หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 367

“พนักงานขาย”

เสียงทุ้มอธิบาย “ฉันไม่ได้มีพวกประกาศนียบัตรหรือประสบการณ์ งานขายเป็นงานเดียวที่รับฉันทำได้!”

ฉันเห็นด้วย “ดีแล้วที่ลองเปิดประสบการณ์ทำงานให้ตัวเอง”

“ถ้าให้พูดกันตรง ๆ ฉันอยากลงหลักปักฐานและมีงานเป็นของตัวเองแล้ว เพราะตอนนี้ไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน แต่ฉันเป็นพ่อคนแล้ว! แม้เอเลนจะยังไม่ให้อภัยฉัน แต่ฉันก็ยังเป็นพ่อของลูกเธออยู่ดี! มันถูกแล้วที่ตอนนี้ฉันไม่สมควรได้มีโอกาสเจอพวกเขา ฉันไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากเธอจริง ๆ แต่ในอนาคต... ถ้าฉันยังมีชีวิตถึงตอนนั้น ถ้าเธอยังไม่แต่งงานใหม่ และถ้าฉันประสบความสำเร็จมนหน้าที่การงานแล้ว ฉันจะเอาเธอคืนมาอยู่ข้างกายให้ได้!”

มันไม่ง่ายเลยนะที่จะขอเธอคืนดี ว่างั้นไหม?

“ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานนี่เป็นเรื่องที่ยากมากไม่ใช่เหรอ?”

จะเป็นไปได้เหรอที่คนไม่มีอำนาจและพื้นเพภูมิหลังที่ดีจะประสบความสำเร็จได้?

แล้วยิ่งแอนดรูไม่มีประสบการณ์การทำงานด้วยแล้ว

คนที่เอนหลังบนเก้าอี้ไม่ยอมตอบคำถามของฉัน ทว่าอีกฝ่ายกลับถามสาเหตุที่ฉันตามหาเขาแทน และพอคิดถึงสัญญาที่ให้ไว้กับเอเลนว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ฉันก็เลือกที่จะโกหกไปว่า “เร็ว ๆ นี้ฉันจะต้องเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายเซลล์เม็ดเลือด นายช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”

เป็นคำโกหกที่แย่โคตร ๆ

แอนดรูขมวดคิ้ว “เธอป่วยเป็นอะไรเนี่ย?”

“ลูคีเมีย” ฉันตอบ

“ทำไมเธอโชคร้ายขนาดนี้เนี่ย? เดี๋ยวก็มะเร็งมดลูก เดี๋ยวก็ลูคีเมีย แถมตอนเด็กยังเคยไตวายอีก ชีวิตเธอแม่งโคตรเฮงซวยเลยว่ะ!”

แอนดรูเริ่มบ่นฉัน แต่ก็ยอมบริจาค

เราสองคนเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ทะเลากันบ้าง แต่ก็ไม่เคยหันหลังให้กันเลยซักครั้ง นี่คือความรู้สึกของคำว่าครอบครัว

แอนดรูกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับฉัน และเข้ารับการทดสอบร่างกาย พอทดสอบเสร็จ สายตาดันไปเห็นพยาบาลที่อุ้มกล่อมเจดเดินไปมาเสียก่อน แอนดรูอมยิ้มกับภาพที่เห็น “หน้าตาเหมือนเอเลนเลยนะ”

แคโรเบิกตากว้าง “นายเคยเห็นเจดแล้วเหรอ?”

ฉันรีบส่งสายตาให้นางพยาบาล และเธอก็ฉลาดพอที่จะพาเจดเดินออกไปเงียบ ๆ

ร่างสูงหมุนตัวมองตามพยาบาลคนเดิม เด็กน้อยที่ซบอยู่บนไหล่ของเธอหัวเราะเอิ้กอักชอบใจ

จนท้ายที่สุด ฉันก็ตัดสินใจได้

ฉันเข้าพบหมอสูตินรีเวช เธอถามถึงผลตรวจร่างกายครั้งล่าสุด หญิงสาวจึงตอบไปตามจริง “เดือนที่แล้ว ตอนที่ลูกของฉันมีอายุราวสี่ถึงห้าสัปดาห์ แต่เมื่อวานนี้ฉันก็ไม่เช็คร่างกายอีกรอบ ผลออกมาพบความดันโลหิตกับระบบยิบย่อยอย่างอื่นอีกเล็กน้อย”

“แต่คุณไม่ได้รับการตรวจบีสแกนตอนช่วงสิบสองสัปดาห์เหรอคะ?”

ใช่ ฉันไม่ได้ตรวจบีสแกน ทว่ากลับตรวจเพียงเช็คร่างกายทั่วไปเพื่อให้แน่ใจว่าลูกยังอยู่ดีแค่นั้น และฉันรู้ว่าต้องเข้ารับการอัลตราซาวด์ทุก ๆ สามเดือน แต่ฉันก็ช้าตลอด

จนกระทั่งเมื่อวานที่หมอยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด

ความกลัวสุมอยู่เต็มอก พร้อมกังวลว่าจะเกิดผลกระทบร้ายแรงต่อเด็กหรือไม่

ความกดดันกำลังบีบอัดทั้งกายและจิตใจ แต่ฉันอยากเก็บลูกไว้จริง ๆ แม้จะต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังและพะวงกลัวไปพร้อมกัน

แต่อาจจะเป็นโรคเครียดได้หากปล่อยในทุกอย่างดำเนินต่อไปแบบนั้น

“ใช่ค่ะ มันเกิดปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”