หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 305

แซคคารี่ไม่ตอบ

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา จนทำให้ฉันคิดว่าตัวเองไปรบกวนเวลาของอีกฝ่ายหรือเปล่า “ฉันวางสายก่อนนะ” ร่างเล็กพึมพำ

“เบล” เขาเรียก

ฉันตอบกลับ “หืม?”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยช้า ๆ “เธออยากมาฟินแลนด์ไหม?” เขาถาม

ในที่สุดเขาก็รู้แล้วสินะ ว่าฉันอยู่ไม่ได้หากไม่มีเขา เขาถึงโพล่งถามออกมาตรง ๆ แบบนั้น และฉันก็ตอบกลับเชิงประหลาดใจ

“ฉันไปได้เหรอคะ?” เอ่ยถามเสียงหวาน “ฉันจะไปรบกวนคุณหรือเปล่า?”

ทว่าแทนที่จะตอบคำถาม คนปลายสายกลับเอ่ยเป็นการตัดสินใจแทน “เดี๋ยวเลขาแยร์จะไปหาเธอที่บ้าน และจะพาเธอไปส่งที่สนามบิน”

หลังจากวางสาย แคโรก็ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความดีใจ ขาเรียวสาวเท้าเข้าไปอาบน้ำพร้อมแต่งองค์ทรงเครื่องเสียใหม่ ไม่นานก็ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น รวมทั้งเครื่องสำอางประทินผิวทั้งหลายใส่กระเป๋าเพื่อเดินทาง

ฟินแลนด์เป็นประเทศที่อากาศหนาว ฉันจึงพกแจ็กเกตติดไว้ในกระเป๋าด้วย กระเป๋าลากใบโตเต็มไปด้วยของ ๆ ฉันภายในไม่กี่นาที

พอแพ็คกระเป๋าเดินทางเสร็จก็หันไปเลือกกระเป๋าถือแทน ร่างบางยืนลังเลอยู่พักใหญ่อย่างตัดสินใจไม่ได้ จนสุดท้ายก็หยิบหลุยส์วิตตอง สีชมพูพร้อมสายคล้องโซ่เงินใบสวยติดตัวมา

ตอนนี้เป็นเวลาเพียงสองทุ่มเท่านั้น จากที่นี่บินไปฟินแลนด์ก็สี่ชั่วโมงนิด ๆ หากรวมระยะทางนั่งรถต่ออีก กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็น่าจะประมาณตีสองซึ่งเวลาที่ฟินแลนด์ก็จะอยู่ที่สามทุ่ม

ฉันนั่งรอเลขาแยร์ และนั่งคำนวณวางแผนเกี่ยวกับการเดินทางของตัวเองไปด้วย แค่คิดว่าอีกไม่นานจะเจอกับคนตัวสูง ความเบินบานในใจก็พุ่งออกมาไม่หยุด

พลันก็ฉุกคิดได้ว่าตัวเองมาอยู่ในจุดที่รักผู้ชายคนนี้จนอยากจะอยู่ด้วยกันกับเขาตลอดเวลา และไม่สามารถทนได้หากแยกจากอีกฝ่าย แม้กระทั่งช่วงสั้น ๆ ก็ตาม

ฉันคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เราเคยทำและจะทำร่วมกันในอนาคต มันยังทำให้รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งราวกับรักแรกพบ

ไม่นานเลขาแยร์ก็มาถึงคอนโด ฉันเดินลงไปรอเขาด้านล่าง ก่อนจะรับตั๋วเครื่องบินที่อีกฝ่ายยื่นให้

มือเรียวหยิบตั๋วขึ้นมา

“คุณเอาพาสปอร์ตมาแล้วใช่ไหมครับ?” เขาถาม

กว่าจะถึงฟินแลนด์ก็ตีหนึ่ง แต่หากคำนวณตามเวลาท้องถิ่นแล้วล่ะก็คงราว ๆ สองทุ่ม

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินหลักในเมืองหลวงของฟินแลนด์ ฉันก้าวออกจากเครื่องไปตามทางเดินพร้อมปรับเข็มนาฬิกาให้ตรงตามเวลาท้องถิ่นของที่นี้ แต่ในขณะที่กำลังจะส่งข้อความบอกแซคคารี่ โทรศัพท์มือถือดันมาแบตหมดเสียอย่างนั้น

ให้ตายสิแคโร แต่ช่างเถอะ เลขาแยร์บอกไว้แล้วว่า แซคคารี่จะเป็นคนมารับฉันด้วยตัวเอง คงทำได้แค่ลากกระเป๋าออกไปรออีกฝ่ายเท่านั้น

ภายใต้ท้องฟ้ารัตติกาลอันกว้างใหญ่ และท่ามกลางนักท่องเที่ยวมากมายหลายเชื้อชาติ

ฉันรู้สึกหมดหวังอีกครั้ง ร่างเล็กหน้างอคอตก พลันพาตัวเองกับประเป๋าเดินเข้ามานั่งรอเขาอยู่ด้านใน

เกือบชั่วโมงกว่า จู่ ๆ ก็มีรองเท้าสีน้ำตาลอ่อนก้าวเข้ามาปรากฏในสายตา

แคโรรีบเงยหน้ามองคนด้านหน้าด้วยความดีใจ

ทว่า “มาร์ตี้เหรอ?” กลายเป็นชื่อนี้ที่หลุดออกมาจากปากฉันแทน