ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 207

หยุนชางอมยิ้มเล็กน้อยและไม่กล่าวอะไร

มีเสียงขลุ่ยดังขึ้น หยุนชางเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหันแล้วสบตากับเฉี่ยนอิน เฉี่ยนอินเดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดออก พบกระดาษหนังแพะถูกเข็มทองปักไว้ที่หน้าต่าง เฉี่ยนอินหยิบกระดาษแพะลงมาแล้วอ่าน จากนั้นสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที "องค์หญิงเพคะ จวนเล็กๆ ทางตะวันออกของเมืองมีสิ่งผิดปกติเพคะ"

หยุนชางรับกระดาษมาแล้วอ่าน นัยน์ตาของนางเผยความสงสัยขึ้นมา ในกระดาษกล่าวไว้ว่า ก่อนหน้านี้พบคนสวมชุดสีเทายกเกี้ยวเล็กๆ เข้าไปในจวนทางตะวันออกของเมือง จวนนั้นถูกขายออกไปเมื่อห้าวันที่แล้ว คนที่ซื้อจวนนี้ชื่อหลินหัว

"ข้าจะไปที่นั่น เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่"หยุนชางกล่าวด้วยเสียงเบา จากนั้นนางก็กระโดดออกจากหน้าต่างไป

"องค์หญิงเพคะ..."เฉี่ยนอินตะโกนอย่างเร่งรีบ แล้วรีบมองออกไปนอกหน้าต่าง และพบว่าหยุนชางหายตัวไปแล้ว เฉี่ยนอินทำตาโตแล้วกัดริมฝีปากเพร้อมกล่าว "องค์หญิงที่แสนดีของหม่อมฉัน ตอนนี้เราอยู่ในตำหนักนอกวังนะเพคะ หากฝ่าบาททรงตามตัวท่าน แล้วหม่อมฉันควรจะทำอย่างไร ดี"

เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุมาหลายต่อหลายครั้ง ทหารองครักษ์ในตำหนักนอกวังจึงเพิ่มขึ้นและแข็งแกร่งมากขึ้น จนเป็นเหตุทำให้หยุนชางต้องใช้ความพยายามอย่างมากในตอนที่นางออกนอกตำหนักไป และมีบาดแผลที่แขนอยู่หลายแผล

ทันทีที่นางออกจากตำหนักนอกวัง หยุนชางก็หาหนิงเฉี่ยนเจออย่างรวดเร็ว และขอให้หนิงเฉี่ยนพานางไปที่ข้างๆ จวนที่กล่าวถึงเมื่อสักครู่นี้ ภายในจวนนั้นมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา หัวใจของหยุนชางเต้นอย่างแรง เป็นไปได้หรือไม่ว่าจิ้งอ๋องจะอยู่ในนี้จริง? เพียงแต่เหตุใดตนจึงไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของสายลับจากแถวนี้

วิชาตัวเบาของหนิงเฉี่ยนนั้นยอดเยี่ยมมาก ดังนั้นนางจึงเข้าไปดูเส้นทางก่อน หยุนชางยืนอยู่ข้างหน้าต่างแล้วแอบฟังเสียงซุบซิบจากด้านใน หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ได้ยินเสียงนกหวีดเบา ๆ

หยุนชางรีบปีนข้ามกำแพงเข้าไป ภายในจวนนั้นไม่ใหญ่มาก เป็นเพียงจวนต่อกันสี่ท่อน มีลานหน้าจวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ตำแหน่งของหยุนชางและหนิงเฉี่ยนในตอนนี้ อยู่ที่ลานด้านหน้าจวน หยุนชางขมวดคิ้ว ที่นี่มีการป้องกันที่หนาแน่น แต่โชคดีที่ถึงแม้ว่าคนที่คอยคุ้มกันจะเป็นยอดฝีมือทั้งหมด แต่ก็ไม่ใช่ระดับปรมาจารย์ หยุนชางจึงสามารถจัดการได้ดี

มีคนเดินมาทางนี้ หยุนชางจึงซ่อนตัวอยู่ในทุ่งดอกไม้ ขมวดคิ้วเบาๆ ในตำแหน่งนี้ หากสองคนนี้เดินเข้ามา พวกเขามีโอกาสพบนางทั้งสองอย่างแน่นอน หยุนชางคิดในใจจึงยกมือขึ้น และมีเข็มเงินยิงออกมาจากแขนเสื้อนาง เสียงเข็มเงินที่ปักเข้าที่ร่างกายก็ดังขึ้น หยุนชางพยักหน้าให้หนิงเฉี่ยนเบาๆ หนิงเฉี่ยนก็โยนวัตถุมีแสงออกไปทางด้านนอก และได้ยินเสียง "บูม"เท่านั้น ห้องโถงของจวนด้านหน้าก็ถูกไฟไหม้ขึ้นมา

"ไฟไหม้! ไฟไหม้!"เสียงดังขึ้น หนิงเฉี่ยนเดินเข้าไปโอบเอวของหยุนชางไว้อย่างรวดเร็ว แล้วกระโดดขึ้นและขึ้นไปบนหลังคา

หยุนชางเห็นว่ามีคนเดินมาที่ห้องโถงด้านหน้า แต่ว่ามีคนที่ดูเหมือนมีศิลปะการต่อสู้ยอดเยี่ยมกว่าคนอื่นมองหน้า แล้วเดินตรงไปที่ห้องด้านข้างอย่างเงียบๆ

ดวงตาของหยุนชางเป็นประกาย จากนั้นหนิงเฉี่ยนก็ดึงตัวนางมาแล้วใช้วิชาตัวเบาโดดไปบนหลังคาห้องนั้น

มีเสียงสนทนาเบาๆ ดังมาจากด้านล่าง "ข้าเกรงว่าคงจะมีคนมาพบที่นี่แล้ว เรานำตัวองค์หญิงหยุนชางไปส่งที่จวนของนายท่านโดยเร่งด่วนเสียดีกว่า"

หยุนชางตกตะลึงเล็กน้อย องค์หญิงหยุนชาง? ตนอยู่ที่นี่มิใช่หรือ?

นางยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็พบว่ามีชายชุดเทาสองคนวิ่งออกจากห้องนั้นพร้อมแบกเงาร่างสีแดงเข้มไว้ จากนั้นก็ใช้วิชาตัวเบาหายจากจวนไป

"นายหญิงเจ้าคะ..."หนิงเฉี่ยนกล่าวเบาๆ

มีแสงสลัวส่องประกายในดวงตาของหยุนชาง "ดูเหมือนว่าคนที่คนของที่นี่อยากจับมิใช่เสด็จอา แต่กลับเป็นข้า"เมื่อสักครู่นั้นหยุนชางได้เห็นแล้วว่าหญิงสาวที่ถูกอุ้มตัวออกไปนั้น คือเวินหยูอวี้ที่สวมเสื้อผ้าของตนไว้

"เจ้าส่งคนตามพวกเขาไป และดูว่าพวกเขาไปที่ใด ข้าจะกลับไปที่ตำหนักนอกวังก่อน"หยุนชางหันหลังแล้วไปทางตำหนักนอกวัง จิ้งอ๋องไม่อยู่ที่นี่.......

"องค์หญิงเพคะ ในที่สุดองค์หญิงก็กลับมา"ทันทีที่หยุนชางเข้ามาในตำหนัก ก็พบสาวใช้ทั้งสองเดินไปมาอยู่ในห้องอย่างร้อนรน หยุนชางอมยิ้ม "เป็นกระไรหรือ? เกิดเรื่องกระไรขึ้นหรือ?"

ฉินยีพยักหน้าและกล่าวว่า "เกิดเรื่องขึ้นที่พระราชวังเพคะ หย่าผินเหนียงเหนียง เมิ่งเจี๋ยอวี๋ และฮองเฮาต้องยาพิษเพคะ...... เมื่อสักครู่นั้นฝ่าบาทได้ออกพระราชโองการ ให้กลับพระราชวังประเดี๋ยวนี้เพคะ"

"บังเอิญเช่นนี้เลยหรือ?"หยุนชางขมวดคิ้ว บังเอิญจนยากที่จะไม่สงสัย นางสนมทั้งสี่คนต้องยาพิษในเวลาเดียวกัน ใครกำลังคิดทำกระไรกันแน่

ฉินยีพยักหน้า "หม่อมฉันได้ยินว่า เมื่อสักครู่นั้นฝ่าบาททรงพิโรธจนเกือบจะฆ่าขันทีที่มารายงานเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า "ฉะนั้นก็กลับพระราชวังกันเถอะ"ขณะที่พูด นางก็เดินออกไปด้านนอก

หยุนชางยกมือขึ้นแล้วส่ายหน้า "ตัวปลอม"

ทุกคนตกตะลึงและมองไปที่กระสอบ ทั้งๆ ที่ไม่เห็นอะไรเลย แล้วเหตุใดนายหญิงจึงทราบว่าเป็นตัวปลอม?

หยุนชางยิ้มมุมปาก แม้ว่าคนกลุ่มนี้จะฉลาด แต่ก็พลาดในจุดรายละเอียดเล็กๆ คนในกระสอบนั้นเหยียดตัวตรงหรือ ร่างกายของเขาดูเหมือนว่าถูกมัดอย่างแน่น หยุนชางมองดูถุงกระสอบ อย่างมากที่สุดถุงกระสอบนี้ก็มีความยาวเพียงห้าฟุตกว่าๆ แต่จิ้งอ๋องสูงเจ็ดฟุต และเพียงแค่มองดูรูปร่างของเขา ก็ทราบแล้วว่ามิใช่จิ้งอ๋อง

ไม่นานหลังจากนั้น ก็มีหลายคนยกถุงกระสอบออกมาอีกครั้ง หยุนชางส่ายหน้า คราวนี้ส่วนสูงคล้ายๆ กัน แต่ตัวใหญ่เกินไป

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนสองคนเปิดประตูแล้วเดินออกไปทางด้านนอก

หยุนชางหรี่ตา "ตามเขาไป..."

"นายหญิงเจ้าคะ แต่พวกเขามิได้จับตัวใครไว้นะเจ้าคะ..."มีคนมองตามไปแต่กลับไม่พบถุงผ้าที่ควรจะมี ฉะนั้นจึงขมวดคิ้ว

แสงประกายปรากฏขึ้นในดวงตาของหยุนชาง "หนึ่งในนั้นถูกควบคุมสติเอาไว้ ท่าเดินของเขาเหมือนกับของจิ้งอ๋องไม่มีผิด"

"องค์หญิงเจ้าคะ เราเข้าไปแย่งตัวจิ้งอ๋องกลับมาเลยดีหรือไม่เจ้าคะ?"คนข้างหลังกระซิบ

หยุนชางตกตะลึง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา คำพูดของนางราวกับว่าเราจะไปแย่งตัวเจ้าบ่าว

"เราไม่รู้ว่าอีกฝั่งมีกี่คน เรามีกันแค่ไม่กี่คน อย่าได้ใช้กำลังเลยดีกว่า ตามไปดูก่อนว่าพวกเขาจะไปที่ไหนกันแน่ อย่างได้ทำให้พวกเขาตื่นตัว"

หยุนชางพาทุกคนตามเขาสองคนไป และเห็นว่าพวกเขาออกจากตำหนักไปสำเร็จ หลังจากที่พวกเขาออกจากวังก็มีคนเพิ่มขึ้นอีกสองสามคน ดูเหมือนจะเป็นเหล่าคนที่แบกกระสอบออกไปก่อนหน้านี้ หยุนชางยิ้มอย่างเย็นชาและรู้สึกสงสัยขึ้นมาอย่างมาก ใครกันนะ ช่างใจกล้าและระมัดระวังเช่นนี้