ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 218

หัวจิ้งได้ยินคำพูดเช่นนั้นก็ตกใจ นางมองไปที่หยุนชางแต่กลับถูกความเกลียดชังในสายตาของหยุนชางทำให้ตกใจ อย่างไรก็ตามสมองของนางก็ยังฉลาดเฉลียวอยู่ "เป็นเจ้าใช่ไหม? เจ้าใส่ร้ายข้าว่าวางยาพิษลูกพี่ลูกน้องตัวเอง ตอนที่งานล่าสัตว์ในวันนั้น เจ้าคือคนที่ทำร้ายข้า ในวังเมื่อไม่กี่วันก่อนก็เป็นเจ้าเช่นกัน..."

หยุนชางหรี่ตาเรียวยาวของนางลง ในดวงตามีแววเยาะเย้ยปรากฏชัดเจน "เสด็จพี่พูดอะไรกัน? ทำไมชางเอ๋อร์ฟังไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว? เสด็จพี่ ชางเอ๋อร์อยากถามมาโดยตลอดว่าพ่อของเด็กในท้องของเสด็จพี่คือใคร? ข้าออกไปเดินเล่นเมื่อไม่กี่วันก่อน แม้แต่ในโรงน้ำชาก็ได้ยินผู้คนมากมายกำลังถกเรื่องนี้กันอยู่ บางคนก็เริ่มพนันกันว่าใครเป็นพ่อของเด็กที่เสด็จพี่เพิ่งแท้งไป ข้าวางเดิมพันข้างองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางชางเจียชิงซูไปห้าร้อยตำลึง ไม่รู้ว่าจะชนะหรือไม่? เกรงว่าเรื่องนี้คงมีเพียงเสด็จพี่เท่านั้นที่รู้ แต่ก็เป็นไปได้เหมือนกันที่เสด็จพี่อาจจะไม่รู้..."

หัวจิ้งถลึงตามองจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ในใจนางโกรธจนถึงขีดสุด จึงหยิบโคมไฟข้างกายเขวี้ยงใส่หยุนชาง

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." หยุนชางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างสะใจ "จริงสิเสด็จพี่ วันนั้นองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางบอกเสด็จพ่อว่าเขาเต็มใจจะรับผิดชอบท่าน แต่เสด็จพ่อไม่เห็นด้วย ข้าลองเดาจากความหมายของเสด็จพ่อดูแล้วคิดว่าเสด็จพ่อคงจะไม่ยอมให้ท่านแต่งงานกับชางเจียชิงซูแน่ ด้วยชื่อเสียงของเสด็จในตอนนี้ หากไม่แต่งงานไปยังแคว้นเย้หลาง ไม่รู้เลยว่าจะยังมีใครเต็มใจแต่งงานกับท่านหรือไม่ เสด็จพี่อยากรู้ไหมว่าทำไมเสด็จพ่อจึงไม่เห็นด้วย?"

เส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากของหัวจิ้งกระตุกเล็กน้อย นางกัดฟันและพูดว่า "เจ้าไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"

หยุนชางส่ายหน้า หน้าตาของนางยิ่งเบิกบานยิ่งขึ้นไปอีก "อืม ชางเอ๋อร์บอกเสด็จพี่ก็แล้วกัน เป็นเพราะว่าเสด็จแม่และอัครมหาเสนาบดีต่างก็ไม่ยอมอย่างไรเล่า หากเสด็จพี่แต่งงานกับชางเจียชิงซู เช่นนั้นทุกคนในเมืองหลวงก็จะรู้ว่าองค์หญิงหัวจิ้งที่เป็นหม้ายใหม่ทนเหงาไม่ไหวจึงได้ไปยั่วยวนองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลาง นอกจากนี้ตอนนั้นแคว้นเย้หลางยังทำสงครามกับแคว้นหนิงอยู่เลย เสด็จพี่นี่เรียกว่าอะไรน้า เรียกว่ากบฏ ท่านว่าฮองเฮาและอัครมหาเสนาบดีจะอยากได้องค์หญิงที่ทรยศอย่างนั้นหรือ?"

ดวงตาของหัวจิ้งแดงก่ำ นางพุ่งมาที่หยุนชางอย่างรวดเร็ว หยุนชางจะปล่อยให้นางเข้ามาใกล้ได้อย่างไร เพียงหลบนิดเดียวก็หลบพ้นแล้ว หัวจิ้งไม่อาจหยุดฝีเท้าได้ในทันทีนางจึงไปชนแจกันที่อยู่ด้านข้าง เมื่อเสียงแจกันแตกในห้องดังขึ้น หัวจิ้งก็ล้มลงกับพื้น

หยุนชางยิ้มจนตาหยีและเดินเข้าไปหาหัวจิ้ง นางโน้มตัวลงมองหัวจิ้ง "เสด็จพี่ต้องระวังนะเพคะ ไม่แน่ว่าล้มคราวนี้อาจจะแท้งลูกอีกคนก็เป็นได้"

"หนิงหยุนชาง!" หัวจิ้งเงยหน้าขึ้นมองดูนาง ในดวงตามีรังสีแห่งความอาฆาตอย่างปิดไม่มิด "เจ้าเชื่อหรือไม่ ข้าจะให้ท่านตาฆ่าเจ้า หนิงหัวจิ้งคนนี้จะให้เจ้าตายโดยไม่มีที่ฝังร่างอย่างแน่นอน"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... " หยุนชางราวกับได้ฟังเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก นางหรี่ตามองหัวจิ้งแล้วพูดว่า "เสด็จพี่ ท่านช่างไร้เดียงสานัก รู้หรือไม่ว่าข้าจะแต่งงานกับจิ้งอ๋องในวันที่หกของเดือนหน้า ตอนนี้ข้าไม่เพียงเป็นองค์หญิงแต่ยังเป็นผู้ที่จะเป็นพระชายาของจิ้งอ๋อง เจ้าคิดว่าท่านมหาเสนาบดีจะกล้าทำอะไรข้าในเวลานี้หรือ?"

หนิงหัวจิ้งถ่มน้ำลายใส่หยุนชาง "เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีโอกาสได้แต่งงานกับจิ้งอ๋องหรือ? ข้าจะบอกให้ ไม่เพียงแต่เจ้า แม้แต่จิ้งอ๋องก็คงจะอยู่ได้อีกไม่นานหรอก ในเมื่อเจ้ากับเขารักกันมากก็ไปลงนรกเป็นผีคู่รักเสียเถอะ"

หยุนชางยกมือขึ้นสัมผัสน้ำลายบนใบหน้าอย่างเฉยเมยแล้วยิ้มเล็กน้อย "งั้นหรือ? ในเมื่อเสด็จพี่มั่นใจเช่นนี้ ถึงเวลานั้นคอยดูก็แล้วกันว่าใครจะอยู่ใครจะไป"

ชางยางอวี้เอ๋อร์เป็นสตรีที่เติบโตขึ้นมาในทุ่งหญ้า นิสัยของนางไม่ได้นุ่มนวลอ่อนโยนเหมือนสตรีแคว้นหนิงแต่นางอารมณ์ร้ายและไม่อาจทนต่อความอยุติธรรมได้เลยแม้เพียงนิด ฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีก็ดำรงตำแหน่งฮูหยินอัครมหาเสนาบดีมาหลายสิบปีแล้วและก็เป็นที่นับหน้าถือตาของเหล่าบรรดาสตรี สตรีเช่นนี้อยู่ในจวนมาเป็นเวลานานและคุ้นเคยกับแผนการอ้อมค้อมของเหล่าสตรีเป็นอย่างดี แต่เป็นเพราะชางยางอวี้เอ๋อร์ทำให้นางเสียหน้าท่ามกลางเหล่าฮูหยินมากมาย นางย่อมเกลียดชังชางยางอวี้เอ๋อร์เป็นอย่างมาก เมื่อสองคนนี้ต้องอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันย่อมต้องน่าดูชมมากทีเดียว

ก่อนที่หยุนชางจะไปถึงพระราชวัง ระหว่างทางนางก็ได้พบกับหนิงเชียน หนิงเชียนกำลังอยู่ที่ทะเลสาบกลางเมืองหลวง นางเพิ่งลงจากเรือมาก็เห็นหยุนชาง สีหน้าของหนิงเชียนเรียบเฉยเพียงส่งสัญญาณมือมาให้หยุนชาง

หยุนชางเลิกคิ้วเล็กน้อย นางเดินไปอีกด้านก็เห็นว่าหนิงเชียนสั่งอะไรบางอย่างแก่สาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง สาวใช้ผู้นั้นเดินมาทางหยุนชางแต่ไม่ได้หยุดอยู่ข้างพวกเขาและหันหลังเดินออกไปยังตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง

หยุนชางรีบนำเฉี่ยนอินเดินตามไป ในตรอกนั้นมีคนไม่มากนัก สาวใช้ผู้นั้นจึงค่อยๆ ลดฝีเท้าลง หยุนชางจึงรีบตามไปจนถึงข้างสาวใช้ หยุนชางจึงได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินดังแว่วมา "อ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยปรากฏตัวขึ้นที่หมู่บ้านเชิงเขากิเลน"

อะไรนะ? หยุนชางชะงักฝีเท้า สาวใช้จึงค่อยๆ เดินห่างออกไป หยุนชางยืนนิ่งขมวดคิ้วและไม่ขยับเขยื้อนอยู่ครู่หนึ่ง

"เฉี่ยนอินที่เมื่อครู่อยู่ไกลออกไปเล็กน้อยและไม่ได้ยินสิ่งที่สาวใช้พูด เพียงเห็นสีหน้าของหยุนชางก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งนางก็ถามขึ้นเบาๆ "องค์หญิง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเพคะ?"