ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 216

หลังจากหยุนชางกลับมายังตำหนักชิงซินก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เมื่อกี้นางทำอะไรลงไป นางอยากจะแต่งงานจนตัวสั่นอย่างนั้นหรือ? แล้วยังเลือกวันที่เหมาะกับการแต่งงานเป็นพิเศษอีกด้วย ทั้งยังเพียงเดือนหน้าเท่านั้น ตอนนี้เป็นวันที่หกของเดือนแล้วและวันที่หกของเดือนถัดไปก็เป็นเพียงแค่เดือนเดียว

"องค์หญิง ท่านจะแต่งงานจริงหรือ?" เฉี่ยนอินจ้องมองหยุนชางอย่างเหม่อลอยและแฝงแววไม่อยากเชื่อเล็กน้อย แม้ว่านางจะคิดเสมอว่าจิ้งอ๋องจะเป็นสามีที่ดี แม้ว่าทุกวันนี้ความสัมพันธ์ของจิ้งอ๋องและองค์หญิงดูเหมือนจะพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว แต่นางก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าองค์หญิงจะแต่งงานกับจิ้งอ๋องแล้ว

หยุนชางพยักหน้าช้าๆ และถอนหายใจ

สายตาของฉินยีฉายแววไม่เห็นด้วยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงช่วยหยุนชางถอดเสื้อคลุมออกอย่างเงียบๆ และหยิบชาที่นางกำนัลส่งมาจัดไว้แล้วยืนอยู่ด้านข้าง

หยุนชางหันมามองนางด้วยสายตาจนปัญญา "ฉินยี เจ้าคิดว่าข้าไม่ควรแต่งงานอย่างรวดเร็วเช่นนี้ใช่ไหม?" ก่อนที่ฉินยีจะตอบ นางก็ถอนหายใจอีกครั้ง "แต่ข้าไม่มีทางเลือก"

นางได้เกิดใหม่ในชาตินี้เพื่อแก้แค้น แต่ถ้าหากนางไม่แต่งงานกับจิ้งอ๋อง การเตรียมการก่อนหน้านี้ของนางก็จะสูญเปล่าและยังจะถูกสงสัยอีกด้วย หากจะโทษก็ต้องโทษตัวนางเองที่นางไม่อดทนพอ นางแกล้งป่วยและแกล้งทำตัวอ่อนแอมานานขนาดนั้นแต่กลับพลาดไปได้

หยุนชางหัวเราะอย่างขมขื่น นี่คงเป็นกรรมตามสนองของนาง แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างไรนางก็ต้องแต่งงานกับใครสักคน โชคดีที่ในชีวิตนี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่โม่จิ้งหรานที่นางต้องแต่งงานด้วยและนั่นก็หมายความว่าการดิ้นรนของนางในชาตินี้ได้ผล

เพียงแต่นางก็จะไม่ปล่อยโม่จิ้งหรานไปเช่นกัน นางไม่อาจลืมได้ว่าเขาเป็นคนที่โยนเหิงเอ๋อร์ลงพื้นด้วยตนเอง เหิงเอ๋อร์ยังเล็กนัก เขาคงจะเจ็บมาก

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ในใจนางก็รู้สึกถูกเข็มแทงลงไปทีละเล่ม

"องค์หญิง ชุดแต่งงานขององค์หญิงหม่อมฉันไปเอามาแล้วเพคะ นายท่านใส่ใจรายละเอียดยิ่งนัก แม้แต่ชุดแต่งงานของเจ้าบ่าวก็เตรียมไว้แล้ว ชุดแต่งงานนี้เดิมปักโดยนายท่านตั้งแต่ยังไม่ได้ออกเรือน แต่ต่อมา... ไม่ได้ใช้ ดังนั้นนายท่านจึงทำชุดเจ้าบ่าวอีกชุดหนึ่ง โดยบอกว่าไม่ว่าเขาจะเกิดมาเป็นองค์ชายน้อยหรือองค์หญิงน้อย ก็จะสามารถใช้มันได้" ฉินยีหยิบชุดแต่งงานสีแดงขึ้นมาจากกล่องที่ดูเก่าแก่และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "นายท่านเก็บชุดนี้ไว้อย่างดี นานหลายปีขนาดนี้แล้วยังดูเหมือนชุดใหม่อยู่เลย"

หยุนชางยิ้มบางๆ และยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสลายหงส์บนชุดแต่งงาน แล้วจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฝีมือปักผ้าของเสด็จแม่ดีมากเลย ไม่เหมือนข้าพอหยิบเข็มขึ้นมา ด้ายพวกนี้ก็ยุ่งเหยิงพันกันจนกลายเป็นเงื่อนตายไปเสียหมด" พูดแล้วนางก็หันไปมองดูเสื้อผ้าอีกชิ้นในกล่อง เสื้อผ้าดูเรียบๆ มีเพียงลายเมฆมงคลเพียงไม่กี่ดอกที่ปักด้วยดิ้นทองที่ชายเสื้อ

"ชิ้นนี้... ส่งไปที่จวนจิ้งอ๋อง อย่างช้าในวันพรุ่งนี้ เสด็จพ่อต้องส่งขันทีเจิ้งไปประกาศพระราชโองการที่จวนจิ้งอ๋องแน่ ตอนนั้นเจ้าก็นำมันไปด้วยก็แล้วกัน" หยุนชางถอนหายใจอีกครั้งแล้วนอนเอนกายลงบนเบาะนุ่ม ดวงตาของนางก้มลงมองชุดแต่งงานในมือของและรอยยิ้มอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้น บางทีนางยังไม่ทันได้แต่งงานจิ้งอ๋องก็คงไม่โปรดนางแล้ว รสชาติของการถูกบังคับให้แต่งงานนี้เกรงว่าจิ้งอ๋องคงจะรู้สึกไม่ดีนัก เกรงว่าเขาคงเกลียดพ่อของนางและก็คงเกลียดนางด้วย

"เพคะ อีกสักครู่หม่อมฉันจะไปพบขันทีเจิ้งและบอกเขาว่าหากจะไปส่งราชโองการที่จวนจิ้งอ๋องให้ตามหม่อมฉันไปด้วย" ฉินยีตอบเบาๆ.

หยุนชางหลับตาลงและนอนหลับไปพร้อมชุดแต่งงานในอ้อมกอด

"หือ? กลับมาได้ยังไงหรือ?" หยุนชางถามอย่างเรียบเฉย สีหน้าไร้อารมณ์

"หม่อมฉันได้ยินสายลับบอกว่าเช้านี้แม่นางเวินถูกโยนทิ้งไว้ที่ประตูจวนตระกูลเวิน เสื้อผ้าบนร่างของนางขาดรุ่งริ่งและไม่ปิดมิดชิด หลายคนต่างก็ได้เห็นนาง นอกจากนี้หน้าผากของนางยังถูกเขียนอักษร "ต่ำช้า" ไว้ด้วย" แม้ว่าเฉี่ยนอินจะไม่ได้เห็นสถานการณ์นั้นด้วยตาตัวเอง แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการและอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นบังอาจก่อเรื่องให้องค์หญิง สมน้ำหน้า

หยุนชางพยักหน้า แต่ในใจกลับไม่มีความยินดี นางรู้ว่าอาจเป็นเพราะคนที่จับเวินหยูอวี้พบว่านางไม่ใช่ตัวเอง ดังนั้นจึงได้ปล่อยนางไป แต่ถ้าหากนางตกอยู่ในมือของคนเหล่านั้นจริงๆ เกรงว่าคงจะกลับมาไม่ได้แล้ว

"เห็นไหมว่าใครเป็นเอานางมาทิ้งไว้?" หยุนชางถามเบาๆ

เฉี่ยนอินรีบแสดงสีหน้าจริงจังอย่างรวดเร็ว "คนที่จับตาดูจวนเวินเห็นเพคะ มันเป็นเพียงรถม้าธรรมดา คนขับเป็นชายชราวัยห้าสิบกว่าและไม่มีบุคคลอื่นอีก นายใหญ่ส่งคนตามไปจับชายชรานั้นแต่เขาบอกว่าชายคนหนึ่งที่แต่งตัวเป็นคนรับใช้เล็กๆ จ้างเขาให้ทำเช่นนี้และให้เงินแก่เขาห้าสิบตำลึง เขาจำไม่ได้แล้วว่าชายผู้นั้นหน้าตาเป็นอย่างไร แต่บอกว่าไม่น่าจะใช่คนท้องถิ่น แม้ว่าเขาจะพูดสำเนียงเมืองหลวงก็กลับฟังดูแปลกๆ ราวกับต้องการปิดบังอะไรไว้

หยุนชางไตร่ตรองทุกสิ่งที่เฉี่ยนอินรายงานอย่างละเอียดแล้วจึงถามว่า "เมื่อวานที่ข้าขอให้คนไปตรวจสอบที่เขากิเลนได้ความคืบหน้าอย่างไรบ้างแล้ว?"

เฉี่ยนอินส่ายหัว "ก่อนหน้านี้มีจดหมายส่งมาว่าสายลับเพิ่งไปถึงหมู่บ้านที่เชิงเขากิเลน บนเขานั้นมีพิษรุนแรงบอกกับมีฝนตกหนักโดยรอบอยู่สองวัน จึงต้องรอไปก่อน แต่ในจดหมายกล่าวว่านอกเหนือจากคนของเราแล้ว ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ยังมีคนอีกสามกลุ่มไปที่นั่นและดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาด้วยเรื่องนี้เช่นกัน"