Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 151

"ใครคะกัปตัน?" ฉัน พี่นาเดียร์พี่แพทถามขึ้นพร้อมกัน จนกัปตันวางโทรศัพท์ที่เล่นอยู่ลงบนโต๊ะ

"บอกชื่อก็คงไม่รู้จัก แต่CEOเราไม่ธรรมดาชอบกินเด็ก ที่เห็นเต็มตาวันนั้น..ก็มีแฟนเป็นนักศึกษาแพทย์นะ ตอนนี้คงเพิ่งจบเพราะรุ่นเดียวกับคานะน้องสาวไอ้ไคล์ ไม่รู้หมอเขาเรียนกี่ปี เภสัชเรียนกี่ปี ไม่แน่ใจว่ะ-_-"

"ไม่รู้จักน้องสาวกัปตันไคล์ค่ะ แต่ช่างเถอะ..สวยไหมคะกัปตัน^^?" พี่นาเดียร์ถามตื่นเต้น จนกัปตันต้นไม้มองหน้าฉันแวบนึงแล้วเงียบกริบ สงสัยจะเกรงใจฉัน

"สวยไม่สวย..ก็พูดมาเถอะค่ะ ไม่หึงหรอก"

"อืม สวย..ขาวมาก ชื่อน้ำแข็งอะไรสักอย่าง..-_-" ฉันกับพี่นาเดียร์มองหน้ากัน เพราะไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย..แต่ช่างเถอะรู้ว่าคุณเต้มีแฟนและกำลังจะมีลูกก็พอ

กินข้าวกับพี่ๆเสร็จกัปตันก็ไปส่งฉันที่บ้านคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งเขาอยากย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยแต่คุณแม่ห้าม เด็ดขาด แล้วไอ้ความดื้อและความหัวรั้นเขามันไม่มีที่สิ้นสุด พอกัปตันส่งฉันปุ๊บ เขาก็วนรถกลับไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองมา

"แม่..ทำไมต้องแยกผมกับเจแปนด้วยไม่เข้าใจ-_-"

คุณแม่ยืนกอดอกขมวดคิ้วใส่เขา ที่ยืนกระทืบเท้าตึงตังเหมือนเด็ก

"เดือนหน้าจะแต่งแล้ว เราก็บินไปนู้นไปนี่บ่อย ให้เจแปนอยู่กับแม่ที่นี่จะได้ไม่ต้องห่วง"

"แบบนั้นเข้าใจ แต่ที่ไม่ให้ผมมาอยู่ด้วย..ไม่เข้าใจ-_-" แล้วคุณแม่ก็เดินมาหาฉันกับกัปตันต้นไม้ใกล้ๆ

"เจแปนกำลังท้องอ่อนๆ...ขืนอยู่กับคนหื่นกามแบบลูก แม่กลัวหลานจะเจ็บตัว" ฉันเหลือบมองคนหน้ายุ่งแวบนึงแล้วนึกขำ คุณแม่รู้ได้ไง..ว่าคนแถวนี้หื่นและจ้องจะกินฉันตลอดเวลา

"ผมไม่ได้ทำ..." คุณแม่จิ๊ปากใส่กัปตัน แล้วชี้ที่คอฉันทันที

"แล้วนี่รอยอะไร " เงียบ.. กัปตันเงียบ แล้วเพ่งมองรอยที่คอฉัน ซึ่งรอยนั้นมันหลายวันและจางมากๆ ถ้าไม่สังเกตเนี่ยแทบไม่เห็นเลย

"ก็รอยดูด นั่นมันหลายวันแล้วแม่.."

"ไม่ได้นะต้นไม้ แฟนเราท้องไส้อยู่..แล้วบ้านที่บอกแม่ว่ากำลังทำ ถึงไหนแล้ว?" กัปตันถอนหายใจแล้วลากกระเป๋าไปนั่งที่โซฟาแทน

"สถาปนิกออกแบบอยู่ครับ.. เออแม่ งานแต่งผมขอจัดเหมือนเจ๊ปลายฟ้าได้ป่ะ ง่ายดี"

"เจแปนว่าไงลูก" คุณแม่หันมาถามฉันทันที จนฉันที่ยืนเหม่อคิดเรื่องบ้านอยู่ตอบท่านไม่ถูก

"เอ่อ..ค่ะ..แบบนั้นก็ได้^^"

"งั้นก็ตกลงตามนั้น " พูดจบคุณแม่ก็เดินขึ้นบันไดไป จนกัปตันคนเป็นลูกชาย..เขาถอนหายใจตามหลัง

"ต้องสู่ขอเธอกับแม่ฉันไหมวะ-_-?" ฉันหัวเราะเบาๆแล้วเดินไปจิ้มแก้มกัปตันเล่น ส่วนเขาก็มองตามหลังแม่ตัวเอง จนฉันขยับไปยืนบัง..เขาถึงหันมาโอบเอวฉันและดึงเข้าไปกอดแทน

"ไงโซล...ทำไมย่าไม่เข้าใจความแข็งแกร่งของลูกวะ โดนมาทุกอย่างทั้งแม่ดื้อพาไปบิน ทั้งโดนพ่อกวน.. ออกมามีกล้ามแน่ๆ"

"มีกล้ามเลยเหรอคะ?..คิดได้ สรุปวันนี้นอนที่ไหนคะ?^^"

"นอนนี่สิ เรื่องอะไรฉันจะห่างลูกห่างเมีย-__-" พูดจบก็ชะเง้อมองบนบ้าน ก่อนจะรีบลุกขึ้นจับมือฉัน..และใช้มืออีกข้างยกกระเป๋าย่องขึ้นบันได

สุดท้ายคุณแม่ก็ห้ามอะไรกัปตันไม่ได้ เพราะเขาดื้อดึงและยืนยันที่จะอยู่ที่นี่ คุณแม่ก็เลยให้เขาไปสาบานต่อหน้าพระแทน..ว่าจะไม่ล่วงเกินฉันหรือทำอะไรอนาจารในบ้านหลังนี้

ดูสิ..เขาเป็นคนไม่ดีกลับกลอกขนาดไหน คุณแม่ถึงขั้นจับสาบานต่อหน้าพระ

แต่มันก็ได้ผลนะ เขาไม่ทำอะไรฉันเลยนอกจากกอด สงสัยเขาปวดหลังด้วยแหละ คืนนี้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี..จนเช้าฉันก็โทรนัดคุณเต้คุยเรื่องตำแหน่งเพราะนอกจากจะไปร้านเวดดิ้งคุยกับออแกไนซ์แล้ว ฉันก็ว่าง..กัปตันก็ว่าง

แต่ขณะที่กัปตันขับรถมาส่งฉัน..และตรงไปลานจอดรถพนักงาน อยู่ๆกัปตันก็เบรครถเอี๊ยด!! เพราะมีผู้หญิงคนนึงเธอวิ่งมาตัดหน้ารถ ซึ่งฉันไม่เห็นหรอกว่าเธอคนนั้นวิ่งมาจากไหน..เพราะมัวแต่เล่นโทรศัพท์อยู่

แต่พอเห็นว่าเธอเงยหน้าขึ้น..และหันมองหลังอย่างหวาดระแวง ฉันกับกัปตันก็หันมองหน้ากันทันที

"กวาง!? O_O"

"ฉันก็ไม่ไว้ใจ" ขณะที่เรากำลังปรึกษาหารือกัน กัปตันต้นไม้ก็รีบชี้ให้ฉันดูอีกฝั่ง ที่ตอนนี้มีผู้หญิงสี่ห้าคนวิ่งกำลังวิ่งมาหากวาง..และชี้หน้าเธอ

'อีกวาง!! มึงจะไปไหน! กลับไปขึ้นรถ!' กวางหันขวับมองตามเสียงตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนมาเคาะกระจกรถฝั่งฉันแทน สีหน้าเธอดูผวากับเจ้าของเสียงมาก..น้ำตาก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างไม่หยุด

ก๊อก!ๆ ก๊อกๆ! ก๊อกๆ!

"เอาไงเจแปน" มันเหมือนฉากในหนังระทึกขวัญ ..ตอนนี้ฉันหันมองกวาง มองกัปตันและมองผู้หญิงพวกนั้นที่วิ่งใกล้ถึงกวางทุกทีๆ ก่อนที่ความใกล้..จะทำให้ฉันเห็นหน้าพวกเธอชัดเจน..และใกล้ขึ้นอีก..จนเห็นสิ่งที่พวกเธอถือในมือ

นั่นก็คือ ทะ...ที่ช็อตไฟฟ้า!!

"กัปตันปลดล็อครถค่ะ!" กึก! เมื่อเสียงปลดล็อคดังขึ้น ฉันก็เปิดกระจกบอกกวางทันที เมื่อกวางเห็นฉันเธอก็ตกใจตาเบิกกว้าง แต่ก็รีบกุลีกุจอ..เดินไปเปิดประตูรถข้างหลังและรีบขึ้นมา

กึก!

กวางขึ้นรถมาปุ๊บ ผู้หญิงพวกนั้นก็ยืนนิ่งสบถด่า แต่กัปตันเขาไม่ได้ขับรถออกไปข้างนอกนะ เขาวนหาที่จอดต่อ..วนไปเรื่อยๆภายใต้ความเงียบของคนนั่งเบาะหลัง แล้วเมื่อจอดรถและดึงเบรคมือขึ้น กวางก็ลุกลี้ลุกลนรีบยกมือไหว้

"ไปส่งที่อื่นได้ไหม ขอร้องค่ะ ฮืิอๆ"

"ไม่ ฉันไม่ใช่คนขับรถเธอ..-_-" ฉันนั่งกอดอกเงียบๆมองกวางผ่านกระจกหลัง จนเธอหันมาสบตาฉันผ่านกระจกที่ฉันมองอยู่

"เจแปน..ได้โปรด ขอร้องฮือๆ ฉันกลัว อีพวกนั้นมันจะฆ่าฉันฮือๆ "

"เธอไปทำอะไรให้ผู้หญิงพวกนั้นอีกล่ะ ?" ฉันถามเรียบๆ ก่อนจะหันมองกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นที่ยังยืนอยู่

"คือ...คือ"

"ถ้าไม่บอก ฉันจะกระชากหัวเธอลงจากรถ-_-" กัปตันขู่และมองกวางผ่านกระจกหลังเหมือนกัน จนกวางเริ่มสะอื้นอีกครั้ง..และยกมือไหว้เขา