หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 189

ที่ผ่านมาเกวนมักทำตัวผิดแปลกไปจากปกติ เธอบ้าขึ้นมากกว่าเดิม และไม่เกรงกลัวอิทธิพลของฉันแม้ว่าตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบากก็ตาม เพราะฉะนั้นอีกฝ่ายถึงกล้าต่อปากต่อคำกับฉันเฉกเช่นตอนนี้

แต่หล่อนทำให้ดิกสันต้องตาย แถมยังพูดออกมาอีกว่าจะทำลายชีวิตของชายทุกคนที่เธอไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครอง ทว่าซักพักกลับยกมือขึ้นมาปิดหน้าก่อนจะร้องไห้โฮออกมา “ทำไมดิกสันต้องมาตายเพราะคนอย่างแกกันนะ?”

ฉันก็คิดแบบนั้น

มือเรียวปาดหยาดน้ำฝนออกจากใบหน้า แล้วหันมองขึ้นไปยังเนินเขาด้านบน “ถ้าแกมีความเมตตาอยู่ในใจมากกว่านี้ ดิกสันคงไม่ต้องมาจบชีวิตแบบนี้หรอก!”

ยัยนี่เห็นแกตัวอย่างร้ายกาจ!

แคโรถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย พลางเบนสายตาไปยังเกวนที่เต็มไปด้วยรอยแผล ฉันหันไปสั่งชัคที่ยืนอยู่ข้างตัว “หลังจากนี้ช่วยพาเธอไปสถานี้ตำรวจที แล้วก็บอกเจ้าหน้าที่ถึงเรื่องที่เธอขับรถชนโจเซฟด้วยนะ เอาให้แน่ใจเลยว่ายัยนี่ต้องได้รับโทษทัณฑ์ที่เล่นกับความเป็นความตายของคนอื่น!”

เขาตอบเสียงต่ำ “รับทราบครับ ประธานชอว์”

ฉันเรียกชื่อของเขาอย่างเหนื่อยอ่อนอีกครั้ง “ชัค”

“ครับ ประธานชอว์”

สายฝนในหน้าร้อนนี่ไม่ได้เย็นอะไรมากมาย แต่ทว่าใจของฉันกับเย็นเชียบราวกับโดนแช่แข็ง

ริมฝีปากบางเอ่ย “ชอว์ คอปเปอเรชั่น ตั้งรากฐานอยู่ที่เมืองอู๋มานานแค่ไหนแล้วเหรอ?”

เลขาของฉันอธิบาย “คุณปู่ของคุณเริ่มก่อตั้งธุรกิจเมื่อปีคริสต์ศักราชหนึ่งเก้าห้าสาม และมาตั้งรากฐานอย่างเป็นทางการที่เมืองอู๋เมื่อปีหนึ่งเก้าเจ็ดสาม ดังนั้นก็เกือบสี่สิบหกปีแล้วล่ะครับ”

“ชัค ย้ายบริษัทแม่ไปที่เมืองถงกันเถอะ”

ร่างของเลขาชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เราต่างก็รู้ดีว่ามันยากขนาดไหน หากจะต้องทิ้งเมืองที่มีบริษัทในเครือมากมาย รวมทั้งธุรกิจเส้นสายที่หว่านทิ้งไว้ไปในหลายปีที่ผ่านมา

ทว่าอีกฝ่ายก็ยังเชื่อใจฉัน พลางเอ่ย “ครับ พรุ่งนี้ผมจะจัดการให้ในทันที”

ไม่ว่าฉันกับดิกสันจะทะเลาะกันเรื่องอะไร เขาก็จะเข้าข้างฉันเสมอ

แต่ในตอนนี้...

สุดท้ายเขาก็ยังโทษฉัน

สองเดือนผ่านไปอย่างยากลำบาก ตอนนี้เป็นเดือนสิงหาคม ลมร้อน ๆ ของมันกำลังพัดผ่านไปทั่วเมือง อีกทั้งความประพฤติของฉันที่เริ่มแย่ลง แคโรปล่อยงานทุกอย่างของ ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้ชัคจัดการ

ตอนแรกเลขาคนเก่งจะจัดซื้อบ้านคฤหาสน์ให้ ทว่าฉันขอเป็นแค่อพาร์ตเมนต์ซักหลังแทน และสองเดือนต่อมา ฉันก็ยังคงหมกตัวอยู่ในที่พักโดยไม่ติดต่อกับใครอื่นเลยซักคน

จนกระทั่งเอเลเนอร์โทรเข้ามา

แคโรยังคงรู้สึกแย่ที่ปล่อยให้เอเลเนอร์เผชิญกับเหตุการณ์ครั้งหน้า พอเห็นเธอโทรมาแบบนี้ ถึงรีบกดรับสายทันทีพลางเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน “จู่ ๆ ทำไมถึงโทรหาฉันล่ะเนี่ย?”