ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 659

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ "แน่นอนว่าเขาส่งสาสน์มา โดยบอกว่าเขาจะมาที่เมืองจิ่นเพื่อถวายพระพรด้วยตนเอง แต่นี่จะต้องเป็นเพียงแผนอุบายของเขา จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาคือชายแดน เพื่อป้องกันไม่ให้เรารู้ว่าเขาจะนำทัพเอง ดังนั้นจึงจงใจทำเช่นนี้เพื่อตบตาของเรา"

หยุนชางฟังแล้วขมวดคิ้วอีกครั้ง "ท่านหมายความว่า ชางเจียชิงซูจงใจยั่วยุคนที่ชายแดนก่อน แล้วจึงสาสน์มาบอกว่าจะมาที่เมืองจิ่นเพื่อถวายพระพรฝ่าบาท อันที่จริง มันคือการตบตาของผู้คนและมุ่งหน้าไปยังพรมแดนระหว่างสองประเทศเพื่อนำกองทัพเข้าโจมตีแคว้นเซี่ย?" หยุนชางหยุดก่อนจะพูดอีกครั้งว่า "มันไม่สมเหตุสมผลเลย ถ้าเพื่อการตบตาผู้คน ทำไมชางเจียชิงซูต้องการให้ผู้คนก่อกวนที่ชายแดน เขาทำเช่นนี้ มิใช่ให้เราป้องกันก่อนงั้นหรือ มันไม่จำเป็นเลย"

ลั่วชิงเหยียนหัวเราะเบาๆ และเกี่ยวนิ้วของหยุนชาง หยุนชางเดินมาด้านข้างลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนจึงจับมือของหยุนชางและให้นางนั่งลงบนตักของเขา

"ใช่ มันไม่จำเป็นเลย กลอุบายนี้เรียกว่าการหลอกล่อ" แววตาของลั่วชิงเหยียนเผยรอยยิ้มเล็กน้อย

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อน และพูดว่า "ท่านหมายถึง เป้าหมายของชางเจียชิงซูไม่ใช่สถานที่ที่เขาสั่งให้คนไปยั่วยุหรือ แล้วมันจะคือที่ไหน"

ลั่วชิงเหยียนคิดแล้วดึงแผนที่ด้านข้าออกมาชี้ให้หยุนชางดู "แคว้นเย้หลางอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของแคว้นเซี่ย มีสามเมืองที่มีพรมแดนติดกับสองแคว้น นายพลของแคว้นเย้หลางมักยั่วยุ คือเมืองที่อยู่ด้านซ้ายสุด ชื่อหลิงซี ดูแผนที่นี้สิ เจ้าคิดว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาควรอยู่ที่ไหน"

หยุนชางหยิบแผนที่ขึ้นมาดู อย่างที่ลั่วชิงเหยียนพูด แคว้นเซี่ยและแคว้นเย้หลางคือสถานที่ที่ทั้งสองแคว้นมาบรรจบกันจากซ้ายมือ ขวามือ ทั้งสามเมืองของแคว้นเซี่ย มีชางหนาน กันหยิง หลิงซี และแคว้นเย้หลางมีมู่โท จาน่า โม่หวาย ทั้งสามเมืองของแคว้นเย้หลางเป็นพื้นที่ราบทั้งหมด แต่แหล่งน้ำหายากมาก ชางหนานคือภูเขา ค่อนข้างคดเคี้ยว กันหยิงเป็นภูเขาสูงและมีเพียงหลิงซีเท่านั้นที่มีภูมิประเทศที่ราบเรียบที่สุด แหล่งน้ำที่อุดมสมบูรณ์ และที่ดินอุดมสมบูรณ์

สายตาของหยุนชางเลื่อนผ่านหลิงซี และตกลงไปที่กันหยิงที่อยู่ข้างๆ หลังจากจ้องดูอยู่นาน นางก็ส่ายหัว ละผ่านไปเล็กน้อยและจ้องลงที่ชางหนาน

"เจ้าคิดว่าเป็นชางหนาน?" ลั่วชิงเหยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ "ไม่ผิด คือชางหนาน"

น้ำเสียงของหยุนชางนั้นมั่นใจ จนทำให้ลั่วชิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเป็น ชางหนาน?"

หยุนชางหัวเราะ "เพราะเจ้า ลั่วชิงเหยียนอยู่ในแคว้นเซี่ย"

ลั่วชิงเหยียนเกี่ยวมุมปาก มองหยุนชางอย่างเขม้น

หยุนชางกล่าวต่อไปว่า "โดยทั่วไปแล้ว หลังจากที่รู้ว่าชางเจียชิงซูใช้กลอุบายหลอกล่อ ทุกคนจะนึกถึงชางหนานหรือกันหยิงอย่างแน่นอน และนึกถึงอารมณ์ที่แปลกประหลาดและโหดร้ายของชางเจียชิงซู โดยพื้นฐานแล้วจะมุ่งเป้าไปที่กันหยิง แต่ ถ้าคู่ต่อสู้คือท่าน เจ้าอาจจะเดาได้ว่าการกลอุบายหลอกล่อของเขานั้นเปล่าประโยชน์ แท้จริงแล้ว ที่ที่เขาต้องการโจมตีคือหลิงซี ดังนั้นเจ้าควรจะไปปกป้องที่หลิงซี ด้วยวิธีนี้ เขาเลือกที่อยู่กลางๆอย่างชางหนาน ปลอดภัยที่สุด"

ลั่วชิงเหยียนได้ฟัง หัวเราะและพูดว่า "ชางเอ๋อร์ฉลาดมากจริงๆ"

หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนถาม "แล้วท่านตาจะนำทหารไปทางไหน"

ลั่วชิงเหยียนโอบกอดหยุนชาง กางมือข้างหนึ่งบนแผนที่ และชี้นิ้วของเขาเบาๆไปยังตำแหน่ง "แน่นอนว่าเป็นที่นี่"

"ที่นี่?" หยุนชางเงียบไปนาน และดูเหมือนว่าจะเข้าใจแล้ว จู่ๆดวงตาเป็นประกาย "ที่นี่นับว่าเป็นสถานที่ที่ดี"

เซียวหย่วนชานหันมามองหยุนชางแล้วหัวเราะ "เจ้าก็หาได้ยากเช่นกันที่ตื่นเช้าเช่นนี้ ข้าหลับสบายดี ไม่เคยเลือกเตียง ไปไหนข้าก็นอนได้"

ลุงจิ่วยิ้มและพูดเสริมว่า "ข้าน้อยจำได้ว่าตอนองหญิงน้อยอยู่ที่จวน แม้ว่าจะต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆอยู่ทุกวันก็ตาม แต่ก็ยังคงนอนจนพระอาทิตย์ขึ้นสูงแล้วค่อยตื่นบรรทม"

หยุนชางถูกชายชราสองท่านนี้ล้อเลียนจนนางเม้มปาก "นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านมาตั้งนานแล้ว ท่านตากับลุงจิ่วยังเอามาล้อเลียนข้าอีก"

เซียวหย่วนซานและลุงจิ่วต่างหัวเราะเสียงดัง

หยุนชางเดินเข้าไปในศาลาและนั่งลง เมื่อเห็นว่าสายเบ็ดมีความเคลื่อนไหว นางก็รีบกล่าวว่า "ได้แล้วได้แล้ว"

เซียวหย่วนซานเหลือบมองที่หยุนชางและค่อยๆยกไม้ขึ้น มีปลาจิ่นหลี่สีแดงตัวเล็กลอยขึ้นมา จึงกล่าวว่า "เจ้าเอะอะเสียงดังเยี่ยงนี้ ปลาตัวใหญ่ถูกเจ้าทำตกใจหนีหมดแล้ว"

หยุนชางแลบลิ้นอย่างขี้เล่น และหรี่ตาด้วยรอยยิ้ม "ข้าได้ยินมาว่าเสด็จพ่อขอให้ท่านตาเป็นครูของเฉินซี เฉินซีเรียนรู้เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? รู้หนังสือหรือยัง"

เซียวหย่วนซานไม่ตอบ แต่ลุงจิ่วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "องค์ชายน้อยเฉินซีเพียงหนึ่งชันษาเท่านั้นขอรับ จะเร็วมากได้อย่างไร แต่พรสวรรค์ดีมากขอรับ ทรงฝึกการพูดได้เร็วมากขอรับ"

หยุนชางหัวเราะ พยักหน้า "แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น ท่านตาเป็นปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่ และหลานชายก็ย่อมมีพรสวรรค์โดยแน่นอน"