ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 74

"หัวจิ้ง?" ฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย "หัวจิ้งทำไมรึ เกิดอะไรขึ้น?"

"ชางเอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดจากตรงไหน" สีหน้าของหยุนชางดูกระวนกระวาย

ฮองเฮายิ้มเบาๆ ลูบมือหยุนชางและตรัสว่า "ไม่ต้องรีบ ค่อยๆพูด"

หยุนชางคร่ำครวญครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เรื่องนี้ต้องเริ่มจากเมื่อสองสามวันก่อน เช้าวันนั้น มีพระจากวิหารแคว้นหนิงมาบิณฑบาต จ้าวฮูหยินเชื่อในพระพุทธศาสนามาโดยตลอด จึงเชิญพระเข้ามาและถวายสิ่งของ พระซาบซึ้ง จึงบอกว่าจะเสี่ยงทายดวงชะตาให้จ้าวฮูหยิน จ้าวฮูหยินไม่รู้ว่าไปฟังผู้ใดมาว่า พระแคว้นหนิงเสี่ยงทายดวงชะตาได้แม่นยำ ยอมตกลงด้วยความดีใจ พระที่เสี่ยงทายดวงชะตา บอกว่าราชบุตรเขยคนที่จ้าวฮูหยินต้องการทำนายถูกกักขัง ยังบอกว่าผู้ที่กักขังราชบุตรเขย เป็นผู้ที่อำนาจที่มากกว่าราชบุตรเขย และเป็นผู้ที่ร่วมชีวิตกับราชบุตรเขย ท่านฮูหยินได้ฟัง ก็รู้สึกว่าคนที่พระพูดถึงก็คือพี่หญิง"

"เหลวไหล!" ฮองเฮาขมวดคิ้ว ประณามด้วยเสียงต่ำ

หยุนชางพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ชางเอ๋อร์กับพี่หญิงก็รู้สึกเชื่อไม่ได้ พี่หญิงได้ทะเลาะกับจ้าวฮูหยิน เพื่อพิสูจน์ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่พระพูด จึงส่งคนไปสอบถามข่าวของราชบุตรเขยที่ชายแดนโดยเฉพาะ วันนี้พี่หญิงได้จัดงานเลี้ยงที่หอเฉี่ยงซิน ก็มีผู้ติดตามมาแจ้งข่าวว่า ราชบุตรเขยถูกศัตรูล้อมไว้ที่ชายแดนเมืองร้าง จ้าวฮูหยินได้ยินเรื่องนี้เข้า ก็รู้สึกว่าเรื่องที่พระกล่าวในวันนั้นล้วนเป็นจริงทุกอย่าง โกรธแค้นใจ จึงรีบเขียนจดหมายเลือดมาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ โดยบอกว่าต้องการทูลขอเสด็จพ่อส่งทหารไปช่วยชีวิตราชบุตรเขย และขอให้เสด็จพ่อมีราชโองการให้พี่หญิงทรงหย่ากับราชบุตรเขย"

"อะไรนะ" ฮองเฮาตบโต๊ะและลุกขึ้นยืน "หญิงเฒ่าตระกูลจ้าวมีอายุอานามขนาดนี้แล้ว อารมณ์ยังคงรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะคอยดูว่า นางจะทำอย่างไรให้ฝ่าบาทมีราชโองการให้หัวจิ้งหย่ากับราชบุตรเขย" แล้วหัวจิ้งล่ะ?"

หยุนชางตอบอย่างเร่งรีบว่า "พี่หญิงทรงโกรธมาก และตอนนี้นางยังคงหงุดหงิดอยู่ในจวน ข้าเห็นมีบางอย่างผิดปกติ จึงมาทูลเสด็จแม่โดยเฉพาะ เกรงแต่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น"

ฮองเฮาขมวดคิ้ว "เด็กคนนี้ เรื่องจวนตัวแล้ว ทำไมเอาแต่โมโหอยู่คนเดียว มันมีประโยชน์ที่จะหงุดหงิด?" พูดจบก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปข้างนอกห้องโถง

หยุนชางหันศีรษะและมองพระสนมจิ่น เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีอะไรกับเรื่องนี้เลย ก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้พระสนมจิ่น

พระสนมจิ่นเห็นเช่นนี้ นางก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หยุนชางจึงโล่งใจ รีบตามออกไป

จ้าวฮูหยินยังคงคุกเข่า และกล่าวว่า "ในเมื่อฝ่าบาทไม่รับคำร้องขอของหม่อฉัน หม่อมฉันก็จะไม่ขออีกต่อไปเพคะ ลูกชายของหม่อมฉัน หม่อมฉันก็มิกล้าคาดหวังให้ฝ่าบาทส่งคนไปช่วยเพคะ หม่อมฉันจะไปช่วยเองเพคะ หม่อมฉันเคยตามสามีออกศึกเมื่อยี่สิบปีก่อน วันนี้สามารถออกศึกเพื่อลูกชายได้ สำหรับหัวจิ้ง ฮ่าฮ่า ฝ่าบาท ฮองเฮา บุตรธิดาของพระองค์เป็นเช่นไร หม่อฉันไม่ขอพูดอะไรมาก พระองค์ก็คงทราบ แต่ละวันคบหาแต่สหายคอยสังสรรค์ ไม่เคยสนใจหม่อมฉัน ดุว่าข้าบริพาร และไม่ปฏิบัติตามคุณธรรมของหญิงสาว หม่อมฉันไม่พูดอะไร แต่ขอเพียงฝ่าบาทราชโองการให้องค์หญิงหัวจิ้งหย่าสามี คือเห็นแก่พระพักตร์ของฝ่าบาท ฮองเฮา และองค์หญิงมากแล้วเพคะ หากฝ่าบาทไม่อนุญาต หม่อมฉันก็จะไม่พูดอะไรแล้ว แต่ต่อจากนี้ไป หม่อมฉันตัดสินใจจะไม่ยอมรับหัวจิ้งเป็นลูกสะใภ้อีก หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ" จ้าวฮูหยินพูดเสร็จ จากนั้นนางก็ลุกขึ้น เดินออกจากตำหนัก

หยุนชางรู้สึกว่าเหตุผลของจ้าวฮูหยินเมื่อครู่จะเกินไปเล็กน้อย แต่ประโยคที่ทิ้งท้ายนั้นมีน้ำหนักมาก ในระหว่างที่หยุนชางกำลังครุ่นคิด ก็ได้ยินนางกำนัลในตำนานอุทานว่า "อ๊า ฮองเฮาหมดสติไปแล้ว"

หยุนชางตกตะลึง ไม่ทันจะตั้งสติ ฉากละครบทไหนอีกแล้วเนี่ย?

แม้ว่าจะไม่ชัดเจนเล็กน้อย แต่หยุนชางก็แสดงท่าทางกังวลอย่างรวดเร็ว ตามหลังนางกำลัง ดูนางกำนัลช่วยกันพยุงฮองเฮาไปนอนลงบนเตียง ในห้องโถงด้านข้างของด้านหลังตำหนักฉินเจิ้ง

ไม่นานนัก หมอหลวงก็มาอย่างรวดเร็ว วัดชีพจรของฮองเฮา หลังจากนั้นไม่นาน มีความปิติยินดีบนคิ้ว หันมาและคุกเข่าลงหน้าจักรพรรดิหนิง

หยุนชางขมวดคิ้ว บางทีการแสดงออกของหมอหลวงนั้นแปลกเกินไป ทำให้หยุนชางมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก เมื่อคิดอยู่เช่นนี้ ก็ได้ยินเสียงของหมอหลวงดังขึ้น "ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีกับฮองเฮา ฮองเฮาทรงตั้งพระครรภ์พ่ะย่ะค่ะ"