ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 239

เสียงของจิ้งอ๋องหยุดกะทันหัน ราวกับว่าเขาตกใจกับความคิดของตัวเอง ผ่านไปอยู่นานเขาก็ไม่ได้กล่าวอะไร ไม่คาดคิดว่าตนจะมีความคิดเช่นนี้ หรือว่าตนนั้นเริ่มจะคิดไม่ดีต่อหยุนชางเสียแล้ว?

หยุนชางไม่รู้ว่าจิ้งอ๋องคิดอะไรอยู่ นางขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสับสน ไม่ให้เรียกว่าเสด็จอา แล้วให้เรียกว่าอะไรหรือ?

พระสวามี? คุณสามี?

หยุนชางตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ หากเป็นชาติที่แล้ว ตนนั้นใช้คำเหล่านี้กับโม่จิ้งหรานได้ เพราะตอนนั้นนางรักโมจิ้งหรานจริงๆ และนางได้อภิเษกสมรสกับคนที่ตนชอบ แน่นอนว่าเรียกแบบไหนหวานที่สุดนางก็คงเรียกเช่นนั้น?

แต่ทว่าจิ้งอ๋องนั้น...

เรียกว่าชิงเหยียนดีหรือไม่?

หยุนชางตะลึงอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ใช่ญาติจริงๆ แต่จิ้งอ๋องก็เป็นรุ่นที่อาวุโสกว่านาง เรียนเช่นนี้มักทำให้ตนรู้สึกว่าตนไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ไม่เคารพผู้อาวุโส

หยุนชางลังเลอย่างมาก จิ้งอ๋องก็เช่นกัน เขาไอเบา ๆ ยืนขึ้นและกล่าวว่า " ยังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้จัดการ ข้าไปห้องหนังสือก่อนนะ"

หยุนชางกำลังเหม่อลอย จึงไม่ได้สนใจว่าเขากำลังพูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าตอบรับไป

เช่นนี้ดีกว่า เรียกท่านอ๋องดีกว่า เมื่อหน้านี้นางเห็นว่าพระชายาซุ่นชิ่งก็แทนซุ่นชิ่งอ๋องเช่นนี้เช่นกัน มีความเคารพเล็กน้อยไม่แปลกแยก แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมมากเกินไป หยุนชางคิดในใจ นางเงยหน้าขึ้นและกำลังจะปรึกษากับจิ้งอ๋อง แต่กลับพบว่าจิ้งอ๋องไม่ได้อยู่ที่เบาะนั่งแล้ว หยุนชางตะลึงเล็กน้อย เขาไปแล้วหรือ?

ในเมื่อจิ้งอ๋องไปแล้ว หยุนชางก็ไม่อยากที่จะกังวลและลังเลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงสั่งให้คนไปตามตัวหนิงเฉี่ยนมา ถึงอย่างไรจิ้งอ๋องก็ตกลงแล้ว ว่านางจะมีเวลาครึ่งชั่วโมงต่อวันที่จะคุยกับสายลับ

ไม่นานหนิงเฉี่ยนก็มาถึง เมื่อเห็นหยุนชาง สีหน้าของนางก็เผยความติดตลกเล็กน้อย " ข้าน้อยคิดว่าทั้งชีวิตนี้อาจจะยากที่จะได้พบนายหญิงอีกแล้วเจ้าค่ะ ทหารคุ้มกันของจวนจิ้งอ๋องช่างเข้มงวดอย่างมากเจ้าค่ะ หากมิใช่เพราะว่ายังได้รับสารจากเฉี่ยนอินอยู่บ้าง ข้าน้อยเกือบจะบุกเข้ามาในจวนจิ้งอ๋องเพื่อช่วยนายหญิงแล้วเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่านายหญิงมีชีวิตที่มีความสุขอย่างมากนะเจ้าคะ เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วที่เจอกัน รอบนี้นายหญิงงดงามขึ้นอย่างมากเจ้าค่ะ เห็นเช่นนี้แสดงว่าท่านจิ้งอ๋องคงดีต่อนายหญิงอย่างมาก เพียงแต่ว่า..." หนิงเฉี่ยนมองไปที่หยุนชางพร้อมอมยิ้ม "ปกป้องแน่นหนาเกินไปเจ้าค่ะ"

หนิงเฉี่ยนหัวเราะ " องค์หญิงยังจำเวินหยูอวี้ได้หรือไม่เจ้าคะ วันนั้นในงานชมบุปผชาติ คนที่ถูกลักพาตัวไปในวังเฟิ่งไหล เพราะคิดว่านางเป็นองค์หญิง?"

หยุนชางพยักหน้า " ข้าจำได้อย่างแน่นอน" จำว่าไป เวินหยูอวี้นั้นก็เป็นคนที่น่าสนใจเช่นกันเพราะจิ้งอ๋องจะอภิเษกสมรสกับตน นางจึงเกลียดตนขึ้นมา อีกทั้งยังร่วมมือกับมหาเสนาบดีหลี่และเสด็จพ่อของตน จับตัวนางไปหนึ่งครั้ง จับตัวจิ้งอ๋องไปอีกหนึ่งครั้ง และแน่นอนว่านางต้องจำเรื่องนี้ได้ดีอย่างแน่นอน

"เวินหยูอวี้นั้นถูกลักพาตัวไปอยู่นาน แต่เมื่อหลายวันก่อนนางก็ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูจวนเวิน นางมิได้สวมใส่เสื้อผ้าสักชิ้น ทั้งร่างกายนั้นเขียวช้ำไปหมด คนที่ทราบดีเมื่อเห็นภาพเช่นนี้ก็ทราบแล้วว่านางถูกคนอื่น......... อีกทั้งลักษณะนั้นดูรุนแรงอย่างมาก เกรงว่าคงจะไม่ใช่ฝีมือของคนคนเดียว" หนิงเฉี่ยนกะพริบตาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "หลังจากนั้นไม่กี่วัน ก็มีข่าวออกมาว่า คุณหญิงเวินนั้นตั้งครรภ์และนางเป็นบ้าไปแล้ว นางไม่ยอมสวมใส่เสื้อผ้า และมักจะวิ่งแบบเปลือยกายไปทั่ว จึงกลายเป็นเรื่องน่าอับอายครั้งใหญ่ในเมืองไปเจ้าค่ะ"

หลังจากหนิงเฉี่ยนพูดจบ นางก็จ้องไปที่หยุนชางด้วยดวงตาเป็นประกาย "จิ้งอ๋องช่างมีวิธีจัดการที่ยอดเยี่ยมเสียจริง ข้าน้อยคิดว่า ท่านทำเช่นนี้ คงต้องการทำลายคุณหญิงเวินให้จบสิ้น ก่อนหน้านี้คุณหญิงเวินคนนั้นยังคิดที่จะอภิเษกสมรสกับท่านอ๋องหรือฝ่าบาทอยู่เลย แต่ตอนนี้แทบทุกคนที่ทราบเรื่องราวของนาง คงไม่ต้องคิดเรื่องแต่งงานอีกต่อไปแล้ว"

หยุนชางตกตะลึงเล็กน้อย ผ่านไปอยู่นาน จึงกล่าวว่า "เขามิได้ทำเช่นนี้เพราะข้าหรอก เจ้าก็คงทราบดีว่าเวินหยูอวี้นั้นทำให้จิ้งอ๋องขุ่นเคือง เขาคงจะล้างแค้นให้ตัวเอง......" นางกล่าวอธิบายเบาๆ สุดท้ายเสียงก็ค่อยๆ หายไป

หนิงเฉี่ยนไม่ตอบโต้อะไร เพียงแต่มองไปที่หยุนชางด้วยรอยยิ้ม แววตานั้นราวกับกำลังบอกว่า " เจ้าหลอกตัวเองไปเถอะ"