หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 376

ฉันจะทำอะไรได้งั้นเหรอ?

ฉันแค่หวังให้มีปาฏิหาริย์

และขอให้ละครหลังข่าวไร้สาระนั่นเกิดกับฉันบ้าง เพราะฉันอยากมีโอกาสได้ทำหน้าที่แม่ของเด็ก ๆ ทั้งสอง!

หวังว่าใจจะกลับมาเต้นตึกตักด้วยความสุขอีกครั้ง

“ดิกสัน ลูก ๆ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันอยากใช้ชีวิตต่อไป”

“ผมก็บอกคุณแล้ว ว่ามันไม่เกี่ยวกับผม”

ร่างสูงยังคงปฏิเสธเสียงเรียบ แคโรรู้อยู่แล้วว่าดิกสันต้องไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรเป็นแน่ นิ้วเรียวจึงกดวาง พลันส่งข้อความหาแลนซ์แทน

ฉันถามเขา: “ฉันคิดว่าดิกสันเอาลูก ๆ ของฉันไป คุณช่วยตามหาเขาให้หน่อยได้ไหมคะ?”

แลนซ์ตอบกลับทันควัน “เขาอยู่ที่อเมริกา”

ร่างเล็กตอบกลับ “ดิกสันไม่ยอมบอกความจริง ถ้าคุณตามตัวเขาไม่ได้... ฉันจะสั่งคนของตระกูลชิคที่อยู่อเมริกาให้จับตัวเขาสะกดจิตเอาคำตอบ มันทางเดียวที่เร็วที่สุดแล้วในตอนนี้”

อีกฝ่ายตอบกลับ “อาการของดิกสันยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ เขาจะแย่ลงถ้าเราสะกดจิตเขาซ้ำอีก”

ฉันได้แต่นิ่งไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร เพราะความคิดที่ว่าดิกสันเป็นคนทำนั้นเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น แม้ในใจลึก ๆ จะอยากให้เป็นจริงขนาดไหนก็ต้องคอยตั้งสติเอาไว้ก่อน

ร่างเล็กไม่พิมพ์ตอบ ทว่าแลนซ์กลับส่งข้อความมาอีก “ใจเย็น ๆ ไว้ก่อนนะสาวน้อย เดี๋ยวผมจะช่วยตรวจสอบให้”

แคโรพิมพ์กลับ “ขอบคุณนะคะ”

เมื่อคุยกับแลนซ์เสร็จ ฉันก็ส่งข้อความหาทักเกอร์อีกครั้ง “ตามหาคุณหมอกับค้นหาที่อยู่ของดิกสันให้ฉันด้วย ถ้าเจอตัวก็ให้ส่งคนตามประกบไว้ ถ้าเรามีหลักฐานแน่นพอแล้ว ฉันจะสั่งคนให้จับเขามาสะกดจิตเอาคำตอบ ฉันต้องการลูก ๆ คืน!”

หลังจากส่งข้อความ ฉันก็ยิ่งมั่นใจว่าลูกต้องอยู่กับดิกสันแน่ ๆ

ฉันรู้สึกแบบนั้น และอย่างจะเชื่อ

เพราะมันเป็นความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่

และถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่การคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ก็ตาม

มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างก่อน พลางนึกถึงคำพูดของทักเกอร์ที่ว่าฉันหมกมุ่นเกินไปหรือเปล่า

ร่างบางนอนไม่หลับตลอดคืน พอเช้าจึงเดินไปทำมื้อเช้าง่าย ๆ ให้ตัวเองกับลอเรนที่ยังหลับอยู่

“การแต่งงานไง”

แคโรเคยแต่งงานมาแล้วสามปี เพราะฉะนั้นเธอย่อมมีประสบการณ์ด้านนี้มากกว่าลอเรน แม้ว่าการแต่งงานครั้งนั้นจะจบไม่สวยก็ตาม

ทว่าใบหน้าสวยของเธอกลับดูกลุ้มใจ “ทำไมเธอถึงกลัวการแต่งงานล่ะ?” ฉันถามกลับ

ลอเรนงึมงำเชิงไม่อยากพูดถึง เธอกัดแซนด์วิชอีกสามสามคำแล้วเลิกสนใจมัน ก่อนจะหันมาลากฉันเข้าห้องนอนแทน “แคโรไลน์ รีบเปลี่ยนเร็ว เอาเดรสฉันไปใส่ก็ได้ เราจะได้ไปช้อปปิ้งกัน”

ลอเรนเดินไปหยิบเดรสกระโปรงสีขาวตัวสวยมาให้ แต่พอเธอเห็นรอยสักของฉัน ใบหน้าสวยก็ยิ้มออกมา “สวยจังเลย หรือเธอจะใส่เสื้อเอวลอยแทนดีไหมแคโรไน์!”

หญิงสาวถามก่อนหมุนตัวกลับไปหยิบเสื้อเอวลอยสีดำกับยีนส์สีซีดออกมา ฉันใส่มันคู่กับเข็มขัดหนังเงาสวยที่ซัมเมอร์ซื้อให้ พร้อมกำไลข้อมือสีทอง สร้อยเส้นยาวและต่างหูที่เข้าคู่กัน

ผมที่ยาวสลวยถูกลอเรนถักเปียและยกสูงขึ้นมัดหางม้า

เธอติดกิ๊บสีชมพูกับริบบิ้นสีฟ้าสองสามอันลงที่รอยถักของเปีย สำหรับฉันแล้วมันดูแปลกดีพิลึก

แคโรยิ้มบาง พลันเอ่ย “อย่างกับเด็กกะโปโล”

“เธอยังเด็กอยู่นะ แคโรไลน์”