ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 586

เมื่อกั๋วกงฮูหยินได้ยินลั่วชิงเหยียนถามเช่นนั้นก็อึ้งไป นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวออกมาอย่างลังเล "ไม่ใช่หรือ? หรือว่าไม่ใช่ท้องแรกหรือ?" หลังจากพูดแล้วนางก็หันไปมองหยุนชางที่ยิ้มฟังพวกเขาคุยกันอยู่ด้านข้าง

ลั่วชิงเหยียนก็มองตามกั๋วกงฮูหยินไปที่หยุนชางเช่นกัน หัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกบีบรัดแน่น

หยุนชางยิ้มบางเบา เสียงของนางอ่อนโยนนุ่มนวล "แน่นอนว่าเป็นท้องแรก"

กั๋วกงฮูหยินครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะดึงสติกลับมาและหันไปมองลั่วชิงเหยียนที่ดูเหมือนจะกำลังอึ้งไปและพูดเบาๆ "รุ่ยอ๋องยังไม่รู้เรื่องที่เจ้าท้องหรือ?"

รอยยิ้มของหยุนชางยิ่งกว้างขึ้น นางพยักหน้าก่อนจะตอบว่า "ใช่เจ้าค่ะ ท่านอ๋องเพิ่งฟื้นและมีเรื่องมากมายที่จะต้องบอกเขา ข้าเลยลืมเรื่องนี้ไปเสียได้"

น้ำเสียงของนางราบเรียบจนไม่อาจราบเรียบไปกว่านี้ได้อีก

ลั่วชิงเหยียนยังไม่หายจากอาการตกใจ

กั๋วกงฮูหยินหัวเราะ "เจ้านี่ เรื่องยุ่งๆ พวกนั้นจะสำคัญเท่าเรื่องนี้ได้อย่างไร เจ้าจงใจเสียมากกว่า"

แย่แล้ว ถูกกั๋วกงฮูหยินเปิดโปงเจตนาของนางออกมาอย่างชัดเจน

หยุนชางก้มศีรษะลงและยิ้มบางๆ และมุมปากของนางยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

"ชางเอ๋อร์ เจ้าท้องหรือ? จริงหรือเปล่า? เจ้าท้องแล้วจริงหรือ?" ลั่วชิงเหยียนที่ดูเหมือนจะได้สติแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาหยุนชางและคุกเข่าลงด้านหนึ่งอยู่เบื้องหน้าพลางจ้องมองนาง

หยุนชางพยักหน้าแล้วขยิบตาให้ลั่วชิงเหยียน

สิ่งที่เขากำลังรอคอยก็คือการพยักหน้าของนางเมื่อครู่ เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็กอดหยุนชางและหัวเราะเสียงดัง "ดียิ่งนักๆ เจ้าตั้งครรภ์แล้ว มีลูกของเราแล้ว ลูกของเรา... " เสียงนั้นถูกกลืนหายไปในลำคอ

หางตาของหยุนชางร้อนผ่าวและเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมา

เมื่อกั๋วกงฮูหยินเห็นดังนั้นก็รีบกล่าวว่า "ระวังหน่อย ชางเอ๋อร์ตอนนี้ไม่อาจทำเช่นนี้ได้"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็รีบวางหยุนชางกลับลงบนเก้าอี้แล้วรีบสำรวจไปทั่วตัวหยุนชางอย่างประหม่า "ชางเอ๋อร์ไม่เป็นไรนะ? ข้าทำให้เจ้าเจ็บหรือเปล่า? ข้า... ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงแต่มีความสุขมากไปหน่อย" เขารีบปล่อยมือที่กอดหยุนชางไว้ ท่าทางลังเลราวกับอยากจะกอดนางแต่ก็กลัวที่จะทำนางเจ็บ ดวงตาของเขาฉายแววสับสน

หยุนชางยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย นางยื่นมือออกไปจับมือของลั่วชิงเหยียนและยิ้มบางๆ ให้เขา

"ไม่ได้เรื่อง" เมื่อเห็นท่าทางของลั่วชิงเหยียน ฮวากั๋วกงก็แค่นเสียงออกมา เพียงแต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

กั๋วกงฮูหยินดึงแขนของฮวากั๋วกงและถลึงตามองเขา เมื่อเห็นคู่หนุ่มสาวตรงหน้ามีท่าทางเช่นนี้ก็รู้ว่าพวกเขามีเรื่องให้ต้องคุยกันอีกมากมาย นางจึงลุกขึ้นและลากฮวากั๋วกงออกมาจากห้องรับแขกไปเงียบๆ อย่างรู้งาน

ลั่วชิงเหยียนในตอนนี้ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาอีกนอกจากหยุนชาง เขาเพียงยืนขึ้นและโอบหยุนชางเข้าสู้อ้อมกอดอย่างระมัดระวัง ในปากก็พึมพำว่า "ดีจริงๆ ข้าจะได้เป็นพ่อคนแล้ว"

หยุนชางปล่อยให้เขากอดไว้ตามใจโดยรอยยิ้มที่มุมปากไม่หายไปเลยสักนิด

ผ่านไปครู่ใหญ่ลั่วชิงเหยียนจึงสงบลงเล็กน้อย ปล่อยมือจากหยุนชางแล้วรีบวิ่งไปบอกให้ข้ารับใช้เพื่อให้ไปเรียกหมอมา ทำให้พ่อบ้านคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นจึงได้ให้คนไปเชิญหมอมาอย่างรวดเร็ว

หมอจึงรับคำและคุกเข่าลงเพื่อจับชีพจรของหยุนชาง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยืนขึ้นบอกกับลั่วชิงเหยียนและหยุนชางว่า "ทูลทั้งสองพระองค์ พระชายาแข็งแรงดี ทารกในครรภ์ในท้องก็แข็งแรงดีเช่นกัน ไม่มีอะไรผิดปกติเลยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางยิ้มแล้วจึงมองดูลั่วชิงเหยียน "ตอนนี้สบายใจหรือยังเพคะ?"

ลั่วชิงเหยียนกลับไม่ตอบ เขาลากตัวหมอไปถามเรื่องอาหารของหญิงมีครรภ์และเรื่องที่ควรระวังอย่างละเอียด ถามอยู่ได้ประมาณครึ่งชั่วยามจึงให้หมอกลับไป

หยุนชางยิ้มและมองดูลั่วชิงเหยียนที่กำลังท่องจำคำพูดของหมอทีละเรื่องและเห็นว่าจู่ๆ เขาก็หันกลับมา "ที่นี่ไม่มีเตาอุ่น อากาศค่อนข้างเย็น พวกเรากลับห้องกันเถอะ"

ว่าแล้วเขาก็อุ้มหยุนชางขึ้นมาและเดินมุ่งหน้าไปที่ห้อง

เฉี่ยนจั๋วเห็นลั่วชิงเหยียนอุ้มหยุนชางกลับมาตั้งแต่ไกลก็ตกใจรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็ว "พระชายาเป็นอะไรหรือเพคะ?"

หยุนชางส่ายหัวและโบกมือให้นางไม่ต้องสนใจ แม้ว่าเฉี่ยนจั๋วจะยังคงสงสัย แต่นางก็ถอยออกไปโดยมองไปที่ลั่วชิงเหยียนอย่างข้องใจ

เมื่อกลับมาถึงห้องแล้ว ลั่วชิงเหยียนก็บอกให้สาวใช้ตรวจดูสิ่งของทุกอย่างในห้องพร้อมสั่งว่า "แป้งผัดหน้านั่นห้ามใช้อีก มันไม่เป็นผลดีกับเด็ก ในห้องอย่าจุดเครื่องหอม เครื่องหอมอะไรก็ไม่ได้ทั้งสิ้น หากอยากได้กลิ่นดอกไม้ก็ไปนำดอกไม้สดมาประดับในห้องเสีย..."

ไปๆ มาๆ จากของกิน เครื่องแต่งกาย เครื่องใช้ต่างก็ตรวจดูหมดทั้งสิ้นแล้ว

หยุนชางไม่คิดจะขัดขวางเขา นางเพียงยิ้มและนั่งมองบนเบาะนุ่ม ในใจแผ่ซ่านไปด้วยความรู้สึกอ่อนโยน

หลังจากนั้นครู่ใหญ่ ลั่วชิงเหยียนก็ได้สั่งการทุกอย่างจนครบถ้วนแล้วจึงได้มานั่งลงที่ด้านข้างหยุนชาง แต่กลับตีหน้าเคร่งขึ้นมาอีก "เอาล่ะ ตอนนี้ข้าสามารถมาคิดบัญชีกับเจ้าได้แล้ว หนิงหยุนชาง ใครให้เจ้าบังอาจเช่นนี้ เจ้ากล้ามากที่จะนำตัวเองกับลูกในท้องของเจ้ามาล้อเล่นหรือ? รู้ว่าตนเองท้องอยู่แต่กลับกล้าออกนอกเมืองจิ่นไปด้วยตนเอง? ข้าให้โอกาสเจ้าอธิบายหนึ่งครั้ง ว่ามา เจ้ารู้ตัวว่าผิดหรือไม่?"