ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 770

ทั้งร้านอาหารประจำเมืองเริ่มพูดคุยกัน เถ้าแก่ร้านรีบวางลูกคิดในมือแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน เถ้าแก่ร้านเดินขึ้นบันไดอย่างทันใด ด้านหลังเถ้าแก่ร้านตามด้วยแขกที่อยู่ชั้นล่าง เถ้าแก่ร้านไม่ได้สนใจ เดินอย่างรวดเร็วไปที่ประตูของห้องส่วนตัว ห้องส่วนตัวถูกเปิดโดยเสี่ยวเอ้อร์ ในห้องมีเพียงโต๊ะ ม่านลูกปัด หลังจากม่านลูกปัด มีโต๊ะพิณวางอยู่ บนโต๊ะพิณก็มีเพียงพิณ ห้องส่วนตัวไม่ใหญ่มาก แค่ยืนอยู่ที่ประตูมองเข้าไปข้างใน ก็สามารถมองเห็นทุกอย่าง ภายในห้อง ไม่มีอะไรเลย

เถ้าแก่ร้านรีบเดินเข้าไป ตามมาด้วยผู้คนที่เฝ้าดูความตื่นเต้น และสายลับที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางผู้คนก็รีบเข้าไปดูด้วย แต่ไม่มีใครเลยจริงๆ

จู่ๆสีหน้าของเถ้าแก่ร้านก็ซีดลง คนอื่นๆ อาจไม่รู้ว่าแขกในห้องทิงอวี่เป็นใคร แต่เขารู้ดีถึงตัวตนของทั้งสองอย่างชัดเจน คนที่จองห้องพักเมื่อไม่กี่วันก่อนบอกว่า นั่นคือ รุ่ยอ๋องและพระชายารุ่ย ถ้ารุ่ยอ๋องและพระชายารุ่ยเกิดเรื่องขึ้นในร้านอาหารของเขา นั่นคงจะแย่มาก

"เร็วเร็วเร็ว ไปรายงานกับเจ้าหน้าที่" เถ้าแก่ร้านพูดต่อ

คนเฝ้าดูไม่เข้าใจจึงพากันพูดว่า "ทั้งๆที่เห็นทั้งสองคนขึ้นมาชั้นบน และเข้ามาในห้องนี้ จะหายไปได้อย่างไร เป็นผีวิญญาณหรือ"

"ไร้สาระ กลางวันแสกๆ จะมีผีได้อย่างไร?" ใครบางคนโต้กลับเบาๆ

"มีคนลักพาตัวไปจากหน้าต่างนี่หรือไม่" คนที่ยืนอยู่ที่ประตูยังไม่สามารถเบียดเข้าไปได้พูดออกมาเบาๆ

เถ้าแก่ร้านรีบส่ายหัวและกล่าวว่า "เนื่องจากด้านนอกเป็นตลาด จึงเสียงดังมาก เพื่อให้มั่นใจว่าแขกทางร้านจะไม่ถูกรบกวนในห้องส่วนตัว ร้านอาหารของเราจึงไม่มีหน้าต่าง..."

ผู้คนข้างในมองไปที่ฝั่งตรงข้าม ตามที่เถ้าแก่ร้านพูด ไม่มีหน้าต่างในห้องส่วนตัวที่เรียกว่าห้องทิงอวี่

คนจากศาลมาในไม่ช้า ไม่ถึงหนึ่งเค่อพวกเขาก็มาถึง รีบแยกผู้คนที่แออัดรอบประตูและเบียดตัวเข้าไปในห้องทิงอวี่

"มีคนมากมายที่นี่ เราสืบคดีไม่ได้ ทุกคนถอยไป ยกเว้นเถ้าแก่ร้านและเสี่ยวเอ้อร์ คนอื่นลงไปชั้นล่าง" หัวหน้าเจ้าหน้าที่ขมวดคิ้ว เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างหลังรีบหยิบดาบออกจากเอว "ลงไปข้างล่าง ลงไปข้างล่าง"

ราษฎรกลัวเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่พูดขึ้น ทุกคนก็รีบลงบันได เป็นเรื่องเช่นนี้ยากที่จะพบเห็น พวกเขาจึงไม่ยอมจากไป พวกเขาเบียดตัวกันที่บนบันไดและจ้องเขม็ง

เถ้าแก่ร้านรีบกระซิบข้างหูของเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ตัวสั่น สีหน้าเต็มไปด้วยท่าทางเหลือเชื่อ "เจ้ากำลังพูดอะไร คนหายคือ..."

เถ้าแก่ร้านพยักหน้าซ้ำๆ "ท่านหัวหน้าสายตรวจ เรื่องนี้เรื่องสำคัญมาก รีบรายงานให้นายอำเภอทราบโดยด่วนเถิด"

หัวหน้าสายตรวจพยักหน้า แล้วเรียกคน สั่งการลงไป

หัวหน้าสายตรวจมองเข้าไปในห้องอาหารครู่หนึ่ง ขมวดคิ้ว "ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ ไม่มีร่องรอยของยื้อแย่ง สะอาดเรียบร้อย ไม่มีอะไรเลย"

เถ้าแก่ร้านใจสั่นเล็กน้อย "จะทำอย่างไรดี"

หัวหน้าสายตรวจเพิกเฉย เดินไปรอบๆห้องตรวจอย่างละเอียด มองไปที่โต๊ะพิณหลังม่านลูกปัด ยกผ้าปูโต๊ะบนโต๊ะขึ้นดู และก้มลงไปดูใต้โต๊ะ สักพัก เตาถ่านก็ถูกเตะออกมาจากใต้โต๊ะ

"นี่มันฤดูใบไม้ผลิแล้ว ทำไมถึงยังตั้งเตาไว้ในห้องส่วนตัวล่ะ" หัวหน้าสายตรวจเงยหน้าขึ้นและมองไปยังเสี่ยวเอ้อร์ที่หน้าซีด

เสี่ยวเอ้อร์รีบตอบไปว่า "ช่วงก่อนต้นฤดูอากาศหนาว แขกในห้องส่วนตัวบอกว่าอากาศค่อนข้างหนาว ข้าน้อยจึงนำเตามาไว้เผื่อฉุกเฉิน แต่กลัวว่าจะไม่น่ามอง จึงวางเตาอั้งโล่ไว้ใต้โต๊ะ"

หัวหน้าสายตรวจพยักหน้า วางมือบนเตาพร้อมขมวดคิ้ว มองดูเตาอีกครั้งแล้วพูดอย่างเงียบๆว่า "ในเตาถ่านนี้มีขี้เถ้าไหม้สีดำ และเตานี้ยังอุ่นอยู่บ้าง เมื่อครู่แขกในห้องนี้ใช้หรือไม่?"

เสี่ยวเอ้อร์ตะลึงก่อนจะรีบพูดขึ้นว่า "เมื่อครู่แขกในห้องนี้ขอให้ข้าน้อยไปชงชาต้าหงเผาและต้มซุปสาลี่หอม ข้าน้อยไปชงชา และได้ให้แขกขึ้นมาชั้นบนคนเดียว ข้าน้อยก็ไม่ทราบ บางทีแขกอาจรู้สึกว่าห้องเย็นไปหน่อย จึงได้จุดไปครู่หนึ่ง"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้า "เราซ่อนที่นี่ก่อนสักสองวัน รอชางเจียชิงซูคิดว่าเราหนีได้สำเร็จ มุ่งเน้นไล่ตามไปที่กานอิ๋ง จากนั้นเราค่อยจากไป"

หมู่บ้านอันหนิงมีขนาดไม่ใหญ่นัก มีคนนอกเข้ามาเพียงคนเดียว คนทั้งหมู่บ้านก็รู้ดี อันที่จริง มันไม่ใช่ที่ที่ดีที่จะหลบซ่อนตัว เพียงแต่ลั่วชิงเหยียนกล้าที่จะทำเช่นนี้ ต้องมีการจัดเตรียมไว้แล้วเป็นแน่

หยุนชางลงจากรถม้าพร้อมกับลั่วชิงเหยียนและเข้าไปในบ้านเล็กๆที่อยู่ด้านข้าง

หลังจากเข้าไปในบ้านแล้ว หยุนชางก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย และนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม "เฉี่ยนจั๋ว"

เฉี่ยนจั๋วก็มีความสุขมาก และรีบเข้าไปต้อนรับอย่างรวดเร็ว ทำความเคารพต่อหยุนชาง "พระชายา"

"ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" หยุนชางยิ้ม ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่ได้เห็นเฉี่ยนจั๋วในเมืองชางหนานในช่วงสองสามวันนี้ ที่แท้ได้วางเฉี่ยนจั๋วไว้ข้างๆลั่วชิงเหยียน เฉี่ยนจั๋วคงจะถูกลั่วชิงเหยียนสั่งให้ไปทำภารกิจอย่างแน่นอน หยุนชางจึงไม่ได้ถามอะไรมากความ แต่ไม่คิดว่าจะพบนางที่นี่

เฉี่ยนจั๋วมองไปที่ลั่วชิงเหยียนซึ่งยืนอยู่ข้างหยุนชางอย่างเงียบๆ และพูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มว่า "เป็นท่านอ๋องที่ให้หม่อมฉันมาจัดเตรียมที่นี่เพคะ ในหมู่บ้านนี้ทุกคนเป็นคนของเรา เดิมหม่อมฉันควรตามหัวหน้าเฉี่ยนเฉี่ยนไปที่หวายอินกับนาง แต่ท่านอ๋องบอกว่าพระชายาจะเสด็จมาในอีกสองวัน ให้หม่อมฉันอยู่เพื่อรับใช้พระชายา หม่อมฉันเลยรออยู่ที่นี่เพคะ"

หยุนชางมีความสุขมากที่ได้เห็นเฉี่ยนจั๋วที่นี่ นางพยักหน้าซ้ำๆ "ช่วงที่ผ่านมาสบายดีกันหรือไม่"

เฉี่ยนจั๋วพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋องบอกว่า หม่อมฉันเป็นหญิงสาวและไม่จำเป็นต้องไปต่อสู้เพื่อฆ่าศัตรู งานที่มอบหมายให้หม่อมฉันนั้นเรียบง่าย และทุกอย่างเรียบร้อยดีเพคะ"

หยุนชางหันไปมองลั่วชิงเหยียนด้วยรอยยิ้ม รู้สึกซาบซึ้งในใจ นางรู้ดี การที่เขาดูแลเฉี่ยนจั๋วแบบนี้ ทั้งหมดก็เพราะนาง

ลั่วชิงเหยียนเห็นนางมองมา เขายิ้มและพูดว่า "เจ้าทั้งสอง นายบ่าวจะพูดคุยถึงเรื่องเก่า ก็ควรเข้าไปในบ้านก่อนเถิด ยืนอยู่ก็เหนื่อย เฉี่ยนจั๋วพาพระชายาเข้าไปในบ้านเถิด ข้าจะไปจัดการเรื่องบางอย่างในห้องอักษรก่อน ประเดี๋ยวค่อยกลับมา"