ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 590

เสียงของฮองเฮาเงียบลงครู่หนึ่งแล้วจึงดังขึ้นอีกครั้ง "ในเมื่อนางไม่ใช่คนในจวนของอ๋องเจ็ดก็ใช้เกี้ยวที่นางนั่งมาหามนางกลับไปเถอะ บอกว่านางพบกับคนร้ายระหว่างทางและทุกคนที่มาคนนางล้วนไม่มีใครรอดมาได้"

หยุนชางหยุดเดินและหันไปทำท่าทางจุ๊ปากให้ลั่วชิงเหยียนที่อยู่ด้านหลังเงียบลง แล้วจึงได้ยินเสียงพ่อบ้านพูดอย่างไหลไปตามน้ำ "แต่ฮองเฮา เช่นนี้จะมากไป..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบฮองเฮาก็ขัดขึ้น "เจ้าบ่าวสลบในโถงพิธี แค่นี้ก็พอให้คนเล่าลือกันไปทั่วแล้ว หากมีเรื่องพระชายารองของอ๋องเจ็ดเสียชีวิตอีก ผู้คนจะไม่ลือกันไปว่าท่านอ๋องของเจ้าเป็นกาลกิณีหรือ?"

เมื่อได้ยินดังนั้นหัวใจของหยุนชางก็กระตุกวูบ มุมปากของนางกระตุกยิ้มเล็กน้อย นับว่าเป็นวิธีที่ไม่เลวเลย

หยุนชางฟังพ่อบ้านเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงรับคำเสียงเบา "พ่ะย่ะค่ะ" และรู้ว่าพ่อบ้านกำลังจะออกมาแล้ว หยุนชางรีบดึงลั่วชิงเหยียนถอยไปเล็กน้อยและเดินไปที่ประตูกำแพงเรือน จากนั้นก็เห็นพ่อบ้านเดินออกมาจากห้องจริงๆ

ทันทีที่พ่อบ้านเห็นพวกเขาก็ชะงักไปก่อนจะรีบปั้นยิ้ม "รุ่ยอ๋อง พระชายา ในที่สุดพวกท่านก็มาถึง เมื่อกี้ข้าเพิ่งคิดว่าถ้าพวกท่านยังไม่มาจะส่งคนไปเชิญ"

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "หลังจากกลับไปกินยาลูกกลอนเฮยหลงที่จวนแล้วก็ยังรู้สึกไม่สบายนักจึงได้นั่งพักผ่อนชั่วครู่ เมื่อหายปวดท้องแล้วจึงได้รีบมา ให้ฮองเฮาและท่านอ๋องเจ็ดต้องรอนานแล้ว..."

พ่อบ้านรีบพาลั่วชิงเหยียนและหยุนชางเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ฮองเฮาเหลือบมองหยุนชางและพูดอย่างเฉยเมย "มาแล้วหรือ? รีบไปดูอาการของอ๋องเจ็ดเถิด"

หยุนชางรับคำและตามพ่อบ้านไปที่เตียง หน้าตาขององค์ชายเจ็ดดูซีดเซียวเล็กน้อย หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่ง ในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับชีพจรที่ข้อมือของเขา แต่นิ้วของเขาก็ขยับเล็กน้อยและลืมตาขึ้น

ดูเหมือนว่าเพราะเขาลืมตาขึ้นก็เห็นหยุนชาง ดวงตาของเขาจึงฉายแววสงสัย "พี่... พี่สะใภ้?"

มุมปากของหยุนชางยกขึ้นเล็กน้อย นางพยักหน้าเบาๆ แล้วจึงชักมือกลับ

เมื่อพ่อบ้านได้ยินเสียงขององค์ชายเจ็ด เขาก็รีบก้าวมาข้างหน้า "ท่านอ๋อง ฟื้นแล้วหรือ..."

ความงุนงงในดวงตาขององค์ชายเจ็ดก็ยิ่งมากขึ้น "เกิดอะไรขึ้น? ข้าอยู่ที่ไหน?"

พ่อบ้านรีบกล่าวว่า "ท่านอ๋อง เมื่อครู่ท่านเป็นลมไปในพิธีคำนับฟ้าดิน ที่นี่คือห้องของท่านเอง พระชายารุ่ยอ๋องกำลังจะตรวจชีพจรของท่าน ท่านฟื้นได้เสียทีนะขอรับ"

"ข้าหมดสติไป?" องค์ชายเจ็ดยกมือขึ้นนวดขมับ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หยุนชางที่นั่งอยู่ด้านข้างมองเขาอย่างเย็นชาและคิดในใจว่าคนอย่างอ๋องเจ็ดนั้น เกรงว่าคงมีแต่โรงงิ้วเท่านั้นจึงจะเหมาะสมสำหรับเขา หากเขาไปเล่นละครคงได้กลายเป็นตัวเอกแน่

นางกำนัลประคองฮองเฮาแล้วเดินไปที่ข้างเตียง "ทำให้ข้าตกใจเสียแทบแย่ ข้ายังไม่ได้ให้คนไปส่งข่าวถึงเสด็จพ่อของเจ้า หากเขารู้เข้าไม่รู้ว่าจะกังวลมากมายเพียงใด"

หยุนชางมองดูการเคลื่อนไหวนี้โดยคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะสืบมาจนถึงตัวนาง นางจึงยิ้มและลุกขึ้น "ในเมื่อท่านอ๋องเจ็ดฟื้นแล้ว หม่อมฉันก็ไม่จำเป็นแล้ว หม่อมฉันและท่านอ๋องขอทูลลาเพคะ"

องค์ชายเจ็ดเคาะนิ้วข้างเตียงเบาๆ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า "พี่ใหญ่และพี่สะใภ้มาร่วมงานมงคลของข้าวันนี้ ยังไม่ได้กินอาหารที่จัดเลี้ยงเลย เหตุใดจึงจะไปเสียแล้วเล่า? อยู่ทานอาหารด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปเถิด"

หยุนชางยิ้มบางๆ "ไม่รบกวนดีกว่า วันนี้ร่างกายของข้าเองก็ไม่ค่อยดีนักจึงอยากกลับไปพักผ่อนที่จวนเร็วๆ" นางพูดพลางลุกขึ้นยืน "จริงสิ ก่อนหน้านี้ที่เจ้าหมดสติไป พระชายาของเจ้ากังวลนัก หากเจ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วก็รีบส่งคนไปบอกนางเถอะ"

องค์ชายเจ็ดครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วจึงรับคำ

หยุนชางและลั่วชิงเหยียนจึงออกมาจากจวนด้วยกัน ยังไม่ทันถึงห้องโถงหน้าจวนก็ได้ยินเสียงร้อนรนของพ่อบ้านมาจากด้านหลัง "รุ่ยอ๋อง พระชายา โปรดรอก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางชะงักฝีเท้า มุมปากกระตุกยิ้มเย็น นางเงยหน้าขึ้นสบตาลั่วชิงเหยียนและต่างก็เห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายต่างก็สื่อออกมาว่าคาดไว้ไม่ผิด

ทั้งสองหันกลับมาก็เห็นพ่อบ้านรีบวิ่งเข้ามาหาอย่างรีบร้อน

"พ่อบ้านมีเรื่องอะไรสำคัญหรือ?" หยุนชางยิ้ม

"พ่อบ้านหอบหายใจอย่างหักก่อนจะกล่าวว่า "ต้องขอประทานโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่ใต้เท้ากรมอาญาได้ยินว่ารุ่ยอ๋องอยู่ในจวนจึงได้ขอให้ข้ามาเชิญท่านอ๋องและพระชายาไปที่เรือนชายารอง บอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากขอคำชี้แนะจากท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"