หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 109

คนรักของแอนดรูกล่าวว่าตำรวจบุกเข้าไปในบ้านของพวกเขาและจับตัวแอนดรูโดยไม่มีการเตือนหรือเหตุผลใดๆเลย เธอไม่ได้บอกให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ๆฉันก็นึกถึงชายคนนั้นจากเมื่อคืนที่ชื่อคริสโตเฟอร์

เขาดูถูกแอนดรูจริงๆ เมื่อเขาจับฉันได้เมื่อวานนี้ เขาบอกว่าเขาต้องการชีวิตของแอนดรู ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

ฉันดูเวลาหลังจากวางสายและตอนนั้นก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว ฉันไม่มีรถ ถ้าผู้ช่วยของฉันมารับฉันต้องใช้เวลาเดินทางสองสามชั่วโมง และเมื่อฉันไปถึงในเมือง ก็จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยถึงประมาณห้าโมงเย็น

ในทางกลับกัน ดิกสันจะกลับมาในเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ถ้าฉันเข้าไปยุ่งในเรื่องนี้ ฉันจะไม่มีเวลาพอที่จะกลับไปที่คฤหาสน์ทันเวลา

ถ้าดิกสันพบว่าฉันออกจากคฤหาสน์อีกครั้ง เขาจะต้องโกรธแน่นอน ฉันรู้สึกไม่สบายใจไม่เพียง แต่เกี่ยวกับความจริงที่ว่าฉันเหนื่อยและง่วงมากในช่วงอากาศฝนตก แต่ยังเกี่ยวกับเรื่องของแอนดรูด้วย...

ในที่สุดฉันก็ยังคงต้องช่วยเขา

ฉันถอนหายใจและส่งข้อความไปหาผู้ช่วยของฉัน

ฉันนอนบนเตียงต่อไปสักพักแล้วก็ลุกขึ้นโดยไม่เต็มใจหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อฉันแต่งหน้าเสร็จแล้ว ผู้ช่วยของฉันก็ยังเข้าไปไม่ถึง

ฉันหิวมากเพราะเมื่อวานฉันไม่ได้กินอะไรมากนัก ฉันจึงเข้าครัวและปรุงบะหมี่ด้วยตัวเอง เมื่อฉันกินได้แค่สองคำ แมวสีส้มของเพื่อนบ้านก็พาคู่หูของมัน นั้นคือแมวสีขาวและวิ่งตรงมาหาฉัน

ทั้งสองตัวนั่งอยู่หน้าประตู จ้องมองมาที่ฉันอย่างต่อเนื่องและส่งเสียงร้องไม่หยุด

เสียงร้องของพวกเขาหยาบและแย่มาก พวกเขาฟังเหมือนชายวัยกลางคนที่เสียงแตก

เมื่อฉันกินบะหมี่เสร็จ ฉันก็ทำความสะอาดล้างถ้วยหลังจากที่ตัวเองอยู่ในครัว จากนั้นฉันก็เดินไปที่ทางเข้าของคฤหาสน์และเรียกหาแมวสีส้ม “เด็กดี เข้ามานี่สิ”

ทั้งคู่ฉลาดและเป็นมิตรมาก ทันทีที่พวกเขาเห็นฉันโบกมือพวกเขาก็วิ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว ฉันพาพวกเขาไปที่บ่อปลาในสวนหลังบ้าน

มีปลามากมายในบ่อปลา โดยเฉพาะปลาคาร์ป ฉันหาแหและจับปลาได้สองตัว แต่ละตัวสำหรับหนึ่งในนั้น พวกเขาจับปลาและรีบวิ่งกลับไปที่คฤหาสน์ใกล้เคียง

เพื่อนบ้านใกล้เคียงอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณสิบเมตร ฉันเก็บตาข่ายกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น และส่งข้อความให้ผู้ช่วยของฉัน

[เมื่อไหร่จะมาถึง?] ฉันส่งข้อความ

[ในอีกห้านาที] เขาตอบ

จากนั้น ฉันก็เก็บโทรศัพท์และกลับไปที่ห้อง ฉันเปลี่ยนเป็นชุดขนแกะสีดำตัวยาวและคลุมตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อให้ตัวเองอบอุ่น

ฉันนั่งบนโซฟาในขณะที่รอผู้ช่วยของฉันอย่างอดทน ฉันลังเลว่าควรจะบอกดิกสันหรือไม่ว่าฉันจะออกไป แต่ฉันตัดสินใจที่จะบอกเขาเมื่อไปถึงในเมืองเท่านั้น

ในที่สุดเมื่อผู้ช่วยของฉันมาถึง นั้นเป็นเวลาตอนบ่ายสามโมงแล้ว เขาถือร่มและวิ่งไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ “ท่านประธานชอว์” เขาเรียกชื่อฉัน

ฉันเดินตามเขาไปใต้ร่มและตามเขาไปที่รถ เนื่องจากเป็นทางลงเนิน ผู้ช่วยของฉันจึงขับรถช้าๆ ในที่สุดเมื่อเรามาถึงเมือง ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว

ฉันส่งข้อความไปให้ดิกสันก่อนที่ฉันจะลงจากรถ

[ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก ฉันจะกลับไปที่คฤหาสน์ของชอว์ในภายหลังนะ]

การเดินทางไปยังบ้านพักตากอากาศบนยอดเขาต้องใช้เวลานาน ดังนั้นการไปที่นั่นจึงเสียเวลามาก

ฉันรู้สึกพูดไม่ออก

เขาไม่เคยพูดไม่ดีกับฉันขนาดนี้มาก่อนในชีวิตของเขา

ฉันแค่รู้สึกว่าเขาควรจะมีชีวิตที่มั่นคงกว่านี้

ฉันไม่อยากที่จะทะเลาะกับเขาเรื่องนี้ ฉันจึงลุกขึ้นและออกจากห้องไป ผู้ช่วยของฉันถูกปล่อยให้ไปจัดการเรื่องนี้กับตำรวจ เรารอประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนที่แอนดรูจะถูกปล่อยตัวในที่สุด

“ฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน” ฉันพูดในขณะที่ฉันถือร่มและเดินเข้าไปหาเขา

แอนดรูไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอที่ฉันเลือก เราไม่ได้พูดสักคำในรถ เมื่อเราลงจากรถ ฉันขอให้ผู้ช่วยรอฉันที่รถ

มีบางอย่างที่ฉันยังต้องถามเขาเพื่อความชัดเจน

แอนดรูและฉันเดินเคียงข้างกันภายใต้สายฝน ฉันเขย่งตัวขณะที่ถือร่มอยู่เหนือเขาเพราะเขาสูงเกินไป

“ฮึ่บ” เขาไม่ชอบที่ฉันตัวเตี้ย เลยคว้าร่มมาจากฉันแล้วถือมันให้เราทั้งคู่แทน “คุณมาช่วยผมทำไม?” เขาถามด้วยความโกรธ

ตอนที่ฉันช่วยเขา เขาอาจจะรู้สึกว่าฉันแค่หาเรื่องก้าวเท้าเข้าไปในประเด็นที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

ฉันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “คุณคิดว่าฉันอยากจะช่วยจริงๆเหรอ? คนรักของคุณโทรหาฉัน และฉันไม่สามารถเพิกเฉยต่อเธอและไม่ส่งความช่วยเหลือใดๆนั้นมันจะดูแย่มากนะสิ”