ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 288

หยุนชางไม่ได้กังวลว่าพวกฉีหล่างจะไม่รู้ว่านางถูกหลิ่วหยินเฟิงนำตัวมา สายลับที่อยู่ข้างกายนางมาตลอดก่อนหน้านี้ก็คุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวของนางดี เมื่อมาถึงที่นี่หยุนชางก็พบว่าแม้ที่นี่จะเป็นจวนเล็กๆ แต่รอบด้านก็มีค่ายกลโบราณวางไว้รอบ หยุนชางกลัวว่าหากสายลับตามนางมาจะกลับทำให้นางตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นนางจึงให้สายลับคอยอารักขาอยู่ห่างๆ

ตอนนี้นางเพียงต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น หากนางพลาด นางก็ไม่มั่นใจเช่นกันว่านางจะมีชีวิตรอดกลับไปได้

อย่างไรก็ตาม ฉีหล่างคงได้รับข่าวแล้วว่านางพบหลิ่วหยินเฟิงที่หุบเขาชิงเฟิงและควรจะฉุกใจคิดได้ว่าหลิ่วหยินเฟิงจะบุกเข้ามาจากหุบเขาชิงเฟิง

หยุนชางลูบขลุ่ยหยกเล็กๆ ในแขนเสื้อและรู้สึกเบาใจเล็กน้อย หากมีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็มีเวลาที่จะเคลื่อนพลหนุน

เพียงแต่หยุนชางคิดไม่ถึงว่าเมื่อตื่นขึ้นจะเห็นพ่อบ้านหลิ่วเดินมาหาพร้อมกับชุดสีฟ้าอ่อนและท่าทีของเขาก็นอบน้อมมาก "คุณชายเซียวเดินทางมาทั้งวันเกรงว่าจะเหนื่อยแล้ว นายท่านกำชับให้ข้านำเสื้อผ้าชุดนี้มาให้และให้คุณชายเซียวมอบข้าวของที่นำติดตัวมาให้ข้าเก็บไว้"

หยุนชางหน้ากระตุก นางหันศีรษะไปมองเฉี่ยนอินและได้ยินพ่อบ้านหลิ่วพูดขึ้นอีกว่า "คุณชายเซียว เสื้อผ้าของข้ารับใช้ผู้นี้อีกครู่ข้าจะนำมาให้ ข้าได้ตระเตรียมน้ำไว้แล้ว เชิญคุณชายอาบน้ำเถิด"

หยุนชางพยักหน้าและเดินตามพ่อบ้านหลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ เฉี่ยนอินตามหยุนชางไปติดๆ แล้วเอ่ยว่า "ให้ข้าปรนนิบัติคุณชายก็พอแล้ว"

พ่อบ้านหลิ่วไม่ได้ขัดขวาง เขาเพียงวางเสื้อผ้าของหยุนชางไว้ข้างๆ แล้วค้อมตัวลงเล็กน้อยพลางกล่าวว่า "ข้าหวังว่าคุณชายเซียวจะมอบเสื้อผ้าและของที่นำติดตัวมาให้ข้า คุณชายวางใจเถิดขอรับ ข้าจะเก็บรักษาอย่างดี"

หยุนชางถอนหายใจและกล่าวอย่างเรียบเฉย "ตอนนี้เมื่ออยู่ที่นี่แล้ว ยังจะมีสิทธิ์พูดอะไรได้อีก เพียงได้แต่ต้องทำตามเท่านั้น"

พ่อบ้านหลิ่วจึงออกไปอย่างช้าๆ เฉี่ยนอินพูดอย่างโกรธเคือง "คุณชายเติบโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยได้รับการดูถูกเช่นนี้เลย คุณชายท่านนั้นจะเกินไปแล้ว คุณชาย พวกเราไปฟ้องทางการกันเถอะ"

หยุนชางรู้ว่านางกำลังพูดให้พ่อบ้านหลิ่วที่ยังออกไปไม่พ้นประตูฟัง "ไม่รู้ว่าคุณชายคนนั้นเป็นผู้ใดกัน เจ้าเสียมารยาทเช่นนี้ หากทำให้เขาขุ่นเคืองเข้าจะทำอย่างไร? ไม่เป็นไรหรอก ให้ก็ให้ไปเถอะ รักษาชีวิตไว้สำคัญกว่า แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะยอมปล่อยข้ากลับบ้าน ท่านแม่..."เมื่อพูดมาถึงตรงนี้นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

สิ่งที่หยุนชางคิดในใจก็คือจากชายแดนถึงสถานที่ที่จิ้งอ๋องอยู่นั้น เวลาที่เร็วที่สุดในการส่งข่าวก็คือไปกลับเจ็ดวัน หากหลิ่วหยินเฟิงคุมขังนางไว้นานเกินไปก็จะไปทำให้จิ้งอ๋องรู้ อย่างนี้ย่อมไม่ดีแน่

เมื่อนางคิดเช่นนี้ นางก็นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ในใจรู้สึกขมขื่น แต่นางลืมไปว่าจิ้งอ๋องอยู่ในสนามรบ ในฐานะแม่ทัพใหญ่ เขาจะมาได้อย่างใจนึกได้อย่างไร

เช่นนั้นก็ดีแล้ว... หยุนชางถอนหายใจออกมาเงียบๆ เฉี่ยนอินช่วยนางอาบน้ำ ในขณะที่อาบน้ำ นางก็ทบทวนข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับหลิ่วหยินเฟิงอีกครั้งในใจ ก่อนหน้านี้นางยังพูดเล่นว่าจะใช้อุบายชายงามอยู่เลย คิดไม่ถึงว่าตนเองจะมีโอกาสเช่นนี้จริงๆ

หลังจากที่หยุนชางอาบน้ำเสร็จแล้ว นางก็เปลี่ยนเป็นชุดที่พ่อบ้านหลิ่วเตรียมไว้ให้ เนื้อผ้านั้นเป็นของชั้นเยี่ยม ชุดเป็นสีฟ้าอ่อนทั้งชุด ชายผ้าปักด้วยดิ้นเงินเป็นลายเมฆ ยามเมื่อนางเดินมีประกายวิบวับ ดูสูงส่งสง่างาม

หลิ่วหยินเฟิงได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ "ได้"หลังจากพูดจบ เขาก็หมุนตัวไปทางอีกห้องหนึ่ง

หยุนชางหรี่ตาลง เมื่อมองใกล้ๆ หลิ่วหยินเฟิงผู้นี้ก็ดูดีไม่เบา ผิวของเขาออกขาว คิ้วไม่หนาไม่บางและได้รูปสวยงาม ปลายหางตาของเขาเชิดขึ้น เมื่อเขาเลิกคิ้วขึ้นก็ดูมีเสน่ห์เย้ายวน ริมฝีปากของเขาบางเล็กน้อยและก็เป็นส่วนที่ดูเฉยเมยที่สุดบนใบหน้า ดูแล้วเหมือนเขาจะอายุราวสามสิบปีกว่าเท่านั้น เพียงแต่จากข้อมูลที่ได้มาบอกว่าเขาอายุสามสิบแปด เกือบจะสี่สิบแล้ว

เฮ้อ หยุนชางถอนหายใจ ปีศาจชัดๆ

หยุนชางเดินกลับไปที่ห้อง แต่หลังจากนั้นไม่นาน พ่อบ้านหลิ่วก็นำหนังสือมาให้นางมากมาย หยุนชางรีบพลิกดูทันที มีทุกอย่างที่นางพูดจริงๆ บทกวี เพลง บันทึกการเดินทาง เมื่อไม่มีอะไรทำ ตั้งแต่มาที่คังหยางก็ไม่เคยว่างอีกเลย หยุนชางจึงในพ่อบ้านหลิ่วนำเบาะมาให้และให้เฉี่ยนอินหยิบผ้าห่มมาปูลงบนเบาะนั้น แล้วจึงล้มตัวลงบนเบาะนุ่มนั้นเพื่ออ่านหนังสือ

พวกหนังสือเพลงและบทกวีค่อนข้างธรรมดา หยุนชางพลิกอ่านเพียงชั่วครู่ก็พูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย "ก่อนนี้เคยอ่านมาหมดแล้ว"จากนั้นจึงหยิบบันทึกการเดินทางที่อยู่ด้านข้างขึ้น หยุนชางดวงตาเป็นประกาย นี่เป็นหนังสือบันทึกการเดินทางในแคว้นเซี่ย ทั้งภูเขาและแม่น้ำ ภูมิประเทศต่างๆ ของแคว้นเซี่ยต่างมีบันทึกอยู่ด้านใน ด้านข้างยังมีคำอธิบายประกอบเพิ่มเติม ลายมือสบายๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความบ้าคลั่งซึ่งดูเหมือนลายมือของหลิ่วหยินเฟิง หยุนชางราวกับได้รับของล้ำค่า ก่อนหน้านี้นางเคยศึกษาภูมิประเทศของแคว้นเซี่ยอย่างละเอียด แต่สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็รู้ ในหนังสือเล่มนี้มีบางสิ่งที่ละเอียดมาก เช่น สภาพอากาศในหุบเขาแห่งหนึ่งเป็นอย่างไร มีสัตว์และพืชพรรณอะไรบ้าง การได้รู้สิ่งเหล่านี้เป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการเดินทัพ

หยุนชางกวาดตาอ่านทีละสิบบรรทัดอย่างรวดเร็ว นางท่องจำเนื้อหาในหนังสืออย่างละเอียด จากนั้นจึงหยิบหนังสือเบ็ดเตล็ดด้านข้างขึ้นมา หนังสือเล่มนี้เกี่ยวกับประเพณีวัฒนธรรมพื้นบ้านของเมืองหนึ่งในแคว้นเซี่ยที่ชื่อว่าเมืองหลินเยว่ หยุนชางนึกถึงที่ตั้งของเมืองนี้ในใจแล้วลองอ่านดู

เมื่ออ่านไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วกลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่ลานด้านนอกตามด้วยเสียงปิดประตู ดูเหมือนว่าจะมีคนออกไปข้างนอก มือหยุนชางที่พลิกหนังสือชะงักไปเล็กน้อย ตอนนี้น่าจะเป็นยามไฮ่แล้ว หลิ่วหยินเฟิงออกไปข้างนอกหรือ?

เพียงแต่ขลุ่ยถูกนำออกไปแล้ว นางจึงไม่สามารถส่งข่าวออกไปได้ ในใจรู้สึกเซ็งเล็กน้อย นางจึงให้เฉี่ยนอินจัดหนังสือวางหนังสือไว้บนโต๊ะแล้วจึงลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วพักผ่อน