หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 255

ยารา: “ฉันมาถึงที่เมืองถงตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”

แคโรส่งกลับพร้อมถามอย่างสุภาพ

แคโรไลน์: “ต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า?”

ยารา: “ได้ข่าวว่าเธอมีโรลส์ รอยซ์รุ่นล่าสุดใช่ไหม?”

ความสนใจของยาราก็คือสิ่งที่เธอต้องการนั่นแหละ

แคโรไลน์: “ฉันจอดมันไว้ที่ออฟฟิศ เธอมาเอาไปได้เลย”

ฉันไม่ใช่คนขี้เหนียวกับเรื่องแบบนี้ อีกอย่างมันก็สิ่งที่เพื่อนทำให้กันได้ ยาราเดินทางมาถึงในเวลาต่อมา ใกล้ ๆ ช่วงที่ฉันกำลังจะเลิกงานพอดี

มือเรียวคว้ากุญแจรถพลางเดินลงไปหาคนเป็นเพื่อน ยาราดูมีความสุขพลางโบกไม้โบกมือเรียกทันทีที่เห็นฉัน

“แคโรไลน์ ฉันเอาของขวัญมาให้เธอด้วย!”

เพื่อนตัวเล็กพูดแล้วยื่นถุงผ้าใบใหญ่มาให้

ในถุงนั่นมีกล่องชีสที่ตกแต่งสวยงามอยู่หนึ่งกล่อง

ยารายิ้มหวานอธิบาย “นี่เป็นชีสแบบพิเศษที่หาได้เวนิสที่เดียวเลยนะ ฉันไม่ได้รวย แต่ฉันตั้งใจซื้อมาให้เธอ และหวังว่าเธอจะชอบมันถึงแม้มันจะไม่ได้แพงอะไร”

แคโรเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะยิ้มกลับ “จนเจินอะไรกัน เธอเป็นถึงลูกสาวของตระกูลทอมป์สันเลยนะ ลืมแล้วเหรอ?” ฉันพูดเชิงแซว “โอ้ จริงสิ เธอยังไม่ได้สิบใบขับขี่ไม่ใช่เหรอ?”

ถามออกไปทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าอีกฝ่ายยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีด้วยซ้ำ

“ฉันแอบขับก็ได้ มันไม่เป็นไรหรอกน่า”

และด้วยความที่เคยเห็นทักษะการขับรถของเธอมาแล้ว จึงยื่นกุญแจรถให้ยาราอย่างไร้ความกังวล เธอยื่นมือมารับไว้พร้อมเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

หากเปรียบเทียบกับยาราจอมเย็นชาที่เคยพบเมื่อก่อน คงพูดได้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายดูน่าเข้าหามากกว่าเดิม หรือว่าเมื่อก่อนเธอจะอายจนไม่กล้าขอยืมกัน?

ยาราหันหลังหมุนตัวเดินออกไป และไม่นานชัคก็ส่งข้อความเข้ามา

เลขาชัค: “ประธานชอว์ เมื่อครู่เราได้รับบัตรเชิญเข้างานเลี้ยงในคืนนี้ครับ”

ฉันพิมพ์ตอบ

แคโรไลน์: “งานเลี้ยงอะไร?”

“งานเลี้ยงวันเกิดของนาธาน”

ชัคส่งรูบบัตรเชิญมาให้ฉันดู อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่ที่เราย้ายบริษัทแม่มาที่เมืองถง ชอว์คอปเปอเรชั่นก็ได้ผูกพันธมิตรทางธุรกิจกับตระกูลทอมป์สันเป็นที่เรียบร้อย นอกจากนี้ นาธานเองก็เพื่อนของฌอน มีหรือที่ฉันจะไม่ไป และก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมยาราถึงกลับมาที่เมืองถงวันนี้

นิ้วเรียวพิมพ์ถามเลขาเพิ่มเติม

แคโรไลน์: “งานจัดขึ้นที่ไหนเหรอ?”

ทว่าเสียงตะโกนของนาธานก็ทำให้ร่างทั้งร่างชะงัก

“แคโรไลน์ เธอยังคิดถึงหมอนั่นอยู่อีกเหรอ?”

ฉันหันกลับไปโต้ตอบทันที “ไร้สาระ”

เรื่องของฉันกับแลนซ์กลายเป็นอดีตไปแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าเราไม่ต้องมาพบเจอกันอีก แต่กลับมีใครบางคนยื่นจมูกเข้ามาสู่รู้เสียอย่างนั้น!

ฉันไม่รู้ว่าทำไมฌอนถึงบอกให้นาธานเชิญฉัน แต่มันต้องไม่ใช่การมาเจอแลนซ์แบบนี้! มันไม่เกี่ยวกับความรู้สึกลับ ๆ หรืออารมณ์ไม่อยากปล่อยมือจากอีกฝ่าย ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรมาเจอกันอีกจะดีกว่า ถ้าเรามาเจอกัน เดี๋ยวผู้คนรอบตัวก็เข้าใจผิดกันอีก

และถ้าเรามาปรากฏตัวในที่สาธารณะแบบนี้พร้อมกัน สุดท้ายชื่อของเราก็จะโดนพาดหัวเขาติดเทรนเหมือนครั้งที่ผ่านมา จะว่าฉันคิดง่าย ๆ ก็ได้ แต่เพราะกลัวว่าแซคคารี่จะเห็นเข้า และกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด

ถ้าหลีกเลี่ยงได้ตั้งแต่ต้นล่ะก็ ฉันจะเลี่ยง ร่างเล็กเมินเฉยต่อคำพูดของเจ้าของวันเกิด พลันสาวเท้าฉับ ๆ เดินลงจากเรือ

แต่ฉันพลาด ในเมือเดินลงมาจากเรือแล้ว แทนที่จะหันหลังขึ้นรถไป แต่ดันเงยหน้าหันกลับไปมองทางเรือ

นั่นทำให้เห็นร่างสูงใหญ่ในชุดสูทตัวหรูที่กำลังยืนอยู่ข้างเรือภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าหล่อนั่นดูอ่อนโยนราวกับสายลมที่พัดผ่าน

ร่างเล็กพลั้งปากออกไป

“แลน....”

แต่ เดี๋ยวก่อนนะ!