หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 370

ฉันฝันเห็นเด็กสองคน ในฝันนั้นพวกเขายังเป็นทารกที่เดินไม่ได้ และเอาแต่คลานเล่นไปมาอยู่ที่พื้น

ถัดไปก็เป็นชายรักที่นั่งอยู่บนโซฟา

เราสี่คนคือครอบครัวที่มีความสุข

“คุณชอว์ ตื่นเถอะค่ะ...”

เสียงของใครบางคนกำลังเรียกฉัน

พลันเปลือกตาบางก็ค่อย ๆ เปิดขึ้น ก่อนจะพบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของคุณหมอ ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกอย่างยากลำบาก แล้วจึงเอ่ยถาม “ลูก ๆ ของฉันอยู่ไหน?”

แพทย์หญิงตรงหน้าไม่ยอมพูดอะไร มีแต่พยาบาลที่เดินเข้ามาพูดเสียงเบา “เดี๋ยวคุณก็ได้เจอแล้วค่ะ”

ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มโล่งใจ ฉันทนรอเจอหน้าพวกเขาไม่ไหวแล้ว

หมอสาวช่วยผยุงฉันให้นั่งลงบนรถเข็น พลางพากลับห้องพักชั้นพิเศษของโรงพยาบาลที่เตรียมไว้ เอเลนรีบวิ่งเข้ามากุมมือฉันด้วยแววตารื่นน้ำ

ราวกลับน้ำตาจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ แคโรจับมือของอีกฝ่ายไว้ พร้อมส่งยิ้มกลับ “พวกเขาน่ารักไหม?”

“น่ารักมาก พวกเขาเป็นแฝดที่งดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย”

ฉันถามกลับพร้อมความสุขที่เอ่อล้นในใจ “แฝดชายหรือแฝดหญิงเหรอ?”

เอเลนร้องไห้ “ลูกชายกับลูกสาวน่ะ”

“คุณสโตน เธอดูไม่ดีใจกับฉันเลยนะ” ฉันแหย่เธอกลับแล้วหลับตาที่ล้าลง ทว่ายังเอ่ยต่ออย่างอารมณ์ดี “ฉันเหนื่อยมาก หมอบอกว่าอย่าพึ่งขยับตัวมาก แถมเด็ก ๆ ยังออกมาจากตู้ปลอดเชื้อไม่ได้ ฉันขอหลับอีกซักนิด ถ้าตื่นแล้วค่อยไปดูพวกเขาอีกที”

พูดจบหญิงสาวก็หลับไปในทันที แคโรฝันอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้กลับปราศจากเด็กน้อยนน่ารักทั้งสอง เหลือเพียงชายที่เย็นชายืนอยู่

ร่างสูงยืนอยู่ไม่ไกล และนั่นทำให้นึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับหลังจากแอบบินไปหาเขาที่ฟินแลนด์ถึงสองครั้ง ฉันไม่กล้าก้าวไปยืนข้างเขาอีก

ผู้ชายคนนั้นเรียกฉัน “เบล”

ร่างเล็กส่ายหัวไม่กล้าเดินไป

ฉันกลัว กลัวเขาจริง ๆ

ยังไงก็ไม่กล้าเดินเข้าไปหรอก

“เบล เด็ก ๆ อยู่ที่ไหน?” เขาถามเสียงเย็น

พลันร่างเล็กก็สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาทันที เอเลนรีบจับมือฉันไว้แน่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเมื่อนึกถึงฝันเมื่อครู่

เอเลนถามเสียงเศร้า “เธอฝันร้ายเหรอ?”

พยาบาลหยุดพูด แต่ผายมือไปยังร่างของเด็กน้อยแทน

นัยน์ตากลมค่อย ๆ เบนสายตาไปยังร่างเล็กขอทารกที่ขาวซีด พวกเขาตัวเล็กมากราวกับไร้น้ำหนัก แขนเล็กอุ้มเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน พลางเอ่ยเสียงเบา “ชู่ว์ แม่จ๋าอยู่นี่แล้วลูก”

‘ชู่ว์ แม่อยู่ที่นี่กับลูกแล้วนะ’

พวกเขาไม่ตอบ แม้แต่เสียงร้องไห้ก็ไม่มีซักแอะ

หญิงสาวทิ้งตัวลงกับพื้นพร้อมระบายยิ้มบาง ๆ “จะตั้งชื่อให้พวกเขาว่าอะไรดี? จู่ ๆ ฉันก็ไม่อยากให้พวกเขาใช้นามสกุลเดียวกันกับคนเป็นพ่อ นามสกุลชอว์ล่ะเป็นไง? เหมือนของแม่จ๋าไง จะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับตระกูลชิคอีก”

ร่างกายเล็ก ๆ ที่เย็นเฉียบนั่นทำให้ฉันร้องไห้โฮ “หนูทั้งคู่จะทิ้งแม่ไปจริง ๆ เหรอลูก? เพราะแม่ไม่ดีพอใช่ไหม?”

ฉันรับความจริงไม่ได้

ความจริงที่สูญเสียลูกทั้งสอง

ฉันยังอุ้มพวกเขาไว้แน่นอย่างหวงแหน จนเอเลนต้องนั่งลงข้าง ๆ และขยับเข้ามาปลอบ “อย่าเสียใจไปเลยคุณชอว์ อย่างน้อยพวกเขาก็หลับสบายแล้ว กลับห้องกันเถอะนะ โอเคไหม? เธอเลือดออกไม่หยุดเลย”

แคโรเมินเฉยต่อคำพูดของอีกฝ่าย และจมดิ่งอยู่กับความโศกเศร้า ฉันอดทนพยายามประคับครองพวกเขามาตลอดสอบเดือนอย่างยากลำบาก ฉันยอมแม้กระทั่งแตกหักกับแซคคารี่ แต่สุดท้ายแล้วฉันก็เสียลูกไป

ร่างบางได้แต่พึมพำ “แล้วฉันจะทำยังไงต่อไป?”