เมื่อลู่จือสิงพูดจบ ฉันก็รู้ว่าฉันตกหลุมพลางแล้วจริงๆ
ผู้ชายคนนี้แสดงให้เห็นว่าตัวเองเล่นไม่เก่ง ผลสุดท้ายคือลูกบอลทั้งหมดถูกแทงลงไปในถุงภายในสามไม้
เขาวางไม้ไว้ข้างๆ มองฉันแล้วขมวดคิ้ว:“คุณหญิงลู่ คุณแพ้แล้ว”
เขามองจนฉันรู้สึกขนลุกขนพอง แต่ก็ยังดันทุรัง:“เมื่อตกลงที่จะเดิมพัน ก็ต้องยอมรับเมื่อตัวเองพ่ายแพ้ คุณพูดใช่ไหม ต้องการให้ฉันรับปากคุณเรื่องอะไร”
ลู่จือสิงยื่นมือออกมา:“ติดไว้ก่อน”
ฉันเห็นเขายื่นมือออกมา และระหว่างนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร:“มีอะไรหรอ?”
“กลับไปพักผ่อนกัน”
ขณะที่เขาพูดก็เดินมาจูงมือฉัน
ฉันเม้มริมฝีปาก แล้วเขาก็จูงมือฉันออกจากห้องสนุ๊กเกอร์ ฉันอดไม่ได้ที่จะถามเขาอีกสักประโยค:“จริงๆแล้วคุณต้องการให้ฉันรับปากคุณเรื่องอะไร?”
เขาหันหน้ามามองฉัน:“คุณรู้?”
ฉันพยักหน้า:“อืม!”
“ขอร้องฉันสิ!”
ฉันยกมือขึ้นและหยิกเขา:“ไม่บอกก็แล้วแต่ หลังจากนั้นก็ลืมฉันแล้ว ทำเหมือนไม่มีอะไร!”
เขายังคงมองมาที่ฉันแล้วยิ้ม ไม่พูดอะไร เขามองจนฉันรู้สึกขนลุก ฉันทำเสียงฮึออกจากจมูก และไม่ถามเขาอีก
เนื่องจากตอนเที่ยงแดดแรงมาก ดังนั้นเราจึงนอนพักกลางวันก่อน แล้วค่อยไปที่ชายทะเล
เวลาสี่โมงกว่า แสงแดดก็อ่อนลงมากแล้ว ฉันรีบดึงลู่จือสิง:“ตอนนี้เราไปกันได้หรือยัง?”
เขามองกลับมาที่ฉัน จากนั้นก็ยื่นชุดเสื้อผ้าให้ฉันชุดหนึ่ง
ฉันรับไว้แล้วเอามาดู มันเป็นชุดว่ายน้ำวันพีชสีเหลืองลายดอกไม้
สีหน้าฉันแข็งทื่อ:“คุณจะให้ฉันใส่ชุดว่ายน้ำ?”
เขาหันกลับมามองฉัน:“คุณคิดว่าไง?”
“ลู่จือสิง ฉันอายุสามสิบแล้ว!ไม่ใช่สามขวบ!ใครอายุสามสิบไปเที่ยวทะเลแล้วใส่ชุดว่ายน้ำเหมือนเด็กแบบนี้!”
สีหน้าเขานิ่งและเย็นชา:“เหมือนเด็กที่ไหน นี่ออกจะวัยรุ่นและสวย!”
ฉันหัวเราะเยาะเขา:“ฉันจะไปซื้อชุดว่ายน้ำใหม่ ฉันไม่สน ฉันจะใส่บิกินี่!”
“คุณกล้า!”
ฉันกำลังจะเดินออกไป เขายื่นมือมาดึงฉันกลับไป
“ทำไมฉันจะไม่กล้า!ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในยุคเจ็ดศูนย์หรือแปดศูนย์ ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันใส่บิกินี!และฉันซื้อชุดคลุมข้างนอก ก็มองไม่เห็นแล้ว!”
ถ้าจะให้ฉันใส่บิกินี่แบบนั้นจริงๆ ฉันไม่กล้าอย่างแน่นนอน แต่ฉันใส่ชุดว่ายน้ำแบบที่เด็กผู้หญิงใส่อย่างแน่ๆ!
มีกางเกงข้างในกระโปรง มันดูเหมือนเด็กมากๆ ทำไมฉันไม่เคยคิดเลยว่าลู่จือสิงจะเตรียมชุดว่ายน้ำแบบนี้ให้ฉัน
ฉันอยากจะโกรธเขาจริงๆ!
ฉันพูดจบก็ไม่สนใจเขา ฉันยื่นมือไปเขี่ยมือเขาออก และเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก
สักพักใหญ่ๆเขาก็ตามมา:“เมียจ๋า ชุดว่ายน้ำนี่ไม่เหมือนเด็กจริงๆนะ ฉันว่ามันน่ารักออก!”
ฉันมองเขาอย่างเย็นชา:“งั้นคุณก็ใส่เองเถอะ!”
เดิมที่โรงแรมมีร้านขายชุดว่ายน้ำ ฉันเข้าไปในร้าน ไม่นานก็เห็นชุดว่ายน้ำสีดำชุดหนึ่ง และยังมีชุดคลุมข้างนอก อันที่จริงก็ไม่อยากใส่
ลู่จือสิงยังพยายามที่จะดึงฉัน ฉันหันกลับไปจ้องเขา:“ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะโกรธแล้วนะ ลู่จือสิง!”
เดิมที่การฮันนีมูนน่าจะมีความสุข แต่เขาให้ฉันใส่ตามที่เขาต้องการ แบบนี้จะทำให้มีความสุขได้ยังไง!
ฉันก็รู้ด้วยว่าเขาไม่อยากให้ฉันแต่งตัวเซ็กซี่เกินไป แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะแต่งตัวเซ็กซี่เกินไป ฉันใส่ชุดคลุมข้างนอก และฉันก็ไม่ได้ใส่บิกินี่ทั้งชุด
เขาคงไม่อยากให้ฉันโกรธ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
ฉันรูดบัตรเพื่อจ่ายเงิน ฉันหยิบชุดว่ายน้ำแล้วหันกลับไปมองลู่จือสิง:“ยังจะไปที่ชายหาดไหม?”
ฉันพูดภาษาอังกฤษได้ไม่ดี ดังนั้นการสนทนาจึงมอบให้ลู่จือสิง
“มานี่”
เมื่อเห็นเขากวักมือเรียกฉัน ฉันตกตะลึงและรีบวิ่งไป
“ใส่ไว้!”
เขายื่นเสื้อชูชีพให้ฉัน ฉันใส่ไปด้วยถามไปด้วย:“อันนั้นฉันเคยฝึก?”
“ฝึกอะไรหรอ?”
ได้ยินที่เขาพูดแล้วฉันก็ไม่เข้าใจ:“ไม่ต้องให้คนพาไปหรอ?”
“สามีคุณอยู่ที่นี่ คุณยังจะให้ใครพาคุณไป?”
ฉันตกใจและเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ฉันรู้สึกแปลกใจ:“พระเจ้า ลู่จือสิง คิดไม่ถึงว่าคิดจะทำสิ่งนี้ได้!”
เขามองฉันแล้วหัวเราะ:“ทำสิ่งนี้ได้มีอะไรน่าแปลก ฉันสามีของคุณทำอะไรได้อีกหลายอย่าง”
เขาพูดจบก็ขึ้นสปีดโบ๊ท หลังจากนั้นก็หันกลับมายื่นมือให้ฉัน:“มา จับไว้ให้แน่นแล้วขึ้นมา!”
ฉันเห็นสปีดโบ๊ดแล้วก็รู้สึกหวั่นๆ เดิมทีก็รู้สึกกลัว แต่ก็ยื่นมือไปให้ลู่จือสิง และจู่ๆฉันก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่ากลัว
มีอะไรน่ากลัวกัน สามีฉันอยู่ตรงนี้!
“กอดสามีคุณไว้ให้แน่นนะ ตกลงไปแล้ว ฉันไม่สามารถงมขึ้นมาได้นะ!”
ทันทีที่ฉันนั่งลง เขาก็เอามือทั้งสองของฉันไปโอบเอวเขาไว้
คลื่นซัดมาแล้ว ถึงแม้ว่าสปีดโบ๊ดจะยังไม่ออกไป แต่มันก็ไหวๆ ฉันอยู่ข้างบนยังรู้สึกได้ แค่คิดก็รู้ว่าเป็นไง อีกเดี๋ยวถ้าออกไป ก็ไม่แน่ว่าถ้าไม่ระวังอาจจะตกลงไปก็ได้
สองมือของฉันจับไว้แน่น และหันไปมองเขา:“ฉันจับไว้ดีแล้ว คุณเริ่มได้เลย!”
“โอเค ให้สามีพาเธอไปพิชิตทะเล”
เมื่อเสียงของเขาจบลง สปีดโบ๊ทก็แล่นไปยังผืนน้ำอันห่างไกล ฉันตื่นตกใจ และอดไม่ได้ที่จะกรี๊ด:“อ่า——”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้