ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 416

หยุนชางพลางพยักหน้า "เซี่ยหวนอวี่พาหลิ่วจิ้นมาแล้ว. หม่อมฉันคาดการณ์ไว้ว่าหลิ่วจิ้นคงจะมาสอบถามถึงที่อยู่ของอ๋องเจ็ดกระมัง หากแต่เซี่ยหวนอวี้มิได้พูดอันใดออกมา หม่อมฉันเพียงแค่เล่นหมากรุกเป็นเพื่อนเขาเพียงหนึ่งกระดานหมากเท่านั้น เขาจึงจากไป ก่อนจะไปนั้น เขายังหันมาถามหม่อมฉันว่า ท่านได้บอกหม่อมฉันหรือไม่ ว่าจะกลับมาที่วังเมื่อใด หากแต่หม่อมฉันตอบว่า ไม่ทราบเช่นกัน เขาจึงกล่าวออกมาว่า อีกมิกี่วันเขาจักต้องออกเดินทางแล้วหวังว่าท่านจะเดินทางกลับไปยังแคว้นเซี่ยกับเขา "

จิ้งอ๋องพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย พลันเชียบไปชั่วครู่ แล้วจึงค่อย ๆ ตัดบทไปเรื่องอื่น

"ข้าได้ยินมาว่า ไม่กี่วันมานี้ เจ้าพาคนมาวุ่นวายที่หอยวี่หมั่น ?"

หยุนชางพยักหน้ารับเล็กน้อย "หลังจากมีเรื่องเกิดขึ้น หม่อมฉันจึงให้เฉียนยินไปสอบถามเหล่าราษฏรทั้งหลายว่า ไม่กี่วันมานี้มีเหตุการณ์อะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นหรือไม่ หากแต่ก็ไม่มีข่าวคราวอะไรกลับมาเลย หม่อมฉันเกรงว่าเฉียนยินจะฟังคำสั่งของหม่อมฉันผิดไป จึงไปที่นั่นด้วยตัวเอง. ก่อนหน้านั้น หม่อมฉันกลับครุ่นคิดว่า คนแคว้นเซี่ยผู้นั้นกับชางเจี่ยคังหนิงก็มิได้มีเรื่องที่เคยบาดหมางกัน ทำไมถึงต้องการเอาชีวิตของชางเจี่ยคังหนิงได้ หม่อมฉันเกรงว่าคงจะมีอะไรบางอย่างที่หม่อมฉันมองพลาดไป "

"หืม ? เจ้าได้ยินอะไรมางั้นหรือ ? ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว เกรงว่าจะได้อะไรที่มีประโยชน์มากทีเดียว"

หยุนชางเลิกคิ้วขึ้น พร้อมพยักหน้ารับ "เป็นอย่างที่ท่านพูด มันช่างเป็นอะไรที่คุ้มค่าเป็นอย่างมาก วันที่เกิดเหตุเพลิงไหม้ ภายในคุกนั้น มิใช่เป็นเพราะว่ามีนักโทษที่ร่างกายอ่อนแอ หากแต่เป็นเพราะได้รับคำสั่งมาให้จุดธูปพระพุทธเจ้าหรือ ? อีกทั้งยังมีคนของแคว้นเย้หลางที่เคยไปบ้านของนักโทษมาก่อน หม่อมฉันเดาว่าคงเป็นเขาที่วางยาพิษ และยังมีผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการปลอมแปลง ซึ่งเป็นน้องชายของพ่อบ้านตระกูลจิ่งขุยที่ได้หามา น้องชายของพ่อบ้านนั้น เป็นตัวตั้งตัวตีที่ก่อความวุ่นวายที่หอยวี่หมั่น และพูดว่าจำเสียงของท่านได้ ที่หน้าประตูเมือง เหล่าขอทานได้เล่าให้ฟังว่า ไม่กี่วันมานี้ มีคนจากแคว้นเย้หลางเข้ามายังเมืองหลวง หากแต่ปลอมตัวเป็นชายแคว้นหนิง อีกทั้งยังพูดภาษาแคว้นหนิงได้อีก "

หยุนชางพลันยื่นมือออกไปจับที่หัวจิ้งอ๋องนั้น เมื่อเห็นว่าผมยังไม่แห้ง ก็ทำการเช็ดต่อ "เกรงว่า สิ่งที่หม่อมฉันมิทันได้คาดคิดไว้ คือคนของแคว้นเย้หลาง มิว่าจะเป็นผู้ที่วางยาพิษหรือผู้ที่ปลอมตัวมาเป็นชาวแคว้นหนิง หม่อมฉันขบคิดดูแล้ว ผู้ที่ต้องการเอาชีวิจของชางเจี่ยคังหนิงนั้น อาจจะป็นบุคคลที่สนิทชิดเชื้อกับหลี่จิ้งเหยียน คงเป็นชางเจี่ยชิงซูกระมัง "

"ในตอนที่กำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่นั้น ทุกอย่างพลันชัดเจนมากยิ่งขึ้น อย่างเช่น สิ่งที่หม่อมฉันได้ยินมาจากหลิ่วหยินเฟิงว่าผู้คุมขังในคุกนั้น ถูกธูปพระพุทธเจ้ามัวเมามิได้สติ ถ้าเป็นนั้นธูปพระพุทธเจ้าจักเข้ามาในคุกได้อย่างไร ? " หยุนชางพลันหลี่ตาลง "เป็นเพราะหม่อมฉันสงสัยในตัวชางเจี่ยชิงซู หม่อมฉันจึงเข้าใจได้แล้ว ต้องเป็นเพราะหัวจิ้ง หัวจิ้งเคยใช้วิธีเช่นนี้เพื่อใส่ร้ายหม่อมฉันมาก่อน มิใช่ว่าอยากทำร้ายหม่อมฉัน หากแต่เป็นเพราะอยากเข้าไปในคุก"

จิ้งอ๋องได้ยินดังนั้น พลันพยักหน้าลงเล็กน้อย "อื้ม เจ้าคิดเหมือนข้า หากแต่เป็นเพราะข้าไม่ได้คิดลึกซิ้งถึงเพียงนั้น อีกทั้งยังไม่พบเจอหลักฐานที่แท้จริงอีก แต่ข้ารู้ว่า วันนั้นที่คนของแคว้นเย้หลางเข้ามาในเมืองหลวงนั้น มีบางคนต้องการใช้ประโยชน์จากการที่หลี่จิ้งเหยียนตกอยู่ในกำมือของข้า เพื่อพาหนิงหัวจิ้งหนีออกไปจากเมืองหลวง"

ดวงตาของหยุนชางพลันเปล่งประกาย มือหยุดชะงักลง "ท่านจักบอกว่า วันที่ท่านออกไปจากวังในวันนั้น เป็นเพราะไปจับคนแคว้นเย้หลางงั้นหรือ ? "

จิ้งอ๋องพยักหน้า "ข้าสู้รบกับชางเจี่ยชิงซูมานานหลายปี ลอบส่งคนไปอยู่ข้างกายเขาก็ไม่น้อย เช่นนั้นเขาคิดจะทำอะไร ข้าย่อมรู้ดีที่สุด"

จิ้งอ๋องจึงก้มหัวลงไปจูบที่หน้าผากของหยุนชาง พลันถอนหายใจออกมาว่า "ใต้หล้าล้วนแต่บอกว่าข้าเป็นบุคคลที่เย็นชา หากแต่ผู้ที่นิ่งเงียบที่สุดกลับเป็นเจ้า ชั่งเถอะ เจ้าเพียงแค่อายุสิบหกหนาว ถึงแม้ว่าศาสตร์ทั้งหกเจ้าล้วนแต่แตกฉาน หากแต่ไม่รู้ว่าความรักเป็นเช่นไร. แต่ว่า ยังเป็นโชคดีที่ข้าลงมือได้เร็ว เมื่อเจ้าปักปิ่นเสร็จ ข้าก็แต่งเจ้าเข้ามาแล้ว เจ้าล้วนแต่ทำให้ข้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจมากมาย ข้ารอมานานแล้ว เหตุใดจักรอต่อไปอีกไม่ได้ ?"

มันเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นมาก ทว่าหยุนชางกลับหัวเราะออกมา พลางถอยห่างออกมาจากจิ้งอ๋อง พร้อมเลิกคิ้วมองมายังจิ้งอ๋องด้วยสายตาหยอกล้อ "หืม ? เป็นเพราะเสด็จอาชอบชางเอ๋อร์มานานแล้วหรอกหรือ ?"

หยุนชางมิได้เรียกจิ้งอ๋องว่าเสด็จอาเป็นเวลานานมากแล้ว หากแต่ทำให้จิ้งอ๋องตกตะลึงไปชั่วครู่ พร้อมยกมือขึ้นมาจับไปที่หัวของหยุนชางว่า "เจ้าอย่าได้เรียกข้าว่าเสด็จอาอีก มันทำให้ข้าดูแก่กว่าเจ้าไปมาก"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่นั้น ที่แท้เป็นเพราะเขากังวลถึงเรื่องนี้นี่เอง ในใจพลันขบคิดว่า ต่อไปนางจะไม่ยกเรื่องอายุขึ้นมาพูดอีกแล้ว พลันได้ยินจิ้งอ๋องพูดขึ้นมาอีกว่า "ไม่แปลกใจเลยที่หวังจิ้นฮวนกล่าวว่า สตรีส่วนใหญ่ล้วนแต่สนใจเสมอว่าเหตุใดผู้ชายถึงชอบนางหรือเมื่อใดที่เริ่มชอบนาง คำถามพวกนี้ข้าก็เคยคิดมาก่อน แต่ทว่าข้าไม่รู้จริง ๆ ว่า ตั้งแต่เมื่อใดที่เริ่มชอบ ข้าเห็นเจ้าครั้งแรก เมื่อตอนเจ้าอายุได้แปดหนาว เมื่อเห็นเจ้าอีกครั้ง เป็นเพราะเจ้านำชื่อข้ามาแอบอ้าง ดังนั้นข้าจึงเริ่มที่จะสนใจเจ้า ข้าล้วนแต่เติมโตขึ้นมาในกองทัพ ข้างกายล้วนแต่ไม่มีอิสตรี ยี่สิบปีมานี้ ยิ่งเข้าใกล้เจ้ามาเท่าไหร่ ข้ากลับรู้สึกสนใจเจ้ามากขึ้นเท่านั้น หลังจากนั้น ข้าก็กลับมาครุ่นคิดว่า อาจจะเป็นเพราะว่า ข้าไม่ค่อยสนใจสตรีอื่นใดเลย จึงทำให้ข้านำเจ้ามาเก็บไว้ข้างกายเช่นนี้"

หยุนชางเมื่อได้ยินดังนั้น กลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ที่แท้เป็นเพราะว่านางรู้สึกน่าสนใจแค่นั้นหรือ ?