ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 723

ลั่วชิงเหยียนยิ้มและตอบว่า "ออกจากเมืองจิ่นมาแล้ว วันนี้เราต้องเร่งเดินทางทั้งวัน ก่อนพลบค่ำเราจะต้องถึงเมืองจิ่นอัน" เขาตอบคำถามของหยุนชางอย่างนุ่มนวลและหยิบกาน้ำชาขึ้นมาเทน้ำขิงใส่ถ้วยแล้วยื่นให้หยุนชาง "ดื่มน้ำขิงก่อนเถอะ เมื่อวานเจ้าโดนฝน ตัวของเจ้าก็ร้อนนิดหน่อยด้วย"

หยุนชางยังดูมึนงงอยู่เล็กน้อยพยักหน้าแล้วรับน้ำขิงมาดื่มจนหมด

สายตาของลั่วชิงเหยียนมีรอยยิ้มน้อยๆ "เด็กดี" หลังจากพูดแล้วเขาก็หยิบชามเปล่ามาวางไว้ที่ด้านข้างและหยิบจานขนมกุ้ยฮวามาจากลิ้นชักบนผนังของรถม้า เขาหยิบขนมชิ้นเล็กขึ้นมาแล้วป้อนหยุนชาง "นี่เป็นขนมที่พ่อครัวในวังหลวงทำขึ้นในตอนเข้า เจ้าลองดูว่าอร่อยหรือไม่"

หยุนชางกัดคำเล็กๆ แล้วพยักหน้าน้อยๆ "อร่อยเพคะ"

เมื่อกินไปได้สองชิ้น สติสัมปชัญญะของหยุนชางก็กลับมาอย่างสมบูรณ์ นางเปิดม่านมองดูทิวทัศน์โดยรอบ สองข้างทางเป็นทุ่งนา ไกลออกไปเป็นป่าและภูเขา รถม้าวิ่งไปตามถนนสายหลัก มองไม่ออกว่าเป็นที่ใด

"ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องรีบไปยังเมืองชางหนานหรือ? หากนั่งรถม้าต้องใช้เวลากว่าสิบวันไม่ใช่หรือ?" หยุนชางหันกลับมามองลั่วชิงเหยียนและขมวดคิ้วเล็กน้อย

ลั่วชิงเหยียนหยิบขนมขึ้นมากัดคำหนึ่ง รสหวานเกินไปเล็กน้อย ลั่วชิงเหยียนขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วจึงกัดอีกคำก่อนที่จะตอบเบาๆ "ไม่เป็นไร เราไม่รีบ"

หยุนชางตกตะลึง กองทัพของแคว้นเย้หลางมาถึงนอกกำแพงเมืองแล้วแต่เขากลับบอกว่าไม่รีบหรือ? นางจึงรู้อยู่ในใจว่าเขากังวลเกี่ยวกับร่างกายของนางและไม่ต้องการให้นางขี่ม้า

"เฉี่ยนจั๋วล่ะเพคะ?" หยุนชางถามอย่างแผ่วเบา

ลั่วชิงเหยียนยิ้มขึ้น "ข้าให้นางไปเตรียมห้องรอเราที่เมืองจิ่นอันแล้ว"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ ในใจแอบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซี่ยหวนอวี่ประกาศว่านางถูกคนร้ายลักพาตัวไป เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะสามารถบรรเทาความสงสัยในใจของคนอื่นๆ ได้ ฮวากั๋วกงถูกวางยา หลิ่วหยินเฟิงและลั่วชิงเหยียนหายตัวไป ทั้งสามคนมีฐานะพิเศษ ผู้ที่มีปัญญาจะต้องนึกไปถึงสงครามกับแคว้นเย้หลางอย่างแน่นอน

หากองค์ชายเจ็ดและชางเจียชิงซูได้รับข่าวนี้ พวกเขาย่อมติดต่อกันที่เมืองชางหนาน

แต่ตอนนี้เมื่อนางหายตัวไปอีกก็อาจทำให้สับสนได้ เพราะอย่างไรตอนนี้เรื่องที่นางกำลังตั้งครรภ์ต่างก็เป็นที่รู้กันไปทั่ว ไม่มีใครคิดว่านางจะเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายแน่

แต่หากองค์ชายทั้งเจ็ดร่วมมือกับชางเจียชิงซูจริงๆ ความร่วมมือของพวกเขาคืออะไรกันแน่? เมืองหลิงซีจะแตกหรือไม่?

ความคิดนับพันหลั่งไหลเข้ามาในสมองของหยุนชาง องค์ชายเจ็ดทำเช่นนั้นเพื่อบัลลังก์ แต่ชางเจียชิงซูนั้นทำเพื่ออะไร?

คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวและไม่นานนางก็ได้คำตอบ ป้อมปราการนั่นเอง

แม้ว่าแคว้นเย้หลางจะกว้างขวางแต่กลับมีประชากรบางเบา พวกเขาขาดแคลนทรัพยากรและที่ดินอันอุดมสมบูรณ์ นอกจากหญ้าที่ใช้สำหรับเลี้ยงสัตว์แล้ว พืชชนิดอื่นก็เติบโตได้ยาก ดังนั้นชาวบ้านส่วนใหญ่ในแคว้นเย้หลางจึงยากจน

ในฐานะองค์ชายแห่งเย้หลาง ชางเจียชิงซูต้องคิดทำอะไรแน่ หากต้องการเสริมความแข็งแกร่งให้กับแคว้นเย้หลาง วิธีที่ดีที่สุดก็คือการขยายอาณาเขต ยึดดินแดนที่อุดมสมบูรณ์และเมืองที่เจริญรุ่งเรืองของประเทศอื่นๆ เป็นของเขาเอง

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าและกระซิบว่า "ข้ากำลังคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างและข้าก็ตกใจกับความคิดของตัวเอง"

ลั่วชิงเหยียนอดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินนางกล่าวเช่นนั้น "เจ้าคิดอะไรวุ่นวายสับสนนัก? จึงได้ทำให้ตัวเองตกใจเช่นนี้ ตอนนี้เจ้ายังมีเจ้าตัวน้อยอยู่ในท้องของเจ้าอยู่อีกคน อย่าได้คิดมากเกินไปเลย เช่นนี้ไม่ดีต่อร่างกาย"

หยุนชางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา นางพยักหน้าน้อยๆ และคิดในใจว่าสิ่งที่นางเพิ่งคิดนั้นค่อนข้างจะน่าเหลือเชื่อเกินไปเล็กน้อย เหตุใดเซี่ยหวนอวี่จึงต้องการให้เสิ่นซู่เฟยก่อปัญหาและเหตุใดจึงต้องการให้นางร่วมมือกับท่านอ๋องเจ็ดเพื่อจัดการตัวเขาเอง?

ยามพลบค่ำ รถม้าก็มาถึงเมืองจิ่นอัน ลั่วชิงเหยียนก็หยิบหมวกคลุมหน้ามาสวมให้หยุนชางแล้วจึงหยิบหน้ากากหนังคนใน กล่องยื่นส่งให้หยุนชางพลางยิ้มและกล่าวว่า "รบกวนฮูหยินแล้ว"

รถม้าเดินไปในเมืองสักพักแล้วก็หยุด ลั่วชิงเหยียนลงจากรถไปก่อน แล้วจึงหันกลับมาช่วยหยุนชางลงไป เมื่อหยุนชางลงจากรถก็เห็นเฉี่ยนจั๋วแต่งตัวเป็นผู้ชายยืนอยู่ข้างรถม้าหน้าโรงเตี๊ยมชิงซาน ทันทีที่นางเห็นลั่วชิงเหยียนและหยุนชาง เฉี่ยนจั๋วจึงรีบเข้ามาหา "คุณชายใหญ่ ฮูหยิน ห้องถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เป็นห้องแรกทางซ้ายมือบนชั้นสามขอรับ"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ และประคองหยุนชางเข้าไปในโรงเตี๊ยมและเดินขึ้นไปชั้นบน

บางทีอาจเป็นเพราะเมืองจิ่นอันอยู่ไม่ไกลจากเมืองจิ่นนัก แม้ว่าจะเป็นเพียงเมืองเล็กๆ แต่ก็เป็นเมืองที่มีชีวิตชีวามาก สภาพแวดล้อมของโรงเตี๊ยมก็ไม่เลวนัก เมื่อลั่วชิงเหยียนและหยุนชางเข้ามาในห้อง เฉี่ยนจั๋วก็รีบตามเข้าไป

หยุนชางนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเฉี่ยนจั๋วพลางยิ้มและพูดว่า "เจ้าผอมลงนี่ ช่วงนี้ลำบากมากใช่หรือไม่?"

ดวงตาของเฉี่ยนจั๋วฉายแววซาบซึ้ง นางยิ้มตอบแต่แล้วก็ก้มศีรษะลง "หม่อมฉันผิดไปแล้ว ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ก่อเรื่องอีกเพคะ"