ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 504

ซานเหนียงนิ่งเงียบอยู่นาน จึงเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อนางตัดสินใจได้แล้ว "เจ้าพูดมาเสีย เจ้าต้องการจะทำอะไร ?"

"ง่ายมาก เมื่อซานเหนียงกลับไปดูแลลูก ๆ นั้น ข้าเพียงแค่ต้องการให้ท่านช่วยนำกระดาษวางไว้บนโต๊ะของท่านเพียงเท่านั้น เมื่อถึงเวลาคนของข้าจะมาเอาไปเอง " หยุนชางพลางกระซิบบอก คิ้วพลันคลายออกด้วยความอ่อนโยน ราวกลับมิได้คิดวางแผนใด ๆ เลย

ซานเหนียงพลันขบริมฝีปากไปมา พร้อมพยักหน้ารับคำ "ได้ ได้ เจ้าอย่าทำอะไรลูกข้าเป็นพอ"

"แน่นอน " หยุนชางยิ้มเล็กน้อย พลางเดินไปยังข้าง ๆ โต๊ะเพื่อหยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น เพียงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ วางพู่กันลงช้า ๆ หลังจากนั้น. หยุนชางจึงส่งกระดาษแผ่นนั้นไปในมือของซานเหนียง "ลำบากซานเหนียงแล้ว"

เพียงแค่จดหมายส่งออกไปในวันที่สาม เมื่อหยุนชางตื่นขึ้นมา พลันเห็นใบหน้าของซานเหนียงเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เมื่อหยุนชางลืมตาขึ้นมา ซานเหนียงจึงรีบเข้าไปถามนางด้วยความร้อนรนว่า "เจ้าทำอะไรลงไปกันแน่ ?"

หยุนชางเมื่อเห็นสีหน้าของนางนั้น จึงคาดเดาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นได้ เมื่อคิดถึงแผนการที่สำเร็จแล้วนั้น พร้อมยิ้มตอบกลับไปว่า "ข้ามิได้ทำอะไรเลย"

ซานเหนียงพลันอยากถามคำถามขึ้นมาหลายครั้ง เพียงเช้าวันรุ่งขึ้น จึงยื่นจดหมายส่งให้หยุนชาง ข้าง ๆ กันมีขวดยาอยู่หนึ่งขวด ขวดยาถูกปิกผนึกไว้อย่างดี หยุนชางพลางหยิบขวดยาขึ้นมาดูนั้น พร้อมค่อย ๆ ยิ้มมุมปากขึ้นมา

ภายในวันนั้นตอนกลางคืน. หยุนชางนั่งพึงอยู่ที่หัวเตียง ทว่าดวงตามิได้หลับลงแต่อย่างใด เสียงที่เคาะขึ้นมาสามครั้งจากด้านนอก "อากาศที่แห้งแล้ง ระวังเทียนให้ดี"

เสียงพลันค่อย ๆ หายไป ทว่ากลับได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทน "ปั้ง" ซานเหนียงที่กำลังนอนหลับอยู่ด้านนอกพลันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา ฉับพลันจึงได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้นมา ซานเหนียงจึงรีบร้อนถือตะเกียงเดินเข้ามาในห้อง พร้อมเขย่าตัวหยุนชาง นัตย์ตาจ้องมองไปที่หยุนชางด้วยสายตาที่ว่างเปล่า "เป็นเจ้า. เป็นเจ้าใช่หรือไม่ ลูกของข้าอยู่ที่ใดกัน ?"

หยุนชางพลันขยี้ตาขึ้นมา ทำราวกับเพิ่งจะตื่นจากนิทราไม่นานมานี้ พร้อมจ้องมองไปที่ซานเหนียงว่า "ซานเหนียง เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ ? ท่านกำลังทำอะไร? "

"ทำอะไร? นายท่านถูกคนลอบทำร้ายเป็นฝีมือเจ้ามิใช่หรือ ? ผู้คนด้านนอกเป็นคนของเจ้าที่เรียกมาช่วย ใช่หรือไม่ ?"แววตาของซานเหนียงเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน "ก่อนหน้านั้นข้าเห็นจดหมายสิ่งที่เจ้าเขียนส่งออกไป เนื้อหาในจดหมายล้วนแต่เต็มไปด้วยประโยคที่ไร้สาระ ทำไมถึง ถ้ามิใช่กลลวงของเจ้า เจ้าคิดว่านายท่านไม่อยู่แล้วเจ้าจะสามารถออกไปได้ง่ายงั้นหรือ ? "

หยุนชางเงียบไปชั่วครู่ จึงเงยหน้ามองซานเหนียง พร้อมกระตุกรอยยิ้มที่เย็นชาขึ้น "ที่แท้เจ้าก็แอบอ่านเนื้อหาในจดหมายที่ข้าส่งไปแล้ว ซานเหนียง ท่านลืมไปแล้วหรือ. ว่าลูก ๆ ของท่าน"

ซานเหนียงกัดริมฝีปากไปมา พร้อมพ่นลมหายใจออกมาว่า "ตราบใดที่เจ้าตกอยู่ในกำมือข้า. พวกเขาล้วนแต่ไม่กล้าลงมือกับลูกข้าแน่ " เมื่อพูดจบ จึงรีบเดินมายังด้านข้างของโต๊ะ พร้อมตบไปที่โต๊ะเบา ๆ ทันใดนั้นจึงได้ยินเสียงด้านล่างของโต๊ะดังขึ้นมา หยุนชางหลี่ตามอง ไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก นางพยายามหาทางลับในห้องนี้อยู่นาน ที่แท้มันอยู่ตรงนี้นี่เอง

ซานเหนียงจึงเดินมาที่ข้างกายหยุนชาง หยุนชางจึงดึงสิ่งของบางอย่างออกมาจากมือ เป็นเข็มเงินหนึ่งเล่ม ซานเหนียงจึงถูกตรึงไว้กับพื้น

"เจ้า"

เฉียนยินรับคำ พร้อมหันกลับไปสั่งองครักษ์เงาด้านหลัง แล้วจึงกลับไปยังเรือนรับรองพร้อมกับหยุนชาง

เมื่อกลับมาถึงเรือนรับรองนั้น ฟ้าก็ยังมิทันได้สว่างดี ลั่วชิงเหยียนก็กลับมาถึงห้องแล้ว ทว่ากลับนั่งบนเก้าอี้อ่านตำราแต่เพียงเท่านั้นและมีชายวัยกลางคนยืนอยู่ด้านหลังของเขา

หยุนชางรู้สึกสงสัยถึงชายวัยกลางคนด้านหลังเขาเป็นอย่างมาก ทว่าชายคนนั้นกลับเพียงคำนับนางพร้อมบอกว่า "หวางเฟย กระหม่อมเป็นหมอพะยะค่ะ ขอให้กระหม่อมตรวจสอบบาดแผลของท่านหน่อยได้หรือไม่ ?"

"บาดแผล ? "หยุนชางพลันชะงักไปชั่วครู่ บาดแผลอะไรกัน ?

เพียงชั่วครู่ก็จดจำบางสิ่งขึ้นมาได้ ภายในใจตกตะลึงไปเล็กน้อย ทว่า สายตาแอบเหลือบมองไปที่ลั่วชิงเหยียนอย่างเงียบ ๆ เพียงชั่วครู่ จึงถกแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นมือออกมา พร้อมบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "เป็นเพียงบาดแผลเล็ก ๆ เท่านั้น มิได้เป็นอันใดมาก"

ท่านหมอมิได้พูดอันใดออกมา กลับค่อย ๆ ทายาลงไปที่บาดแผล พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "หวางเฟยพะยะค่ะ บาดแผลพวกนี้แม้จะดูเหมือนอาการมิได้หนักมาก ทว่ากลับลึกเป็นอย่างยิ่ง หวางเฟยต้องระมัดระวังสักหน่อย อย่าให้บาดแผลได้โดนน้ำเป็นอันขาด มิเช่นนั้น บาดแผลจะเป็นหนองได้ ทั้งยังจะทำให้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้อีกด้วย สีหน้าของหวางเฟยที่ซีดขาวเช่นนี้ เกรงว่าจะเสียเลือดมากไป ช่วงไม่กี่วันนี้ท่านจะต้องใส่ใจกับอาหารการกินให้มากขึ้น ให้ห้องเครื่องทำน้ำซุปกระดูกหมูเพื่อบำรุงร่างกายด้วยพะยะค่ะ"

หยุนชางพลันรับคำ พร้อมเหลือบมองไปยังลั่วชิงเหยียนที่อ่านตำราอยุ่ ทว่าสายตาที่เงยหน้าขึ้นมามองนางอย่างไม่ใส่ใจนั้น สายตากลับสำรวจลอยแผลเป็นพร้อมขมวดคิ้วเบา ๆ แล้วหลับตาลง

ท่านหมอหยิบยาออกมาทาที่บาดแผลเล็กน้อย. พร้อมเดินตามเฉียนยินออกไป