ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 553

งานเลี้ยงเล็กๆที่องค์หญิงใหญ่จัดขึ้นในจวน เป็นไปตามที่หยุนชางคาดไว้ มันไม่ใช่งานเลี้ยงเล็กๆจริงๆ มีการเชิญขุนนางคนสำคัญในราชสำนักและสมาชิกราชวงศ์ ไม่ต่างจากงานเลี้ยงในวังเลย ก่อนที่หยุนชางลงจากรถม้า นางเห็นหลิ่วจิ้นพาภรรยาของเขาลงจากรถม้าและได้รับการต้อนรับเข้าสู่จวนองค์หญิงใหญ่

หยุนชางหัวเราะเบาๆ "โจ่งแจ้งเยี่ยงนี้ องค์หญิงใหญ่คิดจริงๆหรือว่านางสามารถซ่อนตัวจากสายตาของทุกคนด้วยการที่เรียกตัวเองว่านับถือพระพุทธเจ้าได้?"

ลั่วชิงเหยียนมองคนที่เข้าๆออกๆ แล้วยิ้มด้วย "ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงใหญ่จัดงานเลี้ยงเล็กๆเยี่ยงนี้ทุกสามหรือสี่วันเกือบทุกปี เพื่อเชิญคนเหล่านี้"

"โอ้?" หยุนชางเลิกคิ้ว องค์หญิงใหญ่ทรงเป็นคนฉลาดที่รู้จักความสับเปลี่ยนความคิด และทรงมีความอดทน

ลั่วชิงเหยียนเปิดประตูรถม้า และเดินลงไป หันหลังกลับและช่วยพยุงหยุนชางลงจากรถม้า เด็กเฝ้าประตูเคยเห็นลั่วชิงเหยียนและหยุนชางเมื่อวันก่อนและเมื่อเขาเห็นพวกเขา ก็รีบก้าวเข้าไปหาทั้งสองและทำความเคารพ "รุ่ยอ๋อง พระชายารุ่ย เชิญทางนี้ขอรับ

หลังจากเข้าประตูจวน พระหนุ่มก็เข้ามาต้อนรับ เขาถือถาดในมือที่มีป้ายไม้ไผ่สี่อันข้างใน "รุ่ยอ๋อง พระชายารุ่ย งานเลี้ยงเล็กๆถูกจัดขึ้นในลานสี่ลาน ลานที่ท่านอ๋องและพระชายาได้เข้าร่วมนั้นขึ้นอยู่กับป้ายที่ท่านทั้งสองพลิกกลับมา ต้องขอประทานอภัยโทษนะ ใครจะพลิกป้ายนี้ขอรับ"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มและก้มหน้ามองหยุนชาง "ชางเอ๋อร์ เจ้าพลิกเถิด"

หยุนชางหัวเราะด้วยเสียง "พู" "ข้าได้ยินมาว่าฮ่องเต้เลือกสนมในวังหลังโดยการพลิกป้าย วันนี้ข้าโชคดีที่ได้ลองสัมผัสความรู้สึกในการพลิกป้าย" ขณะที่พูด ก็เอื้อมมือไปสุ่มหยิบป้ายไม้ไผ่แล้วพลิกกลับ ด้านบนแผ่นไม้ไผ่มีคำว่า "เหมย(ดอกท้อ)" เขียนอยู่

หยุนชางเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ดีเลย ดอกท้อเป็นสิ่งที่ข้าโปรดที่สุด"

"เช่นนั้นต้องแสดงความยินดีกับพระชายาแล้วขอรับ คือสวนดอกท้อ" พระหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มว่า "อาตมาจะให้ คนพาท่านอ๋องและพระชายาไปนะขอรับ" หลังจากพูดจบ เขาก็โบกเรียกสาวใช้ และให้สาวใช้พาหยุนชางไปที่สวน

ครั้งที่แล้วที่หยุนชางและคนอื่นๆ มา พวกเขาไปที่ลานห้องโถงดอกไม้เท่านั้น ทิวทัศน์ภายในไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน สาวใช้พาพวกเขาเดินข้ามไปลานห้องโถงดอกไม้ ผ่านทางเดินยาว เลี้ยวขวา และเดินไปอีกซักพักก่อนจะถึง หน้าลานที่มีคำว่า "สวนดอกท้อ" อยู่ด้านหน้าสวน

สาวใช้พูดอย่างสุภาพ "นี่คือสวนดอกท้อเพคะ เชิญท่านอ๋องและพระชายาเข้าไปได้เพคะ"

กลางฤดูหนาว ทันทีที่ก้าวเข้าไปในสวนดอกท้อ ก็ได้กลิ่นของดอกท้อ ในสวนป่าท้อ เห็นหญิงสาวสองสามคนยืนอยู่ที่ลานบ้าน กำลังเพลิดเพลินกับชมดอกท้อด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวเหล่านั้นหยุนชางไม่รู้จักสักคน แต่รูปโฉมของพวกนางทั้งหมดนั้นช่างโดดเด่นยิ่งนัก ยังมีชายหนุ่มอีกหลายคนนั่งคุยสนทนากันตรงทางเดิน แต่หยุนชางเห็นว่าสายตาของชายหนุ่มเหล่านั้นจับจ้องไปที่หญิงสาวที่กำลังชมดอกท้อ

"ท่านอ๋องรุ่ย" หยุนชางที่กำลังมองดูรอบๆ ก็ได้ยินคนเรียก ทันใดนั้น สายตาทุกหนทุกแห่งก็ตกมาที่ลั่วชิงเหยียนและหยุนชาง

หยุนชางหันศีรษะไปพร้อมกับลั่วชิงเหยียนและเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งโบกมือให้ลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนพูดเบาๆว่า "คือรองเจ้ากรมพิธีการ เมิ่งหยุนกวน"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ ในก่อนหน้านี้ในพิธีคัดเลือกหญิงดีงาม ลั่วชิงเหยียนมักจะไปที่กรมพิธีการ ดังนั้นเขาจึงเริ่มสนิทกับคนนี้สินะ

ทุกคนในกลุ่มหันกลับมา หยุนชางเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองคน คนหนึ่งคือหลิ่วหยินเฟิง และอีกคนคือหลี่เฉี่ยนโม่

ลั่วชิงเหยียนเดินไปพร้อมกับหยุนชางและพยักหน้าไปทางทุกคน รองเจ้ากรมพิธีกการหันมามองหยุนชาง นัยน์ตาวาววับด้วยความประหลาดใจ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "นี่ควรเป็นพระชายารุ่ย? ข้าได้ยินมาว่ารุ่ยอ๋องทรงรักพระชายารุ่ยมาก วันนี้ได้พบพระชายารุ่ย ข้ารู้แล้วว่าทำไม..."

หยุนชางรู้สึกขบขันกับคำพูดที่ไร้เหตุผลของเขา เขาหันศีรษะและเห็นเสิ่นอี๋หลานยืนอยู่ที่ประตูบ้านยิ้มให้นาง หยุนชางคำนับให้ทุกคน ยิ้มและเดินเข้าไปหาเสิ่นอี๋หลาน "เจ้ามาด้วยหรือ ท่านยายล่ะ"

เสิ่นอี๋หลานพูดด้วยรอยยิ้ม "อากาศหนาวเกินไป ท่านฮูหยินบอกว่าไม่อยากออกมาเดินเล่น จึงให้ข้ามาแจ้งองค์หญิงใหญ่"

หยุนชางมองผ่านนาง มองไปด้านหลังโดยไม่เห็นใครเลย จึงถามอีกครั้งว่า "เหยียนเอ๋อร์ เจ้ามิได้พามาด้วยหรือ?"

เสิ่นอี๋หลาน ขดริมฝีปากของนางเมื่อได้ยินคำพูดนั้น "ที่นี่มีแต่บรรยกาศเลวร้าย จะพาเขามาได้อย่างไร ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนท่านฮูหยินจะดีกว่า"

"ท่านอ๋อง!" หยุนชางมองลั่วชิงเหยียน และลั่วชิงเหยียนยิ้มเบาๆอย่างเฉยเมย จากนั้นหันหลังกลับ

หยุนชางรีบส่งโถน้ำร้อนให้เฉี่ยนหลิ่วที่อยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว และก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงซูหรูอิงซึ่งมีสีหน้าที่ซีดเล็กน้อยและกล่าวว่า "ข้าต้องขอโทษจริงๆ ท่านอ๋องมีนิสัยที่เย็นชามาตลอด และเขาเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง หวังว่าคุณหนูซูจะไม่ถือสา"

ซูหรูอิงยิ้มอย่างฝืนๆ นางส่ายหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" แล้วนางก็รีบถอยออกไป

เสิ่นอี๋หลานพาหยุนชางเดินไปข้างๆแล้วหัวเราะออกมาดังๆ "ทำไมข้าไม่รู้ว่าปากของรุ่ยอ๋องนั้นร้ายกาจเช่นนี้ เสียงที่พูดออกมาก็ไม่เบาเลย เกรงว่าทุกคนในสวนนี้จะได้ยินกันหมดแล้วกระมัง"

หยุนชางกระซิบกับเสิ่นอี๋หลานเกี่ยวกับแผนการของฮองเฮาที่จะให้ซูหรูอิงแต่งเข้าจวนรุ่ยอ๋องในฐานะชายารอง เสิ่นอี๋หลานเบิกตากว้างขึ้นทันที "ฮองเฮาจะช่างเผด็จการอะไรเยี่ยงนี้ รู้ว่ารุ่ยอ๋องกับเจ้านั้นรักใคร่กันเยี่ยงนี้ แต่นางมีเจตนาทำเรื่องเช่นนี้ ซูหรูอิงคนนี้ เกรงว่านางก็ไม่ธรรมดาเลย นางรู้แผนของฮองเฮาอย่างชัดเจน แต่วันนี้นางยังตั้งใจเข้าหาเจ้า เมื่อครู่เจ้าเห็นหรือไม่ ตอนที่นางเห็นรุ่ยอ๋อง แววตาของนางเป็นประกาย เดิมคิดว่ารุ่ยอ๋องที่ดูแลการคัดเลือกสนม เป็นเรื่องปกติที่หญิงสาวที่พบเห็นจะชอบ แต่ข้าไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้ รุ่ยอ๋องด่าได้ดียิ่งนัก ถ้าเป็นข้าคงจะเข้าไปตบนางแล้ว"

หยุนชางยิ้มและดึงนาง "เจ้าอารมณ์ร้ายเกินไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ซูหรูอิงก็เป็นคุณหนูของตระกูลซู ไม่ว่าอย่างไร เกียรตินี้ก็ต้องให้เหมือนกัน ถ้าต้องการให้บทเรียนนางจริงๆ ก็ต้องหาที่ที่ไม่มีใครเห็นค่อยสั่งสอน ที่นี่มีผู้คนมากยิ่งนัก และเจ้าอย่าได้ให้คนจับช่องโหว่ได้"

"จริง" เสิ่นอี๋หลานขดริมฝีปากดึงหยุนชางและกล่าวว่า "ช่างเถอะ ด้านนอกนี้มีแต่หญิงสาวและชายหนุ่มที่ยังไม่แต่งงานคอยชื่นชมและแต่งกวีกัน เข้าบ้านกันเถอะ ท่านแม่กับท่านป้าก็อยู่ในบ้านด้วย"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ท่านแม่กับท่านป้า ควรเป็นน้าสะใภ้ทั้งหลายของลั่วชิงเหยียนสินะ จึงพยักหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "น้าสะใภ้อยู่ในบ้าน เจ้าก็ไม่บอกข้าตั้งแต่แรก ข้ายืนอยู่ตรงนี้นานมากแล้ว ไม่ได้ไปคารวะเลย มันช่างเสียมารยาทจริง"

"เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ต้องมากพิธีอะไร" เสิ่นอี๋หลานไม่เห็นด้วย ดึงหยุนชางเข้าไปในบ้าน

ขณะที่ข้ากำลังเดินเข้าไปในบ้าน ก็เห็นหมอกสีขาวปรากฏขึ้นในป่าดอกท้อ ซึ่งดูเหมือนแดนสวรรค์ หยุนชางขมวดคิ้วและดึงเสิ่นอี๋หลานเข้าไปในบ้าน

ตามที่คาดไว้หญิงสาวทุกคนในบ้านล้วนเป็นหญิงที่ออกเรือนหมดแล้ว เมื่อหยุนชางเข้าไปในประตู ได้ยินทุกคนกำลังพูดถึงร้านที่ชื่อว่าหอเฉี่ยนสุ่ยอี้เหรินที่เพิ่งเปิดมาในเมือง หญิงสาวในห้องต่างเป็นคนที่คุ้นเคย เคยเห็นพวกนางทั้งหลายในงานเลี้ยงวันเกิดที่จวนของฮวากั๋วกง เมื่อเห็นหยุนชาง พวกนางทั้งหมดก็ทักทายอย่างคุ้นเคย "ฮ่าฮ่า จริงสิ พระชายารุ่ยก็เป็นแขกประจำของหอเฉี่ยนสุ่ยอี้เหริน ดูปิ่นยวนยางบนมวยผมของนางสิ ก็เป็นผลงานของหอเฉี่ยนสุ่ยอี้เหรินเช่นกัน"