ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 7

สองวันต่อมา ฮองเฮาก็นำคนมา บอกว่าหยุนชางตกลงมาจากตำหนักจนบาดเจ็บและตำหนักยังไฟไหม้ เกรงว่าจะเป็นเพราะมีสิ่งอัปมงคล จึงให้คนไปที่อารมหลิงหยุนเชิญนักพรตชรามาเพื่อสะเดาะเคราะห์ให้แก่หยุนชาง

ตอนที่ฮองเฮามาถึงหยุนชางเพิ่งกินอาหารเช้าและกำลังคิดที่จะงีบหลับสักพัก ก็ได้ยินเสียงคำนับดังมาจากด้านนอก หยุนชางหาวและขยิบตาให้ฉิงยี ฉิงยีจึงถอยออกไปอย่างเงียบๆ

หยุนชางจึงออกจากตำหนักเดินเข้าไปหาฮองเฮา "เสด็จแม่ เสด็จแม่ นี่มันอะไรกันเพคะ? เสียงดังจังเลย ชางเอ๋อร์ยังอยากนอนต่อ เสียงดังขนาดนี้ข้อนอนไม่หลับแล้ว... " จากนั้นนางก็หาวอีกครั้ง

"น้องหญิง เจ้าเป็นถึงองค์หญิงรอง ที่นี่มีนางกำนัลและขันทีมากมายมองเจ้าอยู่ เจ้าไม่ใส่ใจกิริยาเช่นนี้ ระวังจะถูกเหล่ามามาผู้สอนพวกนั้นจับไปเรียนรู้มารยาทอีกนะ..."

เสียงขององค์หญิงหัวจิ้งดังขึ้นทำให้หยุนชางหันศีรษะไปและเห็นองค์หญิงหัวจิ้งสวมชุดสีฟ้าอ่อนยืนอยู่ด้านหลังของฮองเฮา มุมกระโปรงของนางปักลายกลีบดอกท้ออย่างประณีต ปิ่นปักผมหยกเขียวพิสุทธิ์ติดกับพู่ระย้าลูกปัดสีเงินเนื้อดี นางกำลังจะอายุครบเกณฑ์แล้ว รูปลักษณ์ก็มีแล้ว เอวของนางคอดราวหลิ่ว ไหล่ตั้งตรง รอยยิ้มดวงตาต่างก็งดงาม

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย ไม่แปลกใจที่สามีของเธอในชาติก่อนจะปฏิบัติกับนางเช่นนั้นและปีนขึ้นเตียงของหัวจิ้ง นางช่างงามเสียจริง

หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "พี่หญิงก็มาด้วย... "

หัวจิ้งพยักหน้ารับและก้าวมาข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อจับมือของหยุนชาง "น้องหญิง ข้าได้ยินว่านักพรตเต๋ามีพลังมากกว่าการเล่นกลพื้นบ้าน ข้าจึงอยากมาดูเรื่องน่าตื่นเต้นนี้ด้วย น้องหญิงไหนๆก็ตื่นแล้วงั้นก็มาดูด้วยกันเถอะ"

ตอนที่นางเข้ามาจับมือ หยุนชางก็ยิ้มอย่างเย็นชา เมื่อได้ยินเธอพูดกับตัวเองด้วยความรักเช่นนี้ ในใจก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก มาดูเรื่องตื่นเต้น เกรงว่าสิ่งที่หัวจิ้งอยากดูน่าจะเป็นนางเสียมากกว่า

หยุนชางไม่ได้แสดงมันออกมา นางเพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า "ดีเจ้าค่ะ ในเมื่อพี่หญิงบอกว่ามันน่าสนุกมันก็ต้องสนุกมากแน่ๆ" จากนั้นนางก็มองไปที่ฮองเฮาครั้งและเห็นว่าวันนี้นางสวมเสื้อคลุมหงส์พร้อมกับกระโปรงยาวลากพื้นด้านหลัง นางดูหรูหราสง่างาม ขณะนี้นางกำลังมองมาที่นางและหัวจิ้งด้วยรอยยิ้มของมารดาผู้อ่อนโยน

หยุนชางยิ้มและหันกลับมา "ข้าเกรงว่าจะต้องใช้เวลาอีกสักพักในการปัดเป่า เสด็จแม่กับเสด็จพี่ยืนอยู่คงจะเหนื่อยมาก ใครไปเอาเก้าอี้สามตัวมาจากตำหนัก"

ขันทียกเก้าอี้เข้ามา หยุนชางหันกลับไปขอบคุณเล็กน้อย "เสด็จแม่ พี่หญิง มานั่งดูกันเถอะ" และนางก็นั่งลงเอง

หยุนชางเห็นว่าคิ้วของราชินีฮองเฮาย่นเล็กน้อย แต่เพียงชั่วครู่มันก็ยืดออกในทันทีทำให้คนอื่นมองไม่เห็น หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและมองฉิงยีที่ยืนอยู่ข้างๆ

ฉิงยีเห็นหยุนชางกวาดสายตามาที่นาง ฉิงยีก็สั่นหัวเล็กน้อยจากนั้นก็หมุนตัวจากไป

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย ในสวนขันทีคนหนึ่งเตรียมเชิงเทียนเสร็จแล้ว นักพรตเต๋าลงมือประทับตรา ชักดาบของเขาออกมาต่อหน้าเชิงเทียนและหลับตาสวดมนต์ออกมาประโยคหนึ่งพลางสั่นระฆังในมือซ้ายอีกครั้งและเริ่มพิธีสะเดาะเคราะห์

"ผีมีความสุขอยู่ในโลกคนเป็น เทพยดาจงเกิด ผีร้ายจงสิ้น เทพยดามักโชคดี เหล่าผีสางมักโชคร้าย... " นักพรตเต๋าพึมพำสวดมนต์อยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่จะจิบน้ำในชามที่อยู่บนโต๊ะที่วางเชิงเทียน เขาชักดาบออกมาอีกครั้ง หยิบกระดาษยันต์สองสามแผ่นมาเผาแล้วพ่นน้ำใส่ กระดาษยันต์ลุกไหม้อย่างรุนแรงในพริบตาและกลิ่นหอมของไม้จันทน์ก็กระจายออกมา

จิตวิญญาณนิรันดร์ จิตวิญญาณไม่เศร้าโศก เป็นไปตามกฏธรรมชาติ!"

ทันทีที่สิ้นเสียง หยุนชางก็ยังไม่ได้ตอบสนองใดๆ เพียงรู้สึกได้ถึงลมที่พัดกระโชกและดาบที่อยู่ในสายตาของนางเท่านั้น

หยุนชางขมวดคิ้ว แต่ฉิงยีลุกขึ้นก่อน "บังอาจ! เจ้าต้องการสังหารองค์หญิงหยุนชางแห่งแคว้นหนิงหรือ?"

ทุกคนจึงได้สติขึ้น แต่กลับไม่มีใครก้าวขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นาน ฮองเฮาจึงเอ่ยปาก "ท่านนักพรต พบอะไรหรือไม่?"

นักพรตเต๋ามองไปที่หยุนชางอย่างเย็นชาพร้อมกับแค่นเสียง เขาหยิบยันต์จากโต๊ะมาแปะลงบนหน้าผากของหยุนชาง "ที่ตำหนักชิงซินแห่งนี้กลับเงียบสงบ เพียงแต่มองค์หญิงหยุนชางมีวิญญาณที่ไม่ถูกต้องอยู่ในร่างของนาง ข้าแปะยันต์บนตัวของนางเพื่อระงับวิญญาณร้ายแล้วข้าจึงจะปัดเป่าได้... "

หยุนชางได้กลิ่นของไม้จันทน์นั้นแรงขึ้นเรื่อยๆจากกระดาษยันตร์ หยุนชางยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นมาดึงกระดาษยัตร์ที่เต็มไปด้วยกลิ่นไม้จันท์นั้นและโยนมันไปที่นักพรตเต๋า "วิญญาณชั่วร้ายอะไรกัน ข้าอยากจะให้เสด็จพ่อมาตรวจดูนักว่าเจ้ามากจากไหน เสด็จแม่ อย่าหลงกลเจ้าพรตจอมปลอมนี่เลย... "

ก่อนที่เสียงจะจบลงก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอกประตู ทุกคนมองไปที่หยุนชางและไม่ได้ให้ความสนใจในตอนแรก แต่เสียงผิดปกตินั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนจึงมองออกไปนอกสวน พวกเขาเห็นร่างหลายร่างกระพริบและวิ่งเข้ามาหาทุกคนที่อยู่ในสวน ฉิงยีกำลังพยุงหยุนชางรีบพานางถอยหลังออกมาซ่อนตัวที่ข้างหลังต้นไม้