ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 657

หยุนชางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พอหัวเราะอยู่นั้น จู่ๆก็สังเกตเห็นว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองนางอยู่ บางทีอาจเป็นเพราะการจ้องมองที่เฉียบคม หยุนชางอดไม่ได้ที่จะเก็บรอยยิ้ม หันศีรษะไปที่ทิศทางที่ดวงตากำลังจ้องมองนาง

สายตาของหยุนชางสบกับชายคนนั้น

หยุนชางชะงัก แปลกใจเล็กน้อยในใจ ทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้? หยุนชางจ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังเขา หญิงสาวผู้นั้นให้สัญญาณมือต่อหยุนชาง หยุนชางขมวดคิ้ว เงียบไปครู่หนึ่งแล้วเดินไปหาบุคคลนั้น

"ฝ่า..." หยุนชางย่อลงเล็กน้อย ก่อนที่นางจะพูดจบ ก็หยุดโดยสายตาของชายคนนั้นหยุดไว้

"วันนี้เป็นเทศกาลโคมไฟ ข้าแค่ออกมาดู พวกเจ้าก็เล่นของพวกเจ้าไป อย่าสนใจข้าเลย" สีหน้าของเซี่ยหวนอวี่เย็นชาเล็กน้อย และมองไปที่ลั่วชิงเหยียนบนเรือในทะเลสาบ

หลังจากหยุดชั่วครู่ ก็หันมาเหลือบมองหยุนชาง "ตอนนี้ร่างกายของเจ้าไม่สะดวกนัก ดูแลตัวเองด้วย"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ แล้วสบตากับหนิงเชียนที่ยืนอยู่ข้างเซี่ยหวนอวี่ เซี่ยหวนอวี่ตรัสเสร็จ หันหลังจากไปอีกด้านหนึ่ง

หยุนชางมองดูเซี่ยหวนอวี่ก้าวไปสองก้าว จากนั้นนางจะได้ยินเสียงร้องดังมาจากทะเลสาบ หยุนชางหันกลับทันที และทันใดนั้นมีชายชุดดำประมาณสี่สิบหรือห้าสิบคนโผล่ออกมาจากทะเลสาบ ใช้ดาบแทงไปที่ลั่วชิงเหยียน

หยุนชางตกใจและรีบตะโกนว่า "องครักษ์ลับยังไม่รีบไปช่วยอีก?" รอบๆตัวหยุนชาง มีองค์รักษ์ลับมากกว่ายี่สิบคนเหินออกไปทันทีและมุ่งไปที่ทะเลสาบ

เซี่ยหวนอวี่อยากจะสั่งให้ทหารองครักษ์ที่แฝงตัวเป็นราษฎรเข้าไปช่วยลั่วชิงเหยียน แต่หยุนชางรีบพูดทันทีว่า "ฝ่าบาทไม่ได้เพคะ"

เซี่ยหวนอวี่เหลือบมองหยุนชางแล้วจึงหยุด

ผู้คนที่เฝ้าดูอยู่ริมทะเลสาบและพ่อค้าแม่ค้ารายย่อยต่างตกใจกับสถานการณ์ที่มาอย่างกะทันหัน จึงรีบวิ่งหนีทุกทิศทั่วทาง มีคนร้องไห้ ตะโกน และเสียงกรีดร้อง

เมื่อเห็นผู้คนวิ่งเข้ามาหาพวกตน หยุนชางก็รีบคุ้มกันเซี่ยหวนอวี่และหลบไปที่มุมถนน ทหารองครักษ์ทุกคนแต่งตัวเป็นราษฎรรวมตัวกัน และล้อมเซี่ยหวนอวี่ไว้ตรงกลาง

แค่มีคนมากเกินไป และฝูงชนก็เบียดพวกนางจนต้องก้าวถอยหลัง หยุนชางรีบตะโกนว่า "บนหลังคา"

ทหารองครักษ์ที่อยู่รายรอบเซี่ยหวนอวี่ก็เข้าใจอย่างทันที พวกเขาโอบเซี่ยหวนอวี่และหนิงเชียนแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคา หยุนชางก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็แยกตัวออกจากฝูงชนได้ หยุนชางจ้องมองที่ทะเลสาบอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะมีศัตรูมากมาย แต่เดิมทีวิทยายุทธของลั่วชิงเหยียนก็โดดเด่นมาก บวกกับองครักษ์ยี่สิบคนที่หยุนชางส่งไป ไม่ได้ตกเป็นรองเท่าไหร่นัก

ในใจหยุนชางนิ่งสงบลงสักครู่ ก็เห็นนักฆ่าหลายสิบคนที่แต่งตัวราวกับชาวบ้านซ่อนอยู่ท่ามกลางผู้คน ในทันใดก็กระโดดขึ้นและใช้ดาบพุ่งแทงเข้ามา ข้างกายเซี่ยหวนอวี่มีองครักษ์หลายสิบคน และข้างหยุนชางก็ยังเหลืออีกยี่สิบกว่าคน พวกเขาพุ่งออกไปรับมืออย่างรวดเร็วและเกิดการต่อสู้กัน

โดยไม่คำนึงถึงดวงพระเนตรของเซี่ยหวนอวี่ หยุนชางรีบดึงมีดสั้นจากต้นขาของนางด้วยมือเดียวและจับเข็มเงินในแขนเสื้อแน่นด้วยมืออีกข้าง

เซี่ยหวนอวี่เห็นเพียงร่างสีชมพูกระพริบต่อหน้าต่อหน้า ก่อนที่จะได้เห็นมันชัดเจน หยุนชางได้ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางกลุ่มนักฆ่าแล้ว มีดสั้นในมือของนางอย่างรวดเร็วและแม่นยำ สามารถจัดการนักฆ่าได้สองสามคนได้ในพริบตา

ดูเหมือนว่าทางฝั่งหยุนชางและคนอื่นๆจะเป็นจุดประสงค์ของศัตรู และนักฆ่าก็พุ่งเข้าหาพวกเขาทั้งสามอย่างต่อเนื่อง

เซี่ยหวนอวี่ไม่แสดงสีพระพักตร์อะไร จ้องไปที่ท่านอ๋องเจ็ดอย่างแผ่วเบา หลังจากนั้นไม่นานก็ตรัสว่า "ลุกขึ้นเถิด เจ้ามีโทษอะไร"

ท่านอ๋องเจ็ดตอบรับอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นยืนและเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยหวนอวี่ แต่ทันใดนั้นก็พบว่าหยุนชางและลั่วชิงเหยียนยืนอยู่ข้างเซี่ยหวนอวี่ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ยิ้มและกล่าวว่า "ที่แท้มีเสด็จพี่อยู่ข้างกายเสด็จพ่อนี่เอง"

ลั่วชิงเหยียนไม่ได้พูด แต่ทันใดนั้นเซี่ยหวนอวี่ก็ถามขึ้นมาว่า "เมื่อครู่เจ้าอยู่ที่ไหนรึ?"

ท่านอ๋องเจ็ดดูเหมือนจะรู้ว่าเซี่ยหวนอวี่จะต้องถามเช่นนี้ จึงตอบอย่างไม่ร้อนรน "เมื่อครู่ลูกและพระชายาทานอาหารในหอหลงเฟิ่ง ได้เห็นราษฎรวิ่งกระจัดกระจายกัน บอกว่านักฆ่าลอบสังหารเสด็จพ่อ ไม่ไกลจากหอหลงเฟิ่งคือจวนอ๋องเจ็ด ลูกรับกลับจวน รวบรวมกำลังพลแล้วรีบมาพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อได้ฟังหยุนชางก็ยิ้มเล็กน้อย เหตุผลที่ผู้คนหนีไม่ใช่เพราะเซี่ยหวนอวี่ถูกลอบสังหาร แต่เพราะลั่วชิงเหยียน และถึงแม้จะเป็นท่านอ๋องเจ็ดก็ตาม ต้องการรวบรวมกำลังพลร้อยคน เกรงว่าคงไม่ไม่สามรถเร็วได้เยี่ยงนี้ เกรงว่า คนพวกนี้ได้เตรียมไว้ในก่อนหน้านี้แล้ว รอใช้งานอย่างเดียว

แต่ว่า ท่านอ๋องเจ็ดไม่คิดมาก่อนว่าลั่วชิงเหยียนจะอยู่ที่นี่ และเป็นลั่วชิงเหยียนที่เป็นคนถูกลอบสังหารก่อน และทำให้เกิดข้อบกพร่อง

ด้วยวิธีนี้ การลอบสังหารลั่วชิงเหยียนและเซี่ยหวนอวี่ไม่น่าจะกระทำโดยบุคคลคนเดียวกัน

ลั่วชิงเหยียนไม่อยากสนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้ เดินไปที่ด้านข้างของหยุนชางแล้วตรวจฝอย่างละเอียด แล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า "เกิดเรื่องเช่นนี้ เหนื่อยหรือไม่"

เซี่ยหวนอวี่ก็หันมามองเช่นกัน และเงียบไปครู่หนึ่ง ตรัสด้วยเสียงเบาว่า "ข้าไม่รู้มาก่อนว่าวิทยายุทธของเจ้าไม่ด้อยเลย แต่ตอนนี้เจ้ามีครรภ์ เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้ เกรงว่าเทศกาลโคมไฟนี้จะไม่มีอะไรให้ชมแล้ว ข้าจะกลับวังก่อน พวกเจ้าก็ลองดูว่าจะเปลี่ยนที่ หรือกลับจวนไปเถิด"