หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 350

เสียงของดิกสันดูประชดประชันเล็กน้อย ฉันไม่ได้สนใจเขาเลย แต่ฉันหันกลับไปและรับโทรศัพท์

ฉันร้องเรียกอย่างมีความสุขว่า “พี่รอง”

“ฉันเอง” เสียงผู้หญิงตอบ

เป็นเสียงของหญิงสาวที่ฟังดูคุ้นเคย ฉันใช้เวลาสักพักกว่าจะจำได้ว่าเธอเป็นใคร

เอ็มมี่ ศัตรูของฉัน

น้ำเสียงของฉันเย็นชาทันที “ทำไมเป็นเธอ?”

“อยากขอให้เธอมีความสุขในวันปีใหม่นะ” เธอกล่าว

ฉันถามกลับไปว่า “เอ็มมี่ เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ จริงไหม?”

“หืมม เธอไม่อยากเห็นแซคคารี่เหรอ?”

เอ็มมี่พูดเหวี่ยงใส่ฉัน

ฉันกัดริมฝีปาก ฉันถามต่อว่า “เขาอยู่ที่ไหน?”

“มาที่ฮูลสิ ฉันจะรอเธอ” เธอตอบ

ฉันอยากจะปฏิเสธเธอ แต่จู่ ๆ เอ็มมี่ก็วางสายฉันไปก่อน หลังจากนั้นไม่นาน ฉันได้รับข้อความจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก

ข้อความถูกส่งมาเป็นที่อยู่ของครอบครัวฮูล

เฮลซิงกิเมืองหลวงของฟินแลนด์

ฉันไม่สนใจข้อความของเธอ

ฉันอยู่ในระหว่างตั้งครรภ์ ฉันไม่มีทางตกอยู่ในอันตรายได้ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเชื่อว่าเอ็มมี่มาด้วยเจตนาร้าย!

อีกอย่าง เธอโทรหาฉันผ่านโทรศัพท์ของแซคคารี่ได้อย่างไร?

ความจริงที่ว่าตอนนี้เธอสามารถทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมาก!

ฉันเก็บโทรศัพท์แล้วกลับไปนั่งข้างลอเรน โชคดีมาก ที่เธอไม่ได้สะกิดและถามฉันเกี่ยวกับเรื่องแซคคารี่ต่อ คนส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ที่นี่รู้ว่าแซคคารี่เป็นใคร แต่ทุกคนหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้

ไม่มีใครอยากทำลายบรรยากาศการเฉลิมฉลอง โดยมีดิกสันเป็นข้อยกเว้น

ทุกคนมีความคิดที่แตกต่างกันระหว่างมื้ออาหารนี้ หลังอาหารเย็น แม่ขอให้ฉันตามเธอไปที่ห้อง เธออยากถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับแซคคารี่

“แม่ลืมถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเธอกับแซคคารี่เลย” เธอถาม

ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรจะตอบเธออย่างไร

ฉันอยู่ในช่วงที่เลิกกับแซคคารี่

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ฉันท้องลูกของเขา

ฉันคิดอย่างรวดเร็วและบอกเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันยังย้ำอีกด้วยว่าแซคคารี่ไม่เคยทำผิดต่อฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หลังจากแม่ของฉันได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่และออกจากห้องไป

อารมณ์ของฉันแย่มาก ฉันลงไปชั้นล่างและเดินมุ่งหน้าไปที่สวนด้านหลัง

ในสวนต้นวินเตอร์สวีตกำลังเบ่งบานเต็มที่ ดอกไม้สีหวานเหล่านั้นปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งและห้อยเป็นน้ำค้างเกาะตัวอยู่

ฉันถามบอดี้การ์ดที่ตามหลังฉันว่า “พวกนายเคยมีคนรักกันบ้างไหม?”

ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกันว่า “ไม่เลยครับ”

ไม่เคย…

ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับฉันเสมอมา

“ยัยบ๊อง คุณมีแผนจะจัดการกับดิกสันอย่างไร?”

จัดการ?!

ฉันไม่สามารถจัดการกับดิกสันได้เลย

ฉันตอบว่า “ถ้าเป็นไปได้ ฉันยังไม่อยากให้สิ่งที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น”

“สภาพจิตใจของดิกสันไม่เสถียรอย่างยิ่งในตอนนี้ หากยังปล่อยไว้ต่อไป ในที่สุด เขาก็จะกลายเป็นภัยคุกคามต่อคุณ เนื่องจากคุณไม่มีทางจัดการเขาได้เลย ผมจึงวางแผนที่จะพาเขาไปรับการรักษาที่อาร์บาเซีย”

ฉันถามเขาอย่างคาดหวังว่า “เขามีโอกาสจะกลับมาหายดีได้ไหม?”

“ผมพูดได้แค่ว่า เราจะพยายามอย่างเต็มที่ และการพักรักษาก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขา”

“ขอบคุณนะ แลนซ์”

“ตั้งแต่ครั้งที่ผมพบคุณ คำที่คุณมักจะพูดคือ ‘ขอบคุณ’ คุณต้องจำไว้ว่าเราไม่ได้เป็นหนี้ซึ่งกันและกัน”

แม้ว่าเขาจะบอกว่าเราไม่ได้เป็นหนี้ซึ่งกันและกัน แต่เขาก็เป็นคนที่ให้ความสบายใจที่ดีสุดที่ฉันมี ยังไงซะ ฉันก็ยังเอาเปรียบเขาอยู่ดี

ฉันกัดริมฝีปากและตกอยู่ในความเงียบ

จู่ ๆ แลนซ์ก็ถามคำถามอีกว่า “คุณรู้จัก มาร์ตี้ ฮูล ไหม?”

เขาถามฉันเกี่ยวกับคนอื่น

ทำไมจู่ ๆ แลนซ์ถึงพูดถึงมาร์ตี้?

พวกเขาไม่ควรมีเรื่องระหว่างกัน

“ฉันรู้แค่ว่าเขามาจากฟินแลนด์ และเป็นคนในครอบครัวฮูล”