หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 16

การคุยโทรศัพท์ใช้เวลาไม่กี่นาที

ดิกสันออกไปได้สักพัก แต่พอเขากลับเข้ามาสีหน้าเขาดูกังวล

เขามองไปที่เธออย่างหมดหนทาง

เธอถามเขาเบา ๆว่า "เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

แทนที่เขาจะตอบคำถามของเธอ เขาถอนหายใจและถามเธอกลับแทน "ผมจะกลับแล้วนะ คุณอยากกลับพร้อมกันไหม?"

เธอนึกขึ้นได้และถามเขาว่า "เป็นเพราะ เกวนเวิร์ทหรือเปล่า?"

ดิกสันหลับตาแล้วพูดว่า "เกวนได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุน่ะ"

เธอถามด้วยความอดทน "แล้วคุณก็จะกลับไปดูแลเกวนยังงั้นเหรอ?"

ดิกสันค่อย ๆ เงียบลง แต่เขาก็ได้ให้คำตอบเธอแล้วโดยการเดินออกจากห้องไป

ก่อนที่เขาจะเดินออกไป เธอเตือนสติเขาว่า "เราตกลงกันแล้วนะว่าในช่วงเวลาที่เราคบกันคุณไม่มีสิทธิ์ให้ไปพบกับเธอ นี่คุณจำไม่ได้เหรอ?"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "จำได้สิ ผมเลยอยากจะ... "

"ขออนุญาตฉันเหรอ?"

“ทำไมคุณโง่จนขนาดคิดถึงว่าเราจะปล่อยให้ไปง่าย ๆ ล่ะ”

"ดิกสัน ถ้าคุณไป ฉันจะจบเกมนี้ทันที"

ฉันหยุดดูหนัง ลุกขึ้นแล้วยิ้ม "ฉันจะไม่ห้ามคุณ ถ้าคุณจะไป เว้นแต่ว่าคุณอยากจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน ดิกสัน ฉันไม่ได้เป็นคนขี้เกรงใจอย่างที่คุณคิดหรอกนะ”

ดิกสันจ้องมองเธอด้วยสายตานิ่งเงียบและยังคงหันหลังกลับแล้วเดินออกไปในที่สุด

เขาไปแล้ว เธอทำได้เพียงยืนอยู่หลังหน้าต่างมองตามแผ่นหลังที่ดูมั่นคงของเขา

เธอถอนหายใจแล้วพลิกตัวกลับไปนอนบนเตียง

ตอนค่ำ แม่ของดิกสันเรียกเธอให้ไปทานอาทานอาหารเย็น เธอจึงแต่งตัวเพื่อเตรียมลงไปชั้นล่าง เธอถือกระเป๋าเดินทางไปด้วยและยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น จากนั้นเธอสังเกตว่าหิมะในสนามเริ่มหนาขึ้นแล้ว

แม่ของดิกสันเห็นเธอถือกระเป๋าเดินทางอยู่เลยถามเธอเบา ๆ ว่า "หนูจะกลับแล้วเหรอ?"

"ค่ะ เดี๋ยวสักพักหนูต้องไปขึ้นเครื่องแล้วค่ะ ขอโทษที่ช่วงนี้มารบกวนนะคะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอก หนูเป็นลูกสะใภ้ของแม่นะ ทำไมถ่อมตัวกับแม่จัง?"

“คุณน้าคะ ดิกสันกับหนูหย่ากันได้สักพักแล้ว”

แม่ของดิกสัน เงียบไปเพราะกำลังตะลึง

แม่ของเขาดูเศร้า เธอยิ้มแล้วถามว่า "หนูไปปั้นตุ๊กตาหิมะได้ไหมคะ?"

"ได้สิ ให้แม่ไปช่วยไหมล่ะ?"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูก็ไปแล้ว"

เธอเจอที่ที่หิมะเกาะตัวกันหนาที่สุดในการเริ่มต้นปั้นมัน เพราะเธอเคยสร้างมันกับพ่อแม่ของเธอในตอนที่ยังเด็ก ตอนนี้เธอจึงไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะปั้นมันขึ้นมา หลังจากปั้นเสร็จแล้วเธอก็หยิบผ้าพันคอสีน้ำตาลออกมาคล้องคอตุ๊กตาหิมะ

เธอกลับไปที่ห้องนั่งเล่น กำลังจะหยิบกระเป๋าเดินทางแล้วออกไป แต่รูปถ่ายบนผนังเตะตาเธอเข้า มันเป็นภาพถ่ายของดิกสันตอนที่เขายังเด็กกำลังเล่นเปียโน ในภาพเขาสวมเสื้อยืดสีขาวธรรมดา ๆ

เขาดูอ่อนโยน หล่อเหลา ไม่มีใครเทียบได้เลย

ก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งได้รู้ว่ามีรูปแบบนี้อยู่ด้วยและเธอก็เอาแต่จ้องมองมัน มันวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ ครั้งหนึ่งดิกสันจับเธอและถามเธอด้วยความงุนงงว่า "เธอมองดูจริงจังอะไรขนาดนี้น่ะ?"

ในที่สุดเธอก็ยังไม่สามารถต้านทานมันได้และแอบฉีกรูปถ่ายออกไปเพื่อซ่อนไว้ในกระเป๋า เมื่อฉันไปถึงประตู แม่ของดิกสันเรียกเธอ เธอคิดว่าแม่ของเขาคงจับได้แล้วว่าเธอขโมยรูปของดิกสันไป เธอจึงทำเป็นไม่ได้ยินแม่ของเขาและออกไปอย่างรวดเร็ว

ดังนั้น เธอจึงไม่ได้ยินที่แม่ของดิกสันถามว่า "ทำไมหนูถึงมีผ้าพันคอของแลนซ์น่ะ?"

เธอปวดหัวหนักมากขณะที่นั่งเครื่องบิน มีแอร์โฮสเตสมาปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมา

เธอตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงและรีบมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ของครอบครัวชอว์

เธอรู้สึกอ่อนเพลียไปทั่วร่างกาย เธอต้องเป็นหวัดหลังจากที่เธอปั้นตุ๊กตาหิมะแน่ ๆ เนื่องจากเธอมีสุขภาพที่ย่ำแย่อยู่แล้ว ดังนั้นเธอรู้สึกอ่อนแอไปหมดและมีรู้สึกไข้ในตอนนี้ เธอออกจากคฤหาสน์ของครอบครัวชอว์แล้วนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล

แพทย์ที่เธอเข้ารับการรักษาเห็นเธอและถามด้วยความประหลาดใจว่า "ทำไมคุณอ่อนแอขนาดนี้เนี่ย?"

เธอพยักหน้า “ฉันเป็นหวัดน่ะค่ะ ใส่สายน้ำเกลือให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

"ได้ครับ แล้วช่วงนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ?" เขาถาม

“ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากแล้วก็เลือดออกเยอะด้วย”

หมอบอกว่า "ยังไงผมก็ยังแนะนำให้คุณผ่าตัดนะครับ"

เธอปฏิเสธหมอด้วยรอยยิ้ม "คุณบอกว่าฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะต้องผ่าตัดฉันก็ไม่หายสนิทหรอกค่ะ ฉันก็แค่จะมีชีวิตได้ต่อไปอีกไม่กี่เดือน ถ้าเป็นอย่างนั้นมันต่างกันตรงไหนคะถ้าฉันต้องผ่าตัด?"

นอกจากนี้ เธอคงไม่ต้องการใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างไร้ความหมายในโรงพยาบาลหรอกนะ

หมอถอนหายใจและพูดว่า "คุณชอว์ผมจะตรวจร่างกายของคุณก่อนนะครับ"

หลังจากตรวจสุขภาพเสร็จ คุณหมอได้จัดห้องวีไอพีที่เธอเคยพักให้ เธอนอนลงบนเตียงแล้วรู้สึกเวียนหัวและหลับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นร่างสูงโผล่มาที่หน้าต่าง

ถนนในเมืองอู๋มีที่แสงสว่างและชายคนนั้นยืนหันหลังให้เธอ จ้องมองไปที่แสงไฟนอกหน้าต่าง เธอนอนกระพริบตาอยู่บนเตียงและถามเขาว่า "เกวน เวิร์ทอยู่โรงพยาบาลนี้ด้วยเหรอ?"

เธอกอดซัมเมอร์ในขณะที่ซัมเมอร์เล่าไปร้องไห้ไป “ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเธอจริง ๆ นะ แต่เธอบอกว่าแกแย่งดิกสันของเธอไป และพรากเขาไปจากเธอ! เธอหาเขาไม่เจอ เธอเลยมาหาฉันเพราะแกกับฉันเป็นเพื่อนซี้กัน เธอคิดว่าฉันต้องรู้ว่าแกอยู่ที่ไหน แต่ฉันไม่รู้จริง ๆ! จากนั้นเธอก็เริ่มล้อฉันแล้วก็เยาะเย้ยโจเซฟว่าเขาเป็นคนพิการและทำอะไรไม่ได้เลย ฉันอดทนไม่ได้และขับรถเข้าชนเธอ ฉันโคตรโมโหเลย ถ้าไม่มีเธอ โจเซฟกับฉันคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ ทนายของเธอบอกฉันว่าฉันถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมและฉันจะต้องถูกจำคุกอย่างน้อยสองปี แคโร ช่วยฉันด้วย! ฉันเข้าคุกไม่ได้นะ ฉันยังต้องดูแลโจเซฟ ฉันอยากอยู่กับเขา! ฉันไม่อยากติดคุกนะแคโร”

ซัมเมอร์ใกล้จะมีอาการทางจิต เธอกอดเพื่อของเธอไว้และปลอบโดยบอกว่าไม่เป็นไร ทันใดนั้นเธอก็คิดได้ว่าเธอต้องไปหาดิกสันเพื่อแก้ไขปัญหานี้เพราะ เกวน เวิร์ท เชื่อฟังเขามากที่สุด

เธอไปหาดิกสันที่โรงพยาบาลทั้ง ๆ ที่เธอก็ยังป่วยอยู่

ตอนนั้นเขากำลังป้อนซุป เกวน เวิร์ท และทำมันอย่างเบามือ เหมือนที่เขาเคยดูแลฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง

เธอกระพริบตาและอยากจะเคาะประตู แต่ เกวน เวิร์ทเห็นเธอที่ประตูก่อน เกวนจึงตั้งใจถามดิกสันต่อหน้าเธอว่า "ดิกสันคุณรักฉันไหมคะ?"

ดิกสันตอบอย่างเรียบเฉย "ทำไมจู่ ๆ คุณถึงถามแบบนี้ล่ะ?"

เกวน เวิร์ท ยืนกรานที่จะถามคำถามเดิม "คุณรักฉันไหมคะ?"

“เกวน คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ”

เขารู้สึกยังไงกับเกวน เวิร์ทเหรอ...นั่นก็ต้องเป็นความรักอยู่แล้วสิ

ฉันล้มเลิกการเคาะประตูห้องแล้วรออยู่ที่ห้องโถง เพียงประมาณ 20 นาทีต่อมาดิกสันก็เดินออกไป เขาตะลึงเมื่อเห็นฉัน เขาถามฉันอย่างเฉยเมย "ทำไมคุณถึงมาที่นี่?"

เธอเม้มริมฝีปาก "คุณปล่อยซัมเมอร์ไปได้ไหม?"

“คุณกับเธอ ... ”

"เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง"

ดิกสันคิดอยู่พักหนึ่งและพูดกับเธออย่างชัดเจนว่า "ผมต้องทำให้เรื่องต่าง ๆ ชัดเจนสำหรับเธอ ถ้าคุณได้รับบาดเจ็บผมก็ต้องทำแบบเดียวกันกับคุณเช่นกัน ไม่อย่างนั้นเธอจะคอยมารังควานผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ และจำมันตลอดเวลาโดยคิดว่าเธอไว้ใจให้ผมปกป้องเธอในขณะที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย "

ดิกสันพูดถูก ถ้าเขาช่วยเธอ เกวน เวิร์ท ก็จะผิดหวังในตัวเขาและเขาก็จะปล่อยผู้หญิงของเขารู้สึกแย่เช่นกัน เขาไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ข้างเธอเพราะเธอไม่ใช่คู่หมั้นของเขา

น้ำเสียงของเขาเบา แต่ก็เบาจนฟังดูโหดร้าย

เพราะเขากำลังพูดความจริง

ดิกสันเดินผ่านฉันแล้วกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นเธอก็ถามเขาอย่างเย็นชาว่า "เพราะฉันไม่ได้ตามตื๊อคุณ คุณก็เลยไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้ฉันฟังสักครั้งเลยเหรอ?"

เขาหยุดเดินแล้วมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่สงบ

"แคโรไลน์ นี่คุณพูดอะไร?"

เขาฟังดูเย็นชา กลัวว่า เกวน เวิร์ท ในห้องผู้ป่วยจะได้ยิน เขาพูดกับเธอเบา ๆ เธอถามด้วยแววตาที่น้ำตาคลอเบ้า “ดิกสันฉันไม่ได้สร้างปัญหาให้คุณ ตอนที่คุณพรากลูกของฉันเมื่อสองปีก่อน ฉันก็ไม่ได้ทำ แม้ว่าหมอจะบอกว่าฉันจะไม่ได้เป็นแม่คนอีกต่อไป! คุณทำให้ฉันไม่สามารถเป็นแม่คนได้อีกต่อไป แล้วตอนนี้ฉันขอให้คุณปล่อยซัมเมอร์ไปเพื่อทดแทนสิ่งที่ฉันเสียไปได้ไหม?"

"แคโรไลน์ คุณพูดอะไรน่ะ"