ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 265

ดวงตาของหยุนชางสบตากับจิ้งอ๋องในกระจก จากนั้นก็ขยับตัวออกไปอย่างแผ่วเบา ด้วยรอยยิ้มที่ไร้สาระที่มุมปากของนาง ราวกับว่านางกำลังพูดว่า ดูสิ ข้ารู้ว่าต้องเป็นเยี่ยงนี้

จิ้งอ๋องเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้แม้จะหันศีรษะและพูดเสียงดัง "เจ้าไปบอกนางว่า ข้าจะเป็นอะไรหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับนาง? นางเชื่อหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ถ้ายังเอะอะโวยวาย รบกวนข้าและพระชายา ก็ให้หมอถอนตัวออกไป ไม่ต้องรักษาก็โยนทิ้งไป บอกนางว่า ในพระราชวังนี้ ไม่ใช่ที่ที่นาง มาป่าเถื่อนได้"

ไม่มีเสียงจากด้านนอก หยุนชางนางถอนหายใจ นางไม่เชื่อหรอกว่า ท้ายที่สุดจิ่งเหวินซีก็มีโอกาสแล้ว นางจะยอมแพ้เช่นนี้ เกรงว่ามันจะทำให้นางไม่พอใจมากขึ้น หยุนชางมัดผมให้จิ้งอ๋องและหามงกุฏโม่ยวี่สวมใส่ให้ จากนั้นก็หันศีรษะและพูดกับจิ้งอ๋องว่า "ครั้งนี้ที่เฉินซีเป็นอีสุกอีใส เป็นไปได้มากว่าเป็นฝีมือของจิ่งเหวินซี ข้าสงสัยว่านางใช้ผ้าเช็ดหน้าที่คนเคยเป็นอีสุกอีใสใช้แล้ว มาทำให้เฉินซีติดเชื้อ ข้าส่งคนไปตรวจสอบแล้ว ประเดี๋ยวคงจะทราบผล จิ่งเหวินซีนางนี้ ข้าเกรงว่ามันจะไม่ง่าย ควรจะระวังไว้ดีกว่า"

จิ้งอ๋องได้ยินสิ่งนี้ แววตาของเขาแสดงความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่ามันยังคงมีเรื่องขั้นดังกล่าวอยู่ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กล่าวว่า "อือ ได้ ถ้าพบว่านางทำจริงๆ นางก็จะถูกคุมขังทันทีในข้อหาลอบฆ่ารัชทายาท"

หยุนชางจ้องไปที่จิ้งอ๋องอย่างโกรธเคือง "เดิมทีข้าตั้งใจจะทำเช่นนี้ แต่เจ้าทำมันล้มเหลว ตอนนี้ข้าเกรงว่าทุกคนจะรู้แล้วว่า จิ่งเหวินซีมีความรู้สึกที่ดีต่อจิ้งอ๋องของเรา หากเป็นเช่นนี้ หากเวลาข้าจะจัดการกับนางแบบนี้ กลัวว่าซักพักจะมีคนบอกว่าข้าหึงและจงใจมุ่งเป้าไปที่นาง กลัวว่าเมื่อเรื่องส่งต่อๆไป มันจะกลายเป็นข้าใส่ร้ายนาง"

จิ้งอ๋องเปิดปาก ใบหน้าของเขาอึดอัดเล็กน้อย สักพักจึงพูดว่า "ไม่มั้ง ผู้หญิงน่ากลัวมากเช่นนี้เลยรึ?"

หยุนชางได้ยิน โกรธจนหัวเราะออกมา โยนหวีในมือใส่จิ้งอ๋องและกล่าวว่า "ใช่ ข้าน่ากลัวเยี่ยงนี้แหละ"

หลังจากพูดจบก็ออกไป ไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อดูอาการเฉินซี นำยาไปต้มด้วยตนเอง แล้วส่งยาไป ทันทีที่ไปส่งยา ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก หยุนชางขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ "เกิดอะไรขึ้น ก็บอกแล้วว่าองค์ชายน้อยต้องการพักผ่อน เอะอะเสียงดังอะไรกัน?" จากนั้นก็สั่งการองครักษ์ลับ "ไปดูสิ เกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอก?"

องครักษ์ลับส่งข่าวมาอย่างรวดเร็ว "เรียนนายหญิง คือคุณหนูจิ่ง..."

หยุนชางรู้สึกเพียงได้ยินชื่อนั้นก็เหนื่อยแล้ว เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง นางระงับความไม่พอใจในใจของนางไว้ พูดอย่างเฉยเมย "ทำไมอีกรึ?"

"คุณหนูจิ่งลากร่างที่บาดเจ็บของนาง มาคุกเข่าลงที่หน้าประตู แล้วเรียกพระชายาตลอด โดยบอกว่านางไม่ได้คิดอะไร แต่แค่อยากรู้ว่าท่านอ๋องสบายดีไหม และถ้าท่านอ๋องสบายดี นางก็โล่งใจ" เสียงขององครักษ์ลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

หยุนชางอดหัวเราะไม่ได้ และในเวลานี้ เขาเห็นจิ้งอ๋องเดินออกจากห้องโถงด้านข้าง และกล่าวว่า "ดูนางพูดน่าประทับใจขนาดไหน ท่านอ๋องจะไม่ไปดูหน่อยหรือ"

จิ้งอ๋องเลิกคิ้วและมองมาที่หยุนชาง"ทำไมเจ้าไม่ไปแสดงกับข้าสักฉากล่ะ คนหนึ่งเล่นบทคนดีคนหนึ่งเล่นบทผู้ร้าย"

หยุนชางไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไร แต่นางก็เข้าใจว่า หากจิ่งเหวินซีนี้ยังอยู่ที่เมืองเฟิ่งไหล ก็จะกลายเป็นหนามในหัวใจนางไปวันๆ คิดว่าในเมื่อจิ้งอ๋องพูดเยี่ยงนี้ มันต้องมีวิธีของเขา นางจึงยิ้มแล้วพูดว่า "ได้เพคะท่านอ๋องจะแสดงอย่างไรเพคะ"

จิ้งอ๋องครุ่นคิด หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ก่อนอื่นเจ้าไปซ่อนตัวที่ห้องโถงใหญ่ก่อน และเจ้าจะออกมาในภายหลังเมื่อถึงเวลา เจ้าจะเห็นว่าเมื่อไรเหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้า ก็ค่อยออกมา"

"แต่ท่านอ๋องไม่ได้บอกหม่อมฉัน(แทนภรรยา)ว่าต้องแสดงอย่างไรเลยนะเพคะ"

โย่ แม้แต่หม่อมฉันก็ออกมาแล้ว เกรงว่าคงจะโกรธมาก รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของจิ้งอ๋อง "พระชายาเป็นคนฉลาด แน่นอนว่าต้องรู้ว่าจะแสดงอย่างไร ข้าจะเปิดประตูแล้ว พระชายาเข้าไปซ่อนในในห้องโถงเถิด"

หยุนชางจ้องมาที่เขา และเดินออกไปตามที่เขาพูด เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงก็เห็นจักรพรรดิหนิงและพระสนมจิ่นนั่งอยู่ในห้องโถงมองมาที่นางพร้อมกัน

จักรพรรดิหนิงไอเล็กน้อย "พระสนมจิ่นบอกเจิ้นทุกอย่างแล้ว หากเราพบว่าอาการป่วยของเฉินซีเกี่ยวข้องกับจิ่งเหวินซี เจิ้นจะไม่ปล่อยนางไว้แน่ นอกจากนี้จิ้งอ๋องเป็นท่านอ๋อง ถ้าเขาต้องการแต่งสนม เขาต้องให้เจิ้นตกลงก่อน..."

หน้าแดงลอยอยู่บนหน้าหยุนชาง พร้อมเสียงที่แปลกเล็กน้อย "มีคนอยู่ที่นี่นะเพคะ พูดไร้สาระอะไรน่ะ" ขณะที่พูด ก็เงยหน้าขึ้นมองจิ่งเหวินซีและผู้คนที่ยืนอยู่นอกห้องโถง ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "ท่านอ๋องมักเป็นแบบนี้มาตลอด หวังว่าคุณหนูจิ่งจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้ หากมีสิ่งใดที่ทำให้คุณหนูจิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ข้าจะขอโทษแทนท่านอ๋องด้วย"

ทันทีที่สิ้นเสียงลง เสียงของจิ้งอ๋องก็ดังขึ้นด้วยความไม่พอใจ "ชางเอ๋อร์ เจ้ากำลังพูดถึงอะไร ข้าพูดแต่ความจริง เหตุใดเจ้าต้องขอโทษด้วย เจ้า..."

หยุนชางหันมามองและจ้องไปที่จิ้งอ๋อง จากนั้นจิ้งอ๋องก็ลูบจมูกของเขาอย่างอึดอัด และถอนคำพูดที่เหลือ หยุนชางยิ้มให้จิ่งเหวินซี "ข้ารู้สึกขอบคุณคุณหนูจิ่ง ที่ช่วยท่านอ๋อง แม้ว่าท่านอ๋องคิดว่าเขาสามารถหลบลูกธนูได้ แต่ข้าก็ยังอยากจะขอบคุณคุณหนูจิ่ง ข้ากังวลทุกครั้ง ที่เข้าต้องเผชิญกับอาวุธต่างๆ แม้ว่าทุกคนจะเรียกเขาว่าเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่เขาเป็นเพียงร่างที่มีเนื้อและเลือด แต่เขาก็เลือดออกและบาดเจ็บเป็น ครั้งนี้ข้ารอดมาได้ แต่ครั้งหน้าเขาอาจจะไม่โชคดี ข้าไม่รู้ว่าวันหนึ่งถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋อง ข้าจะเช่นไรดี ข้าจึงขอบคุณคุณหนูจิ่งที่ขวางลูกธนูให้ท่านอ๋อง"

จิ้งอ๋องแสดงสีหน้าทรมานใจ จ้องมองไปที่หยุนชาง ราวกับว่ามีนางคนเดียวในสายตาของเขา "ข้าจะไม่เป็นไร จะไม่เป็นอะไร"

หยุนชางเมินเฉยต่อเขา มองจิ่งเหวินซี กล่าวว่า "สุขภาพร่างกายของข้าไม่ดีนัก และข้าก็ไม่ใช่คนที่เผด็จการ ถ้าท่านอ๋องสนใจผู้หญิงคนใด แน่นอนว่าข้าจะไม่ขัดขวาง... "

ก่อนที่เสียงจะจบลง เขาก็ถูกจิ้งอ๋องขัดจังหวะ "จะไม่มีใครอีกแล้ว" จิ้งอ๋องดึงหยุนชางและบังคับให้นางมองเขาด้วยสายตาจริงจัง "ชางเอ๋อร์ จะไม่มีใครอีก ข้าสนใจแต่เจ้าเท่านั้น ในโลกนี้ มีเพียงเจ้า เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ข้าไม่มีสาวใช้อยู่เคียงข้าง เพียงเพื่อรอเจ้า ชางเอ๋อร์ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าผลักข้าให้ไปจากเจ้า ตั้งแต่เจ้าอายุแปดขวบ ข้าเห็นเจ้าเข้ามาในตำหนักฉินเจิ้ง เจ้าเดินเข้าไปในห้องโถง บอกกับท่านพี่ว่าในแคว้นหนิงเกิดภัยแล้ง เจ้าได้ยินมาว่าหลายคนสูญเสียครอบครัวเพราะภัยแล้ง ดังนั้นเมื่อเจ้าต้องการไปที่วิหารแคว้นหนิงเพื่อขอพร ข้าถูกดึงดูดโดยเจ้า... ข้ารอเจ้ามาแปดปีแล้ว ข้ารอจนกระทั่งเจ้าบรรลุนิติภาวะและแต่งงานกับข้า ก่อนหน้านั้นข้าสาบานต่อหน้าท่านพี่ว่า เจ้าจะเป็นคนเดียว ในชีวิตนี้"

หยุนชางตกตะลึงจริงๆ เขาพูดว่าอะไรนะ? เขาคอยเฝ้ามองข้าตั้งแต่อายุแปดขวบ? ทำไมข้าถึงไม่มีความทรงจำในตัวเขาแม้แต่น้อย

เมื่อตอนนางอายุได้แปดขวบ นางไปที่วิหารแคว้นหนิงเพื่ออธิษฐานขอพร... นางจำได้ว่าครั้งนั้นมันเป็นเรื่องที่นางเพิ่งเกิดใหม่ในภพนี้ นางเพื่อต้องการแค่ไม่ให้ผู้คนนับถือหัวจิ้งเหมือนชาติก่อนของนาง

ตอนนั้นเสด็จพ่อทำอะไรอยู่? ดูเหมือนว่าจะเรียกเหล่าขุนนางเข้าเฝ้าที่ตำหนักฉินเจิ้งและนางจำได้ว่ามีท่านเสนาบดีหลี่ จิ้งอ๋อง...ในตอนนั้นก็อยู่ด้วยเหรอ?