หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 244

ฝนเริ่มตกหนักและสาดเข้ามาเรื่อย ๆ ฉันพยายามใช้ตัวบังโทรศัพท์ไม่ให้เปียก ยังมีอีกหลายเรื่องที่อยากจะบอกคนปลายสาย รวมทั้งความไม่พอใจบางอย่างที่ยังติดค้างอยู่ลึก ๆ ในใจ

ทว่าก็ไม่สามารถเรียบเรียงเป็นคำพูดบอกไปได้ ร่างเล็กเบนสายตาไปยังเลขาคนเก่งอย่างหนักใจ ร่างของเขาเปียกโชกไปทั้งตัว อีกทั้งใบหน้าจาสที่ซีดเผือด น้ำเย็น ๆ ที่สาดเข้ามาล้างคราบเลือดที่อยู่บนหน้าเขาออกไป

เราทั้งคู่บาดเจ็บ และฝนกำลังทำให้เราเสียเลือดมากขึ้น หากความช่วยเหลือไม่มาในเร็ว ๆ นี้...

แต่บางครั้งอาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้ฉันไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย แคโรเอ่ยปากพูดับเลขาอีกครั้ง “ชัค นายอยู่กับฉันมาเกือบเก้าปี นายอยู่กับฉันตั้งแต่วันที่ฉันรับช่วงต่อ ชอว์ คอปเปอเรชั่น แล้วก็คอยช่วยแก้ไขปัญหาต่าง ๆ มาตลอด”

ประธานครับ นั่นมันหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”

ชัคตอบกลับอย่างอ่อนโยน แต่ตอนนี้ร่างของฉันเริ่มไม่รู้สึกอะไรแล้ว มือเรียวกำมือถือไว้แน่นอย่างต้องการคุยกับคนปลายสาย ทว่าพอนึกถึงความเย็นชาของเขาแล้ว...

สุดท้ายแล้วฉันก็กลัว และไม่ยอมปล่อยวางทิฐิของตัวเองลง นิ้วเรียวกดวางสายพลันโยนมือถือไปอีกทาง เนินนาน ชัคยังคงพูดต่อไป ทว่าฉันกลับเลิกตอบเขาไปแล้ว

ขณะที่ติดอยู่ในรถก็ไม่รู้เลยว่าฝนยังตกอยู่อีกนานหรือเปล่า สติของฉันเลื่อนลอยแต่ยังได้ยินเสียงคนพูดคุยอยู่ข้างหู “คุณชิคครับ คุณชอว์ยังติดอยู่ด้านหลัง เราต้องใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีเพื่องัดประตูครับ”

“อาการของเธอเป็นไงบ้าง?” เสียงทุ้มตอบกลับ

“ไม่ค่อยดีเลยครับ”

“ตัดประตูเลย” เขาสั่ง

เสียงด้านนอกเริ่มเงียบลง แต่ฝนกลับตกแรงขึ้น

ฉันฝันถึงพ่อกับแม่ และก็ควินซี่ เราทั้งสี่คนดูมีความสุขมาก พลันภาพก็ตัดไปเป็นช่วงปีใหม่

ในวันที่ฉันนอนรอความตายอยู่บนเตียงโดยไม่รู้ตัวว่ารักผิดคน

และภาพก็ตัดไปเป็นวันแรกที่ฉันเจอกับแซคคารี่ อีกฝ่ายกำลังจูบฉันอยู่ที่แม่น้ำ

ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มนั่นเอ่ย “เธอจะได้ไม่มีวันได้หนีไปไหนอีก”

ไม่รู้ว่าพวกเขาใช้เวลานานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แซคคารี่อุ้มฉันขึ้นมาจากพื้น ก่อนที่ใครบางคนจะเข้ามาตรวจดูร่างกายของฉัน “ต้นขากับหลังบาดเจ็บ แขนของเธอโดนบาดด้วย ชีพจรเต้นช้า”

แซคคารี่เป็นผู้ชายประเภทเดียวกันกับที่ผึ้งชอบดอมดมดอกไม้ ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังคิดว่ามันยากเกินไปที่เราจะลงเอยกันแบบคู่รัก

และใช่ แม้เราจะเคยมีอะไรกันแล้วสองครั้ง แต่สัมผัสของเขาก็ยังคงเย็นชาราวกับคนแปลกหน้า มันเป็นความรู้สึกของระยะห่างที่ไม่มีทางกำจัดออกไปได้

ร่างเล็กพยายามขยับกาย ทว่ากลับเจ็บไปทั่วร่าง แคโรถอนหายใจอย่างหมดสภาพ ทั้งเปราะบาง ทั้งอ่อนแอ แซคคารี่สังเกตเห็นก่อนจะหมุนตัวเดินมาหาเงียบ ๆ

มือหนาเอื้อมมาคว้าแขนที่บาดเจ็บพร้อมพยุงช่วยให้ลุกนั่ง แซคคารี่เอาหมอนนุ่มมาหนุนหลังให้เพื่อกันไม่ให้มันกระทบกับแผลส่วนอื่น แคโรมองอีกผ่ายนิ่ง

เขารวบผมยุ่งเหยิงขึ้นมันให้เรียบร้อยพลางใช้นิ้วนวดเบา ๆ ที่ข้างขมับ ไม่นานเสียงอ่อนนุ่มที่เขาไม่เคยใช้มาก่อนก็เอ่ยถาม “แคโร เธอยังเจ็บแผลอยู่ไหม?”

“มันเจ็บ แต่ยังพอทนไหว” ฉันสอบไม่สบตา “แล้วชัคเป็นยังไงบ้าง?”

ร่างหน้าทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ กัน

“อาการของเขาทรงตัวแล้ว ฉันสั่งให้แยร์พาตัวเขากลับไปเช็คอาการที่เมืองถงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”