ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 541

หยุนชางไม่มีกะจิตกะใจจะถามหลิ่วหยินเฟิงว่ามันเกิดอะไรขึ้น นางรีบก้าวเท้าเดินไปเข้าไปในห้องที่มีแสงจากโคมไฟส่องสว่าง เมื่อมาถึงในห้องแล้ว สายตาผู้คนในนั้นต่างจับจ้องมาที่หยุนชาง เมื่อหยุนชางมองไป ก็เห็นฮวากั๋วกงที่มีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี แต่อ๋องเจ็ดกลับมีสีหน้าปกติ เพียงแต่มีความแดงก่ำเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะดื่มสุรามาเป็นจำนวนมาก ส่วนคนอื่นๆหยุนชางไม่ค่อยรู้จักพวกเขาเท่าไร นางได้แต่เพียงพยักหน้าเพื่อเป็นการทักทาย

หยุนชางมองไปรอบๆห้อง จึงเห็นว่าลั่วชิงเหยียนกำลังฟุบอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนเขาจะหลับไปแล้ว ข้างกายลั่วชิงเหยียนมีหญิงสาวสวมชุดสีขาวนอนหงายอยู่ รูปร่างหน้าตาของนางถือว่าโดดเด่นพอสมควร ดวงตาของนางเบิกโพลง สีหน้าเริ่มจะเขียวขึ้นมาเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน มีผู้หญิงนอนตายอยู่ข้างๆลั่วชิงเหยียน?

หยุนชางเดินเข้าไปหาลั่วชิงเหยียน นางเห็นกระบี่เล่มหนึ่งตกอยู่บนพื้น เป็นกระบี่คู่ใจของลั่วชิงเหยียน บนกระบี่ยังมีคราบเลือดติดอยู่

หยุนชางครุ่นคิด แล้วจึงเข้าไปพยุงตัวลั่วชิงเหยียน ให้เขาได้อิงมาที่ตัวของนาง แล้วสั่งให้เฉี่ยนจั๋วไปนำยาแก้เมามาให้ หยุนชางรับยามาแล้วป้อนให้ลั่วชิงเหยียนไป 3 เม็ด

หยุนชางมองดูไหสุราที่ว่างเปล่า นางขมวดคิ้ว สุราจำนวนไม่มาก แล้วดูเหมือนว่าท่านอ๋องก็ไม่ได้ดื่มเพียงผู้เดียว หยุนชางรู้ดีว่าขีดจำกัดในการดื่มสุราของท่านอ๋องนั้นเป็นเช่นไร เหตุใดครานี้เขาจึงเมาง่ายเช่นนี้ หรือจะมีผู้ใดกระทำการบางอย่างจนส่งผลให้เขาต้องเป็นเช่นนี้

หยุนชางคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วสั่งเฉี่ยนจั๋วว่า "ไปนำไหสุราใบนั้นมาให้ข้าดูที"

เมื่อนางพูดจบ ก็มีเสียงดุจากฮวากั๋วกงดังสวนขึ้นมา "เจ้าเป็นผู้หญิง มาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน? หรือมาเพราะเรื่องหึงหวง น่าจะให้ลั่วชิงเหยียนอบรมเจ้าเสียหน่อยแล้ว"

หยุนชางตกใจ แม้ว่าตอนอยู่ที่แคว้นหนิง ฮวากั๋วกงจะเคยบ่นนางมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยดุนางถึงเพียงนี้ และเมื่อมาอยู่ที่แคว้นเซี่ยแล้ว นางก็มักจะแวะเวียนไปที่จวนกั๋วกงอยู่บ่อยๆ แม้ฮวากั๋วกงจะไม่ค่อยได้พูดคุยกับนาง แต่ก็ไม่เคยเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมาให้นางได้ยิน

หยุนชางมองดูคนอื่นๆ ในใจของนางกำลังคิดว่า เรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างที่นางคาดคิด

พลันกลางฝ่ามือของนางก็ถูกเขียนอะไรบางอย่างลงไป หยุนชางตกใจ แต่นางก็เก็บอาการเอาไว้แล้วก้มหน้ามองไปยังลั่วชิงเหยียนที่อยู่ในอ้อมกอด เขาเพียงแสร้งทำเป็นเมาเท่านั้น

แสร้งทำเป็นเมาแล้วฆ่าคนตายเนี่ยนะ?

ความสงสัยภายในใจของหยุนชางทวีคูณเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สักพักนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าไม่รู้ว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ดูแล้ว คงต้องให้กรมอาญามาสอบสวน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แต่ตอนนี้ท่านอ๋องกำลังเมามาก คงไม่อาจให้ความร่วมมือในการสอบสวนได้ รอให้ข้าพาท่านอ๋องกลับไปพักที่จวนรุ่ยอ๋องจนเขาสร่างเมาเสียก่อน วันพรุ่งนี้ค่อยให้ท่านอ๋องไปรับโทษจากฮ่องเต้ด้วยตนเองได้หรือไม่?"

ฮวากั๋วกงชักสีหน้าใส่ เขาเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา คนอื่นๆก็เงียบไปเช่นเดียวกัน หยุนชางครุ่นคิดสักพัก หากพวกเขายังไม่ยอมปริปาก นางก็จะพาลั่วชิงเหยียนกลับจวนโดยไม่สนใจผู้ใดทั้งนั้น

ในขณะที่นางกำลังคิดอะไรอยู่นั้น ก็ได้ยินลั่วชิงเหยียนพูดพร่ำขึ้นมา นางสะดุ้ง แล้วก้มหน้ามองไปที่เขา แต่กลับถูกเขาผลัก "เจ้าเป็นใคร? เจ้าเป็นใคร? รีบบอกมานะว่าเจ้าเป็นใคร! ถ้าไม่พูดข้าจะฆ่าเจ้า"

หยุนชางขมวดคิ้ว นางไม่เข้าใจว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก

แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่นางก็ร่วมเล่นละครตบตาไปกับเขาด้วย "ท่านอ๋อง หม่อมฉันชางเอ๋อร์เองนะเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนส่ายหน้า แล้วปัดจอกสุราบนโต๊ะหล่นลงมาบนพื้น "ไม่ใช่ๆ เจ้าปลอมตัวมาเป็นชางเอ๋อร์ของข้า เจ้าไม่ใช่ชางเอ๋อร์"

หยุนชางถอนหายใจออกมา แล้วเข้าไปประคองลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนทิ้งน้ำหนักตัวเต็มที่มาให้กับหยุนชาง

หยุนชางยังแอบคิดในใจว่าจะมีสายลับเข้ามาช่วยนางท่ามกลางสถานการณ์อันยากลำบากนี้ แต่หามีผู้ใดปรากฏตัวขึ้นมาไม่ เมื่อเดินมาถึงประตูหอหลงเฟิ่งแล้ว หยุนชางพาลั่วชิงเหยียนขึ้นไปบนรถม้า แล้วก็หันไปเห็นหลิ่วหยินเฟิงกำลังเดินตามมา

หยุนชางขมวดคิ้ว นางจ้องมองหลิ่วหยินเฟิงด้วยความสงสัย หลิ่วหยินเฟิงเดินมาหยุดข้างๆรถม้าแล้วพูดขึ้นว่า "วันก่อนที่ด้านนอกประตูวัง ข้าได้บอกท่านไปว่ามีเรื่อง 2 เรื่องที่ต้องการคุยกับท่าน แต่ข้าได้พูดไปแค่เพียงเรื่องเดียว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ข้าเห็นว่าตอนนั้นดูเหมือนท่านจะกำลังอารมณ์ไม่ดี จึงยังไม่ได้พูด เสิ่นซู่เฟยได้ส่งคนจำนวนหนึ่งไปที่แคว้นหนิง ยังไม่ทราบว่าเพื่อจุดประสงค์อันใด แต่ดูจากอุปนิสัยของเสิ่นซู่เฟยแล้ว ข้าอยากให้ท่านคอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้คนในครอบครัวของท่านด้วย"

เมื่อหยุนชางได้ฟัง แววตาของนางก็แฝงไปด้วยความเคืองแค้น แล้วนางก็ได้หันไปบอกหลิ่วหยินเฟิงว่า "น้ำใจของท่าน ข้าจะจดจำไว้"

หลิ่วหยินเฟิงพยักหน้า แล้วหันหลังกลับเข้าไปในหอหลงเฟิ่ง

หยุนชางขึ้นไปบนรถม้า "ไปได้" นางสั่งสารถีให้ออกรถ

เสียงล้อรถม้าเคลื่อนตัวดังขึ้น หยุนชางมองไปยังลั่วชิงเหยียนที่แกล้งหลับ นางขมวดคิ้วแล้วพูดกับเขาว่า "นี่ท่านอ๋องจะตบตาหม่อมฉันไปถึงไหนกันเพคะ?"

ลั่วชิงเหยียนลืมตาขึ้นมา สายตาของเขาเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง "น้ำใจของท่าน ข้าจะจดจำไว้ นี่เจ้าซาบซึ้งในคุณความดีของหลิ่วหยินเฟิงมากเลยสินะ"

หยุนชางเหนื่อยใจที่จะต้องมาจุกจิกกับเรื่องเช่นนี้ นางจึงไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขา นางเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "นี่ท่านจะไม่บอกหม่อมฉันเลยหรือเพคะว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไปฆ่าคนต่อหน้าคนจำนวนมาก ทำเรื่องราวเสียจนใหญ่โต หม่อมฉันไม่ทราบมาก่อนเลยนะเพคะว่า ท่านเป็นคนใช้อารมณ์แก้ปัญหาเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อไรกันเพคะ"