ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 254

ในเช้าตรู่ของวันต่อมา เมื่อตื่นขึ้นก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากนอกห้อง "ช่วงนี้ในเมืองหลวงมีสามตระกูลใหญ่ที่ถูกตาแก่นั่นฆ่ายกตระกูล ตอนนี้ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็ตกอยู่ในอันตราย ท่านอ๋อง ทำไมท่านไม่ให้ข้าน้อยไปลอบสังหารตาแก่นั่นที่จวนไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราว? วันนี้ตาแก่นั่นยังพูดในท้องพระโรงอีกว่าจักรพรรดิอยู่ในมือของเขาแล้ว ตอนนี้กำลังนำตัวมาที่เมืองหลวงอยู่ ให้ตายเถอะ!"

"ใช่แล้ว พวกคนทรยศเหล่านั้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาตะโกนร้องอวยพรให้ตาแก่นั่นอายุยืนยาวหมื่นปี แล้วยังบอกว่าขอให้มันได้ขึ้นครองบัลลังก์ได้โดยเร็วที่สุด มันน่ะหรือจะคู่ควร? ท่านอ๋องยังไม่เคยพูดเช่นนี้แล้วมันมีสิทธิ์อะไรมาพูด" อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงถ่มน้ำลาย

"ท่านอ๋อง เหตุใดท่าจึงไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อฆ่าตาแก่ที่ไม่ยอมตายซะทีผู้นั้นเสียแล้วขึ้นครองราชย์เสียเอง ข้ารู้สึกว่าผู้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะปกครองแคว้นหนิงก็คือท่านอ๋อง"

หัวใจของหยุนชางวูบไหว นางหลับตาลง ในใจเกิดความตกตะลึง ถ้าแม้แต่จิ้งอ๋องก็จะใช้โอกาสนี้ก่อกบฏด้วย เช่นนั้นจะไม่ใช่เรื่องผีซ้ำด้ำพลอยเข้าไปอีกหรือ

หยุนชางกลั้นหายใจฟังการเคลื่อนไหวภายนอก

"คำพูดเหล่านี้ อย่าให้ข้าได้ยินอีก คราวหน้าที่เจ้าพูดไร้สาระ อย่าโทษที่ข้าไม่เกรงใจ" เสียงเย็นชาของจิ้งอ๋องดังแว่วมา

หยุนชางได้ยินเสียงที่บอกให้จิ้งอ๋องขึ้นครองราชย์เมื่อครู่ดังขึ้นอีก "เป็นเพราะอะไรกันพ่ะย่ะค่ะ ข้าจำได้ว่าตอนที่อยู่ที่ชายแดน ท่านอ๋องมีความตั้งใจเช่นนี้ ท่านอ๋อง..."

คำพูดเพียงพูดได้ครึ่งหนึ่งก็เงียบไป หัวใจของหยุนชางสั่นรัว นางกัดริมฝีปากและรู้สึกตื่นตะลึง

"บอกหวังจิ้นฮวนให้รีบลงมือ วันนี้ข้าได้รับข่าวแต่เช้า แม้ว่าผู้นำทัพโจมตีเมืองคังหยางจะเป็นองค์รัชทายาท แต่ผู้วางกลยุทธ์คืออาจารย์ของเซี่ยโหจิ้งและอดีตกุนซือของฮวากั๋วกง หลิ่วหยินเฟิง คนผู้นี้ต่างหากที่มีฝีมือร้ายกาจและยังคุ้นเคยกับรูปแบบการรบของฉีหล่างเป็นอย่างดี เดิมทีข้าคิดว่าหากผู้นำทัพเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นเซี่ย ฉีหล่างคงจะไม่มีปัญหาในการต้านศึกให้ได้สักสองเดือน ตอนนี้ข้าต้องชั่งน้ำหนักใหม่อีกครั้ง ถ้าฝ่ายตรงข้ามคือองค์รัชทายาทและหลิ่วหยินเฟิง ด้วยนิสัยของฉีหล่าง จะต้านทานได้ถึงหนึ่งเดือนหรือไม่ข้าเองก็ไม่มั่นใจ"

ผู้คนข้างนอกตอบรับเห็นด้วยและหารือกันอยู่สักพัก แต่ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องให้จิ้งอ๋องขึ้นครองบัลลังก์อีก หยุนชางกัดริมฝีปากนอนอยู่บนเตียง นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องด้านใน หยุนชางรู้ว่าคงจะเป็นจิ้งอ๋อง เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดนางก็ลืมตาขึ้นและมองไปทางประตู

ดูเหมือนจิ้งอ๋องจะไม่รู้ว่านางตื่นแล้ว เขาชะงักฝีเท้าและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้ามาที่ข้างเตียงของหยุนชาง "เจ้าได้ยินหมดแล้วหรือ?"

หยุนชางลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าเบาๆ "ท่านอ๋องต้องการขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิหรือไม่?"

ดวงตาของจิ้งอ๋องก้มลงมองใบหน้าของหยุนชาง เขาเอื้อมมือไปลูบศีรษะนางแล้วเอ่ยว่า "ตอนนี้ข้าไม่ได้คิดเรื่องนี้ชั่วคราว เรื่องในภายภาคหน้าไม่มีใครกล่าวได้ชัดเจน"

หยุนชางหลุบตาลงและเงียบไปครู่หนึ่ง "ทำไมล่ะเพคะ?"

จิ้งอ๋องถอนหายใจ แววตาของเขาดูจนปัญญาเล็กน้อย "อาจเป็นเพราะข้าอยากเป็นจักรพรรดิเพียงเพราะรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำ วันๆ ออกจะน่าเบื่อ แต่ตอนนี้เมื่อแต่งงานกับเจ้าแล้วก็รู้สึกว่าการใช้ชีวิตกับเจ้าไปเช่นนี้ก็ไม่เลวเลย หากต่อไปมีวันไหนที่เบื่ออีกก็คงจะมีความคิดแบบนั้นอีกครั้งกระมัง"

หยุนชางมองไปที่จิ้งอ๋องด้วยดวงตาเบิกกว้าง คำอธิบายของเขานั้นช่างไร้สาระยิ่งนัก

"ท่านอ๋องกำลังหลอกข้าเล่นหรือ?" หยุนชางขมวดคิ้ว

จิ้งอ๋องยิ้มแล้วลูบหัวหยุนชางอีกครั้งและหรี่ตาลง "หากเจ้ามีประสบการณ์เหมือนกับข้าต้องรู้แน่ว่าสิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง ที่จริงแล้วบางครั้งข้าก็รู้สึกว่าข้าโชคดีมาก เดิมทีข้าเป็นเพียงเด็กที่ถูกทิ้ง แต่กลับได้เจออดีตจักรพรรดิและได้เป็นถึงจิ้งอ๋องที่อยู่เหนือผู้คนทั้งปวง บุญคุณที่อดีตจักรพรรดิเลี้ยงข้ามา ข้าจึงตอบเขาและช่วยบุตรชายของเขาปกป้องบ้านเมือง เพียงแต่ต่อมาเพราะเสด็จพี่เกิดความระแวงขึ้นและเพราะข้าเบื่อกับการทำสงครามในทุกๆ วันที่ชายแดน ข้าจึงคิดว่าหากข้าได้นั่งในตำแหน่งที่อยู่เหนือคนอื่นเช่นนั้นจะสนุกหรือไม่ อันที่จริงที่ข้ากลับมายังที่เมืองหลวงก็ด้วยความคิดเช่นนั้น แต่คิดไม่ถึงว่ากลับได้พบเจ้า ทำให้ข้ารู้สึกสนุกและแปลกใหม่ หากข้าไปแย่งชิงตำแหน่งนั้นจริงๆ เกรงว่าเจ้าจะเกลียดข้า ตอนนี้ข้าใส่ใจเจ้ามาก ดังนั้นจึงไม่อยากทำให้เจ้าไม่มีความสุข หากวันใดที่ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว บางทีข้าอาจจะคิดอีก..."

หยุนชางแทบกระอักเลือดออกมา ที่ว่าตอนนี้เขาใส่ใจนางจึงไม่อยากทำให้นางไม่มีความสุขนี่มันอะไรกัน คำพูดที่ไร้สาระเช่นนี้เกรงว่าคงมีเพียงจิ้งอ๋องเท่านั้นที่พูดออกมาได้

หยุนชางกัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัด "เช่นนั้นหม่อมฉันก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องแล้ว หวังว่าท่านอ๋องจะห่วงใยใส่ใจหม่อมฉันไปเสมอ"

จิ้งอ๋องเลิกคิ้วและพยักหน้ารับจริงๆ "เจ้าพูดถูกแล้ว ดังนั้นข้าก็หวังว่าเจ้าจะสามารถดึงดูดสายตาของข้าและทำให้ข้าสนใจเจ้าเสมอ"

หยุนชางพูดไม่ออกไปอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่งนางจึงได้พูดขึ้น "คนที่ชื่อหลิ่วหยินเฟิงร้ายกาจขนาดนั้นเชียวหรือ?"

จิ้งอ๋องไม่ใส่ใจที่นางเปลี่ยนเรื่อง เขาพยักหน้าและพูดว่า "เขาเป็นคนที่น่าทึ่งมาก เขาเชี่ยวชาญในการศึกษารูปแบบการรบของฝ่ายตรงข้ามและค้นหาจุดอ่อน แม้แต่ตอนที่ข้าประมือกับเขาก็เคยเสียเปรียบมาไม่น้อย"

หยุนชางเลิกคิ้วเล็กน้อย คนอย่างจิ้งอ๋องที่อยู่ชายแดนมานานหลายปีและไม่มีแม้แต่สาวใช้ในจวนย่อมไม่รู้ว่าเมื่อสตรีเอาแต่ใจขึ้นมาแล้ว บางครั้งก็สามารถมีบทบาทยิ่งใหญ่ได้

วันที่สาม ในเมืองหลวงมีข่าวลือว่าจิ้งอ๋องและจักรพรรดิหนิงกำลังเดินทางกลับเมืองพร้อมกับกองทัพ พวกเขาจะมาถึงเมืองหลวงได้ภายในสามวัน

ท่ามกลางข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่นั้น จวนของอัครมหาเสนาบดีกลับเงียบสงบมาก เดิมทีหลี่จิ้งเหยียนที่ออกไปหาเหล่าขุนนางทุกวันกลับไม่ออกจากจวนไปไหนเลย

เป็นเวลาหลายวันที่เมืองหลวงอยู่ในภาวะเงียบสงัด

ในคืนวันที่แปด หยุนชางนำเหล่าสายลับไปที่วังอีกครั้ง หยุนชางสั่งให้พวกเขาหลบหลีกทหารที่ลาดตระเวนอยู่ในวังและพาเหล่านางสนมไปที่ตำหนักชิงซิน

เหล่านางสนมที่ถูกคนชุดดำจับมาที่ตำหนักชิงซินต่างก็ตื่นตระหนกตกใจ แต่กลับเห็นหยุนชางอยู่ในตำหนัก ทุกคนจึงรีบถามขึ้น "องค์หญิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่เพคะ?"

หยุนชางยิ้มบางๆ สายตากวาดมองเหล่าสนม "พวกท่านเคยได้ยินข่าวลือหรือไม่ อัครมหาเสนาบดีก่อกบฏแล้ว"

เหล่าสนมต่างมองหน้ากันและพยักหน้า

"ใช่แล้ว อัครมหาเสนาบดีก่อกบฏ ตอนนี้ในพระราชวังต่างก็รายล้อมไปด้วยคนของเขา จากนี้สองวันกองทัพของเสด็จพ่อและท่านอ๋องจึงจะมาถึง อัครมหาเสนาบดีคิดไปเองว่าแผนร้ายของเขาไม่ได้ถูกแพร่ข่าวออกไปและเสด็จพ่อยังไม่รับรู้ ดังนั้นรอถึงเมื่อกองทัพมาล้อมเมือง เกรงว่าเขาจะจับพวกเจ้าไว้เป็นตัวประกันมาข่มขู่เสด็จพ่อ ข้าจึงแอบเข้าวังมาพาเจ้าออกไป" หยุนชางมองดูเล็บมือที่นางไม่ได้ดูแลมาหลายวัน แม้ว่าเสียงของนางจะเบามากแต่กลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น "พวกเจ้าจะอยู่ในวังต่อไปหรือตามข้าออกไปลี้ภัย?"

"หม่อมฉันจะตามพระชายาไปเพคะ..." เป็นหย่าผินที่เอ่ยออกมาก่อนผู้อื่น ตามด้วยฉินเมิ่ง เมื่อมีสองคนนี้ออกตัวคนอื่นๆ จึงคล้อยตามไปโดยธรรมชาติ

หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและสั่งให้สายลับพาพวกนางออกจากวังอย่างเงียบๆ

"หลังจากที่เหล่านางสนมจากไปแล้ว หยุนชางกลับยังอยู่ต่อและมุ่งหน้าไปยังวังชีอู๋...