หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 288

มันยังคงมีละอองฝนอยู่ในลานของบ้าน ฉันไม่อยากไปไหนโดยไม่มีแซคคารี่ นิ้วของฉันกำชุดด้านข้างของฉันไว้แน่นกับความกังวลที่มีในใจ ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

คนที่มาเชิญฉันรู้ถึงความกังวลของฉัน และฉันกำลังรอให้แซคคารี่กลับมาในตอนนี้เลย เขาโค้งคำนับลงและพยายามขอร้องฉันด้วยเสียงต่ำของเขา

“คุณชอว์ นายท่านต้องการพบคุณ เพราะเขาต้องการมอบสิ่งที่สำคัญให้คุณ”

ฉันพยายามระงับความวิตกกังวลในใจและถามว่า “มันคืออะไร?”

เขาตอบว่า “มีบางอย่างเป็นประโยชน์กับท่านชิค”

ถ้ามันเกี่ยวข้องกับแซคคารี่ ทำไมพวกเขาถึงมองหาฉัน?

ฉันพูดตรง ๆ ว่า “เราสามารถรอจนกว่าแซคคารี่จะกลับมาแล้วไปกัน ก็เท่านั้น”

คนที่มาเชิญฉันยังคงโค้งคำนับอย่างสุภาพเมื่อเขาขัดจังหวะฉัน “คุณชอว์ มันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของท่านแซคคารี่ ในฐานะพ่อ นายท่านเป็นห่วง เขาอยากให้คุณช่วยเก็บซองเอกสารสำคัญให้เขา”

ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เขาก็สามารถโต้ตอบจากการตอบกลับของฉันได้ ดูเหมือนว่าพ่อของแซคคารี่ ไม่ต้องการพบฉันเป็นพิเศษหรอก เพียงเพราะพวกเขาต้องการซ่อนเอกสารสิ่งนี้จากแซคคารี่ มันต้องซับซ้อนแน่ ๆ !

ฉันมองดูไฟสลัว ๆ ตรงทางเดิน ในที่สุด ฉันก็ยอมแพ้และพูดว่า “โปรดนำทางให้ฉันด้วย”

เมื่อฉันตอบตกลงในที่สุดเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขายื่นมือออกมาและเชิญฉันอย่างเป็นทางการ “คุณชอว์ คุณต้องเดินไปก่อนครับ”

ฉันเดินไปตามทางเดินและออกจากห้องพัก คนที่มาเชิญฉันกำลังตามหลังฉันอย่างช้า ๆ เมื่อฉันออกจากทางเดิน ฉันก้าวไปบนทางเดินที่มีหินแต่มันลื่นมากด้วยการที่ใส่รองเท้าส้นสูงของฉันมันทำให้เดินลำบาก เขาสังเกตเห็นเขาเลยยื่นร่มกันฝนให้ฉันทันที

ระหว่างทาง เราได้พบกับแม่เลี้ยงคนที่เก้าและ ‘คู่หมั้น’ ของแซคคารี่โดยไม่คาดคิด

แม่เลี้ยงรู้สึกประหลาดใจเมื่อมองมาที่เรา

“ลุงชิค! คุณถือร่มให้เธอจริง ๆ เหรอเนี่ย!”

แม่เลี้ยงคนนี้ถือเป็นพี่ของแซคคารี่ก็ว่าได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจ คือเธอเรียกผู้ชายที่อยู่ข้างหลังฉันว่า "ลุง" ตัวตนของเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด

“นายท่านต้องการพบคุณชอว์”

แม่เลี้ยงพูดไม่ออกด้วยความตกใจ ก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันมองไปที่โนเอล เธอพยักหน้าให้ฉันเบา ๆ เธอสง่างามและเรียบร้อยอย่างกุลสตรี

เขาตอบว่า “นายท่านครับ คุณชอว์เป็นคนที่สมบูรณ์ แข็งแรง และมีความมั่นใจ”

เมื่อได้ยินเสียงไออีกรอบหนึ่งจากข้างใน ครั้งนี้ยังมีเสียงปนหัวเราะแทรกเข้ามาอย่างลึกซึ้ง “เรื่องไร้สาระ นายเพิ่งได้พบกับเธอ นายจะบอกได้อย่างไรว่าเธอเป็นคนที่เข้มแข็งและมั่นใจ? เวล พาเธอมาพบฉันสิ”

บทสนทนาของพวกเขาฟังดูลึกลับ ฉันตะลึงเล็กน้อยขณะเดินตามเวลเข้าไปในห้อง

การตกแต่งภายในห้องเรียบง่ายและสะอาดในสไตล์แปลกตา มีฉากกั้นห้องอยู่ตรงกลางเวลได้เดินไปและผลักแผงกั้นฉากให้เปิดออก ชายชราที่ดูเหี่ยวเฉานั่งบนรถเข็นปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง

แซคคารี่พูดถูก เขาเหมือนคนที่นับวันที่เหลืออยู่ของเขา

ฉันคิดสักพักก่อนที่จะพูดกับเขาว่า ‘คุณลุง’

เมื่อเขาได้ยินฉัน เขาเลิกคิ้วและยิ้ม

“ทำไมเธอถึงเรียกฉันอย่างนั้น?”