หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 299

เขาถามฉันเบา ๆ ว่า“เธอกำลังตามหาฉันอยู่ใช่ไหม?”

แซคคารี่ตั้งสติได้อย่างน่าประหลาดเมื่อเขาดึงฉันเข้าไป เขาป้องกันไม่ให้ข้อมือที่เป็นแผลของฉันเปียกน้ำ

“ฉันอยากเรียกคุณเพื่อไปทานอาหารเย็นกัน” ฉันขมวดคิ้ว

เขาเลิกคิ้ว “เธอทำอาหารเป็นด้วยหรอ?”

“ฉันทำเป็นค่ะ” ฉันตอบ

“ตอนที่เธออยู่ในคฤหาสน์หลังอื่นของฉัน ทำไมเธอถึงรอให้ฉันทำอาหารให้เธอล่ะ?” เขาถามด้วยความสงสัยและหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เขาค่อย ๆ ยิ้มราวกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้ “เธอเหมือนลูกแมวที่น่าสงสารที่กำลังรอการเลี้ยงดู” เขาพูดเสริม

ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้มีอารมณ์ที่จะอยากทำอาหารเพราะฉันรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากกับดิกสัน ฉันคิดมาโดยตลอดว่าฉันทำอาหารไม่เป็น

แต่ในที่สุด เมื่อฉันรู้สึกโล่งใจกับอดีตของฉัน ฉันก็รู้สึกอยากลุกขึ้นมาทำอาหารให้คนที่ฉันรักอย่างกะทันหัน ฉันอยากได้รับการยกย่องชมเชยเกี่ยวกับฝีมือทำอาหารของฉันบ้าง

ฉันไม่สามารถบอกเขาได้ว่าทำไมฉันถึงไม่อยากทำอาหารก่อนหน้านี้ ดังนั้นฉันจึงหาข้ออ้างที่บ้าบอ

“ฉันไม่อยากทำ เพราะว่าในตอนนั้นคุณสงสารฉันด้วย ฉันเลยอยากให้คุณทำให้ฉันทาน”

แซคคารี่มองชำเลืองตามาที่ฉัน

“ตอนที่เธอจ้องมาที่ฉันตอนนั้น เธอดูตั้งใจมาก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ “ฉันตั้งใจโทรหาโจชัวร์และเขาบอกว่าเธอกำลังรอฉันทำอาหารให้เธออยู่ ตอนนั้น ฉันคิดด้วยซ้ำว่าถ้าฉันไม่ทำอาหารให้เธอ เธอคงจะอดอาหารไปทั้งวันแน่”

“ขอบคุณที่ห่วงใยฉันนะ พี่” ฉันหัวเราะ

แซคคารี่ปล่อยฉันและลุกจากอ่างอาบน้ำ

ฉันก็ลุกออกจากอ่างอาบน้ำอย่างเปียกโชก จากนั้น แซคคารี่ก็ช่วยฉันขึ้นจากอ่างอาบน้ำแล้วหาเสื้อคลุมอาบน้ำที่สะอาดสวมให้ฉัน

ฉันทำอาหารหลายอย่าง รวมถึงอาหารทะเลทุกประเภท แซคคารี่กินพวกมันเยอะมาก หลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็เข้าไปทำความสะอาดในครัว ฉันอยากจะช่วยทำความสะอาด แต่เขากลับสั่งให้ฉันไปพักผ่อน

เขาเป็นคนที่จะไม่พูดซ้ำซาก ดังนั้น ฉันจึงปล่อยให้เขาทำความสะอาดครัวต่อไปและฉันก็เดินกลับไปที่ห้องนอน เมือฉันเข้าห้องไปอาบน้ำ ฉันมองไปที่แผลและรู้ว่าตัวเองต้องระวังแผลไม่ให้ถูกน้ำในตอนที่อาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อย จากนั้น ฉันก็นอนลงบนเตียง ในเวลาเดียวกันนั้น ฉันได้รับข้อความของลอเรน

ลอเรน: “พี่แคโรไลน์ มีผู้ชายคนหนึ่งชวนฉันไปดูหนัง”

แคโรไลน์: “เธอปฏิเสธเขารึเปล่า?”

หากในที่สุดเธอสามารถลืมเรื่องแลนซ์ได้ มันก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้มีชะตากรรมที่จะอยู่กับเขา ลอเรนคงคิดว่าตัวเธอไม่สามารถเป็นคนสำคัญในชีวิตของเขาได้ต่อให้เป็นเวลาที่เหมาะสมแล้วก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะน้องสาวของเขาตัวตนของเธอไม่สามารถที่จะมาเป็นแฟนได้

ลอเรน: “เขาเป็นหมอที่มีลักษณะดูดี แต่ภูมิหลังครอบครัวของเขาค่อนข้างแตกต่างจากพวกเรา ฉันกลัวพ่อกับแม่จะไม่เห็นด้วย…”

เธอหยุดส่งข้อความถึงฉันสักพักก่อนจะพิมพ์ข้อความเพิ่มเติม

ลอเรน: “ฉันไม่ชอบเขา”

เมื่อลอเรนส่งข้อความ ฉันสัมผัสได้ว่าความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงและความลังเล

ฉันตอบเธอด้วยความตั้งใจ

เช่นเดียวกับซัมเมอร์และชาร์ลส์

ดิกสันและฉัน

ในที่สุด ลอเรนก็พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอ

ลอเรน: “พี่แครโรไลน์ ขอบคุณนะคะ”

ฉันวางโทรศัพท์ทิ้งและหยุดตอบเธอ ตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่าลอเรนอยู่ในโรงพยาบาล

เธอยังคงลังเลว่าควรก้าวใหม่หรือไม่ ดูเหมือนเธอจะใช้ความกล้าหาญทั้งหมดที่มีต่อแลนซ์จนหมดแล้ว

ลอเรนเดินกลับไปกลับมาตรงทางเดิน เมื่อหมอเวรเพิ่งตรวจห้องเสร็จและเดินผ่านทางเดิน เขาก็เห็นเธอจ้องไปที่ไฟเพดานด้วยความสิ้นหวัง

เขาหยุดและมองไปที่เธออย่างเย็นชา

“คุณกรีน คุณยังไม่ไปอีกเหรอ?”

ลอเรนสะดุ้ง “หมอคะ จริง ๆ แล้วฉัน…”

หมอเดินผ่านเธอ และต้องการเดินจากไป ลอเรนเอื้อมมือไปคว้าเสื้อคลุมสีขาวของเขา เธอจ้องไปที่ดวงตาที่หล่อเหลาของเขาและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันขอโทษที่เมื่อวันก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้คุณลำบากใจ”

คุณหมอขมวดคิ้ว “คุณกรีน คุณต้องการอะไรจากผม?”