ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 618

พ่อบ้านส่ายหัว "ข้ากำลังจะบอกพระชายาพอดีเลย เมื่อกี้ท่านอ๋องส่งข้อความมาบอกว่าตอนที่เขาอยู่ที่จวนแม่ทัพ ฝ่าบาทมีพระราชโองการให้ไปที่จวนท่านอ๋องเจ็ด เกรงว่าคงจะกลับมาช้า"

"ฝ่าบาทสั่งให้ไปที่จวนท่านอ๋องเจ็ด?" หยุนชางนิ่งไปครู่หนึ่ง คงเป็นเพราะเรื่องที่จวนองค์ชายเจ็ดไฟไหม้แน่ เกรงว่าฝ่าบาทคงจะสงสัยว่าเป็นฝีมือของท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋อก็ดีเหมือนกัน องค์ชายเจ็ดจะได้ไม่มีโอกาสได้พูดจาไร้สาระ รอลั่วชิงเหยียนกลับมาก็คงรู้ได้ว่าเรื่องเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

หยุนชางพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว" แล้วนางจึงพาฉินยีและเฉี่ยนจั๋วกลับห้องไป

เมื่อกลับมาถึงห้อง หยุนชางก็เห็นเฉี่ยนหลิ่วยืนอยู่ด้านในพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า หยุนชางเห็นดังนั้นก็รีบก้าวเข้าไปหา "ร่างกายของเจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?"

เฉี่ยนหลิ่วพยักหน้า "ไม่เป็นไรแล้ว ขอบพระทัยเพคะพระชายา" จากนั้นนางก็หันไปมองฉินยีและยิ้ม "ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าฉินยีกูกูมาถึงแล้ว แต่เพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจึงไม่ได้ไปพบ หลายวันมานี้ต้องลำบากกูกูแล้ว"

ฉินยียิ้มบางๆ "เฉี่ยนหลิ่วใช้หรือไม่" นางว่าแล้วพลางมองประเมินเฉี่ยนหลิ่วอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยิ้มออกมา "พวกเราทุกคนต่างก็เป็นข้ารับใช้ของพระชายากันทั้งนั้น เหตุใดจึงได้สุภาพเช่นนี้เล่า"

เฉี่ยนหลิ่วยิ้มรับ แล้วหันไปหาหยุนชางและกล่าวว่า "เมื่อครู่มีคนมาจากในวัง แต่ในห้องไม่มีคนอยู่จึงได้มาหาหม่อมฉันและบอกว่าหลักฐานที่อยู่ในกระถางเบญจมาศถูกฝ่าบาทพบเข้าแล้วและทรงพิโรธมาก ทั้งยังให้คนเริ่มสอบสวนแล้วเพคะ"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม "ตรวจสอบว่าฮองเฮาและจ้าวเซียนอู่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาก แต่คนผู้นี้ไม่ใช่หนิงเชียนและหลินโยวหราน ให้หนิงเชียนไปจัดการเถอะ"

เฉี่ยนหลิ่วยิ้มรับแล้วพูดต่อ "ผู้ส่งสารยังบอกอีกด้วยว่าอีกไม่นานจะเป็นพระราชพิธีหมื่นพรรษาของฝ่าบาท ฝ่าบาทได้มีคำสั่งให้องค์หญิงและองค์ชายทุกพระองค์กลับมาร่วมงานเฉลิมฉลองที่เมืองจิ่นได้"

"ก็ควรเป็นเช่นนั้น" พระราชพิธีหมื่นพรรษาเป็นงานใหญ่ แม้ว่าจะอยู่ที่เขตศักดินาด้านนอกอย่างไรก็เป็นลูกของฝ่าบาท ฝ่าบาทย่อมหวังใช้โอกาสนี้พบกับพวกเขา" หยุนชางถอดเสื้อคลุมออกแล้วส่งให้เฉี่ยนจั๋ว ฉินยีเตรียมน้ำให้หยุนชางเรียบร้อยแล้ว หยุนชางจึงเข้าไปล้างมือในห้องสรงแล้วจึงเดินออกมา

เฉี่ยนหลิ่วกล่าวต่อ "คนอื่นนั้นไม่เท่าไหร่นัก แต่เขตศักดินานั้นมีองค์ชายผู้หนึ่ง..."

หยุนชางครุ่นคิดเล็กน้อยและชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น "ฉีอ๋อง?"

"เพคะ ลูกชายของเสิ่นซู่เฟย ฉีอ๋อง" เฉี่ยนหลิ่วตอบอย่างรวดเร็ว

หยุนชางเดินไปนั่งลงที่เบาะ หยิบถ้วยชาที่รินไว้เรียบร้อยแล้วพลางขมวดคิ้ว "ตอนนี้เสิ่นซู่เฟยยังอยู่ในตำหนักเย็น นางจะยังสร้างคลื่นลมอะไรได้อีกหรือ?"

"อ๋องเจ็ดโกรธมาก วันนี้ลมแรงมาก ไฟจึงโหมแรงลามไปหลายจวนแล้ว ตอนนี้เขายังกลับมาไม่ถึงจวนฝ่าบาทก็ทราบข่าวและเสด็จออกมาตรวจสอบด้วยตนเอง ของต่างๆ ถูกตรวจสอบไปทีละอย่างต่อหน้าฝ่าบาท" ลั่วชิงเหยียนอมยิ้มท่าทางอารมณ์ดี เขาเดินไปที่เบาะนุ่มแล้วนั่งลงพลางยืดตัว

"ศพของนักโทษหญิงที่ถูกซ่อนไว้ในจวนอ๋องเจ็ดเมื่อคืนนี้ถูกเผาอย่างรุนแรงจนดูไม่ออก ข้างศพมีพิณเจียวเหว่ยและศพนั้นยังกอดพิณนั้นไว้ด้วย พิณเจียวเหว่ยนั้นถูกไฟไหม้หนักเกินไป แต่หัวของพิณถูกไหม้จนหลุดออกเผยให้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน เมื่อฝ่าบาททรงเห็นของเหล่านั้นก็บันดาลโทสะออกมา" ลั่วชิงเหยียนยิ้มกว้าง

หยุนชางนั่งลงข้างลั่วชิงเหยียน นางเห็นว่าเขาอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่เสียงก็แฝงแววแห่งความสุข "นั่นเป็นเรื่องปกติ นั่นเป็นถึงตราหงส์... แม้ว่าจะเป็นของเลียนแบบ แต่ก็เป็นความผิดร้ายแรงและจดหมายในพิณนั้นเขียนโดยอ๋องเจ็ด เนื้อความเขียนถึงสัญญาว่าจะมอบอนาคตสดใสสวยงามแก่หลิ่วฉูฉู่ ที่สำคัญก็คือสิ่งเหล่านี้ได้เปิดเผยความทะเยอทะยานของเขา ฝ่าบาทจะทรงคิดว่าหลิ่วฉูฉู่เป็นชายารองของอ๋องเจ็ด หากเขาไม่ได้หวังในตำแหน่งนั้นแล้วจะทำให้หลิวฉูฉู่เป็นฮองเฮาได้อย่างไร?"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้า "ประเสริฐนัก"

"เกรงว่าองค์ชายเจ็ดคงจะเสียใจเป็นอย่างมาก เขาส่งคนมาจับตามองข้า เฉี่ยนจั๋วและฉินยี แต่เขาลืมไปว่าข้ายังมีสาวใช้คนสนิทอีกคนที่กำลังพักรักษาตัว" หยุนชางยิ้ม "คราวนี้หากทำสำเร็จจะต้องตกรางวัลเฉี่ยนอินอย่างงาม"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าน้อยๆ ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ก็มีสาวใช้ก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะทีละอย่าง

หยุนชางยืนขึ้นและยิ้มกว้าง "กินข้าวกันก่อนเถอะ"