ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 409

เฉี่ยนอินไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดหยุนชางจึงนอนกระสับกระส่าย นางพยายามปลอบใจ "คนที่คอยจับตาดูเราอยู่นอกจวนยังไม่มีใครกลับมา ตอนนี้ทางสะดวกแล้ว พระชายาทรงคิดสิ่งใดอยู่ จะลงมือตอนนี้ก็ไม่เลวนะเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า "นักเลียนเสียงคนนั้นเจ้าทำพิธีฝังดีแล้วใช่ไหม?"

"เรียบร้อยดีเพคะ หม่อมฉันให้คนฝังศพของเขาไว้ข้างๆสุสานของภรรยาเขาเพคะ" เฉี่ยนอินตอบ แล้วพูดต่อไปว่า "ช่วงนี้หม่อมฉันรู้สึกเหมือนมีคนคอยให้การช่วยเหลือเราอยู่อย่างลับๆ ทั้งเรื่องปรมาจารย์ด้านการปลอมแปลง เรื่องนักเลียนเสียง หาไม่แล้ว พวกเขาคงจะตายไปเร็วกว่านี้เพคะ"

หยุนชางยังคงนิ่งเงียบ แล้วนางก็ได้ยินเฉี่ยนอินพูดกับตัวเอง "จะว่าไป เหมือนพวกเขารู้เลยว่าเรากำลังคิดจะทำสิ่งใดอยู่"

"รู้ว่าเรากำลังคิดจะทำสิ่งใดอยู่?" หยุนชางเลิกคิ้วแล้วทวนคำพูด พลันนางก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ "ข้ารู้แล้ว"

เฉี่ยนอินตกใจ แล้วถามอย่างใคร่รู้ "รู้อะไรหรือเพคะ?"

หยุนชางยิ้ม "รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน"

เฉี่ยนอินยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี หยุนชางลุกขึ้น เมื่อเฉี่ยนอินเห็นดังนั้นแล้วก็รีบไปนำเสื้อคลุมมาให้ "ค่ำมืดอย่างนี้น้ำค้างลงหนัก พระชายาคิดจะทำสิ่งใดหรือเพคะ"

"ไปปลุกพ่อบ้านมา บอกเขาว่าข้ามีเรื่องด่วนต้องการคุยด้วย" หยุนชางพูดเสร็จก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

เฉี่ยนอินไม่รู้ถึงเหตุผล นางเกาศีรษะ แล้วจุดไฟตามจุดต่างๆ จากนั้นจึงเดินออกไปข้างนอก นางสั่งคนให้ไปตามพ่อบ้าน แล้วจึงกลับเข้ามาในห้อง "พระชายาจะให้หม่อมฉันช่วยแต่งตัวให้ไหมเพคะ?"

แม้จะเป็นเพียงพ่อบ้าน แต่เขาก็คือผู้ชาย ในยามวิกาลเช่นนี้ ท่านอ๋องก็ไม่อยู่ด้วย มีคนเข้ามาพบกลางดึกดูจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร อีกอย่าง พระชายาก็เพิ่งลุกมาจากเตียง ทรงผมไม่ได้มัดให้เรียบร้อย หากคนนอกมาเห็นเข้า คงจะเอาไปนินทากันอย่างสนุกปาก

หยุนชางกลับปัดมือ "แต่งตัวอะไรกัน ข้าแค่จะถามเขาเพียงไม่กี่คำ อีกสักพักก็ต้องกลับไปนอนต่ออยู่ดี เดี๋ยวแต่งตัวเดี๋ยวไปนอน เสียเวลาแต่งตัวเปล่าๆ"

เฉี่ยนอินจึงไปยืนรออยู่ที่ประตู ในใจคิดว่าหากพ่อบ้านมาแล้ว ให้โต้ตอบกับพระชายาอยู่ที่ด้านนอกจะเหมาะสมกว่า นางไม่เข้าใจความคิดของหยุนชางเลย รู้แต่เพียงว่า วันนี้พระชายาดูจะดีอกดีใจมากเป็นพิเศษ

หลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านก็ได้มาถึง แม้เขาจะถูกปลุกให้ลุกจากเตียง แต่ก็ยังคงมีสติสมบูรณ์ดี เมื่อเขาเห็นเฉี่ยนอินยืนอยู่ตรงประตู จึงเปล่งเสียงถามเข้าไปด้านใน "พระชายาทรงเรียกหม่อมฉันมาพบ มีเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

เมื่อพูดจบ ก็เห็นหยุนชางเดินมาที่ประตูด้วยใบหน้านิ่งขรึม นางจ้องมองไปที่พ่อบ้าน "ท่านอ๋องอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่ จงพาข้าไปเจอเขาเดี๋ยวนี้"

เฉี่ยนอินครุ่นคิด นางคิดว่าข้ออ้างคำนี้ใช้ได้เลยทีเดียว ก่อนหน้านี้ก็มีคนมาลอบทำร้ายพระชายา ฮ่องเต้และจิ่นกุ้ยเฟยทรงรักพระชายามาก อย่างไรเสียก็ต้องทรงอนุญาตให้พระชายาเข้ามาอยู่ในวังเพื่อความปลอดภัยอย่างแน่นอน

หยุนชางขึ้นไปบนเตียงแล้วห่มผ้า เฉี่ยนอินจึงนำผ้าม่านคลุมเตียงลงมา หยุนชางพูดเบาๆ "ดับไฟเถอะ" เฉี่ยนอินจึงรีบดับไฟแล้วเดินออกไปนอกห้อง

หยุนชางครุ่นคิดไปถึงท่าทางของพ่อบ้านเมื่อครู่นี้ นางขมวดคิ้ว หากพ่อบ้านยังคงติดต่อท่านอ๋องได้อยู่ ก็คงจะนำสิ่งที่นางพูดออกมาไปรายงานให้กับท่านอ๋องอย่างชัดเจน ชายชุดดำที่สายลับเคยเจอบริเวณหน้าประตูจวนจิ่ง นางเพียงรู้สึกสงสัย แต่นางก็ค่อนข้างเชื่อมั่นในผลการวิเคราะห์สถานการณ์ของตนเอง จิ้งอ๋องน่าจะยังคงอยู่ในจวน"

วันนี้เจอเรื่องวุ่นวายมามากมายเหลือเกิน หยุนชางก็ง่วงนอนแล้ว นางหลับไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันต่อมา ยังไม่ทันที่หยุนชางจะลืมตา นางกลับได้ยินเสียงฝีเท้าของเฉี่ยนอินเดินไปเดินมา เหมือนว่านางกำลังเก็บของ หยุนชางพลิกตัวแล้วนอนต่อ ทันใดนั้นเอง ก็มีมือมือหนึ่งโผล่มาจากด้านหลัง มือนั้นจับเอวของหยุนชางเอาไว้

หยุนชางสะดุ้ง นางรีบคว้ามีดสั้นที่ซ่อนไว้ใต้หมอนมาป้องกันตัว แต่ก็ถูกฝ่ายตรงข้ามจับข้อมือเอาไว้อย่างแน่น ในตอนนี้เอง หยุนชางก็ได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

เฉี่ยนอินได้ยินเสียงกุกกักมาจากด้านในจึงรีบวิ่งเข้ามาดู "พระชายาเป็นอะไรไปหรือเพคะ?"

แล้วนางก็ต้องตะลึงไปพักใหญ่ พอตั้งสติได้ นางก็ค่อยๆถอยหลังไป จู่ๆท่านอ๋องก็ปรากฏตัวขึ้นมาเช่นนี้ได้อย่างไร? ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นกังวล นางเห็นว่าหยุนชางหยิบมีดสั้นขึ้นมาป้องกันตัวแล้ว ดีที่ท่านอ๋องคว้าเอาไว้ได้ก่อน จากนั้น พลันนางก็นึกไปถึงท่าทางน้อยอกน้อยใจของหยุนชางตอนพูดถึงท่านอ๋องเมื่อวานนี้ ในใจก็ยิ่งมีความกังวลมากขึ้นเป็นทวีคูณ ขออย่าให้ทั้งสองพระองค์ลงไม้ลงมือต่อกันเลย