Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 84

"จริงเหรอ? อย่าอำเล่นน่าใบไม้ ต้นไม้เนี่ยนะมีแฟน??" คุณป้ามองพี่ใบไม้สลับกับฉัน สีหน้าท่านตกใจมาก ฉันกลัวจัง...หวังว่าท่านจะไม่กีดกันหรือไล่ตะเพิดฉันนะ กัปตันยิ่งย้ำบ่อยว่าพ่อแม่เขาดุมาก

"จริงสิแม่ นี่ก็จี้ต้นไม้..ที่มันใส่ตั้งแต่สมัยเรียน เปลี่ยนแค่สร้อยเท่านั้น" คุณป้ากับคุณลุง..หันมองฉันพร้อมกัน จนฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสองอีกครั้งและแน่นอนมันสวยกว่าเดิม

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อเจแปนค่ะ...เป็นแฟนกัปตันต้นไม้" ฉันกล้าๆกลัวๆแนะนำตัวไป ถึงมือไม้จะสั่นแค่ไหน แต่พยายามยิ้มไว้ก่อน

"สวัสดีครับ ยิ้มหวานเชียว" คุณลุงรับไหว้ฉันคนแรกและตามด้วยคุณป้า ที่ตอนนี้เอื้อมมือมาจับแขนฉันแล้ว

"หนูทำให้ต้นไม้หยุดได้ไงลูก บอกป้าสิ...แล้วนี่ๆ ดูสิจี้ที่หนูใส่ ต้นไม้หวงมากเลยนะ ถ้าไม่สำคัญจริงๆ เขาไม่ให้นะ" ฉันก้มดูจี้ในคองงๆ หวงมาก? ฉันนึกว่าไปสั่งทำที่ตลาดนัดซะอีก

ทำไมคุณลุงคุณป้าไม่เห็นดุเลย ท่านยิ้มแย้มเป็นกันเองและอารมณ์ดีสุดๆ ฉันงงไปหมดแล้ว..หรือว่าท่านจะดุเฉพาะกัปตัน?

"เธอเกร็งอะไรเจแปน? กลัวพ่อแม่ฉันเหรอ?" พี่ใบไม้กอดอกถามเรียบๆจนคุณลุงคุณป้ามองฉันทันที

"ปะ..ป่าวค่ะ คือกัปตันบอกว่า..คุณลุงคุณป้าดุนิดหน่อยค่ะ เจแปนเลยทำตัวไม่ถูก" คุณลุงหัวเราะลั่นเลยคราวนี้ ส่วนคุณป้า..เอามือทาบอกมองหน้าพี่ใบไม้

"จะอะไรล่ะแม่ อิไม้มันขู่คนไปทั่ว..ตอนแม่ท้องมันแม่ดูสารคดีงูเห่าเกินไปรึป่าว"

"ฮ่าๆ โจ๊กจริงเว้ย ไปนั่งก่อนลูกๆ มาคุยกันหน่อย" คุณลุงผายมือชวนพวกเราไปนั่งที่โซฟา ก่อนท่านจะนั่งไขว่ห้างหัวเราะต่อ จนคุณป้าเริ่มถาม..ถามทั้งที่คุณลุงยังขำอยู่แบบนั้นแหละ

"แล้วนี่เจ้าตัวดีไปไหน? ต้นไม้ล่ะ"

"ไปกรมที่ดินค่ะ เห็นว่าซื้อที่สร้างบ้าน" คุณลุงหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าคุณป้าตกใจ

"สร้างบ้าน!" เมื่อคุณลุงทวนถาม พี่ใบไม้ก็กลอกตาพิงพนักเก้าอี้ทันที

"ค่ะ"

"ตายแล้ว...ต้นไม้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยนะ ถ้ามีแฟนจริงจังแบบนี้สาวๆก็ไม่น่าจะ...เอ่อ" คุณป้าดูกระอักกระอ่วนนิดหน่อยที่จะพูดอะไรออกมา ฉันจึงรีบพยักหน้ารับรู้

"คุณป้าพูดเลยค่ะ เจแปนกับกัปตันไม่มีความลับต่อกัน เจแปนรู้ว่าเขาเป็นยังไงมาก่อนค่ะ"

"น่ารักจริงๆ หนูรับได้เหรอลูก?" ฉันยิ้มแล้วพยักหน้ารัว ส่วนพี่ใบไม้ก็เบะปากรัวเหมือนกัน

"รับได้เหรอ อิไม้มันแรดนะ"

"ใบไม้ก็ว่าน้องตลอด...เอาเถอะๆเดิมอาจจะเเรด แต่ตอนนี้ป้าว่าคงไม่แล้วล่ะ ไว้ว่างๆไปทานข้าวที่บ้านเรานะหนูเจแปน ไปหาคุณย่าด้วย จะได้รู้จักกันมากกว่านี้"

ขนาดนั้นเลยเหรอ? เกินคาดชะมัด..ทำไมใจดีจัง

"ใช่ วันนี้ก็บอกต้นไม้ด้วยล่ะ ว่าลุงดุมาก..." ฉันหัวเราะเบาๆเมื่อคุณลุงแอบแซวลูกชาย

"อิอิ ค่ะคุณลุง"

"หนูเจแปนเจอพี่สาวต้นไม้อีกคนรึยังจ๊ะ? พี่ปลายฟ้าน่ะ..สงสัยวันนี้ไม่เข้าบริษัท น่าเสียดาย..จะได้รู้จักกันไว้"

"พี่ปลายฟ้าปกที่ฉันเคยบอกเธอคราวก่อน ว่ามีแฟนเป็นหมอลูกเจ้าของโรงพยาบาล"

พี่ใบไม้พูดเสริมเรียบๆแต่ตายังจ้องจอโทรศัพท์อยู่ พี่ปลายฟ้าคนนั้น เจ้าของหมวกหลังรถกัปตันแน่เลย

"ยังไม่เจอค่ะ แต่เจอต้นกล้าที่นิวยอร์กแล้วค่ะ บังเอิญบินพร้อมกัปตัน เลยเจอพอดีค่ะ"

"ว้าว หนูเจแปนเป็นแอร์เหรอลูก?" คุณป้ายิ้มหวานเอียงคอถามอย่างน่ารัก น่ารักมากๆ น่ารักจริงๆ ตั้งแต่นั่งคุยกัน..พ่อแม่กัปตันยังไม่หุบยิ้มเลย

"ใช่ค่ะ เป็นแอร์"

"ว่าแล้วเชียว งั้นป้าขอไลน์หนูไว้หน่อยน๊า ว่างๆจะได้เมาท์กัน" ฉันตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าวัยป้าๆจะเอ่ยขอไลน์วัยรุ่นอย่างฉัน แต่ฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดคิวอาร์โค้ดให้ แล้วคุณป้าท่านก็รีบสแกนไป..ก่อนสุดท้ายจะแตะมือฉันเบาๆ

"นี่ๆเอาไว้แฉวีรกรรมตาต้นไม้กัน อิอิ" น่ารักมากๆ แม่กัปตันแบ๊วมาก!

"แหะๆ กัปตันวีรกรรมเยอะใช่ไหมคะ"

"เยอะมาก เอามารวมๆกันน่าจะสูงกว่าตึกนี้" ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปดูพี่ใบไม้ทันที เพราะอยู่ๆพี่ใบไม้ก็รวบกระเป๋าเตรียมลุกขึ้น

"งั้นพ่อกับแม่คุยกับลูกสะใภ้ต่อในไลน์นะ ตอนนี้หนูต้องขอตัวเจแปนไปทำไปธุระก่อน เสียเวลามากแล้วค่ะ"

ฉันหันไปหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วยกมือไหว้คุณลุงคุณป้าทันที

"ถ้าใครชอบ..ใครวุ่นวายกับผู้ชายของฉัน เธอต้องบอกฉันเจแปน"

"คะ..ได้ค่ะ บอกแน่นอนค่ะ" พี่ใบไม้มองตรงไปถนนและยิ้มที่มุมปาก สายตาเฉียบอย่างกับนางพญาและจริงจังมาก แล้วฉันก็หลุดออกจากภวังค์ทันที...เมื่อเสียงจีพีเอสดังขึ้นมา

'ที่หมายของคุณอยู่ทางซ้าย...'

เอี๊ยด! พอได้ยินพี่ใบไม้ก็เบรครถทันที..ก่อนที่จะหันไปทางซ้ายพร้อมๆกับฉัน จนเราเจอบ้านหลังนึงหลังใหญ่พอประมาณ

"นี่เหรอบ้านเมียหลวง...ใหญ่เหมือนกันนะ เธอพร้อมไฟว้ไหมเจแปน"

ฉันบีบเข่าตัวเองแน่น ก่อนจะพยักหน้าเบาๆทั้งที่ตายังมองบ้านหลังนั้น จนพี่ใบไม้ไม่ถามอะไรอีก..พี่เขาถอยรถยาวๆและเลี้ยวเข้าไปทันที

ปรื้น ปรื้น~ แถมยังบีบแตรเร่งให้คนมาเปิดประตูบ้านให้ด้วย

"ลุง หนูมาหาหมอฮาวาย..ช่วยเปิดหน่อยค่ะ" พี่ใบไม้เปิดกระจกตะโกนบอกลุงคนนึง..ที่เดินด้อมๆมองๆมาที่เรา จนประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอัตโนมัติ และฉัน..ก็เห็นพี่ฮาวายยืนถือรีโมทโบกไม้โบกมืออยู่ข้างใน

พี่ใบไม้ปิดกระจก..แล้วหันมาพูดกับฉันทันที

"เธอรู้ไหม..ฉันเกือบได้เป็นสะใภ้บ้านนี้ ถ้าฉันไม่มีคนที่ชอบ ฉันคงตกลงปลงใจกับหมอฮาวายแล้ว"

"จริงเหรอคะ? พี่ใบไม้จะทนฤทธิ์แม่สามีได้เหรอ?"

"ถ้าเป็นเหมือนที่เธอเล่า ไม่ได้..คงได้ตบกัน"

ฉันหัวเราะเบาๆให้กำลังใจตัวเอง พอรถจอดสนิทก็เก้ๆกังๆเปิดประตูรถลงไป ตามด้วยพี่ใบไม้..ที่ถอดแว่นกันแดดราคาแพงใส่กระเป๋า แล้วมองสำรวจบ้านซ้ายขวา...จนไปหยุดที่พี่ฮาวาย

"บ้านใหญ่นะ"

"ไม่เท่าไหร่ครับ เข้าไปข้างในเถอะ..คุณแม่รออยู่" ฉันมองพี่ใบไม้แวบนึง..เพราะรู้สึกประหม่า จนพี่สาวแฟนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินข้างๆฉันเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

...ที่ฉันไม่รู้จะเจออะไรต่อจากนี้