ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 180

เพียงแต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากภายนอกอยู่นาน หยุนชางเริ่มตระหนกและดึงปิ่นบนศีรษะออกจากมาซ่อนไว้ในแขนเสื้อ ขยิบตาให้เฉี่ยนอินเปิดประตู

เฉี่ยนอินผลักประตูเปิดออกอย่างแรง หยุนชางมองออกไปก็เห็นชายวัยสี่สิบสวมชุดสีเทาเข้ม ก้มตัวเล็กน้อยและยืนอยู่หน้ารถ ด้านหลังมีผู้หญิงสองสามคนที่แต่งชุดข้ารับใช้ยืนอยู่

หยุนชางขมวดคิ้ว "ไม่ทราบว่าท่านพาข้ามาที่นี่ต้องการจะทำอะไร?"

ชายคนนั้นก้มศีรษะลง น้ำเสียงของเขาสงบและไม่เร่งรีบ "ตอบแม่นาง ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบ รู้เพียงว่าเจ้านายสั่งข้ามาให้รับใช้ท่านอย่างดี เชิญแม่นางลงจากรถและตามข้าเข้าไปในจวน"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนางก้มตัวจะลงจากรถก็ถูกฉินยีดึงไว้ หยุนชางหันกลับมามองนาง แม้ว่าสีหน้าของฉินยีจะซีดลงเล็กน้อยน้อย แต่ดวงตาของนางก็สงบมาก "องค์หญิง ให้หม่อมฉันลงไปก่อนแล้วค่อยช่วยท่านลงจากรถนะเพคะ"

หยุนชางรู้ดีว่านางเป็นห่วงตนเอง หัวใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที ฉินยีไม่มีวิทยายุทธ์แต่นางกลับต้องการปกป้องหยุนชางโดยไม่ใส่ใจสิ่งอื่นใด จะไม่ทำให้หยุนชางซาบซึ้งได้อย่างไร

"ไม่เป็นไร ข้าจะไม่เป็นไรหรอก" หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและหมุนตัวลงจากรถม้า

หลังจากลงจากรถแล้ว หยุนชางก็เห็นว่ารอบด้านล้อมไปด้วยป่าทึบ มีเพียงบ้านเล็กๆ ท่ามกลางป่านี้ ดูแล้วดูเงียบสงัดมาก แต่ก็ทำให้ใจของหยุนชางหนักอึ้งด้วยเช่นนั้น เช่นนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่านางอยู่ที่ไหน

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงครู่เดียวเท่านั้น หลังจากนั้นหยุนชางก็กระโดดลงจากรถม้าและมองไปที่บ้านที่อยู่ตรงหน้า บ้านนั้นไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีแม้แต่แผ่นป้ายที่ประตูหน้าบ้าน ดังนั้นเจ้าของบ้านจึงน่าจะเป็นคนรอบคอบและไม่ต้องการที่จะทิ้งร่องรอยไว้แม้เพียงนิด เพียงแต่ความระมัดระวังดังกล่าวทำให้หยุนชางไม่ได้รู้สึกยินดีนัก

"แม่นาง เข้ามาเถอะ" ชายคนนั้นโค้งตัวและทำท่าทางเชื้อเชิญ

หยุนชางเลิกคิ้ว ก้าวเท้าเข้าไปในลานบ้าน "ท่าน... จะให้ข้าเรียกว่าอย่างไร?"

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า "ข้าแซ่จ้าว เรียกข้าว่าพ่อบ้านจ้าวก็ได้ สาวใช้ด้านหลังนี้คือชุนหง เซี่ยเหอ ชิวจวี๋และตงเหมย หากแม่นางมีเรื่องอะไรก็ให้พวกนางทำเสีย สองสาวที่แม่นางพามานั้นก็คงต้องฐานะสูงส่งเช่นกัน พวกงานหยาบปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสาวใช้สี่คนนี้เถอะขอรับ"

หยุนชางยิ้มอย่างเย็นชา "ถ้าเช่นนั้นก็ขอบใจพ่อบ้านจ้าวแล้ว" จ้าว แซ่นี้ก็คงจะปลอมขึ้นมา จ้าวเฉียนซุนหลี่ แซ่อันดับต้นๆ ในร้อยแซ่จีนนี้ หากจับคนบนถนนมาหนึ่งกำมือก็คงมีหลายคนที่ใช้แซ่นี้

ลานบ้านเป็นลานเล็กๆ ที่มีทางเข้าสี่ทางและไม่มีทิวทัศน์ใดให้เพลิดเพลิน เมื่อหยุนชางเดินเข้าไปในห้องก็ตกตะลึง การจัดวางสิ่งของในห้องนี้แทบจะเหมือนกับในตำหนักชิงซินทุกประการ เพียงแต่เครื่องเรือนในวังของนางเป็นเครื่องบรรณาการที่ฮ่องเต้ประทานให้ แต่ของเหล่านี้ล้วนเป็นของเลียนแบบที่ดูเหมือนจริงมาก

"องค์หญิง..." ฉินยีและเฉี่ยนอินต่างก็ประหลาดใจและพวกนางก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก มีองครักษ์และสายลับมากมายอยู่รายล้อมหยุนชาง คนที่นำตัวนางมาได้โดยไม่ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นเลยแม้แต่น้อยต้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดาแน่ บอกกับการตกแต่งในห้องนี้ ต้องมีคนทรยศที่อยู่ข้างกายนางแน่ หยุนชางยิ้มเย็น จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ มองดูสาวใช้ทั้งสี่และพ่อบ้านจ้าวพลางยิ้มและกล่าวว่า "เจ้านายของเจ้าช่างใส่ใจเสียจริง รบกวนเจ้ากลับไปรายงานด้วยว่าข้าพอใจกับการจัดการของเขามาก แต่เรื่องที่ข้ากินอยู่ที่นี่ต้องให้เขาดูแลข้าค่อนข้างจะเกรงใจ เชิญเจ้านายของเจ้ามาพบและให้ข้าขอบคุณเขาด้วยตัวเองเถอะ"

เฉี่ยนอินหยิบสบู่หอมไปด้านหน้าและขัดลงบนผิวของหยุนชางอย่างระมัดระวัง เมื่อนางเอื้อมมือลงไปในน้ำเพื่อแล้วเขียนอักษรบนหลังของหยุนชางอย่างเงียบๆ ส่งสัญญาณไปแล้วจะให้สั่งการบุกเข้ามาช่วยเลยหรือไม่? รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของหยุนชาง นางส่ายหัวเล็กน้อย นางมาถึงที่นี่แล้ว อยากรู้นักว่านางทำให้ใครขุ่นเคืองเข้า หรือควรจะกล่าวว่าในหมู่คนที่นางรู้จัก เป็นใครกันที่มีอุบายและความสามารถนี้

เฉี่ยนอินก็ไม่พูดอะไรมาก นางอาบน้ำให้หยุนชางอย่างสงบ ช่วยหยุนชางสวมเสื้อผ้าและหยิบผ้าคลุมผืนใหญ่ขึ้นมาเพื่อช่วยหยุนชางห่อผมที่เปียกของนางไว้ แล้วหยุนชางจึงเดินออกไป

เมื่อฉินยีเห็นดังนั้นก็รีบก้าวเข้ามาปลดผ้าที่คลุมผมของนางออกและเช็ดผมของหยุนชางอย่างระมัดระวัง

หยุนชางหรี่ตาลงเล็กน้อยและปล่อยให้ฉินยีทำตามใจชอบ

"องค์หญิง เมื่อครู่พ่อบ้านจ้าวสั่งให้คนนำสิ่งนี้มาให้ บอกว่าเห็นมันตกอยู่ในรถม้า คิดว่าคงเป็นสิ่งสำคัญมาก ดังนั้นจึงส่งมาให้หม่อมฉันเอาให้องค์หญิงดูเพคะ" เสียงเล็กๆ ที่แผ่วเบาดังขึ้น หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นสาวใช้ถือถุงหอมอยู่ในมือ เมื่อฉินยีเห็นดังนั้นก็รีบรับมันมาและกล่าวว่า "องค์หญิง นี่ไม่ใช่ของขวัญวันเกิดที่ท่านจะมอบให้จิ้งอ๋องหรือ? ข้างในเป็นพู่กระบี่ที่ท่านทำให้เขาเองกับมือ? ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะเพคะ?"

หยุนชางจึงนึกขึ้นได้ มิน่าล่ะนางถึงได้รู้สึกว่าวันนี้นางลืมอะไรไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะลืมเรื่องของสิ่งนี้ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนักเพราะทันทีที่นางไปถึงจวนก็ถูกลากไปจัดการสิ่งนั้นสิ่งนี้ แล้วยังเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นอีก ของสิ่งนี้จึงหายไปจากสมองของนาง

"ข้ายุ่งมากเลยลืมมอบมันให้เสด็จอา ไม่เป็นไร เก็บไว้ก่อนแล้วกัน คราวหน้าข้าค่อยมอบให้เขาก็ได้" หยุนชางยิ้มอย่างไม่ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก

หลังจากที่หยุนชางตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่เพื่อดูว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง จึงคิดเสียว่านางกำลังอยู่ในตำหนักชิงซินและไม่ได้รักษากิริยานัก นางคุยเรื่องทั่วไปกับเฉี่ยนอินและฉินยีสักพักหนึ่ง หลังจากหาวอยู่หลายครั้งก็เข้านอนและผล็อยหลับไป