หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 389

ท่าทางนั้นของเขาทำให้ฉันเกือบลืมไปเลยว่าโดนจับตัวมา!

แคโรสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกสติ!

ฉันเหลือบมองไปอีกทาง ก่อนจะเห็นซัมเมอร์ที่ยังนอนสลบไม่ได้สติ แต่ไม่ใช่แค่นั้น มันมีรอยเลือดติดอยู่บริเวณหน้าผากของเธอ จนทำให้ฉันเริ่มกังวลจนนั่งไม่ติดและหันไปถามฌองทันควัน “เธอจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวอีกสักพักเธอก็ฟื้น”

ฉันกำลังจะพูดต่อ ทว่าอีกฝ่ายกลับลุกเดินไปหาผู้ชายที่อยู่เดินไปก่อนเมื่อครู่ พร้อมคุยกันเสียงเบาจนจับใจความไม่ได้ เกือบสองหรือสามชั่วโมงต่อมา เราก็มาถึงชายแดนของเอสตันเซีย พอก้าวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ร่างทั้งร่างก็สั่นสะท้านทันที!

อากาศด้านนอกช่างหนาวเหน็บ และดูเหมือนฌองจะจับสังเกตได้ เขาเลยถอดแจ็คเก็ตหนังที่ด้านในมีขนแกะหนานุ่มมาคลุมให้ฉัน ใบหน้าหล่อยักคิ้ว “ไงล่ะ ฉันดูแลเธอดีอย่างที่พูดจริง ๆ”

“ฌอง อย่าโปรยเสน่ห์ไปทั่วสิวะ”

ฌองตีมึนพลางก้าวไปยืนข้างชายคนนั้น

พวกเราเดินเท้าไปเรื่อย ๆ เกือบห้านาที ก่อนที่ราบกว้างจะปรากฏแก่สายตา ด้านหน้านั้นมีกลุ่มชายฉกรรจ์พร้อมอาวุธครบมือยืนอยู่ประมาณยี่สิบสามสิบคน

ฌองกระตุกยิ้ม “เราพาพวกเธอมาแล้ว” เขาบอก

พลันคนที่เป็นหัวหน้าของพวกนั้นก็เอ่ยเชิงแซะ

“ท่านวอลเลซผู้โด่งดัง นี่เด็กกว่าที่คิดซะอีกนะ”

เขาเป็นชาวต่างชาติที่พูดภาษาของเราได้คล่อง

ฌองยิ้มนิด ๆ “ขอบคุณที่ชมในความหล่อของผมนะ”

“ตามสบาย เอาไป ทองคำสองหีบใหญ่ของพวกนาย”

ร่างสูงรับมันมาพร้อมกับหันหลังเดินจากไป ทว่าขณะที่เดินผ่านฉัน เขาก็แอบกระซิบเสียงเบา “ฉันต้องไปงานวันของตาแก่ของฉันแล้ว! แต่อย่าห่วงไปเลย เดี๋ยวฉันจะรีบบอกแซคคารี่ให้มาช่วยพวกเธอ!”

‘ให้ตายสิ โคตรเป็นคำปลอบใจที่ดูจริงใจเสียจริง!”

พูดจบ ชายหนุ่มก็เดินจากไป พร้อมกับสายลมเย็นที่พัดวูบเข้ามา

ความกลัวไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในใจฉันในตอนนี้

หากมองดี ๆ แล้วดูเหมือนว่าเหตุผลที่พวกเขายอมทุ่มสุดเพื่อจับเรามาคงเป็นเพราะต้องการเบนความสนใจของแซคคารี่กับชาร์ลสมากกว่า สิ่งที่ฉันกังวลที่สุดคือความปลอดภัยของพวกเขาในขณะนี้

“เฮ้ย สาวน้อย เธอไม่กลัวบ้างหรือไง?”

ริมฝีปากสวยยกยิ้ม “แล้วทำไมฉันต้องกลัวด้วย?”

อีกฝ่ายคิ้วกระตุก “ไม่กลัวเราฆ่าเธอหรือไงห๊ะ?”

“เล่นใหญ่ขนาดนี้เพื่อฆ่าเราเนี่ยนะ?” ร่างบางโต้กลับ

พวกเขาจับเราสองคนแยกห้องกัน ทว่าไม่นานประตูห้องก็เปิดออก หญิงสาวชาวเอสตันเซียนคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมชุดเสื้อผ้าแบบเต็มยศของชาวเอสตันเซียน เธอพูดภาษาอังกฤษบอกให้เราช่วยเปลี่ยนชุดโดยเร็ว!

แคโรส่ายหน้าปฏิเสธ

นัยน์ตาแดงก่ำและเสียงสั่นของเธอเอ่ยขอร้องอีกครั้ง “ถ้าคุณไม่ยอมเปลี่ยน ฉันจะโดนลงโทษ”

ด้วยความสงสาร สุดท้ายมือบางจึงเอื้อมไปรับชุดมาเปลี่ยนให้ ช่างเป็นชุดที่ใส่ยากใส่เย็นเสียจริง เด็กสาวเดินเข้ามาช่วยเกล้าผมทรงสไตล์ชาวเอสตันเซียให้ฉัน

แถมยังวิ่งลงบันไดไปเพื่อเก็บดอกไม้จำนวนหนึ่งมาถักเป็นมงกุฎ และสวมมันลงที่ศีรษะของฉัน หลังจากนั้นอีกฝ่ายถึงมีสีหน้าดีขึ้น พลางผ่อนลมหายใจอย่างโล่งใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

แต่ฉันดันเหลือบไปเห็นสายตาระแคะระคายแปลก ๆ จากเธอก่อนอีกฝ่ายจะเดินออกไป

ไม่แน่ใจว่าเธอกลัวหรืออิจฉา แต่ร่างบางเลือกที่จะไม่ใส่ใจ ตอนนี้ในหัวมีเพียงเป็นห่วงแซคคารี่

ขณะกำลังคิดถึงเจ้าของหัวใจ เสียงแก๊ง ๆ จากด้านนอกหน้าต่างก็ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ตอนแรกมันก็ไม่น่ารำคาญเท่าไหร่นัก ทว่าเสียงนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดดังเลยซักนิด

มันเหมือนเสียงของก้อนหินที่กระทบกับกระจก

ขาเรียวลุกเดินไปทางหน้าต่าง ก่อนจะเห็นร่างสูงพร้อมใบหน้าหล่อเหลากำลังเผยรอยยิ้มอบอุ่นให้กันจากด้านล่างคฤหาสน์

แคโรพูดโพล่งด้วยความตกใจ “นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”