ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 477

ในขณะที่พูดอยู่นั้น ท่านหมอก็ค่อย ๆ ทำความสะอาดแผลอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นจึงใส่ยา และพันแผลเฉียนยินเอาไว้

" เพียงเท่านี้แล้ว ข้าจักไปเบิกยา พร้อมทั้งอุ่นยามาให้" เมื่อพูดจบจึงเปิดประตูเดินออกไป หยุนชางจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปด้านหน้า พลางยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของเฉียนยิน สายตามองไปยังร่างกายเฉียนยินอยู่นาน จึงเดินออกจากประตูไป

หลิ่วหยินเฟิงที่เห็นดังนั้น จึงรีบร้อนบอกว่า "จากที่ค้นหาบนภูเขาทั้งหมดแล้ว พบศพทั้งหมดเก้าสิบเจ็ดศพ และอีกยี่สิบเก้าศพนั้น เกรงว่าจะเป็นคนของเจ้า"

หยุนชางพลันตอบรับเพียงคำเดียว ยี่สิบเก้าคน ถ้าเช่นนั้น เกรงว่าจะเหลืออีกประมาณสิบกว่าคนกระมังที่ยังมีชีวิตอยู่ หยุนชางพลางหยิบขลุ่ยหยกสีขาวออกมา พร้อมนำมาจรดริมฝีปากแล้วเป่าลงไป

หลิ่วหยินเฟิงสายตาจับจ้องไปที่ขลุ่ยหยกสีขาว เพียงครู่หนึ่ง พลางถอนหายใจออกมา"ที่แท้เจ้าก็ใช้ของเล่นเช่นนี้ในการส่งสารนี่เอง ครั้งที่อยู่นอกเมืองคังหยางนั้น ข้าจึงถูกเจ้าปั่นหัวด้วยเรื่องพวกนั้น แล้วจึงคืนมันให้เจ้า"

หยุนชางตกตะลึงไปเล็กน้อย พลันตอบสนองต่อสิ่งที่เขาพูก ทว่าก็มิได้พูดอันใดออกมา เพียงเหม่อมองออกไปด้านนอกเพียงเท่านั้น เพียงชั่วครู่ องครักษ์เงาทั้งหลายจึงค่อย ๆ ปรากฏตัวออกจากหลังกำแพงออกมา พลางคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยุนชาง "นายท่าน"

หยุนชางพลางพยักหน้ารับ พร้อมค่อย ๆ นับทีละคน สิบเอ็ดคนมาครบกันหมดแล้ว ทั่วร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลเล็กน้อย หยุนชางพลันหันไปหาหลิ่วหยินเฟิงว่า "ต้องรบกวนคุณชายหลิ่วพาพวกเขาที่บาดเจ็บไปพบท่านหมอแล้ว ส่วนที่เหลือช่วยพาพวกเขาไปรับศพองครักษ์เงาหน่อยเพคะ พร้อมหาที่ฝังให้เรียบร้อย "

หลิ่วหยินเฟิงพลางตอบรับ พร้อมเรียกคนมาบอกคำสั่งลงไป

หยุนชางจ้องมองพวกเขาที่เหลืออยู่สิบเอ็ดคนนั้น กลิ่นความกระหายเลือดปรากฏอยู่ในแววตาของนาง "แค้นนี้ ข้าหนิงหยุนชาง จะจำไว้"

หลิ่วหยินเฟิงเมื่อเห็นสีหน้าของหยุนชางมิค่อยดีนั้น จึงพูดขึ้นมาว่า "เจ้ามิได้กินอันใดนานแล้ว ข้าให้คนต้มโจ๊กมาให้ เจ้าทานมันเสียหน่อยเถิด"

หยุนชางพลางพยักหน้ารับคำ. กิน ทำไมจะไม่กินเล่า หากไม่กินจะออกไปแก้แค้นได้อย่างไร?

หยุนชางพลางกลับมาที่ห้อง หลิ่วหยินเฟิงจึงรีบร้อนถือถ้วยโจ๊กเดินเข้ามา พลางยื่นส่งให้หยุนชาง พร้อมกระซิบเบาๆ ว่า "ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกทรมานเพียงใด หากแต่เผ่าหย่านั้น เกรงว่าจะเข้าไปไม่ได้เสียแล้ว แค่มาถึงที่นี่ เจ้าก็พบเจอกับอันตรายมากมาย เจ้าลองคิดดูให้ดีเสีย. ว่ามีใครรับรู้ความเคลื่อนไหวของเจ้าบ้าง? มิใช่ว่าวันก่อน ๆ เจ้ายังดีอยู่หรือ เหตุใดจึงคิดอยากมาที่เผ่าหย่าได้กัน ? "

หยุนชางเงียบไปเพียงชั่วครู่ พลางหยิบจดหมายออกมาจากแขนเสื้อเพื่อยื่นให้หลิ่วหยินเฟิง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ก่อนหน้านั้น หม่อมฉันได้จัดเตรียมคนไปดูลาดราวท่านอ๋องที่แคว้นหย่า เพียงไม่กี่วันกลับได้รับจดหมายกลับมาว่า ท่านอ๋องบุกไปที่เผ่าหย่าแล้ว เกรงว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้น"

หลิ่วหยินเฟิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จึงรับจดหมายจากหยุนชางมาอ่านอย่างละเอียด พร้อมถามว่า "เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือจดหมายที่องครักษ์เงาเจ้าส่งมา?"

หยุนชางพยักหน้ารับ " ในจดหมายทุกฉบับขององครักษเงาหม่อมฉัน ล้วนแต่มีรหัสลับที่หม่อมฉันรู้แต่เพียงผู้เดียว แต่ละคนจะได้รหัสลับที่ไม่เหมือนกัน แม้แต่พวกเขาก็ไม่รู้"

หลิ่วหยินเฟิงได้ยินดังนั้น สายตาจับจ้องไปยังจดหมายในมือ เพียงชั่วครู่จึงพูดออกมาว่า "เกรงว่าจดหมายฉบับนี้ คงจะถูกคนเปลี่ยนแปลงข้อมูลกระมัง"

หยุนชางนั่งเสียนาน นั่งจนท้องฟ้าด้านนอกแปรเปลี่ยนเป็นสีดำมืดแล้ว พลางได้ยินเสียงหน้าต่างถูกเคาะเบา ๆ หยุนชางพลางหันไปมองพร้อมบอกว่า "เข้ามา"

หน้าต่างด้านนอกพลันถูกเปิดออกมา มีองครักษ์เงาเดินเข้ามากระซิบบอกว่า "หวางเฟย จากที่กระหม่อมได้ไปตรวจสอบดูแล้ว พบยาระบายในลำธานบนภูเขา ทว่า เนื่องจากพวกเราได้กินยาถอนพิษเข้าไปแล้ว จึงมิได้ส่งผลกระทบอะไรกลับพวกเราพะยะค่ะ อีกทั้งศพของฝ่ายตรงข้าม ก็ถูกตรวจสอบดูแล้ว ไม่เจอสัญลักษณ์อะไรเลยพะยะค่ะ"

หยุนชางพลางเคาะโต๊ะเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกรุ่นโกธรว่า "หาต่อไป ภายในไม่กี่วันนี้ คนในเมืองจิ่นจะต้องติดต่อกลับมาแน่ คนเยอะขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีข้อมูลอันใด พวกเราล้วนแต่ตรวจสอบมาตลอดทาง ไปตรวจสอบอีกรอบ"

เมื่อพูดจบพลางนั่งนิ่ง ๆ องครักษ์เงาที่ก้มหัวอยู่นั้น เมื่อมิได้ยินเสียงของหยุนชางอยู่นาน อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นจ้องมอง พลางเห็นหยุนชางทำหน้าขมวดคิ้วราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ องครักษ์เงาจึงก้มหัวลงตามเดิม มิรู้ว่าต่อไปหยุนชางจะพูดอันใดออกมา เขาจึงรออยู่เงียบ ๆ

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม หยุนชางจึงพูดขึ้นมาว่า "นำคนที่อยู่ที่เผ่าหย่าทั้งหมดถอยกลับมา มิต้องไปสืบข่าวท่านอ๋องแล้ว"

องครักษ์เงาพลันตกตะลึงไปสักพัก ก่อนหน้านั้น นายท่านวิตกกังวลเป็นอย่างมาก จึงส่งทุกคนให้ไปที่เผ่าหย่า ถึงแม้จะยังไม่มีข้อมูลอันใดกลับมา ทว่านี่ยังมินานเท่าใดนัก ไม่ควรจะยอมแพ้แค่นี้มิใช่หรือ

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลางได้ยินหยุนชางพึมพำขึ้นมาว่า "เป็นเพราะองครักษ์ที่เผ่าหย่านั้น ถูกคนสับเปลี่ยนข้อความได้ เกรงว่าแม้แต่องครักษ์เงาก็คงจะโดนติดตามเสียแล้ว หากแต่พบท่านอ๋องเมื่อใด. เกรงว่าท่านอ๋องก็จะโดนลอบติดตามไปด้วย"

องครักษ์เงาได้ยินดังนั้น พลางรีบร้อนรับคำ พร้อมฟังคำสั่งจากหยุนชาง "เจ้าไปที่เผ่าหย่า ไปหาองครักษ์ที่ส่งสารมา พร้อมทั้งลากคนที่อยู่กับเขาออกมาด้วย จงจำไว้ จับเป็นกลับมา" เมื่อสั่งเสร็จ พลางโบกมือไปมา "เจ้าออกไปเสีย"