชุดดำพูดจบไป ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับ เมื่อชายชุดดำนั้นคิดว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงใดๆ ก็มีเสียงที่อ่อนโยนอย่างมากก็ดังขึ้น "จริงหรือ? ทารกที่อยู่ในครรภ์ขององค์หญิงหัวจิ้ง มีอายุสามเดือนแล้วใช่หรือไม่? สามเดือนก่อนชางเจียชิงซูและจิ้งอ๋องนั้นกำลังสู้รบกันอย่างหนักที่ชายแดน แล้วเขาจะไปมีส่วนเกี่ยวพันกับหัวจิ้งได้อย่างไร?"

ชายชุดดำยืนตัวตรง น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งอย่างมาก "เรียนท่านขอรับ ประมาณเมื่อสี่เดือนที่แล้ว พระสวามีขององค์หญิงหัวจิ้งได้หายตัวไปจากสนามรบขอรับ องค์หญิงหัวจิ้งจึงไปที่ชายแดนเพื่อตามหาพระสวามีของนาง แต่ทว่านางได้หายไปเป็นเวลานาน อาจเป็นเพราะว่า......."

"หึ น่าสนใจเสียจริง ข้าคิดว่าชางเจียชิงซูมาที่แคว้นหนิงเพื่อนองค์หญิงฮุ่ยกั๋วเสียอีก แต่ไม่คาดคิดว่ามาเพื่อองค์หญิงหัวจิ้ง แต่ทว่าแม้เขาก็คงจะไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ อยากทราบเช่นกันว่าชางเจียชิงซูจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร แต่ว่าชางเจียชิงซูคิดว่าหากเขาอภิเษกสมรสกับองค์หญิงหัวจิ้ง ก็จะได้รับการสนับสนุนจากแคว้นหนิงเพื่อแย่งชิงราชบัลลังก์หรือ?" เสียงที่ส่งมาจากด้านในนั้นมีความเยาะเย้ยเล็กน้อย

ชายชุดดำเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ท่านขอรับ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรต่อไปดีขอรับ"

หลังจากเงียบอยู่นาน ก็มีเสียงที่แผ่วเบามาจากด้านหลังฉากกั้น "ไม่เป็นกระไร มหาเสนาบดีไม่มีทางยอมให้หัวจิ้งอภิเษกกับชางเจียชิงซูอย่างแน่นอน แต่อย่างไรก็ตาม เราต้องป้องกันไว้ก่อน ถ้าเกิดชางเจียชิงซูคิดว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วยอมเสี่ยงดีกว่า แล้วเลือกที่จะประกาศออกมาโดยตรงว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ซ่อนเร้นกับหัวจิ้ง เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าจักรพรรดิหนิงจะไม่เต็มใจ แต่ก็ทำได้เพียงบังคับให้หัวจิ้งอภิเษกสมรสกับเขา"

หลังจากหยุดอยู่ชั่วครู่ เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพียงแค่ว่ามีความเย็นชาซ่อนอยู่ในความอ่อนโยน "แต่ทว่า ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นหรอก เมื่อวันนั้นมาถึง ข้าจะพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อให้จักรพรรดิหนิงลดตำแหน่งหัวจิ้งให้เป็นสามัญชน ให้ตระกูลหลี่ตัดสัมพันธ์กับนางเถอะ หากว่ายังไม่ได้ผล ก็จัดการนางทิ้งเสีย"

ชายชุดดำพยักหน้า "ข้าน้อยทราบขอรับ" พูดจบเขาก็หายตัวไป

มีเสียงบ่นพึมพำเบาๆ ดังขึ้นมาในห้องว่า "ตัวหมากที่หมดประโยชน์แล้ว ก็ถึงเวลาต้องทิ้ง หากเก็บมันไว้ กลับจะได้ให้มีปัญหา" หลังจากพูดจบ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา มีตัวหมากหลายตัวกลิ้งออกมาจากด้านหลังของฉากกั้น ไม่นาน มือที่ขาวซีดและผอมบางก็ยื่นออกมาจากด้านหลังฉากกั้น แล้วเก็บหมากที่กลิ้งอยู่ขึ้นมาทีละตัว และโยนมันออกไปนอกหน้าต่าง