ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 510

หยุนกุ้ยเฟยดึงแขนเสื้อของหยุนชางและเอนไปข้างหยุนชาง "ข้าได้ยินมาว่าท่านชายน้อยคนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก และฮองเฮาก็ทรงโปรดท่านชายน้อยมาก แต่ฝากให้เจ้าช่วยดูแล เกรงว่าจะมีจุดประสงค์บางอย่าง เจ้าต้องระวังตัว"

ในใจหยุนชางไม่ใช่ไม่ได้ระแวดระวัง พยักหน้าเบาๆเมื่อได้ยินคำพูดของหยุนกุ้ยเฟย เขามองไปที่เซี่ยหยุนซี ซึ่งนั่งเงียบๆและขมวดคิ้วเล็กน้อย เด็กตัวเล็กแค่นี้ช่างน่าสงสารจริงๆ กำพร้าพ่อตั้งแต่วัยเยาว์ และถูกใช้เป็นเครื่องมือในการต่อสู้เพื่อชิงอำนาจ

นางกำนัลนำขนมเกาลัดมา หยุนชางเอื้อมมือไปรับ แต่ถูกหนิงเชียนดึงไว้ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางพูดกับนางกำนัลว่า "เจ้าวางขนมให้ท่านชายน้อยเถอะ และไปรินน้ำอุ่นหน่อย ท่านชายน้อยจะได้ไม่สำลัก"

นางกำนัลตอบรับ แล้วไปรินน้ำไปวางบนโต๊ะ

หยุนชางดูเซี่ยหยุนซีกินขนมเกาลัดทีละน้อย ผ่านไปสักพักแต่ก็ยังไม่ได้กินหมดชิ้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงการประกาศจากด้านนอกว่า "เสิ่นซู่เฟยเสด็จ"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นและมองออกไปที่ประตู เห็นหญิงคนหนึ่งสวมชุดสีโอรสเข้ามา หวีมวยก้อนเมฆ ปักด้วยปิ่นทองหุ้มหยก ครั้งก่อนที่หยุนชางพบเสิ่นซู่เฟยอยู่ในตอนกลางคืน นางเพียงสวมชุดธรรมดาและมีเสื้อคลุม ปล่อยผมกระจัดกระจาย คราวนี้ ได้เห็นนางในชุดเต็มยศก็รู้สึกตะลึงไม่น้อย หยุนชางยิ้มเยือกเย็นในใจ ไม่แปลกใจเลยที่เซี่ยหวนอวี่ทรงโปรดปราณนางได้

เสิ่นซู่เฟยมองทุกคนอย่างแผ่วเบา ยิ้มให้ทั้งสามคน เดินไปข้างๆแล้วนั่งลง แต่ตาของนางไปตกที่เด็กชายข้างหยุนชาง หลังจากหยุดอยู่นาน นางยิ้มแล้วถามว่า "ร่างกายของท่านชายน้อยดีขึ้นหรือยัง?"

เซี่ยหยุนซีดูเหมือนจะได้ยินคนเรียกเขา ตะลึง เงยหน้ามองเสิ่นซู่เฟย แล้วหันไปดูที่หยุนชาง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง และกินขนมเกาลัดอย่างเงียบๆ

หยุนชางเห็นความโกรธเคืองในดวงตาของเสิ่นซู่เฟย แต่ระงับมันไว้อย่างรวดเร็ว ในใจหวั่นไหวเล็กน้อย และกล่าวว่า "ท่านชายน้อยยังเด็กอยู่ จะทราบเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร เสิ่นซู่เฟยได้โปรดยกโทษให้ด้วยเพคะ"

เสิ่นซู่เฟยได้ยินคำพูดนั้น จึงเงยหน้าขึ้นมองหยุนชางและค่อยๆ ยิ้มขึ้น รอยยิ้มดูเหมือนจะมีความหมายลึกซึ้ง "ท่านชายน้อยกำลังกินขนมเกาลัดใช่หรือไม่?"

หยุนชางหันข้างนาง และยกชาจากด้านข้าง เมื่อได้ยินเสิ่นซู่เฟยถาม นางหยุดเล็กน้อยก่อนจะยกถ้วยน้ำชาขึ้นช้าๆ และมองเสิ่นซู่เฟยด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "เสิ่นซู่เฟยช่างมีสายตาที่เฉียบแหลม ท่านชายน้อยกำลังทานขนมเกาลัดที่นางกำนัลส่งมาให้ มีอะไรผิดปกติหรือไม่เพคะ?"

เสิ่นซู่เฟยยิ้มเบาๆ ยกมือขึ้นเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดที่มุมปาก และส่ายหัว "ไม่มีอะไร ข้าแค่ถามเฉยๆ"

ในปากจะบอกไม่มีอะไร แต่สายตาของนางราวกับกำลังดูเรื่องสนุก

หยุนชางไม่อยากจะไปคาดเดาว่ารอยยิ้มนั้นมีความหมายว่าอย่างไร นางกำนัลเป็นคนส่งขนมเกาลัดมา และเป็นนางกำนัลเองที่ยื่นขนมเกาลัดให้เซี่ยหยุนซี แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อนาง มันไม่สำคัญ แขวนไว้ในที่สูง นี่คือกฎการเอาตัวรอดที่หยุนชางได้เรียนรู้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจากในวัง

หยุนชางจิบชา และเห็นเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆตนยื่นมือจะไปจับถ้วยชา ส่งสายตาไปที่นางกำนัลข้างๆ กล่าวว่า "ยังไม่รีบปรนนิบัติท่านชายน้อยดื่มน้ำ?"

นางกำนัลตอบอย่างรวดเร็ว รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อถือถ้วย แล้วยื่นไปที่ปากของเซี่ยหยุนซี เซี่ยหยุนซีเงยหน้าขึ้นเหลือบมองหยุนชาง จากนั้นก้มศีรษะลงแตะขอบถ้วยและดื่มน้ำ

"รินชายังไงกัน" หนิงเชียนขมวดคิ้วและดุด่านางกำนัลอย่างโกรธจัด

หยุนชางจับมือหนิงเชียนอย่างรวดเร็วและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เซียงกุ้ยผินโปรดอย่าโกรธนางเลยเพคะ นางไม่ได้ตั้งใจ" หลังจากพูดจบนางก็ขมวดคิ้วและมองที่แผลสีแดงบนแขน "แต่ว่า เกรงว่าจะต้องยืมตำหนักของเซียงกุ้ยผินมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเพคะ วันนี้วันเฉลิมพระชนมพรรษาของฮองเฮา หม่อมฉันจะสวมเสื้อผ้าที่เปื้อนมาเฉลิมฉลองเกรงว่ามันจะไม่ดีนัก"

หนิงเชียนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ได้ ข้าจะไปกับเจ้า"

หยุนชางส่ายหัวและเหลือบมองท่านชายน้อยตัวน้อยที่ก้มหัวลงกำลังเล่นนิ้วของตัวเอง และพูดว่า "เมื่อครู่ฮองเฮาได้มอบท่านชายน้อยให้กับข้า ตอนนี้ต้องขอรบกวนเซียงกุ้ยผินช่วยดูแลแทนแล้วเพคะ"

หนิงเชี่ยนครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า และสั่งนางกำนัลที่คุกเข่าอยู่บนพื้น "ยังไม่รีบพาพระชายาไปที่ตำหนักเซียงจู๋"

นางกำนัลตอบรับซ้ำๆ ยืนขึ้นแล้วพาหยุนชางไปที่ตำหนักเซียงจู๋ ทันทีที่ออกจากตำหนักเว่ยยาง หยุนชางก็ขมวดคิ้วและพูดกับสาวใช้ในจวนที่พามาด้วยว่า "ไปที่ประตูตำหนักเว่ยยางหาหลิวกงกง ให้เขาส่งข้อความถึงท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องมาที่ตำหนักเซียงจู๋"

สาวใช้ตอบอย่างรวดเร็ว และรีบเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับหยุนชาง

นางกำนัลที่นำทางหันศีรษะกลับมา และพูดเบาๆว่า "นายหญิง เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ"