Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 161

อิกล้ามาเหรอ?! ทำไมฉันเพิ่งรู้?!

"งั้นกลับกัน...อิไม้แลนด์วันไหน?" ฉันรีบถามเจแปน ก่อนจะเดินนำออกไปลานจอดรถ

"กัปตันแลนด์พรุ่งนี้เช้าค่ะ เอ้อพี่ใบไม้คะ..พักนี้กัปตันต้นไม้ดูแปลกๆไหมคะ? เขสมองผู้ชายบ่อยรึป่าว?" ฉันหยุดนิ่ง มือที่กำลังจะดึงประตูรถเปิดก็หยุดชะงัก ทำไมเจแปนถามอะไรไร้สาระแบบนี้วะ..

"ทำไม?" ฉันถามกลับด้วยความสงสัย แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ จากนั้นก็รีบสตาร์ทและเปิดแอร์พลางๆ ก่อนจะหันไปจ้องน้องสะใภ้ข้างๆรอคำตอบ

"คือ..เจแปนอึดอัดค่ะ พักนี้เชนกับกัปตันสนิทกันมาก แล้ววันที่เจแปนบอกว่าท้องและจะแต่งงาน อยู่ๆเชนก็มองเจแปนแปลกๆ ตาเขาเศร้าๆยังไงไม่รู้ค่ะ"

ฉันนั่งนิ่งมองน้องสะใภ้ ที่ตอนนี้หน้าเธอเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ ที่จริงก็ไม่ใช่แค่เจแปนหรอก..ฉันอิคนที่รู้ทุกอย่างแต่บอกใครไม่ได้ ก็อึดอัดเหมือนกัน!

"ทำไมเธอคิดว่าเชนกับอิไม้ได้กันเหรอ?-_-" ฉันถามผ่านๆ ก่อนจะหันมาจับพวงมาลัยรถและขับออกไป ส่วนเจแปนเธอก็นั่งเงียบอยู่สักพัก สงสัยกำลังช็อคกับคำว่า 'ได้กัน'ของฉัน

"พี่ใบไม้..มันจะมีโอกาสเป็นแบบนั้นไหมคะ?" ฉันถอนหายใจกับความคิดตื้นๆของเจแปน ถ้าอิไม้ชอบตูดป่านนี้มันกับอิไคล์ถึงไหนต่อไหนกันแล้ว สมัยมัธยมก็หมกอยู่ในห้องกันทั้งวัน

"ไม่มีอะไรหรอก เชนคงตกใจ..ก็เลยมองเธอแปลกๆ-_-"

"แต่มันหลายครั้งนะคะพี่ใบไม้ ทุกครั้งที่เจอกันเลย...อีกอย่างที่เจแปนคิดนะคะ มันอาจจะดูหลงตัวเอง แต่เจแปนคิดว่า เชนยังรู้สึกดีกับเจแปนอยู่"

เจแปนพูดเสียงเบา แล้วก้มหน้าลงมองนิ้วตัวเอง ก่อนจะเขี่ยมันเล่นกึกๆจนฉันรู้สึกคันปาก อยากจะพูดๆแม่งให้จบ แต่กูจะพูดยังไงล่ะ..ไม่ให้ยัยลาเวนเดอร์นี่หนักใจ เดี๋ยวพาลไปดร่ามาอีก

"เธอเคยคบกับเชนมานาน..เขาอาจจะไม่ชินมั้ง ที่เธอจะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา-_-"

เจแปนพยักหน้าเบาๆแล้วเงียบไป กว่าฉันจะหลุดจากความคันปากยุบยิบได้ก็นานโข จนเรามาถึงบ้านพ่อแม่ มาถึงปุ๊บ..แม่บ้านคนสวนก็ดี๊ด๊าคึกกันแปลกๆ รีบมาเปิดประตูรถและช่วยฉันถือของ

"อะไรคะ มีอะไร? ทำไมบ้าน..." ฉันหันไปถามแม่บ้าน แต่ถามไม่ทันจบ..หัวสมองที่ปราดเปรื่องก็ฉุกคิดขึ้นมา

อิกล้า..มันมาถึงแล้วแน่ๆ! ฉันเม้มปากหนึ่งทีก้าวฉับๆเดินนำเจแปน แต่เมื่อเท้าก้าวขึ้นบันไดหน้าบ้านขั้นแรก.. อิกล้าก็วิ่งและไถลมาขวางทางฉันหน้าประตู

"หวัดดีเจ๊!!"

"-_-"

"หน้าเดิมอีกแล้ว จะมีสามีแล้วก็ยังหน้าเดิม อ้าวเธอ!..เราเคยเจอกันที่นิวยอร์กนี่" ฉันกลอกตามองบนใส่อิกล้า ที่ตอนนี้หันไปยิ้มกวนตีนเจแปนแล้ว

"ใช่ๆ จำได้..^^"

"เสร็จไอ้ไม้จนได้สินะ ไม่น่าเลยๆ...ไปๆเข้าบ้าน พ่อแม่รออยู่" อิกล้ากอดคอเจแปเข้าบ้านเหมือนเมียตัวเอง ทำเอาคนที่ยืนมองอยู่อย่างฉัน..ก้าวขาแทบไม่ออก

กูไม่อยากจะคิด ถ้าอิไม้เห็นภาพนี้..อิกล้าจะตายเป็นศพสภาพยังไง

"อ้าวมาแล้ว ต้นกล้านี่จริงๆเลย นั่นพี่สะใภ้นะลูก" นั่นไงวุ่นวายทันที ฉันได้ยินเสียงแม่ไกลๆแล้ว

ฉันถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะรีบเดินตามสองคนนั้นเข้าบ้าน เอือมกับอิไม้ไม่พอ..วันนี้กูต้องมาเอือมกับอิกล้าอีก ไปอยู่เมืองนอกมา..นึกว่าจะเป็นผู้เป็นคนขึ้น

"แม่ๆ นี่เจ๊ใบจะแต่งงานกับไอ้ไคล์จริงอะ ไม่อยากจะเชื่อ ฮ่าๆ" ไอ้กวนตีน ฉันเลื่อนเก้าอี้นั่งแล้วจิกตาใส่อิกล้าทันที ก่อนที่พ่อจะรีบยกมือห้ามไว้

"อย่าทะเลาะกัน ต้นกล้ากลับมาไม่ถึงยี่สิบนาที ก็ก่อเรื่องเลยนะ อย่ากอดคอพี่สะใภ้แบบนี้ให้ต้นไม้เห็นล่ะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง-.,-" อิกล้าหน้ามุ่ยเหมือนเด็ก แม่งทำอะไรไม่ดูสารรูปตัวเอง

"พ่ออ่ะ..ผมมาถึงก็บ่นเลยนะ แค่กอดคอเป็นเพื่อนกันเอง" เจแปนยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ถึงอิกล้าจะคล้ายๆอิไม้..แต่ก็ไม่ทุกอย่าง และที่เห็นชัดๆก็คือนิสัย..อิกล้ามันกวนตีน ส่วนอิไม้น่ะ..มันเลว

"นี่ต้นกล้า..เพื่อนก็เพื่อนแต่กอดคอไม่ได้ ว่าแต่เราน่ะพาสาวๆมาด้วยรึป่าว?" แม่เหล่มองอิกล้าที่นั่งกินมะม่วงสุกไปกระดิกเท้าไป

"พามา อยู่ที่โรงแรม 5 คน" เคร้ง! เสียงช้อนในมือแม่..หล่นลงถ้วยของหวาน จนน้ำกระทิสีขาวกระเด็นออกมาโดนฉันกับเจแปน ซึ่งแม่ก็ไม่ได้สนใจ..ยังหันไปจ้องอิกล้าต่อ

"อะไรนะ?"

"ล้อเล่นค้าบ จะพาใครมาล่ะ..ผมไม่มีเงินค่าตั๋วให้ใครหรอก สาวๆค่อยมาหาเอาที่ไทย"

ฉันเบะปากทันทีเมื่อต้นกล้าพูดจบ ส่วนแม่น่ะเหรอ เหอะ! รีบหายาดมมาเตรียมไว้แล้ว เพราะไม่รู้อิกล้ามันจะเล่นเซอร์ไพรส์อะไรอีก ฉัน พ่อ อิไม้อาจจะตามมันทัน แต่แม่ไม่เคยตามต้นกล้าทันเลยสักครั้ง

วุ่นวายไม่นาน..ตกเย็นแม่ก็ชวนไคล์มากินข้าวที่บ้าน ซึ่งไคล์มาถึงอิกล้าก็เอาแต่ถาม ถามว่าคิดดีแล้วใช่ไหมที่เลือกฉัน แถมบอกเขาว่า..ตอนนี้ยังหนีทันอีก!

"อิไม้!" แม่ง มันทำอะไรรู้ไหม?! มันดึงผ้าห่มฉันออก แล้วนอนแทรกกลางระหว่างฉันกับเจแปน มันนอนทั้งชุดนักบินมันนั่นแหละ ซึ่งฉันไม่เข้าใจ..ว่าทำไมมันไม่ไปนอนห้องรับแขกกับอิกล้า!!

มันจะมานอนเบียดคนท้องอย่างกูทำไม!

นานมากที่ฉันด่ามัน แต่อิไม้ก็ไม่สนใจนอนตะแคงกอดเมียหน้าตาเฉย ฉันจึงปล่อยเลยตามเลยนอนมันทั้งอย่างงั้นล่ะ

พรุ่งนี้ก็งานแต่งฉันแล้ว หลังจากอิไม้เข้าไปรบกวน..ฉันก็หลับๆตื่นๆ หงุดหงิดจนต้องลุกไปนอนห้องแม่ ซึ่งตอนนี้แม่กำลังแขวนชุดเจ้าสาวสีขาว..ที่ยาวเหมือนแม่ชีของฉัน ก่อนท่านจะเอามือลูบเบาๆสัมผัสกับลายปัก..เหมือนภูมิใจกับมันมาก

"ชุดเจ้าสาวสวข พรุ่งนี้ลูกสาวแม่ก็จะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว^^" ฉันยิ้มบางๆทั้งที่ตาก็จะหลับ ทำไมง่วงขนาดนี้..ฉันไม่อยากลุกจากเตียงเลย

"ใบไม้..ย้ายไปอยู่กับป้าสวย ต้องเป็นลูกสะใภ้ที่ดีนะลูก หยิบจับอะไรได้ก็ทำ เขาจะได้รู้ว่าแม่สอนลูกมาดี^^" แม่เดินมานั่งข้างๆจนเตียงสปริงยุบลง ฉันจึงค่อยๆเปิดตาขึ้นและส่งยิ้มให้ท่าน ก่อนที่มือขาวอุ่นจะลูบเบาๆตามแก้มฉัน และแม่บอกกับฉันว่า..

"แม่รักลูกนะใบไม้...ง่วงก็นอนเถอะ^^" ฉันหลับตาที่หนักๆนั้นลง แต่ครั้งนี้มันมีน้ำตาไหลออกมาด้วย ฉันว่าเจแปนอารมณ์สวิงคนเดียวซะอีก.. ทีไหนได้..ฉันก็เป็นด้วย

ฉันเอาหน้าซบหมอนปล่อยน้ำตาไหลไม่นาน ก็ตัดสินใจหยัดตัวลุก..ก่อนจะค่อยๆคลานเข่าบนเตียงนุ่ม เข้าไปกอดแม่จากด้านหลัง

ตอนนี้แม่ส่งแค่มือมาลูบหัวฉัน..ท่านลูบช้าๆอยู่นาน จนฉันเริ่มทนไม่ไหว...รีบกระชับกอดแม่แน่นและสะอื้นไห้ออกมา

" ฮึกๆ หนูรักแม่นะ..ถึงหนูจะพูดไม่เก่ง แต่หนูรักแม่มากๆนะ ฮือๆ" แม่หันมาแล้วดึงฉันเข้าไปกอดทันที แต่มือท่าน..ก็ยังลูบหัวลูบหลังฉันอยู่แบบนั้น

"โอ๋ๆ...ลูกสาวแม่กิ่ง ไม่ร้องนะ..เลี้ยงมาจนจะออกเรือน..ทำไมเพิ่งมาอ้อนแม่ลูก"

ได้ยินแบบนั้นฉันยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม...ฉันปล่อยน้ำตาไหลและสะอื้นกอดท่าน จนไหล่มนสองข้างสั่นระริก ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆอยู่ๆฉันก็รู้สึกขาดแม่ไม่ได้

"ฮือๆ มะ..แม่อย่าพูดสิหนูเขิน แม่รู้ว่าหนูรักแม่ก็พอ ฮือๆ"

"เหรอๆ..รักแม่จริงอ๊ะ?" แม่ถามเสียงทะเล้น ทำเอาฉันที่ร้องไห้โฮถึงกับนิ่ง..และถอนกอดออกมา

"แม่ไม่ซึ้งเหรอ ฮึกๆ" ฉันปาดน้ำตาถาม จนแม่รีบเช็ดน้ำตาที่เปียกแก้มให้ฉันทั้งสองข้าง

"ซึ้งสิและก็รักลูกมากๆ..แต่แม่ไม่อยากให้ลูกร้อง พรุ่งนี้ก็แต่งงานแล้วนะ เดี๋ยวตาบวมไม่สวย^^"