หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 294

ฉันบอกเธอให้ได้รู้มากที่สุดถึงสิ่งที่พ่อของแซคคารี่พูดกับฉันในคืนนั้น แต่ฉันก็อดกลั้นไม่พูดเกี่ยวกับแหวนและเก็บมันไว้ แม่ของแซคคารี่ได้ยินทุกสิ่งที่ฉันพูดและก็น้ำตาไหล เธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยความเสียใจสุดขีด

เธอหัวเราะตัวเองอย่างไม่เห็นคุณค่า “เขากล้าพูดว่าฉันเป็นรักเดียวของเขา! เขายังกล้า…เขาคิดยังไงกับฉันกันแน่? ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดของฉันเพื่อเขาแล้วฉันได้อะไรกลับมาบ้าง?”

เธอพูดจบแล้วก็จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดุร้ายของเธอ หัวใจของฉันสั่นเล็กน้อย

“แซคคารี่เป็นลูกชายของฉัน! เขาจะไม่มีวันเป็นของเธอในชีวิตนี้!” แม่ของเขาเตือนฉันอย่างร้ายกาจ

ฉันตกใจกับคำเตือนของเธอ

ฉันถามว่า “คุณรู้ชัดเจนอยู่แล้วว่าแซคคารี่รักฉัน แล้วทำไมคุณถึงพยายามขว้าง -”

“เธอบอกว่าแซครักเธองั้นเหรอ?” เธอหัวเราะเยาะ

ฝนตกอย่างหนักในคืนที่เงียบนั้น เสียงของเม็ดฝนดังขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

เธอเดินไปที่ที่ฉันนอนพัก และนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ฉัน แล้วเราก็อยู่ในระดับสายตาเดียวกัน

เธอพูดช้า ๆ และแต่ละคำพูดของเธอก็แทงทะลุหัวใจของฉัน

“เธอคิดว่าเธอคู่ควรกับเขาไหม?” เธอถาม

‘เธอคู่ควรกับเขาหรือเปล่า?’ คำพูดของเธอดังก้องในแก้วหูของฉัน

ฉันกำลังเสียความรู้สึก ฉันทำได้เพียงจ้องมองเธอขณะที่เธอเตือนฉันอย่างเมินเฉยว่า “เธอเป็นผู้หญิงผ่านการหย่าร้างมาแล้ว เธอเคยท้องกับลูกของผู้ชายคนอื่น แล้วเธอยังเคยเป็นมะเร็งด้วยซ้ำ! เธอคิดว่าผู้หญิงอย่างเธอสมควรอยู่กับลูกชายของฉันไหม?

“แคโรไลน์ แซคคารี่เป็นผู้นำของครอบครัวของฉัน - ครอบครัวชิคนะ เธอสามารถพูดได้ว่าเขาไม่มีคู่ต่อสู้ที่เท่าเทียมกันในโลกนี้เลยก็ว่าได้ ผู้ชายอย่างเขา สามารถมีผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่เขาต้องการ จากตัวเลือกทั้งหมดที่เขามี ทำไมเขาถึงต้องอยู่กับเธอด้วยล่ะ?”

หลายคนเคยพูดเช่นเดียวกับเธอก่อนหน้านี้ คำพูดของพวกเขาทิ่มแทงหัวใจของฉันอย่างรุนแรง ฉันบีบความอึดอัดในใจและอธิบายอย่างใจเย็นว่า “แซคคารี่เป็นคนเลือกที่จะมาอยู่เคียงข้างฉัน ฉันไม่ได้เข้าใกล้เขา และฉันก็เคยหลีกเลี่ยงเขามาแล้ว แต่เป็นเขาเองที่ปรากฏตัวเข้ามาในชีวิตของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”

“ก็ใช่ บางที คุณอาจจะพูดถูก ฉันไม่คู่ควรกับเขา แต่ถ้าคุณลืมอดีตของฉันไป เราก็ยังรักกันอย่างลึกซึ้งได้!”

แซคคารี่และฉันรักกัน แค่นั้นก็เกินพอแล้ว!

“รักกันงั้นเหรอ?”

การจ้องมองของเธอดูจริงจัง เธอเอื้อมมือมาแตะแก้มของฉัน จู่ ๆ เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์

“พวกเธอสองคนเหมือนกันมาก เธอพรากนายท่านของฉันไป คราวนี้ไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่มีวันยอมให้เธอพรากลูกชายฉันไป! แคโรไลน์ เธอพยายามอยู่เคียงข้างเขาได้นะ แต่แซคคารี่ป็นลูกชายของฉัน เขาสามารถสู้กับทุกคนได้ แต่เขาจะไม่มีวันชนะแม่ของเขาเอง!”

“ฉันรู้จักเขามาตลอด 30-40 ปีที่ผ่านมา เขาจะไม่จากโลกนี้ไปโดยไม่มีการเตรียมการใด ๆ ไว้ก่อนแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลย”

ฉันได้ยินเสียงของแซคคารี่ด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามปกติของเขา

“แม่ครับ พอได้แล้ว” เขาเตือนสติ

“แซค ศัตรูของแกคือ -”

“ผมกลัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เขาขัดจังหวะเธออย่างหยิ่งผยอง

แม่ของเขากล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ใช่สิ แกไม่กลัว! แกไม่เคยกลัวอะไรในชีวิต! แล้วฉันล่ะ? ฉันเลี้ยงดูแกให้กลายเป็นคนที่ต้องเดินตามผู้หญิงเพื่อก้าวไปสู่ความสำเร็จงั้นเหรอ?”

“แล้วคุณเคยเลี้ยงดูผมไหม?” แซคคารี่ถาม

ฉันลุกไปยืนข้างหน้าต่าง ฉันสามารถมองเห็นร่างสองร่างที่ทางเดิน ตามบุคลิกปกติของแซคคารี่คือ การยืนเอามือไขว้หลัง แม่ของเขาจับแขนเขาไว้แน่น แต่จู่ ๆ เธอก็ปล่อยมือ

น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม

“แม่ขอโทษนะแซค” เธอสะอื้น