ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 750

หยุนชางมองไปรอบๆ พบว่ามีร้านขายขนมใบบัวนึ่งอยู่ติดกับร้านขายขนมเกาลัด ฤดูกาลนี้ไม่มีใบบัวสด ควรเป็นใบบัวตากแห้ง แต่ทว่ากลิ่นหอมของใบบัวมีกลิ่นหอม ที่สดใหม่มาก

"พระชายาอยากลองทานขนมใบบัวนึ่งไหมเพคะ" ฉินยีมองตามสายตาของหยุนชางและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า "เช่นเดิมสามเข่ง"

ฉินยีมองไปที่หยุนชาง ดูเหมือนมีความไม่วางใจเล็กน้อย หยุนชางยิ้มและพูดอย่างเบาๆต่อฉินยี "องครักษ์ลับ"

ฉินยีเหลือบมองไปที่ร้านขนมใบบัวนึ่งอีกครั้ง คนไม่มากมากนัก ไม่น่าจะใช้เวลานาน ชั่งใจสักพักแล้วเดินข้ามไป

หยุนชางยืนอยู่คนเดียวใต้ชายคา เพราะนางเพิ่งเข้าวัง จึงไม่ได้สวมหมวกคลุมผ้า หยุนชางมีรูปโฉมที่โดดเด่น เพียงแค่ยืนนิ่งเงียบๆก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

หยุนชางมองดูว่ายังมีอะไรที่น่าทานอีกหรือไม่นั้น แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่มีควสมอันธพาลสุดข้างๆนาง "โอ้ แม่นางผู้นี้ช่างงามจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นแม่นางจากจวนไหน ทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?"

หยุนชางหันขวับไปเห็นชายวัยยี่สิบที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาสวมชุดสีเขียวปักลวดลายสีทองเข้มบนตัว มีเครื่องประดับที่ดูกรกตา ทั้งสร้อยคอทอง เข็มขัดทอง ป้ายหยกหลายอันห้อยอยู่รอบเอวของเขา ราวกับแท่งทองคำที่เดินไปมา

หยุนชางหลุดหัวเราะออกมา แต่ไม่สนใจเขา

เมื่อเห็นท่าทีของหยุนชาง ชายหนุ่มดูโมโห สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง "ข้ากำลังถามเจ้าอยู่! เจ้าคิดให้ดี ข้าคือคุณชายจากจวนไท่เว่ย ถ้าเจ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าจะทำให้ครอบครัวของเจ้าพังสลาย แล้วรับเจ้าเป็นนางสนม ให้เจ้าคุกเข่าบนเตียงของข้าแล้วขอร้องข้า"

จวนไท่เว่ย?

หยุนชางขมวดคิ้ว ในเมืองจิ่นนี้มีเพียงจวนไท่เว่ยแห่งเท่านั้น นั่นคือตระกูลซู นางเคยเห็นบุตรชายของซูฉีหลายคน แต่คนคนนี้ นางไม่มีความทรงจำใดๆ

หยุนชางกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และได้ยินใครบางคนพูดว่า "ดูคุณชายซูนั่นสิ และพึ่งตัวเองที่เป็นหลานชายของซูไท่เว่ย วางอำนาจบาตรใหญ่ไปทั่ว แม่นางผู้นี้ช่างงามเสียจริง แต่โชคไม่ดีจริงๆ ที่ยั่วคุณชายจอมเผด็จการคนนี้โมโห"

หยุนชางกลับมารู้สึกตัว ที่แท้เป็นหลานชายของซูฉี

หยุนชางเห็นว่าฉินยีและเฉี่ยนหลิ่วสังเกตเห็นการสถานการณ์ที่นี่แล้ว และทั้งคู่ก็อยากจะรีบมา หยุนชางแอบโบกมือให้พวกเขา คิดในใจว่านางโชคดีจริงๆ และสิ่งดีๆเช่นนี้ได้เกิดขึ้นกับนาง

คุณชายซูเห็นว่าหยุนชางยังไม่พูดและยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น เขาเยาะเย้ยและสั่งการกับผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังเขา "พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง มานี่ ให้ข้ามัดนางซะ และส่งไปที่บ้านพัก"

ผู้ติดตามรีบตอบรับ และพุ่งไปที่หยุนชาง หยุนชางก้าวถอยหลังสองก้าว ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ในฐานะคุณชายของจวนไท่เว่ย ฉกชิงหญิงสาวด้วยกำลัง โดยไม่คำนึงถึงกฏหมาย เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีโทษเช่นไร"

คุณชายซูผู้นั้นหัวเราะเสียงดัง ราวกับว่าเขาได้ฟังเรื่องตลกที่สุด "กฏหมาย? ในเมืองจิ่นนี้ตระกูลซูของข้าก็คือกฏหมาย และไม่มีใครขัดข้าได้ ตอนนี้ยังทันที่เจ้าจะขอความเมตตาจากข้า ถ้าเจ้าไม่ขอความเมตตาในตอนนี้ จะทำให้เยังมีเวลาที่เจ้าจะขอความเมตตาเสมอ"

หยุนชางขมวดคิ้วและมองดูคุณชายซู ยิ้มเยาะเย้ย ช่างเป็นคุณชายลูกเศรษฐีจริงๆ นี่คือสิ่งที่คุณชายลูกเศรษฐีทุกคนชอบพูดบ่อยๆ

คุณชายซูยังคงเห็นท่าทางเช่นนั้นของหยุนชาง สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดเล็กน้อย "จับตัวไว้จับตัวไว้ หญิงคนนี้ช่างไม่รู้อะไรดีไม่ดี"

ร้านอาหารอยู่ตรงข้ามกับคุณชายซู หยุนชางได้ให้เสี่ยวเอ้อร์ที่ร้านเลือกที่นั่งข้างหน้าต่างบนชั้นสองให้เป็รพิเศษ แล้วนั่งลง เสี่ยวเอ้อร์ได้เห็นเหตุการณ์ภายนอกในเมื่อครู่อย่างชัดเจนและกระซิบว่า "ฮูหยินผู้นี้ก็ดูเป็นผู้สูงศักดิ์เช่นกัน เป็นเพียงว่าคุณชายซูหวู่เป็นคนจอมเผด็จการ และไท่เว่ยซูมีอานุภาพมหาศาลในราชสำนัก ท่านปฏิบัติเช่นนี้กับคุณชายซูหวู่เช่นนี้ ท่านต้องระวังด้วยนะขอรับ คนตระกูลซูทั้งหมดนั้นมิได้ใจดีนัก"

หยุนชางรู้ว่าเสี่ยวเอ้อร์เป็นคนดี จึงพยักหน้าเบาๆ "พี่เสี่ยวเอ้อร์ไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อข้ากล้าทำเช่นนี้ ข้าก็ไม่กลัวว่าตระกูลซูจะมาตอบโต้อย่างไร"

ในเมื่อหยุนชางกล่าวเช่นนี้แล้ว เสี่ยวเอ้อร์ก็เข้าใจและหยุดพูดถึง มองดูพิจารณาหยุนชางครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างกระตือรือร้นว่า "ฮูหยินอยากทานอะไรบ้างขอรับ"

"ที่นี่มีอาหารอะไรแนะนำบ้างอะไรบ้าง" หยุนชางถามอย่างไม่ใส่ใจ มองไปที่คนที่ถูกแขวน คิดในใจว่า คุณชายซูหวู่ผู้นี้หยิ่งทะนงเช่นนี้ เขาจะต้องเป็นที่โปรดปรานอย่างมากในหมู่รุ่นเยาว์ของจวนซู ไม่รู้ว่าใครจะมาออกหน้าในครั้งนี้

"ไก่ฉีกแตงกวา หมูตุ๋นฟัก กระเพาะหมูเผ็ดชา เห็ดโข่วหมอ ไข่ทองม้วน ไก่ตะเภา และเนื้อปูลวก ล้วนแล้วแต่เป็นอาหารพิเศษของเรา และข้าวต้มถั่วแดงของเราก็เป็นที่ชื่นชอบของแขกหลายๆท่านเช่นกัน ดูว่าฮูหยิน ต้องการอะไรบ้างขอรับ" เสี่ยวเอ้อร์แจ้งชื่ออาหารหลากหลายในร้าน

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ก็จัดอาหารพิเศษพวกนี้มาเถอะ โจ๊กถั่วแดงอีกสามถ้วย"

ดวงตาของเสี่ยวเอ้อร์เป็นประกาย รีบตอบรับ "ขอรับ!" เขารีบลงไปข้างล่าง สักครู่ก็รีบขึ้นมาอีกครั้ง ถือกาน้ำชาในมือ แล้วรินชาให้หยุนชางด้วยรอยยิ้ม "ฮูหยิน นี่คือยอดชาเขียวที่ไม่ได้นำมาเสริฟลูกค้าในร้านของเรา ฮูหยินลองดื่มดูขอรับ"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "โต๊ะของเรา เจ้ามิต้องมาคอยดูแล เจ้าไปดูแลแขกคนอื่นๆเถอะ"

นัยน์ตาของเสี่ยวเอ้อร์มีความผิดหวังเล็กน้อย และเขาตอบรับซ้ำๆแล้วจากไป หยุนชางให้ฉินยีและเฉี่ยนหลิ่วนั่งลงด้วยกัน และให้พวกนางหยิบถ้วยของตัวเองมารินชา

เฉี่ยนหลิ่วส่งเสียง "เอ๊ะ" ทันใด หยุนชางเงยหน้าขึ้น และเห็นเฉี่ยนหลิ่วมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังดูสิ่งที่น่าสนใจ หยุนชางมองตามสายตาของเฉี่ยนหลิ่วไป และเห็นว่า ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดที่ปาไข่สองสามฟองใส่บนใบหน้าของคุณชายซูหวู่ ของเหลวของไข่ติดอยู่บนใบหน้าของเขา ดูกระเซอะกระเซิงมาก