ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 205

หยุนชางยังคงก้มหน้านิ่ง สักพัก นางกัดริมฝีปากตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตามีประกายของหยดน้ำที่เอ่อล้น "เสด็จพ่อ เสด็จอาอาจจะ ไม่ได้แข็งแกร่งดังเช่นที่เสด็จพ่อทรงคิดไว้ ก่อนหน้านี้ เสด็จอาก็เคยได้รับบาดเจ็บ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนงานเลี้ยงวันพระราชสมภพของเสด็จอาไม่นานนัก เสด็จอาทรงบาดเจ็บสาหัสมาก เสด็จอาเกรงว่าเสด็จพ่อจะทรงกังวล จึงมิได้บอกให้เสด็จพ่อทรงทราบ ชางเอ๋อร์กลัวว่า กลุ่มคนร้ายในครานี้จะเป็นพวกเดียวกันกับคราก่อน หากเป็นเช่นนั้นจริง เสด็จอาก็กำลังเผชิญอยู่กับสิ่งที่อันตรายร้ายแรงมากเลยนะเพคะ"

เมื่อจักรพรรดิหนิงได้ฟัง ก็ทรงรู้สึกแปลกพระทัย จิ้งอ๋องเคยได้รับบาดเจ็บหรือ? เหตุใดตนจึงไม่เคยทราบเรื่องมาก่อน......สายพระเนตรของจักรพรรดิหนิงแน่นิ่ง พระองค์ครุ่นคิดไปมา

"เจ้าวิตกมากไปก็คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ตอนนี้พวกเราก็ทำได้แค่รอ รอดูว่าจะพอมีเบาะแสอะไรออกมาบ้าง" จักพรรดิหนิงตรัสเสียงเบา

หยุนชางพยักหน้า นางกำแขนเสื้อตัวเองไว้แน่น ก้มหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรออกมา

จากนั้นไม่นาน ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ที่ออกไปตามตัวเวินหยูอวี้ก็รีบเดินเข้ามา เขาคุกเข่าลงเบื้องพระพักตร์ "ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันไม่พบตัวคุณหนูเวินเลยพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันได้พบกับบ่าวคนสนิทของคุณหนูเวินที่หน้าห้องสุขา บ่าวนางนั้นบอกว่าคุณหนูของนางอยู่ในสุขา แต่หม่อมฉันเรียกอยู่นานก็ไม่มีเสียงผู้ใดขานรับ จึงบุกเข้าไปดู พบว่าข้างในไม่มีใครสักคนเลยพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้า "เช่นนี้แล้ว ผู้ที่จับตัวจิ้งอ๋องไปเห็นทีว่าจะเป็นเวินหยูอวี้จริงๆ แล้วเวินหยูอวี้จะหลอกล่อและจับตัวจิ้งอ๋องไปด้วยเหตุอันใด? แล้วเรื่องอื่นล่ะ มีเบาะแสอะไรอีกไหม?

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์รีบรายงาน "ทูลฮ่องเต้ หม่อมฉันได้พบร่องรอยการต่อสู้ที่หอชิงซือ หม่อมฉันคิดว่า เมื่อครู่นี้ที่หอชิงซือจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิหนิงได้ยินเช่นนั้นแล้วก็รีบลุกขึ้นทันที "ไป ไปดูที่หอชิงซือ"

หยุนชางเสด็จไปที่หอชิงซือพร้อมกับจักรพรรดิหนิง ที่หอชิงซือยังคงมีเศษลูกดอกตกอยู่ แต่ว่าลูกดอกเหล่านั้นช่างดูน่าสงสัย ที่หัวของลูกดอกมีลักษณะกลวง

ทุกคนพิจารณาอยู่นานก็ไม่มีใครรู้ว่าลูกดอกเหล่านี้มีไว้เพื่ออะไร หยุนชางกลับขมวดคิ้ว ตรงบริเวณที่กลวงลงไปนั้นมีกลิ่นแปลกๆ ชวนให้ผู้ที่ได้กลิ่นอยากจะสำลัก

หยุนชางตกตะลึง นางหันมาหาฮ่องเต้ "เสด็จพ่อเพคะ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับเสด็จอาแล้วเพคะ"

คนอื่นๆก็หันมามองที่หยุนชาง หยุนชางหน้าซีดเผือด "ชางเอ๋อร์ได้กลิ่นฝุ่นควันในบริเวณนี้เพคะ กลิ่นนี้ชวนสำลักมาก น่าจะเป็นควันยาสลบชนิดหนึ่งเพคะ" เฉี่ยนอินที่ยืนอยู่ข้างๆหยุนชางเมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว ก็หยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากใต้แขนเสื้อ เทขวดออกมา และมอบยาให้ทุกคนคนละ 1 เม็ด

แล้วหยุนชางก็พูดว่า "ยานี้เป็นยาที่เสด็จอาเคยให้หม่อมฉันไว้ เอาไว้ป้องกันเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินเพคะ ควันยาสลบนี่มีฤทธิ์ร้ายแรงนัก ทุกคนระวังตัวด้วย"

สิ้นเสียงของหยุนชาง ผู้ติดตามที่อายุมากหน่อยก็เริ่มมีอาการเวียนศีรษะ หยุนชางรีบสั่งให้เฉี่ยนอินป้อนยาคนเหล่านั้น ผ่านไปไม่นาน คนเหล่านั้นก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ

คนอื่นๆเมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็รีบนำเม็ดยาที่อยู่ในมือใส่ปากกลืนลงไปทันที

หยุนชางพูดต่อ "หม่อมฉันเดาว่า ลูกดอกเหล่านี้ หัวลูกดอกเป็นรูกลวง ก็เพื่อที่จะบรรจุควันยาสลบลงไป หม่อมฉันได้ลองดูเมื่อครู่นี้ หัวลูกดอกทำออกมาได้ละเอียดมาก เพียงเป่าควันยาสลบลงไปในหัวลูกดอก หัวลูกดอกก็จะปิดสนิท ควันยาสลบก็จะถูกซ่อนอยู่ภายใน แต่ลูกดอกเหล่านี้บอบบางนัก เมื่อได้สัมผัสกับวัตถุที่ค่อนข้างแข็งหน่อยก็จะแตกออก เมื่อหัวลูกดอกแตกแล้ว ควันยาสลบก็จะฟุ้งกระจายออกมา ลูกดอกที่แตกแล้วมีอยู่มากมายเช่นนี้ หากว่าเสด็จอาได้สูดดมเข้าไปแม้เพียงเล็กน้อยล่ะก็ เกรงว่าจะหมดสติลงได้ในช่วงเวลาอันสั้นเพคะ"

จักรพรรดิหนิงประหลาดพระทัยเป็นอย่างมาก สายพระเนตรจับจ้องไปที่หยุนชาง หยุนชางรู้สึกตัวแล้วจึงฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่นั้นตนรีบร้อนเกินไป ก็เลยพูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกไปมากมาย เมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่มองมายังตนแล้ว หยุนชางได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ หนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือการไม่สบตาผู้ใดทั้งนั้น

แต่ไม่ทันที่จักรพรรดิหนิงจะเอ่ยปากตรัสคำใดออกมา ก็ได้ยินผู้บัญชาการทหารองครักษ์พูดขึ้นมาอย่างกระอักกระอ่วน "แต่ว่าพระราชวังแห่งนี้มีการคุ้มกันสอดส่องเป็นอย่างดี......"

ยังพูดไม่ทันจบดี ฮ่องเต้ก็ทรงตัดบท "คุ้มกันสอดส่องเป็นอย่างดี? หื้อ หากว่าคุ้มกันสอดส่องเป็นอย่างดีจริงๆ แล้วเหตุใดจึงมีคนร้ายฮึกเหิมเข้ามาก่อเหตุวุ่นวายในเขตวังหลวงได้ล่ะ? ทำให้จิ้งอ๋องต้องมาตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ นี่น่ะหรือที่เรียกว่าคุ้มกันสอดส่องเป็นอย่างดีน่ะ?"

หยุนชางเม้มปากแล้วถอนหายใจเอ่ยว่า "บนโลกใบนี้ แม้จะมีการคุ้มกันสอดส่องอย่างแน่นหนา ก็ป้องกันได้เฉพาะคนทั่วๆไปเท่านั้น ไม่อาจป้องกันคนเลวที่คิดชั่วได้ หากเสด็จอาทรงสลบไป พวกคนร้ายก็ต้องนำเสด็จอาออกไปนอกวัง ซึ่งก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากวันนี้เสด็จพ่อประทับอยู่ในวัง ในบริเวณโดยรอบก็ต้องมีทหารองครักษ์คอยเฝ้าอยู่ ดังนั้นจึงมีสิ่งที่เป็นไปได้อยู่ 3 อย่าง อย่างแรกก็คือ เสด็จอายังคงอยู่ภายในเขตพระราชวัง ยังไม่ได้ออกไปไหน อย่างที่สองคือ ในพระราชวังแห่งนี้มีเส้นทางลับ" หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดต่อ "ความเป็นไปได้อย่างสุดท้ายก็คือ ในบรรดาทหารองครักษ์ มีบางคนที่ยอมร่วมมือกับกลุ่มคนร้ายเพคะ"

เมื่อจักรพรรดิหนิงได้ฟัง เส้นเอ็นที่หน้าผากก็ตึงขึ้นมาทันที พระองค์ทรงสะบัดแขนเสื้อ ตรัสเสียงกร้าวว่า "ไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ แม้จะยากลำบากเพียงใดก็ต้องตรวจสอบให้พบ!"

แม้ว่าช่วงเวลาที่จิ้งอ๋องไปเฝ้าคุ้มกันชายแดนจะผ่านมาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็นับว่ายังคงเป็นที่รู้จักและได้รับการยกย่องว่าเป็นเทพผู้พิทักษ์ผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ หากแม้นเรื่องที่จิ้งอ๋องหายตัวไปแพร่หลายออกไปนอกวังแล้วล่ะก็ เกรงว่า......

หยุนชางกัดริมฝีปากตนเอง หลังจากที่ตนเกิดใหม่แล้ว ตนเคยคิดว่า เสด็จพ่อของตนจะเป็นที่พึ่งพาตลอดชีวิตให้กับตนและเสด็จแม่แท้ๆ แต่มาวันนี้ เห็นทีว่าตนนั้นคงจะคิดผิดไป......ตนคิดออกได้ทุกเรื่อง แต่กลับลืมคิดว่า เสด็จพ่อของตน นอกจากจะเป็นพ่อ เป็นสามีแล้ว ยังเป็นฮ่องเต้อีกด้วย

วังหลวงแห่งนี้ ตนชักจะไม่ค่อยอยากอยู่สักเท่าไรแล้วสิ

หยุนชางคิดเช่นนี้แล้วก็เร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังตำหนักด้านหลัง

"องค์หญิงเพคะ ช้าๆหน่อยสิเพคะองค์หญิง......" เสียงเฉี่ยนอินร้องเรียกด้วยความเหนื่อยหอบมาจากด้านหลัง

หยุนชางหยุดกึก นางลืมไปอีกแล้วว่า เมื่อครู่นี้นางเผลอแสดงความรอบรู้ออกมา จะปล่อยให้ผู้อื่นรู้อีกไม่ได้ว่า นางนั้นรู้เรื่องการต่อสู้

"ออกมา" เมื่อหยุนชางหยุดเดินแล้ว นางกวาดสายตามองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดแล้ว จึงเอ่ยเรียกคนคนหนึ่งออกมา

เฉี่ยนอินสะดุ้ง นางเห็นเงาดำร่างหนึ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยุนชาง "องค์หญิง"

หยุนชางพยักหน้า "ท่านอ๋องของท่านเป็นเช่นไรบ้าง? รู้หรือไม่ว่าเขาอยู่ที่ไหน? ได้รับอันตรายมากหรือไม่?"

จิ้งอิ่งเงียบไป สักพักหนึ่งจึงส่ายหน้า แล้วรายงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดี "นับตั้งแต่วันที่หม่อมฉันถูกส่งมาดูแลองค์หญิง ก็ไม่ทราบความเคลื่อนไหวของท่านอ๋องอีกเลย เมื่อครู่นี้หม่อมฉันคอยเฝ้าดูพระองค์มาโดยตลอด มิได้ตามเสด็จท่านอ๋องเลยเพคะ"

"แล้วสายลับที่คอยติดตามจิ้งอ๋องได้ส่งข่าวให้ท่านบ้างหรือไม่?" หยุนชางขมวดคิ้ว

จิ้งอิ่งส่ายหน้า "เมื่อครู่หม่อมฉันได้พยายามติดต่อพวกเขาแล้ว แต่สายลับที่คอยติดตามท่านอ๋องมิได้อยู่ในวังเพคะ ท่านอ๋องคงจะ ออกนอกเขตวังไปแล้วกระมังเพคะ......"