หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 290

พ่อของแซคคารี่รู้จักแม่ของฉันได้อย่างไร?

ฉันมองเขาด้วยความสับสน เวลเห็นว่าฉันแสดงสีหน้ากังวลแค่ไหนและรีบอธิบายว่า “นายท่าน เข้าใจผิดว่าคุณ คือท่านชิคน่ะ”

ฉันเริ่มมีสติขึ้นมาทันทีเมื่อมองไปที่นายท่าน เขาไม่ได้อยู่ในสภาพจิตใจที่ดีสักเท่าไหร

เมื่อฉันกำลังจะลุกขึ้นยืน เขาก็คว้าแขนฉันไว้แน่น

“แม่ของเธอเข้มแข็งและใจดี แต่ตลอดชีวิตของฉัน…ฉันไม่สามารถมอบความรักเพียงอย่างเดียวให้กับเธอได้!” เขาอ้าปากค้าง “ฉันพบแม่ของเธออยู่ที่เมืองอู๋ เมืองมืดครึมที่มีฝนตกบ่อยและมีหิมะตกตลอดทั้งปี ฉันไม่ชอบเมืองนี้ แต่…ฉันตกหลุมรักเมืองนั้นเพราะคน ๆ เดียว”

ฉันเคยได้ยินจากผู้ใหญ่เล่าว่าการมีความสุขอย่างกะทันหันหรือมีความสุขระยะสั้นเมื่อคน ๆ หนึ่งเข้าใกล้ความตายนั้น พวกเขาจะนึกถึงความทรงจำอันแสนวิเศษที่พวกเขาเคยมี

ฉันรู้สึกถึงความเศร้าที่เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในขณะที่ฉันจ้องมองไปที่นายท่านอย่างใกล้ชิด เขาถือว่ายังเด็กอยู่สำหรับกลุ่มวัยผู้สูงอายุ แต่น่าเศร้าที่เขาป่วยหนัก

ฉันนั่งยอง ๆ ต่อหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง ฉันได้ฟังเขาเล่าถึงอดีตต่อ

“ลูก พ่อรักแม่ของลูกมาก แต่หน้าที่ครอบครัวชิคของฉัน…ฉันไม่สามารถสูญเสียทุกอย่างและตามเธอไปได้…ในท้ายที่สุด เธอก็จากไป เธอจากโลกของฉันไป และไม่เคยกลับมาสนใจฉันอีกเลย!

“บางครั้งฉันก็สงสัยว่าทำไมฉันต้องมาเป็นผู้ชายในตระกูลชิคด้วย? ถ้าเพียงแต่ฉันไม่ได้เป็น ถ้าเพียงแต่ฉันไม่มีความรับผิดชอบที่เลวร้ายเหล่านั้น ถ้าเพียงฉันมีอิสระ ฉันจะได้อยู่กับเธอไปตลอดชีวิต!

นายท่านพูดต่อถึงลูก “เป็นเรื่องธรรมดา ฉันจะได้เห็นเธอเติบโตขึ้นด้วยตาของฉันเอง ฉันจะสอนเธอว่าความรักและความซื่อสัตย์คืออะไร ฉันจะเห็นเธอสร้างครอบครัวและเลี้ยงดูลูก ๆ ของเธอ เมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะอยู่ท่ามกลางลูก ๆ และหลาน ๆ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป”

นายท่านจมดิ่งสู่โลกของตัวเอง ฉันมองไปทางเวลด้วยสายตาที่น่าสงสาร

เขาพยักหน้าเบา ๆ และปลอบฉัน “คุณชอว์ นายท่านฝังคำพูดนี้ไว้ในใจมานานหลายปีแล้ว แค่ปล่อยให้เขาพูดทั้งหมดที่เขาต้องการตอนนี้ เพราะเขาอาจไม่มีโอกาสพูดอีกแล้วในอนาคต…”

เวลหยุดกะทันหัน เราทั้งสองรู้ดีว่านายท่านเหลือเวลาอีกไม่มาก

นายท่านปล่อยแขนฉันอย่างกะทันหัน เขาถอดแหวนออกจากนิ้วด้วยมือที่สั่นเทา เขาส่งมันมาให้ฉันและเตือนสติว่า “ลูก รับสิ่งนี้ไป จงรักษาสิ่งนี้ไว้ให้ดี มันเป็นสิ่งสำคัญมาก”

ฉันไม่ต้องการรับมัน แต่เวลยืนยันว่าฉันควรเก็บมันไว้

ขณะที่ฉันรับแหวนไว้ เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นจากนอกห้อง

“นายท่าน ฉันเข้าไปได้ไหมคะ?”

เสียงนั้นเป็นของแม่ของแซคคารี่ ฉันลุกขึ้น และนายท่านสั่งให้เวลพาฉันไป

เมื่อฉันเดินไปที่ประตู เขาก็พูดช้า ๆ

“เธอต้องจำไว้ว่า เธอคือสายเลือดสุดท้ายในตระกูลชิค ลูกของตระกูลชิคจะต้องเข้มแข็ง กล้าหาญ มั่นใจ และภาคภูมิใจเสมอ แม้ว่าจะเจอความพ่ายแพ้มากมาย แต่ก็ยังสามารถหัวเราะและมองโลกในแง่ดีได้ ลูกของเธอก็เช่นกัน!

ฉันนั่งอยู่ตรงทางเดินและจ้องมองท้องฟ้าและสายฝนที่โปรยปราย ในใจของฉัน ฉันเอาแต่คิดถึงคำพูดของชายชราผู้ใจดี โลกคิดว่าครอบครัวชิคนั้นงดงามและทรงพลัง แต่มีเพียงนายท่านคนนั้นเท่านั้นที่เข้าใจความขมขื่นในใจของเขา - ความรักที่เขาไม่สามารถมีได้ตามที่ใจต้องการ

แม้ในช่วงเวลาสุดท้ายก่อนเสียชีวิต เขาก็ทะเลาะกับผู้หญิงที่เขารัก ...

ฉันถอนหายใจ

ในขณะนั้น มีคนเรียกหาฉันจากหน้าห้อง ฉันลุกขึ้นและไปดู

มันคือเวล เขายื่นซองลับปิดผนึกมาให้ฉัน

เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ “คุณชอว์ นายท่านฝากเรื่องนี้ไว้กับคุณก่อนที่เขาจะเสียชีวิต ภายในมีเอกสารที่เป็นประโยชน์ต่อท่านชิค เมื่อท่านชิคพบกับความยากลำบากที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ คุณชอว์สามารถนำสิ่งนี้ไปเผยแพร่ได้ที่สำนักงานทนาย”

มันอาจจะเป็น ‘ทรัพย์สมบัติ’ ที่แม่ของแซคคารี่พูดถึงทางโทรศัพท์หรือไม่?

ทรัพย์สมบัติที่มีทั้งหมดของครอบครัวชิคตลอดหลายศตวรรษนั้นยากที่จะวัดได้ ฉันถือแฟ้มซองจดหมายและรู้สึกว่าได้รับความรับผิดชอบไว้อย่างมาก ในขณะเดียวกันฉันก็งงมาก ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงส่งมันมาให้ฉันแทนที่จะเป็นแซคคารี่

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง… เวลมีความชำนาญ เข้าใจทุกเรื่องมากและสามารถบอกสิ่งที่อยู่ในใจของฉันได้อย่างรวดเร็ว

เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณชอว์ นายท่านรู้สึกว่าอนาคตยังอีกยาวไกล ท่านชิคจะต้องเผชิญกับความยากลำบากในอนาคต นี่เป็นสิ่งเดียวที่ท่านสามารถทิ้งไว้ให้เขาได้”